Lekha Books

அது ஒரு நல்ல காட்சி. சுட்டுக் கொண்டிருக்கும் வெயிலில் இருந்து தப்பும் எண்ணத்தில், அந்த நிழலில் ஓய்வெடுக்கிறார்கள். விஸ்வநாதனுக்கு ஒரு நல்ல விஷயமாக அது இருக்கும். விஸ்வநாதனைப் போன்ற ஒரு பெரிய கலைஞனுக்கு உரிய விஷயங்கள் அல்ல அவை எதுவும். அது பச்சையான வாழ்க்கை. தனிப் பச்சையான வாழ்க்கை. மிகப்பெரிய கலைஞர்களை அது ஆவேசம் கொள்ளச் செய்யாது. அந்த வாழ்க்கைக்கு மதிப்பு மிக்க வெளிப்பாடுகள் இல்லாமல் இருக்கலாம். உயர்ந்த நிலையை அடைய உணர்வுகள் மூலம் கடந்து செல்ல வேண்டும் என்று என்னவோ விஸ்வநாதன் சமீபத்தில் சொன்னான். புரியவில்லை. எல்லா விஷயங்களுக்கும் உன்னத நிலை இல்லாமல் இருக்கலாம். அங்கு அடையக்கூடிய உணர்ச்சிகளின் பிரவாகமும்... அதைத் தாண்டிய தன்மை கொண்டதாக அது இருக்கலாம். எனினும் அந்த விவசாய தம்பதிகள் முழுமையான மகிழ்ச்சியில் இருக்கிறார்கள்... ஒருவேளை, கொச்சு தேவகிக்கும் உள்ளுணர்வுகள் இல்லாமல் இருக்கலாம்... குறிப்பிடத்தக்க வாழ்க்கைக்கு உள்ளுணர்வும், உயர்ந்த எண்ணங்களும் அவசியத் தேவைகளாக இருக்கலாம் - அந்த மோட்டார் சைக்கிளில், பின்னால் மனைவியை வைத்துக் கொண்டு செல்பவனுக்கு? அவனுடைய பயணம் மரணப் பாய்ச்சலைப்போல இருக்கும்.

மோகனன் நாற்காலியை விட்டு எழுந்தான். அங்கு போய் உட்காரும்படி கூறவில்லை என்பது உண்மைதான். அங்கு உட்காரும் படி அமைதியாகக் கட்டளை போடலாம் அல்லவா? கேஷில் ஆள் இல்லாமல் இருக்கக் கூடாது. அங்கு போய் கட்டாயம் உட்கார வேண்டும். சில நேரங்களில் கடை அடைக்கும் வரை... மோகனன் எழுந்திருக்கலாம். அங்கு உட்கார ஆளை நியமித்திருக்கிறான். அந்த ஆள் அங்கு உட்கார்ந்திருக்க வேண்டும். அப்படி நியமிக்கப்பட்ட அந்த ஆளுக்கு எழுந்து செல்வதற்கு அதிகாரம் இல்லை. அவன் கேட்க வேண்டும்.

"நான் எழலாமா?''

"சரி...''

"அப்படியென்றால் எழுகிறேன்.''

நேர் மாறாக -

"நான் எழுந்திருக்கிறேன்.''

அதற்கு அர்த்தம் - நியமிக்கப்பட்ட ஆள் உட்கார வேண்டும் என்பது.

அந்த நாற்காலியில் போய் உட்கார்ந்திருக்கிறான். அவ்வளவுதான். இப்படி ஒரு அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்த எங்கு இடம் இருக்கிறது? என்றைக்காவது பயன்படுத்தி இருக்கிறானா? பயன்படுத்தி இருக்கிறான். கொச்சு தேவகியிடம்.

ஒரு சுற்று கடந்தவுடன், கொச்சு தேவகி தோன்ற ஆரம்பித்துவிடுகிறாள். பல வருடங்களாக அவளை மறந்துவிட்டிருந்தாள். இப்போது ஒவ்வொரு ஐந்து நிமிடத்திலும் அவள் சிந்தனையில் பாய்ந்து வந்து கொண்டிருக்கிறாள்.

சாயங்காலம் படுக்கையறையில் மெத்தை விரித்துப் போடப்பட்டிருக்கும். அந்த வேலையையும் கொச்சு தேவகி செய்கிறாள். எதற்காக? அவள் கூறியபடி கேட்கக்கூடியவள்... குமுதம் இருந்த போது வீட்டைப் பெருக்கிச் சுத்தம் செய்பவள்தான் அந்த வேலையைச் செய்தாள். இரண்டு பேரின் மெத்தைகளையும் சேர்த்துப் போட்டு விரிக்க வேண்டும். அதற்குத் தனியாக இரண்டு ரூபாய் கொடுத்தான்.

மோகனன் அந்தப் பகுதியில் இருந்த மேனேஜ்மென்ட் பள்ளிக்கூடங்களில் ஏதோ விசாரித்துப் பார்த்திருக்கிறான். ஒரு வகையில் பார்க்கப் போனால் அது நல்ல விஷயம்தான். தனியாக வாழ்வது நல்லதுதான். இந்த வருடம் அது முடியாத விஷயம் என்று கூறிவிட்டார்கள். அடுத்த பள்ளிக்கூட வருடத்தில் பார்க்கலாம் என்று சிலர் கூறியிருக்கிறார்கள். இரண்டாயிரம் ரூபாய் கொடுக்க வேண்டும். மோகனன் சொன்னான்:

"ஒவ்வொரு மாதமும் நூற்றுக்கும் மேலே மெஸ் பில்லாகக் கொடுக்க வேண்டாமா? பதினைந்தோ பதினெட்டோ மாதங்களுக்கான மெஸ் பில் போதுமே!''

சரிதான். அவ்வளவு போதும். மோகனன் அந்தத் தொகையை உண்டாக்கித் தருவான். அதிகப் பற்று நான்காயிரம் என்பது ஆறாயிரமாக ஆகும். அவ்வளவுதான். அந்த விஷயத்தில் மோகனனுக்கு கவலை தோன்றாது. எது எப்படி ஆனாலும், அங்கு கேட்காமல் இருப்பதே நல்லது.

மோகனனுக்கு கோபம் வந்தது.

"அந்த விஸ்வன் இங்கு வரட்டும். அவனுடைய கலையும் இதுவும்... நான் நல்ல முறையில் நான்கு வார்த்தைகள் அவனைப் பார்த்து கேட்கணும்.''

அந்த ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட கலைஞனிடம் மோகனன் ஒரு போருக்குத் தயார் பண்ணிக்கொண்டு நின்று கொண்டிருக்கிறான். விஸ்வன் என்ன தப்பு பண்ணினான்?

மோகனன் சொன்னான்:

"யசோதரா, அவன் உன்னை பிரச்சினையில் மாட்டிவிட்டுட்டான். அவன் இலட்சாதிபதியாக இருக்கலாம்!''

மோகனன் கேட்கிறான்:

"நீ அவனிடம் கொஞ்சம் பணம் கேட்டால் என்ன யசோதரா?''

அப்படி ஒரு கேள்வியை இன்றுவரை யாரும் கேட்டதில்லை. உடனடியாக பதில் கூறக்கூடிய ஒரு கேள்வி அல்ல அது.

அப்படியே பணம் கிடைத்தாலும், அவளுக்கு இந்த ஊரில் வேலை பார்க்கத் தகுதி இருக்கிறதா?

"ம்... ஏன்?''

"அவளுக்கு மலையாளம் தெரியுமா?'' அப்படித்தான் அந்தக் கேள்வியிலிருந்து தப்பித்தேன்.

"அந்த துரோகியை இனிமேல் பார்த்தால், அவனுடைய கன்னத்தில் அடிப்பேன்.''

மோகனனுக்கு விஸ்வன் மீது என்னவொரு கோபம்!

நிலவு உள்ள இரவு வேளை. முன்வாசலுக்கு வெளியே இருந்த இடத்தில் உட்கார்ந்திருந்தான். மின்மினிப் பூச்சிகள் அங்கும் இங்குமாக அமர்ந்து கொண்டு சத்தம் உண்டாக்கிக் கொண்டிருக்கின்றன. என்னவோ கதைகளைப் பாடிக்கொண்டு நிலவு கடந்து போய்க் கொண்டிருக்கிறது. புகையன் மலைக்கு மேலேயும் நிலவு வெளிச்சம் பரவித் தெரிகிறது.

"குழந்தை, நீ ஏன் இங்கே உட்கார்ந்திருக்கே?''

அக்காதான். ஏதோ காரியமாக அக்கா வந்திருக்கிறாள். அந்த அப்பிராணிப் பெண்ணின் வேலை முழுவதும் முடிந்துவிட்டது. தம்பி உறங்கிவிட்டானா என்பதைப் பார்ப்பதற்காகப் போயிருக்கிறாள். அங்கு தம்பியைக் காணவில்லை. வெளி வாசலுக்கே வந்துவிட்டாள்.

"போய் படு... இரவு நீண்ட நேரம் ஆகிவிட்டது.''

"தூக்கம் வரவில்லை.''

"போய் படு... தூக்கம் வரும்.''

அக்கா கையைப் பிடித்து அழைத்துக் கொண்டு போனாள். அப்படித் தனியாக உட்கார்ந்திருப்பதில் அக்காவிற்கு ஒரு பதைபதைப்பு!

7

ஒரு மனிதனை அப்படியே சிலையைப் போல உட்கார வைத்துக் கொண்டு, இரண்டு பேர் ஒன்றாகச் சேர்ந்து கொண்டு ஆராய்ச்சி செய்வது... அது ஒரு அனுபவம்தான். அப்படிப்பட்ட ஒரு அனுபவம் முன்பு எந்தச் சமயத்திலும் உண்டானதில்லை. அது பயனற்ற ஒன்று என்று கூறுவதற்கில்லை. இருள் மூடிக்கிடந்த பல விஷயங்களும் வெளியே வந்தன. அது மட்டுமல்ல - சில காரியங்களில் சிந்தனை மோதி, வழிமாறிப் போய்விட்டிருந்தது. அந்தக் காரியங்களைப் பற்றி இப்போது தெளிவு கிடைத்தது. எல்லா விஷயங்களும் மேலும் சற்று தெளிவாகத் தெரிவதைப் போலத் தோன்றியது.

மோகனனும் அக்காவும் ஒன்றாகச் சேர்ந்து கொண்டார்கள். கடையைப் பூட்டிவிட்டு வெளியே வந்தபோது மோகனனும் வீட்டிற்கு வருவதாகச் சொன்னான். அப்படித்தான் ஒரு இரவு முழுவதும் தூக்கத்தை ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு உட்கார்ந்து கொண்டு மூன்று பேரும் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்.