Lekha Books

கிழக்குத் திசையில் உயரமாக நின்றிருக்கும் புகையன் மலையின் கிழக்குச் சரிவின் வழியாக சிரமப்பட்டவாறு ஏறுவதற்கு முன்பு, மருந்துக் கடை ஒன்றை ஆரம்பிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் உண்டானது. ஆயிரம் ரூபாய் தயார் பண்ணலாம் என்று மோகனன் சொன்னான். புகையன் மலையின்மீது கஷ்டப்பட்டு ஏறினான்... கடையை வாடகைக்கு எடுத்தது மோகனன்தானே? நான்காயிரம் ரூபாய்! சுத்த பொய். உதடுகள் மெல்ல துடித்தன. எதையும் பார்க்க முடியவில்லை.

"திருமணத்திற்குப் பிறகுதான் இவ்வளவு ஆனது!''

"பொய்... பொய்..." என்று கூறவேண்டும். உதடு துடித்தது.

அந்த அலமாரிகளில், கண்ணாடிப் பெட்டிகளில், ஃபிரிட்ஜில், சற்று தூரத்தில் இருக்கும் சரக்குகள் வைக்கும் அறையில் புட்டிகள் அமைதியாக இருக்கின்றன. அவற்றுக்கும் வியப்பு! அது எதையும் தெரிந்து கொள்ள வேண்டாம் என்பதைப்போல அட்டைப் பெட்டிகள் இருக்கின்றன. தாங்கள் எப்படி அங்கு வந்து சேர்ந்தோம் என்று அவற்றிற்குத் தெரியும். புகையன் மலையை மூச்சைப் பிடித்துக் கொண்டு ஏறினான். ஒரு கல் விலகியபோது, தலை குப்புற விழுந்தான். முன்னால் ஒரு மிருகம் இருக்கிறது. நீல நிறப் பற்களைக் காட்டிக் கொண்டு... இரவில் தனியாக உட்கார்ந்து கணக்குகளை எழுதிப் பார்த்தான்... அந்தச் சிவந்த கோட்டைத் தாண்டி... எல்லாவற்றையும் தள்ளிவிட்டு உடைக்கத் தோன்றுகிறது... முன்னால் இருந்த ஒரு உயரமான கண்ணாடியில் இருண்டுபோன முகத்துடன் உடல் முழுவதும் வியர்வை வழிய நடுங்கிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு மனிதன் உட்கார்ந்திருக்கிறான்.

ஒரு குரல்:

"கவலைப்படுவதற்காக இல்லை. சொன்னேன். நாம் ஒன்றாகச் செயல்பட்டோம். இவ்வளவு ஆகிவிட்டது என்று சொன்னேன்.''

"உன்னுடைய பற்று என்ன?" என்று உரத்த குரலில் அலற வேண்டும் போல இருந்தது. அலறலுக்கு பதிலாக அமைதியான ஒரு உதடு நடுக்கம், கண்ணாடியில் தெரிகிறது.

தபால்காரர் ஒரு பழைய மனிதர். அவர் ஒரு சலாம் போட்டார். அதற்கு பதிலாக சலாம் போடவில்லை. மோகனன் கடிதங்களை முன்னால் வைத்தான். அப்போது இரண்டு பேர் சீட்டுகளைக் கொண்டு வந்தார்கள். "கோனோ காக்கஸ் வாக்ஸயின்" என்ற பழைய மருந்து. இப்போது அது விற்பனைக்கு இல்லை. பழைய நூற்றாண்டிலிருந்து உறங்கிக் கிடந்துவிட்டு, இப்போது கண்விழித்து டாக்டர் எழுதித் தந்த மருந்து. வந்து சேர்ந்த மாறுதல்களை அவர் அறிந்திருக்கவில்லை.

"இங்கு இந்த மருந்து இல்லை.''

மோகனன் எதற்காக அந்த சீட்டை எடுத்துப் பார்க்கிறான்? பார்க்கட்டும். "இல்லை" என்று அவனும் கூறட்டும்.

ஒரு கவரை முன்னால் வைத்தான். மேலே எழுதப்பட்டிருந்த முகவரியில் இருந்த கையெழுத்து நன்கு தெரிந்த ஒன்றாக இருந்தது. அதை எழுதிய நபர் ஒரு நல்ல இனத்தைச் சேர்ந்த நாற்காலியில் அமர்ந்து அதை எழுதியிருக்க வேண்டும். குமுதத்தின் தந்தைக்கு வீட்டுச் சாமான்களைப் பார்த்து வாங்குவதற்குத் தெரியும். வீட்டை அழகுபடுத்துவது என்றால் அவருக்கு விருப்பம் அதிகம். எவ்வளவு பணம் வேண்டுமானாலும் அதற்காகச் செலவிடுவார்... டாட் பென்சிலைக் கொண்டு எழுதப்பட்டிருக்கிறது. ஒரு சினேகிதி கொடுத்தது அது. அதை எழுதியது இரவிலா, பகலிலா?

"குமுதத்தின் கடிதமா?''

மோகனனின் குரல்.

"அதுதான் என்று தோன்றுகிறது.''

குரல் தெளிவாக இருந்தது.

கவரைப் பிரித்துக் கடிதத்தை எடுத்தான். கடிதத்துடன் இருந்த ஒரு தாளில் கோடு போட்டுக் கணக்கு எழுதி மொத்த தொகை குறிக்கப்பட்டிருந்தது. 217 ரூபாய் நாற்பத்து ஏழு நயாபைசா. விவரம் என்ன என்பதைப் படித்தான். குமுதத்தின் இரண்டு மாதங்களுக்கான மெஸ் பில். மெஸ் பில்லா? ஆமாம்... சரிதான். மெஸ் பில்லே தான். யசோதரனின் ஏழு ஞாயிற்றுக்கிழமைகளுக்கான மெஸ் பில்லும் இருக்கிறது. குமுதத்தின் வாடகை கழிக்கப்பட்டிருக்கிறது என்று அடிக்குறிப்பும் இருக்கிறது. குமுதத்தின் தந்தையின் பெயர் எழுதிக் கையெழுத்திடப்பட்டிருக்கிறது.

அவளுடைய ஒரு கடிதம் இருந்தது. டார்லிங் என்று அழைத்திருக்கிறாள். பில்லை அனுப்பியிருக்கிறாள். பணத்தை ஞாயிற்றுக்கிழமை போகும்போது கொண்டுபோக வேண்டும்.

அப்படியென்றால் நான்காயிரத்து இருநூற்றுப் பதினேழு ரூபாய். நான்கு இரண்டு ஒன்று ஏழு என்று பெரிய எழுத்தில் எழுதப்பட்டிருக்கிறது. நான்கு இரண்டு ஒன்று ஏழு என்று மனம் அப்படியே ஒலித்துக்கொண்டிருந்தது.

மோகனன்தான் கேஷில் உட்கார்ந்திருக்கிறான். எதுவும் செய்யாமல், கடையில் ஒரு இடத்தில் அப்படி நின்று கொண்டிருப்பது சரிதானா?

சோர்வைத் தரும் நாள்! இல்லை... கனமான நாள்... அப்படித்தான் சுமை வந்து விழுகிறது. ஒரு நிமிடம் ஒரு சுமை வந்து விழுகிறது. அப்போது குனிந்து கொள்வான். முதுகெலும்பு ஒடிந்து அடிபடவில்லையென்றால், பிறகு அந்தச் சுமை, சுமையாக இல்லை என்றாகிவிடும். அந்த வகையில் தினந்தோறும் சுமையைத் தூக்கி மிகப்பெரிய சுமைகளுடன் இருப்பவர்கள்தான் இந்த சாலையில் போய்க் கொண்டிருக்கும் எல்லாரும்.

கணக்கு எப்போது ஆரம்பமானது? என்ன ஒரு சிறுபிள்ளைத்தனமான கேள்வி அது? ஒவ்வொரு நாளும் கேஷில் இருந்து பணத்தை எடுத்தான். ஒவ்வொரு நாளும் தாளில் அதைக் குறித்து வைத்தான். நான்காயிரம் ரூபாய்!

"இன்னைக்கு குறிப்பாகப் பணத்திற்குப் பிரச்சினையா?''

என்ன ஒரு கேள்வி அது! அந்தக் கேள்வி அந்தச் சூழ்நிலையில் கேள்வி கேட்ட ஆளையே கிண்டல் பண்ணுகிற ஒன்றாக இருந்தது.

மோகனன் சொன்னான்:

"அதுவல்ல யசோதரா... நான் அதிகப் பற்றாக இருக்கும் தொகையை மட்டும் சொன்னேன். அதற்காகக் கவலைப்படுகிறாயா? நாம் ஒன்றாகச் சேர்ந்து உண்டாக்கி வளர்த்துக் கொண்டு வந்த நிறுவனம் இது!''

"இல்லை... நான் கேட்டேன்- பணத்திற்குப் பிரச்சினை இருக்கிறதா என்று!''

ஒரு நிம்மதி உண்டானதைப் போல இருந்தது. சுமை குறைந்தது. மோகனன் கேட்டான்:

"என்ன குமுதத்தின் கடிதம்? நேற்று போகாதது குறித்துக் கவலையா?''

உணர்ச்சியற்ற விதத்திலேயே பதில் கூற முடிந்தது.

"இல்லை.''

"ஓ.... நேற்று காத்திருந்து ஏமாற்றம். நேற்று முடிந்து இன்றைக்குத்தானே எழுத முடியும்! அந்தக் கடிதம் இன்று கிடைக்காது.''

"மெஸ் பில்.''

முழுமையான மிடுக்குடன் சொன்னான்.

"மெஸ் பில்லா? யாருடையது?''

"குமுதத்தின்...''

"குமுதம் தங்கியிருப்பது ஹாஸ்டலிலா?''

"இல்லை.''

"அவளுடைய தந்தையுடன்தானே?''

"ஆமாம்.''

"யசோதரா?''

எதற்காக மோகனன் திகைத்துப் போய் பார்க்கிறான்? புரியவில்லையா? மனைவிக்கு செலவுக்குக் கொடுக்க வேண்டும். ஓ... கழுத்தில் தாலி

கட்டும்போது வந்து சேரும் சுமை! அந்தச் சுமை விழுவது அந்த நிமிடத்தில் தெரியாது. நூறு ரூபாய் வீதம் ஒவ்வொரு மாதமும் இருக்கும் சுமை. அந்த வகையில் ஐம்பது வருடங்கள் ஆனால் என்ன ஒரு கணக்கு வரும்? கூட்டுவதற்குக் கஷ்டமாக இருக்கும்.