Lekha Books

தூர வடக்கிலிருந்து புதிய பெண் வந்து சேர்ந்திருக்கும் நான்காவது நாளாயிற்றே! வீட்டில் எல்லாரும் பக்கத்து வீடுகளைச் சேர்ந்தவர்களும் பரபரப்புடன் இருந்தார்கள். ஒருத்தி மட்டும் சிரித்தாள். முழுமையாகக் குலுங்கிச் சிரிக்கும் சிரிப்பு அல்ல. அடக்கும்போது "பும்" என்று வெளிப்பட்டு, மீண்டும் அழுத்தப்படும் சிரிப்பு இருக்கிறது அல்லவா? அந்தச் சிரிப்பு. கொச்சு தேவகிதான் அது. அந்த அளவிற்கு வேதனை உண்டாகியிருக்கக் கூடாது. அவமானம் தான் அதிகம். பஞ்சாபியிலோ இந்தியிலோ என்னவோ அவள் பற்களைக் கடித்துக் கொண்டு கூறிக் கொண்டிருந்தாள். அந்த வினோதமான சத்தத்தைக் கேட்டுத்தான் கொச்சு தேவகி சிரித்தாள். கேரளத்தின் கிராமத்தைச் சேர்ந்தவள். மென்மையான தன்மையைக் கொண்ட பெண்! அவள்தான் இந்த கடாபடா மொழியைக் கேட்டிருக்கிறாள்.

குமுதம் யாரையோ அவளுடைய மொழியில் திட்டினாள். மோசமான வார்த்தைகளில் திட்டினாள். வேதனையும் வெட்கமும் ஏமாற்றமும் கோபமும் எல்லாம் சேர்ந்து ஒரு வகையான பைத்தியக்காரியாக அவளை ஆக்கின. பஞ்சாபில் இருக்கும் பெண்கள் அந்த மாதிரி பைத்தியம் பிடித்தால் எப்படி இருப்பார்கள்? அவள் மலையாளி அல்ல... பஞ்சாபிப் பெண். அந்த உயரமும் பருமனான உடம்பும் நீளமான கைகளும்... எல்லாம் இருந்தன.

சில சர்தார்களைப் பற்றி குமுதம் கூறியிருக்கிறாள். அந்தப் பெயர்களை அவன் ஞாபகப்படுத்திப் பார்க்க முயற்சிக்கிறான். நாசம்! அந்தப் பெயர்கள் மறக்கக்கூடாதவை. ஞாபகத்தில் வைத்திருக்க வேண்டும் என்று அவள் நினைத்ததால் அல்ல - அதற்கு மாறாக இருந்ததால். மறக்க வேண்டும் என்று அவள் நினைத்ததைப் போல தோன்றியது. அது எப்படி என்கிறீர்களா? அந்த உரையாடலை நினைத்துப் பார்க்கிறான்.

முதல் இரவன்று அல்ல. இரண்டாவது இரவு. அவள் பிரிந்து வந்த தோழிகளையும், நண்பர்களையும் பற்றிக் கூறிக் கொண்டிருந்தாள். அது இயல்பான ஒன்றுதான். அவர்களை இனிமேல் பார்க்க முடியுமா என்று கவலையுடன் கேட்டாள். அதற்கு இந்த பதிலைத்தானே கூற முடியும்!

"அவர்களின் இடத்தில் தோழிகளையும் நண்பர்களையும் இங்கு உண்டாக்கிக் கொள்ள வேண்டும்!''

"இந்த கிராமத்து மனிதர்களிடமிருந்தா?''

"இங்கும் சினேகிதிகள் இருப்பார்கள்.''

ஒரு நிமிடம் கழித்து யசோதரன் தொடர்ந்து சொன்னான்:

"நீயும் ஒரு கிராமத்துப் பெண்ணாக ஆவாய்.''

"ஆமாம்... ஆகிவிடுவேன்.''

அவள் தொடர்ந்து சொன்னாள்: "குல்தீப் சிங் சொன்ன விஷயம்தான் - என்னை குறைகூறிக் கொண்டு... திட்டிக் கொண்டு... வளர்ந்த ஊரைப் பற்றிச் சிந்திக்காமல் போகும் குமுதம் அனுபவிப்பாள் என்று...''

"யார் இந்த குல்தீப்சிங்?''

அவளுக்கு கோபம் வந்துவிட்டது என்று தோன்றியது...

"அதை எதற்கு தெரிஞ்சிக்கணும்?''

தூங்கும் அறையில் இருந்த மிகவும் மங்கிய வெளிச்சத்தில் அவளுக்கு கோபம் வந்ததா என்பதைப் பார்த்துத் தெரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. எனினும், குரலை வைத்து அந்தக் கேள்வி அவளுக்குப் பிடிக்கவில்லை என்பது தெளிவாகத் தெரிந்தது. யார் இந்த குல்தீப்சிங்? அவன் யார் என்று கூறினால் என்ன கெட்டுவிடப் போகிறது?

திருமணத்திற்கு பஞ்சாபில் இருந்து நன்கு நரைத்த ஒரு தாடிக்காரர் வந்திருந்தார். பெரிய தலைப்பாகையையும் ஏழு அடி உயரத்தையும் பருமனான உடலையும் கொண்டிருந்த அந்த மனிதர், அவனுடைய

கிராமத்திலிருந்து வந்திருந்த விருந்தாளிகளுக்கும் ஒரு காட்சிப்பொருளாக இருந்தார். குமுதமும் அவளுடைய தந்தையும் மிகவும் ஈடுபாட்டுடன் அந்த சர்தாரை வரவேற்றதை அவன் நினைத்துப் பார்த்தான். மகனைப்போல அந்த மனிதர் அவனை இறுக அணைத்துக்கொண்டு நெற்றியில் முத்தமிட்டதை யசோதரன் நினைத்துப் பார்த்தான். குமுதத்தின் வீட்டில் வைக்கப்பட்டிருந்த அவளுடைய இறந்துபோன தாயின் படத்திற்கு முன்னால் போய் நின்று கொண்டு அந்த சர்தார்ஜி நீண்ட நேரம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அவர் மிகவும் உணர்ச்சிவசப்பட்ட நிலையில் இருந்தார். அவருடைய கண்கள் ஈரமானதைப் போல தோன்றியது.

அவளுடைய தாய் நல்ல நிறத்தையும் உயரத்தையும் கொண்ட ஒரு பெண்ணாக இருந்தாள். அவளுக்கு கேரளத்தைச் சேர்ந்த பெண்ணின் உடம்பு இல்லை. பஞ்சாபிற்காக கேரளத்தின் மண்ணைக் கொண்டு உருவாக்கப்பட்ட ஒரு பொருளாக அவள் இருந்தாள். அவளை உயிருடன் பார்த்திருந்தால் எப்படி இருக்கும்?

அந்த சர்தார்ஜியின் முகம் சிவந்துபோய், நல்ல பிரகாசத்துடன் இருந்தது. ஆழமான சுருக்கங்கள் நெற்றியிலும் முகம் முழுவதிலும் காணப்பட்டன. வெள்ளை நிற தாடி காற்றில் பறந்து கொண்டிருந்தது. பஞ்சாபில் நீண்ட காலம் ஒரு மலையாள குடும்பம் இருந்தது. அதற்கிடையில் அந்த குடும்பத்தின் நெருங்கிய நண்பராக அவர் ஆகியிருக்க வேண்டும்.

அந்த சர்தார்ஜியின் கையில் ஒரு சிறு குழந்தையைப் போல குமுதம் தொங்கி ஆடிக்கொண்டிருந்தாள் - தந்தையும் மகளையும் போல. என்ன ஒரு நெருக்கம்! அவள் கொஞ்சுகிறாள்... குழைகிறாள்... கன்னம் வீங்க, பொய்யான கோபத்தைக் காட்டுகிறாள்.

அவள் தந்தை என்று அழைக்கும் அந்த மனிதர் சர்தார்ஜியுடன் நீண்ட நேரம் ஏதோ விஷயத்தைப் பற்றி பேசிக் கொண்டிருந்தார். மிகுந்த தீவிரத்துடன்... அப்படி என்ன விஷயமோ? ஒரு முக்கியமான விஷயத்தைப் பேசி முடிப்பதைப் போல...

ஆமாம்... அவர்களுக்கிடையே பல விஷயங்களும் இருக்கும். ஒரு வாழ்வு காலத்தின் உறவு அல்லவா? கேரளத்திற்கு சர்தார்ஜி வந்தார். அது கணக்கைத் தீர்ப்பதற்கா? என்னவோ...

குல்தீப்சிங் யார்? அவனைப் பார்த்தது இல்லை. நரைத்த தாடியைக் கொண்ட மனிதனாக இருக்க வாய்ப்பில்லை.

அந்தக் கேள்வியை எதற்குக் கேட்க வேண்டும்? எங்கோ தூரத்திலிருக்கும் பஞ்சாபிலோ இமாச்சலப் பிரதேசத்திலோ எங்கோ இருக்கும் சுற்றுலா தளத்திலோ ஏரியிலோ ஆப்பிள் தோட்டங்களிலோ அவன் இப்போது நடந்து கொண்டு இருப்பான். முன்பு ஒரு தோழி இருந்தாள். இப்போது அவள் இல்லை. அவன் திட்டி அனுப்பினான். அந்த அத்தியாயம் முடியவில்லையா?

குல்தீப்! அவன் எப்படி இருப்பான்? ரன்பீர்சிங்கின் ஒரு இளம் பிரதியாக இருப்பானா?

ஒருநாள் வெறுமனே கேட்ட ஒரு கேள்வி இருக்கிறது.

அந்த குல்தீப்சிங் திருமணத்திற்கு வந்திருந்த ரன்பீர்சிங்கின் மகனா?

கன்னத்தில் அடித்ததைப்போல ஒரு பதில்: "இல்லை.''

அந்த பதிலின் வேகத்தில் தலை திரும்பிவிட்டது. தன்னுடைய வாழ்க்கையில் இன்னொரு முட்டாள்தனமற்ற செயலாக அது இருந்ததோ? ரன்பீர்சிங்கின் மகன் குல்தீப்சிங். சிரிக்க வேண்டும் போல தோன்றுகிறது அப்படிக் கேட்கலாமா? குல்தீப்சிங் ஒரு மகாவீர்

சிங்கிற்கோ வேறு ஏதோ ஒரு தாடிக்காரருக்கோ மகனாக இருக்க வேண்டும். ரன்பீர்சிங்கின் மகனாக இருப்பதற்கு வாய்ப்பில்லை.