Lekha Books

அவள் பின்னி முடித்த ஸ்வெட்டர்களும் புல்லோவர்களும் எங்கே? இந்த ஊரில் அவை எதுவும் தேவையில்லை.

நேரம் போவதற்கு அவளுக்கு ஒரு நல்ல வேலையாக அது இருந்தது. ஒரு பெண்ணுடனும் இங்கு குமுதத்திற்குப் பழக்கமில்லை. கொச்சு தேவகி சிரித்துக் கொண்டே வெளியே வந்து நிற்பாள். அவள் முகத்தைத் திருப்பிக் கொள்வாள். குமுதம் மலையாளம் பேசும்போது, கொச்சு தேவகிக்கு சிரிப்பு வரும்.

அவள் தைத்து குவித்த ஸ்வெட்டர்கள் எல்லாம் எங்கே? அவை தேவையிருப்பவர்களுக்கு அவள் அனுப்பி வைத்திருக்கலாம். குல்தீப்சிங்கும் ரன்பீர்சிங்கும். நினைவுகளை எப்போதும் பசுமையாக வைத்துக் கொண்டிருப்பதற்கு அவையெல்லாம் போதுமானது. ஒவ்வொரு ஸ்வெட்டரையும் ஒவ்வொருவரையும் நினைத்துக் கொண்டு பின்னிக் கொண்டிருக்கலாம்.

"அக்கா!''

கொச்சு தேவகியின் குரல்தான். அவள் அக்காவை அழைக்கிறாள்.

"அக்கா!''

மெல்லிய குரல். ஒரு பெண்ணின் குரல்தான். ஆனால் உரத்த குரலில் அழைக்கிறாள். நிலத்தின் ஒரு எல்லையில் இருந்து அக்காவை அழைக்கிறாள்.

ராமபத்ரனுக்கு அவள் மிகவும் பொருத்தமாக இருப்பாள். ராமபத்ரன் சம்மதிப்பான். அதை எப்படிக் கூறுவது? அது தெரியாது... குமுதத்தைத் திருமணம் செய்ய விஸ்வநாதன் எப்படிச் சொன்னான்? ஞாபகமில்லை. அப்படிச் சொன்னானோ? சொல்ல வில்லையோ? பிறகு என்ன சொன்னான்? அந்தச் சம்பவத்தைப் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. பஞ்சாபில் எங்கோ இருந்த ஒரு பெண்ணை எப்படித் திருமணம் செய்து வைத்தார்கள்?

ராமபத்ரனிடம் நேரடியாகக் கூறலாம். கூறவேண்டிய வார்த்தை என்ன?

"நீ என்னுடைய முறைப்பெண்ணைத் திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டும்.''

சிரிப்பு வருகிறது. இப்படிக் கேட்கும்போது, அவன் எனக்கு விருப்பமில்லை என்று கூறிவிட்டால்...? ராமபத்ரன் அப்படிக் கூறக்கூடியவன் அல்ல. நல்லவன்.

சமீப காலமாக கொச்சு தேவகி இங்குதான் இருக்கிறாள். பொழுது விடியும் நேரத்தில் குளித்து முடித்து கோவிலுக்குப் போய்விட்டு இங்கு வருவாள். பிறகு, சாயங்காலம் திரும்பிச் செல்வாள். குமுதம் போனபிறகு, அதுதான் வழக்கமாக இருக்கிறது. குமுதம் இருந்தபோது, அவள் இங்கு அப்படி காலையிலிருந்து சாயங்காலம் வரை எப்போதும் தங்கியிருந்தது இல்லை.

புகையன் மலையின் உச்சியில் வெயில் பரவியது. ஒரு கூட்டம் பருந்துகள் அங்கு உயரத்தில் வட்டமிட்டுப் பறந்து கொண்டிருக்கின்றன. புகையன் மலைக்கு மேலே ஏதாவது இரையும் இருக்கலாம். எங்கோ இருந்துகொண்டு ஒரு குயில் கூவுகிறது. விஸ்வநாதனைப் பார்த்து அதிக நாட்கள் ஆகிவிட்டன. குயிலின் அந்த மெல்லிய சத்தத்தை ஓவியமாக வரைய முடியுமா என்று கேட்க வேண்டும். ஒரு சவால்! அந்தத் தெளிவான சத்தத்தைச் சாயத்தில் கலக்க வேண்டும் - விஸ்வன் அதைச் சாதித்து விடுவான். பல இடங்களுக்குப் போய் வந்திருக்கும் அவன் குயிலின் சத்தத்தைக் கேட்டிருப்பான். அழகான எல்லாவற்றிலும் அந்த கலைஞனின் கவனம் பதியும். ஒருவேளை, குயிலின் சத்தம் இனிமையாக இல்லாமல் இருக்கலாம். அப்படி பரம்பரைகளின் வழியாக ஒரு நம்பிக்கை இன்று எல்லாருக்கும் கிடைத்திருக்கலாம்.

4

நகரத்திற்கு இருபது நிமிடங்கள் இடைவெளியில் பேருந்து இருக்கிறது. ஒவ்வொரு பேருந்திலும் தொங்கிக் கொண்டு, நிற்பதற்குக்கூட இடமில்லாத அளவிற்கு ஆட்கள் ஏறிப் போய்க் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

எட்டரை மணிக்கு இருக்கும் பேருந்தில் போக வேண்டும். அப்படியென்றால்தான் ஒன்பதரை மணிக்கு கடையை அடைய முடியும். எந்தச் சமயத்திலும் தாமதமாகப் போய்ச் சேர்ந்ததில்லை. அது ஒரு வெற்றி. பதினான்கு வருடங்களாக ஒருநாள்கூட தாமதிக்காத ஏதாவதொரு பணியாள் இருப்பாரா?

நான்கு பேன்ட்டுகள் சலவை செய்து தேய்த்து இருக்கின்றன. எதை எடுக்க வேண்டும்? ஒரு நிமிடம் அல்ல. பல நிமிடங்கள் சிந்தித்தான். குமுதம் எடுத்துத் தருவாள். அதுதான் வழக்கமாக இருந்தது. திருமணத்திற்கு முன்னால் எதை எடுக்க வேண்டும் என்று தெரிந்திருந்தது. இல்லாவிட்டால் ஒன்றை எடுப்பான்.

சாம்பல் நிறத்தில் இருப்பது - அதைப் போன்ற ஒன்றைத்தான் சனிக்கிழமை அணிந்திருந்தான். இளம் மஞ்சள் - சற்றும் சரியாக இருக்காது. கறுப்பு நிற பேன்ட்டை எடுத்தால்...? அதைத்தான் எடுத்து அணிந்தான். ஸாக்ஸ் நல்லதாக ஒன்றுகூட இல்லை. இரண்டு வாரங்களாக சிந்திக்கிறான். சரியான நேரத்திற்குப் பேருந்து நிறுத்தத்தில் போய் நின்றான்.

ஒரு தயக்கம் தோன்றவில்லை. எந்தச் சமயத்திலும் தோன்றியதில்லை. அன்றும் உரிய நேரத்தில் கடையை அடைந்தான். மோகனன் இரண்டு நிமிடங்கள் கழித்து வந்து சேர்ந்தான். மோகனன் கேட்டான்:

"நேற்றும் முந்தாநாளும் வீட்டில்தான் இருந்தாயா?''

"ஆமாம்... போகவில்லை!''

"இல்ல... வழக்கமான விஷயம் தவறிடுச்சே!''

ஒரு வழக்கமாக நடக்கும் விஷயத்தைச் செய்யாமல்விட்டதால் உண்டான மன அமைதியற்ற தன்மையே அப்போதுதான் தோன்றியது. நேற்று ஞாயிற்றுக்கிழமை அது தோன்றவில்லை. சனிக்கிழமையும் இல்லை. அது ஏன்?

மோகனன் கடையைத் திறந்தான். கொஞ்சம் மருந்துப் பெட்டிகளை வாங்குவதுதான் முதல் வேலை. அதற்கான தாள்களை எடுத்துக்கொண்டு ஒன்பதரை மணிக்குச் சென்றான்.

திரும்பி வந்தபோது பத்தரை மணியாகிவிட்டது.

விற்பனை தொடங்கிவிட்டிருந்தது. மோகனன் பெட்டியைப் பிரிப்பதற்காகச் சென்றான். கேஷ் பொறுப்பை அவன் ஏற்றுக் கொண்டான்.

இடையில் சிறிது நேரத்திற்கு ஓய்வு கிடைத்தது. ஆன்ட்டி பயாட்டிக்ஸ் எந்த அளவிற்கு விற்பனையாகிறது...! உண்மையிலேயே அது ஒரு அற்புதமான கண்டுபிடிப்புதான். அந்த இனத்தில் எத்தனையெத்தனை மருந்துகள் உண்டாகியிருக்கின்றன! ஆன்ட்டி பயாட்டிக்ஸின் காலம் கடந்துவிடும் என்று கூறுகிறார்கள்... என்னவோ ஸல்ஃபாட்ரக்ஸ்...

மோகனன் அருகில் வந்து உட்கார்ந்தான்.

"யசோதரா, உன் கணக்கை நேற்று கொஞ்சம் பார்த்தேன்!''

கணக்கைப் பார்த்தான். கணக்கு என்றால் ஒரு நோட்டின் பக்கங்களில் வரவு, பற்று ஆகியவற்றை இப்படி தேதிப்படி எழுதி வைப்பது. சிவப்புக்கோடு வரவையும் பற்றையும் பிரிக்கிறது. ஒரு பக்கம் முடிந்துவிட்டால் இன்னொரு பக்கத்திற்குக் கொண்டு செல்வான். ப்ராட் ஃபார்வர்ட் என்று கூறி அந்தப் பக்கம் ஆரம்பிக்கிறது.

மோகனன் கேட்டான்:

"என்ன வரும்னு தோணுது?''

கொடுக்க இருப்பவனுக்கு கணக்கு கேட்பது என்பது அந்த அளவிற்கு சந்தோஷம் அளிக்கக்கூடிய விஷயம் அல்ல. மோகனன்தான் அதைக் கூறுகிறான் என்றாலும், மோகனனின் முகம் சற்று கறுத்ததைப் போலத் தோன்றியது. அவனுடைய பற்களில் ஒரு நீல நிறம் தெரிந்தது. வெளுப்பின் முடிவில் நீல நிறம் இருந்தது. அது விஸ்வநாதன் ஒரு நாள் கூறியதுதான்.

"நான்காயிரத்தைத் தாண்டி.''

நான்காயிரம்! சற்று நடுங்கினான். அது பொய் என்று முகத்தைப் பார்த்துக் கூற வேண்டும் போலத் தோன்றியது. பதினான்கு வருடங்களுக்கு முன்னால் கடையை ஆரம்பித்தபோது ஏறியது.