Lekha Books

ஆனால், கேரளத்திற்கு வெளியே போயிருக்கும் மோகனனுக்கு அது புரியாமல் போனதுதான் ஆச்சரியம். மோகனனின் தனி உருவத்தை இப்போதுதான் பார்க்கிறான். சமையலறையில் மட்டுமே வாழ்ந்த அக்காவைவிட அவனுடைய மனம் சுருங்கிப் போய்க் காணப்பட்டது. பழமையில் ஊறிப் போய்விட்டிருந்தது.

"அவன் இந்த அப்பிராணியின் தலையில் அவளைக் கட்டி வைத்துவிட்டான்.''

மோகனன் வெளிப்படையாகக் கூறினான். அவளுடைய வாழ்க்கையின் பங்குதாரர் தனக்கு அருகிலேயே இருக்கிறான் என்பதை அவன் புரிந்திருக்கவில்லை. அந்த மனிதனைப் பற்றித்தான் இப்படிக் கூறுகிறான்.

அக்காவும் தன்னையே மறந்துவிட்டதைப் போல் தோன்றியது.

"இங்கு அவன் வரும்போது அவளுக்கு என்ன ஒரு உற்சாகமும் சிரிப்பும்! அவள் ஆளே மாறிவிடுவாள். அவள் அவனை விட்டு விலகுவதே இல்லை. அவனை கவனிப்பதில் அவளுக்கு அளவற்ற ஈடுபாடு. அவர்களுடைய மொழியில் பேசிக் கொள்வார்கள். இவனுடைய வீடு இது. நான் இவனுடைய மூத்த அக்கா- இந்த விஷயங்களையாவது அவர்கள் நினைத்துப் பார்க்க வேண்டாமா? இல்லை... அப்போது எனக்கு அடியிலிருந்து முடிவரை வெறியே உண்டாகும். மோகனா, நீ சொன்னதுதான் சரி. இந்த அப்பிராணியின் தலையில் அவன் அவளைக் கொண்டு வந்து தள்ளிவிட்டான்.!''

அக்காவும் சேர்ந்து இதைச் சொன்னபோது "நிறுத்துங்க" என்று உரத்த குரலில் கத்த வேண்டும் போல இருந்தது. ஆனால், உதடுகள் ஒட்டிக் கொண்டன. விஷயத்தைச் சரியாகப் புரிந்து கொள்ளாமல் பேசுகிறாள் என்று தோன்றிய எண்ணத்தைக்கூட தாண்டி, அந்தச் சத்தம் வேகமாகப் பாய்ந்து தொண்டை வரை வந்துவிட்டது. உதடுகள் மூடிக் கொண்டன. சத்தம் வெளியே வரவில்லை.

எழுந்து நிற்பதுதான் ஒரு சுகமான விஷயம். அந்த இரவுப் பறவைகள் பாடலை நிறுத்திவிட்டன. புகையன் மலையில் நிழல் தெரிந்தது. எதன் நிழல்? நிலவு நடு உச்சியை அடைந்துவிட்டிருந்தது. அப்படி உண்டான நிழலாக இருக்கலாம். ஒரு மெல்லிய காற்று வீசிக் கொண்டிருந்தது. இவ்வளவு நேரமும் அந்தக் காற்று எங்கே ஒதுங்கி ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்தது? அடர்த்தியான இலைகளுக்கு மத்தியிலா, அல்லது புகையன் மலையின் அடிவாரத்திலா? காற்றும் தூங்கிக் கொண்டிருந்திருக்கலாம். அதை எது தட்டி எழுப்பியது?

அக்காவிற்கும் மோகனனுக்கும் கடுமையான அபிப்ராயங்கள் இருந்தன. எந்தவொரு சந்தேகமும் இல்லை. ஆனால் ஒருவார காலம் விஸ்வநாதன் அவளுடைய தந்தையின் விருந்தாளியாகப் போய் தங்கியிருந்தும், அந்த விஷயத்தை அங்கிருந்து நேராக இங்கே வந்த பிறகும் அவன் கூறவில்லை. அவளுடைய தந்தை கூறித் தெரிந்து கேட்டபோது அவன் ஒப்புக் கொண்டான். ஒப்புக் கொண்டானா? ஒப்புக் கொண்டான் என்றால், அதில் சிறிது பலத்தை பயன்படுத்திய அடையாளம் இருக்கிறது அல்லவா? மனதைத்திறந்து கூறுவதற்குப் பெயரா ஒப்புக் கொள்வது? கேட்பது... ஒப்புக் கொள்வது... அப்படியென்றால் அவளும் மறைத்தாள். மறைத்தாள் என்று கூறுவது குற்றச்சாட்டு. கூறுவதற்கு அது ஒரு விசேஷ சம்பவமா? அங்கேயிருந்து நேராக இங்கே வருகிறான் என்பது தெரியும். அப்படியென்றால் அதைக் கூற வேண்டுமா? ஆனால், விஸ்வநாதன் இன்று வரை வரைந்து வைத்திருப்பவைகளிலேயே மிகவும் சிறந்த ஓவியங்களைப் பற்றி ஒரு வார்த்தைகூட அவள் கூறியதில்லை. அது ஏன்?

அந்த மெல்லிய காற்று ஒரு குறும்புத்தனம் நிறைந்தது. அது மரங்களின் இலைகளை ஆட்டிப்படைத்துக் கொண்டிருந்தது. மரங்கள் சண்டை போடுகின்றன. மரங்களுக்கும் உறக்கம் உண்டு. இப்போது கடைக்கு முன்னால் இருக்கும் அரச மரத்தின் இலைகள் சண்டை போட்டுக் கொண்டிருக்கும். தூரத்தில் ஒரு நரி ஊளையிடுகிறது. ஆயிரம் நரிகள் ஊளையிடுகின்றன. எங்கோ ஒரு குழந்தை கண் விழித்து அழுகிறது. கீழே வசிக்கும் கருத்தாவின் குழந்தை என்று தோன்றுகிறது. ஏன் கோழி கூவவில்லை? இரவு எவ்வளவு நீண்டதாக இருக்கிறது!

அக்கா அன்று கூறியது காதில் விழுவதைப்போல இருந்தது. எத்தனையோ நாட்களுக்கு மத்தியில் அந்த வார்த்தைகள் கடந்து வந்து செவிகளில் மோதிக் கொண்டிருந்தன.

"அங்கு இருக்கும்போதே அவர்கள் காதலர்களாக இருந்திருக்க வேண்டும்!''

8

என்ன எழுதுவது? எதுவும் தோன்றவில்லை. தாளையும் பேனாவையும் வைத்துக் கொண்டு நீண்ட நேரம் உட்கார்ந்திருப்பான். ஒரு எழுத்து கூட எழுதவில்லை. ஒரு இரவு முழுக்க கடிதம் எழுதுவதற்கு உட்கார்ந்திருக்கிறான். எழுதவில்லை.

இப்படியும் இருக்குமா? மனைவிக்கு ஒரு கடிதம் எழுத இயலாமை... அது ஏன்? மனம் முழுமையான வெறுமையில் இருக்கும் ஒரு நிலைமை... சிரமப்பட்டு ஒரு வாசகம் கிடைக்கிறது - "அடுத்த வாரமும் வர இயலவில்லை" பிறகு இன்னொரு வாசகமும் வந்து சேர்ந்தது - "இங்கு விசேஷம் எதுவும் இல்லை. அங்கும் இப்படித்தான் என்று நினைக்கிறேன்." - இந்த வாசகங்களா ஒரு மனைவிக்கு எழுதக்கூடிய கடிதத்தில் எழுதுவதற்காக இருப்பவை?

குமுதத்தின் கடிதங்கள் வருவதுண்டு. இரண்டு கடிதங்கள் வந்தன. அவையும் குடும்ப வாழ்க்கையைப் பற்றியதாகவே இருந்தன. அவள் சோர்வடைந்து வெறுத்துப் போய்விட்டாள் என்று எழுதியிருந்தாள். நாட்களுக்கு பெரிய சுமை இருக்கின்றனவே! அது இயல்பான ஒன்றுதானே! மோகனனும் அக்காவும் சேர்ந்து சில முடிவுகளை எடுத்ததைப் போல தோன்றுகிறது. வெறும் தோணல் தான். ஏதாவது தீர்மானங்கள் எடுத்ததாக அனுபவத்தில் இல்லை.

ஒருநாள் சற்று முன்கூட்டியே கடையில் இருந்து கிளம்பினான். விசேஷமாகக் கூறும் அளவிற்கு எதுவும் இல்லை. அப்படித் தோன்றியது. செல்ல வேண்டும் என்று மட்டும். அதுவும் ஒரு விசேஷ சம்பவமாக இருந்தது. கடை ஆரம்பமான பிறகு அப்படி ஒரு காரியம் நடந்ததில்லை. அன்று வழக்கமான ஒன்றை மீறி நடந்தான். அதற்குத் தனிப்பட்ட ஒரு தைரியம் தேவைப்படுமே! ஆமாம்... குடையையும் எடுத்துக் கொண்டு "நான் போகிறேன்'' என்று கூறி, மோகனனின் பதிலுக்குக் காத்திருக்காமல் வெளியேறினான். திரும்பிப் பார்க்கவில்லை. சிறிது தூரம் நடந்தபிறகுதான் எதற்கு வெளியேறினோம் என்பதைப் பற்றியே சிந்தித்தான். அதற்கு ஒரு காரணமும் கண்டுபிடிப்பதற்கு இல்லாமலிருந்தது. சீக்கிரமே வீட்டிற்குச் சென்று என்ன செய்வது?

அன்று பேருந்தில் செல்லவில்லை. நடப்பது என்று தீர்மானித்தான். அந்த வழியே நடந்து எத்தனையோ வருடங்கள் ஆகிவிட்டன. முன்பு பள்ளிக்கூடத்தில் படித்தபோது அந்த வழியே நடந்து பயணம் செய்திருக்கிறான்.

நகரத்தின் எல்லை கடந்தது. கிராமப்புறம்தான். இடது பக்கத்தில் இருக்கும் பெரிய வீடு தாமஸுக்குச் சொந்தமானது. தாமஸுடன் ஒன்றாகச் சேர்ந்து படித்திருக்கிறான். தாமஸின் தந்தைக்கு வீட்டிலேயே கடை இருந்தது. இப்போது ஒரு பெரிய வீடு அந்த இடத்தில் இருந்தது. தாமஸ் பெரிய பணக்காரனாக ஆகிவிட்டான்.