Lekha Books

எனினும், அந்த கவரை எடுத்து பத்திரமாக வைக்க முடியவில்லை. அது எத்தனை நாட்களாக மறந்து போய்க்கிடக்கிறது! சட்டை, பேன்ட் ஆகியவற்றின் கணக்குகளை எழுதிக் கொடுத்தது வேறு யாருமல்ல. அந்த கவரை சலவை செய்பவன் படித்திருப்பானோ என்னவோ? கடிதம் ஆங்கிலத்தில் இருந்தது. எனினும், சலவை செய்பவனின் வீட்டில் ஆங்கிலப் பள்ளிக்கூடத்தில் படிப்பவர்கள் இருக்கலாம். படித்தால் குறைச்சல்தான்.

"உன் வீட்டில் ஆங்கிலம் தெரிந்தவர்கள் இருக்கிறார்களா?''

"பத்தாம் வகுப்பில் படிப்பவன் இருக்கிறான்.''

பத்தாம் வகுப்பில் படிப்பவன் வாசித்தால் எதுவும் புரியாது. இப்போதைய பத்தாம் வகுப்புதானே? அச்சடித்த புத்தகங்களைக் கூட ஒழுங்காக வாசிக்க முடியாது. வாசித்தாலும் புரியாது... குமுதத்தின் ஆங்கிலம் இங்குள்ள பி.ஏ.வில் தேர்ச்சி பெற்றவருக்கும்கூட புரியக்கூடியது இல்லை. ஆனால், அவளுடைய கையெழுத்து மிகவும் தெளிவாக இருக்கும். சிறுவயதில் நன்கு கவனம் செலுத்தி எழுத்தைப் பார்த்து எழுத வைத்துக் கற்றுத் தந்திருக்கிறார்கள்... எனினும், வாசித்து ஏதாவது புரிந்துகொண்டிருந்தால்? அவமானமான விஷயம். எல்லா ரகசியங்களையும் அந்த கவரில் இருந்து அறிவு உள்ளவர்களால் புரிந்து கொள்ள முடியும்.

"இதற்குள் இருப்பதை எடுத்து பத்தாம் வகுப்பில் படிக்கும் சிறுவனிடம் கொடுத்து வாசிக்கச் சொன்னாயா?''

"இல்லை... அய்யோ.. அப்படிச் செய்யமாட்டேன். சில நேரங்களில் சிலரின் சட்டை, ட்ரவுசர் பாக்கெட்டுகளில் இப்படி தாள் இருக்கும். நாங்கள் அதைத் திறந்து பார்ப்பதில்லை. சில வேளைகளில் ரூபாய் நோட்டே இருக்கும். அது தொழிலுக்கு துரோகம்!''

சலவை செய்பவன் உண்மையைத்தான் சொன்னான். அந்த கவருக்குள் இருந்து தாள்களை வெளியே எடுத்தபோது, அதை யாரும் திறந்து வாசிக்கவில்லை என்று தோன்றியது. அவற்றில் ஒன்று குமுதத்தின் கடிதம். இன்னொன்று அடுத்த மாதத்திற்கான பில். கடிதம் கிடைத்த நாளன்று பில்லை கவனம் செலுத்திப் பார்க்கவில்லை. அதில் குமுதத்தின் ஒரு மாதத்திற்கான மெஸ் கட்டணம் மட்டுமே இருந்தது. அதிகமாக பற்று இல்லை. அப்படியென்றால் கடந்து சென்றவை ஆறு ஞாயிற்றுக்கிழமைகளா ஏழு ஞாயிற்றுக்கிழமைகளா? ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை வரமாட்டேன் என்று சொன்னேன். அடுத்த ஞாயிற்றுக்கிழமை சென்றிருக்க வேண்டும். அன்று போகவில்லை. அடுத்த ஞாயிற்றுக்கிழமைதான் ஊர் முழுவதும் நடந்து பார்த்ததா? வாழை நட்டது எந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை? மங்கலத்து குடும்பத்தின் திருமணத்திற்குச் சென்றது என்றைக்கு? இந்தக் கடிதத்திற்குப் பிறகு எத்தனை நாட்கள் கடந்து சென்றுவிட்டன! எதுவும் சரியாக ஞாபகத்தில் இல்லை. எத்தனை ஞாயிற்றுக்கிழமை வேண்டுமானாலும் ஆகட்டும். கடிதத்தை எப்படியும் பத்திரமாக வைத்திருக்க வேண்டும். அது மிகவும் முக்கியம். ஒரு ஆதாரம். பத்திரமாகக் காப்பாற்றி வைத்திருக்க வேண்டிய பொருள்.

கடிதத்தை வைத்துவிட்டு வெளியே வந்தபோது கொச்சு தேவகி குளியலும், கோவில் தரிசனமும் முடிந்து ஈர ஆடையை அணிந்து திரும்பி வந்து கொண்டிருந்தாள். இன்று அவள் நெற்றியில் சந்தனத்தை செங்குத்தாக வைத்திருந்தாள். இவ்வளவு அதிகமான தலைமுடி அவளுக்கு இருக்கிறதா? கிட்டத்தட்ட முழங்கால் வரை இடைவெளி இல்லாமல் வளர்ந்து தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. அவள் மார்பை மறைத்துக் கொண்டிருந்த துண்டு நேற்று வாங்கிக் கொடுத்தது. அவளுக்கு மட்டுமே துணிக்கு முப்பது ரூபாய்கள் ஆயின. அக்காவிற்கும் அவ்வளவு ஆனது. இருவருக்கும் ஒரே மாதிரி வாங்கினான்... பரவாயில்லை. அது அப்படி நடந்தது. அவ்வளவுதான். மனப்பூர்வமாக திட்டமிட்டு நடந்ததல்ல. கொச்சு தேவகிக்கு இனியும்

ஒரு நல்ல புடவை வாங்கிக் கொடுக்க வேண்டும்... புடவையா? என்றைக்காவது கொச்சு தேவகி புடவை அணிந்து பார்த்திருக்கிறோமா? நினைத்துப் பார்த்தபோது, அப்படி ஒரு காட்சியை ஞாபகப்படுத்திப் பார்க்கவே முடியவில்லை. இல்லை. அப்படி நடந்ததில்லை. அவளுக்குப் புடவை அணிய விருப்பம் இருக்காதா? இருக்கும். இல்லாமல் இருக்காது. அவளுடைய வயது அதுதானே? அக்காவைப் பொறுத்தவரையில் அந்த வயது கடந்து விட்டது... கொச்சு தேவகிக்கு அதைப் போல எப்படிப்பட்ட விருப்பங்கள் எல்லாம் இருக்கும்?

தங்க நகைகளை அணிய வேண்டும் என்ற ஆசை இருக்குமல்லவா? ஒரு வகையில் பார்க்கப் போனால் இந்தத் தங்க நகைகள் இருக்க வேண்டியவைதான். அது ஒரு நல்ல சேமிப்பு. திடீரென்று பணம் வேண்டுமென்றால் அடமானம் வைக்கலாம். மோகனன் ஒருமுறை இரண்டாயிரம் ரூபாய்களுக்காக ஓடித் திரிந்துவிட்டு, எல்லா வழிகளையும் பார்த்துவிட்டு, இறுதியில் அவனுடைய வீட்டில் இருந்த தங்க நகைகளை எடுத்து அடமானம் வைத்தான். வங்கியின் சட்டதிட்டப்படி அவ்வளவு தொகை கிடைக்காது. ஆனால் மேனேஜர் தலையிட்டு அந்தத் தொகை கிடைக்கும்படி செய்தார்... கொச்சு தேவகிக்கு ஒரு நான்கைந்து பவுன் இருக்கும்படி நகைகள் வாங்கிக் கொடுத்தால் என்ன? தேவை ஏற்படும்போது அடமானம் வைப்பதற்காக அவள் அதைத் தரவும் செய்வாள். அவளுக்கு நகைகள் வாங்கிக் கொடுப்பதை அக்கா விரும்புவாளா? விரும்பாமல் இருக்க வழியில்லை. அவள்மீது பாசம் இருக்கிறது. அவர்கள் ஒன்று சேர்ந்திருப்பவர்கள். என்ன இருந்தாலும் அக்காவிடம் கேட்க வேண்டும். ஆனால், அதை எப்படிக் கேட்பது?

கொச்சு தேவகிக்கு தங்கம் மிகவும் பொருத்தமாக இருக்கும். அவளுடைய உடலில் நகைகள் கிடந்து அழாது. புடவை அவளுக்குப் பொருத்தமாக இருக்காது. ஒன்றரையும் முண்டும் ஜரிகை மேல்துண்டும் நன்றாக இருக்கும். அவற்றை அணிந்து அவள் நின்றால் - அதுதான் கேரள அழகு!

இதன் அர்த்தம் என்ன? கவரில் முகவரி விஸ்வநாதனின் கையெழுத்தில் எழுதப்பட்டிருந்தது. எந்தவொரு சந்தேகமும் இல்லை. அஞ்சலக முத்திரையும் அவனுடைய ஊரில் உள்ளதுதான். உள்ளே ஒரு வெள்ளைத்தாள் இருந்தது. ஒரு எழுத்துகூட எழுதப்படவில்லை. ஒரு கோடுகூட அதில் இல்லை. மோகனனிடம் காட்டினான். நனைந்தால் மட்டுமே தெரியக்கூடிய ஏதோ ஒரு மை இருக்கிறதே! அதையும் சோதித்துப் பார்த்தார்கள். எதுவும் தெரியவில்லை. இந்த வெள்ளைத்தாளை எதற்காக அனுப்ப வேண்டும்? ஒருவேளை, தவறு நேர்ந்திருக்கலாம். கடிதம் என்று நினைத்து வெள்ளைத் தாளை கவருக்குள் வைத்திருக்க வேண்டும்... இது எதுவும் இல்லையென்றால், விஸ்வநாதன் கலைஞன்தானே? கலைஞர்களுக்கு அவர்களுக்கென்றே இருக்கக்கூடிய சில பைத்தியக்காரத்தனங்கள் இருக்கும். அப்படியொரு பைத்தியக்காரத்தனமாக இருக்குமோ?

மோகனனுக்கு கோபம் உண்டானது.

"அவனுடைய கலை! போக்கிரி வேலைகள் செய்துவிட்டு, அதன் பெயரில் ஓவியம் வரைந்து, கலையில் சோதனை முயற்சி என்று பெயர் வைப்பது... யசோதரா, இது உன்னை விரட்டுவதற்கான வேலை!''

அதற்குப் பிறகும் மோகனனுடைய கோபம் குறையவில்லை. அவன் தொடர்ந்து சொன்னான்:

"எழுதப்படாதவை எல்லாம் முடிவற்றது என்று கூறுவான். அப்படி முடிவற்ற ஒரு கடிதத்தை உனக்கு அனுப்பினேன் என்று விளக்கம் கூறுவான்.