Lekha Books

பாரு அம்மாவின் நிலை என்ன? அவருக்கு எத்தனை பிள்ளைகள் இருக்கிறார்கள்? நம்பூதிரியின் குடும்பத்தில் அடுத்து ஆட்சி செய்யப் போகும் மனிதர் அந்தப் பிள்ளைகளுக்கு ஏதாவது கொடுப்பாரா? எத்தனையெத்தனை கேள்விகள் அந்த உயர்ந்து மேலே எழுந்து கொண்டிருக்கும் காற்றில், கிழக்கு நோக்கிப் பறந்து வெட்ட வெளியில் இருக்கும் புகையில் இருந்து உயர்கின்றன! இந்த விஷயங்கள் எதையும் நம்பூதிரி நினைத்திருக்க மாட்டார். கோப்பன் நாயர் சிந்தித்திருப்பாரா? அவர் எதற்காகச் சிந்திக்க வேண்டும்? அப்படியும் இருக்கக்கூடாதா? தனிப்பட்ட உறவு அந்தப் பிள்ளைகளின் விஷயத்தில் இருக்கிறதா? பாரு அம்மாவின் விஷயத்தில் இருக்கிறதா? நம்பூதிரி வீட்டில் வேலைக்காரராக வேலை பார்த்துத் திரிந்தபோது நம்பூதிரி கூறியிருப்பார்:

"கோப்பா, நாளைக்கு நீ இங்கு வேலைக்காரியாக இருக்கும் பாருவிற்கு ஒரு துணி கொடுக்கணும்!''

"சரி.''

அதில் பெரிதாகக் கூறும் அளவிற்கு என்ன இருக்கிறது? நம்பூதிரி கட்டளையிட்டார். அதைக் கேட்டு நடந்தார். மறுநாள் குத்துவிளக்கிற்கு முன்னால் வைத்து கோப்பன் நாயர் பாருவிற்குத் துணி கொடுத்தார். கோப்பன் நாயர் பாருவின் கணவராக ஆனார். பாரு அந்த வகையில் பிறகு பிள்ளைகளைப் பெற்றெடுத்துக் கொண்டிருந்தாள்.

ஆனால், அந்த மாளிகையின் வேலையை வேண்டாம் என்று கோப்பன் ஏன் சொன்னார்? பாரு அம்மா இப்போதும் அங்கு பெருக்கி சுத்தம் செய்யும் வேலைக்காரிதான். ஒருவேளை, கணவர் என்ற உரிமையில் நம்பூதிரியின் திருட்டுத்தனத்திற்கு எதிர்ப்பு காட்டியிருப்பாரோ? என்ன இருந்தாலும், கோப்பன் நாயர் ஒரு ஆண் அல்லவா? அவருடைய ஆண்மைத்தனம் எப்போதாவது சற்று கண்விழித்திருக்கலாம். இவை அனைத்தும் கோப்பன் நாயர், பாரு அம்மா, நம்பூதிரி ஆகியோருக்குள் இருக்கும் ரகசியங்கள்.

ஊரின் நிலைமை அதுதான். இன்னும் சிறிது நாட்களில் பாரு அம்மாவும் பிள்ளைகளும் கோப்பன் நாயரும் அடுத்து பொறுப்பை ஏற்கப் போகும் நம்பூதிரியும் பேச்சுக்கான விஷயமாக ஆவார்கள். அந்தப் பிள்ளைகளை வளர்ப்பதற்கு மாளிகைக்கு இப்போது சக்தி இல்லை. அங்கு நடக்கும் காரியங்களே சிரமத்தில் நடந்து கொண்டிருக்கின்றன. அப்போது அந்தச் சுமைகளையும் தாங்கிக் கொண்டார் என்று வருமா?

கோப்பன் நாயரைப் பற்றி ஏன் இந்த அளவிற்குச் சிந்திக்க வேண்டும்? பல நாட்களாகவே கோப்பன் நாயரைப் பற்றிய நினைவுதான். கடையில் இருக்கும்போதும், வீட்டிற்கு வந்த பிறகும் மனதில் கோப்பன் நாயர்தான். அவர் விலகிப் போக மாட்டார். கோப்பன் நாயரின் நிலையை அறிந்து கொள்வதில் ஆர்வம் இருப்பதென்னவோ உண்மை. ஆமாம்- பெரிய அளவில் ஆர்வம் உண்டாகியிருக்கிறது. அந்த மனிதருடன் உரையாடியதுகூட இல்லை. எந்தவொரு நெருக்கமும் இல்லை. ஆனால், மிகவும் நெருக்கமான ஒரு மனிதரைப் போல தோன்றுகிறார்.

ஒன்றிரண்டு மனிதர்களிடம் கேட்டான். கோப்பன் நாயருக்கோ பாரு அம்மாவிற்கோ அவர்களின் பிள்ளைகளுக்கோ - அவர்கள் யாருக்கும் அந்த அளவிற்குப் பெரிய பிரச்சினை எதுவும் இல்லை. யாருக்கும் எதுவும் தெரியவில்லை. யாரும் விசாரிக்கவில்லை.

ஒருநாள் சாயங்காலம் சற்று சீக்கிரமே வீட்டிற்கு வந்தான். அக்கா அப்படியே செயலற்று நின்று கொண்டிருக்கிறாள். வழக்கமாக இல்லாத ஒரு செயல் அது. ஏதோ காரியம் நடந்திருக்கிறது என்பதென்னவோ நிச்சயம். இறுதியில் அக்கா சொன்னாள்:

"இன்றைக்கு ஒரு காரியம் நடந்தது!''

"அப்படியா, என்ன?''

"உனக்குப் பிடிக்காத விஷயம்!''

"விஷயம் என்ன என்று தெரியாமல் பிடித்திருக்கிறதா இல்லையா என்று எப்படிச் சொல்ல முடியும்?''

அக்கா சிறிது நேரத்திற்கு எதுவும் பேசாமல் நின்றிருந்தாள். அந்த அளவிற்குப் பெரிய ஆர்வம் எதுவும் தோன்றவில்லை.

"உன்னுடைய அந்தப் படம் வரைபவன் இருக்கிறான் அல்லவா? அவன் தூரத்தில் வருவதைப் பார்த்தேன்.''

அக்கா நிறுத்தினாள். முகத்தில் தெரியும் உணர்ச்சிகளைக் கவனிக்கிறாள். தைரியம் வந்துவிட்டது என்று தோன்றுகிறது.

"பூக்களும் பறவைகளும் எழுத்தும் உள்ள ஒரு ஆடையை அணிந்திருந்தான். கால்களை ஒட்டியிருக்கும் முழுக்கால் சட்டை!''

பிறகும் பேச்சு இல்லை- சிறிது நேரத்திற்கு.

"நான் தூரத்திலிருந்து வருவதைப் பார்த்தேன். எனக்கு அப்படித்தான் தோன்றியது. நான் நம்முடைய வெளிவாசல் கதவை அடைத்தேன். தாழ்ப்பாள் போட்டேன். பிறகு நான் திரும்பி நடந்தேன். அவன் மதில்களுக்கு மேலே என்னைப் பார்த்தான். கதவைத் திறக்கச் சொன்னான். "நான்தான்... விஸ்வநாதன்" என்று சத்தம் போட்டுச் சொன்னான். நான் திரும்பிப் பார்த்தேன். அதற்குப் பிறகும் பொருட்படுத்தாமல் நடந்தேன். அவன் இனிமேல் இந்தப் படிகளைத் தாண்டி வரக்கூடாது. அதுதான் என் முடிவு.''

அக்கா கூர்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அச்சத்தால் அல்ல. அந்த அளவிற்கு அக்கா பயப்படக்கூடிய தன்மை உள்ளவள் அல்ல. என்ன காரணம் என்று தெரியவில்லை, அக்காவிடம் எதுவும் சொல்லவில்லை. அந்தப் பேச்சு மனதில் பதியவில்லை. அக்கா சொன்னாள்:

"அவன் உன்னை கோப்பன் நாயராக ஆக்கியவன்!''

மரங்களுக்கு மேலே வானத்தை நோக்கி நம்பூதிரி ஆசானின் சிதையிலிருந்து புகை உயர்ந்து செல்லும் காட்சி மனக்கண்களுக்கு முன்னால் தோன்றியது. நீண்ட நேரம் அப்படி இருந்தது.

12

"அய்யோ... உடல் முழுவதும் வியர்வையும் அழுக்கும்...''

கொச்சு தேவகியின் அந்த வார்த்தைகள் அமிர்த நதியைப் போல காதுகளுக்குள் ஒலித்துக் கொண்டேயிருக்கின்றன. உண்மைதான். பகல் முழுவதும் வேலை செய்து வியர்த்துப்போய் இருந்தாள் அவள். அதனால்தான் அந்த எதிர்ப்பைக் காட்டினாள். இல்லாவிட்டால் ஏன் எதிர்ப்பு? எதுவும் இல்லை. இளம் வயதிலிருந்தே சொன்னபடி கேட்பதற்கு மட்டும் தெரிந்திருப்பவள். அதுதான் அவளுக்குத் தெரியும். எதிர்ப்பதற்குத் தெரியாது.

அவள் குளித்து முடித்து சுத்தமாக இருக்கும்போது அந்தச் சம்பவம் நடக்கிறது என்று வைத்துக் கொள்வோம். அப்படியென்றால் என்ன நடக்கும்? அவள் சொன்னதைக் கேட்பாள். கீழ்ப்படிவாள். அதன்மூலம் நினைத்துப் பார்க்க முடியாத அளவிற்கு கசப்பான எதிர்காலம் உண்டாகிறது என்றால்- அதைச் சகித்துக் கொள்வாள். வசதிகளைப் பற்றி அவள் நினைப்பதில்லை. நினைப்பதற்கு வழியில்லை.

மெத்தையைத் தட்டிவிட்டு, விரித்துக் கொண்டிருந்த போதுதான் அவளுடைய உருண்ட, சதைப்பிடிப்பான கையைப் பிடித்தான். இந்தப் பக்கமாக நெருக்கிக் கொண்டு வர முயன்றான்.

அப்போதுதான் அவள் சொன்னாள்:

"மேலெங்கும் வியர்வையும் அழுக்கும்!''

அவள் எதிர்ப்பு தெரிவிக்கவில்லை. கீழ்ப்படியத்தான் இருந்தாள். எதற்காக கையைப் பிடித்தான் என்று அவளுக்குத் தெரியும். அது மட்டும் நிச்சயம். அப்படியென்றால் அடியே திருடி... பெண்ணுக்கு எல்லாம் தெரிந்திருக்கின்றன. கதை தெரியாதவள் இல்லை.

முன்பு, அவள் குழந்தையாக இருந்தபோது, அவளைச் சுற்றி ஒரு வட்டம் வரைந்து அதற்கு உள்ளே ஐந்தாறு மணி நேரங்கள் அவளை உட்கார வைப்பார்கள்.