Lekha Books

"எல்லாம் இருக்கின்றன.''

"அவனை நெருப்பில் போட்டு விட்டாய்.''

"அப்படியென்றால் அதை நான் நெருப்பில் போடவில்லை. நீ பார்க்கணுமா?''

"வேண்டாம்... நான் பார்க்க வேண்டும் என்றில்லை.''

14

தனுர் மாதத்தின் திருவாதிரை நிலவு. அதற்கு ஒரு சிறப்பு இருக்கிறது. வேறொரு நிலவிற்கு இல்லாத சிறப்பு. இந்த மலையாளம் பெண் மலையாளமாக மாறுகிறது. அதுதான் அந்த நிலவின் சிறப்பு.

இப்படியொரு கண்டிப்பு இருக்குமா? கோபத்தை வரவழைக்கக் கூடிய கண்டிப்பாக இல்லை. பிரச்சினைக்குரிய கண்டிப்பும் அல்ல. அழகான, பிரகாசமுள்ள சிரிப்புடன்தான் அவள் சொன்னாள். அன்று அவளுடைய புதிய திருவாதிரை. புத்திருவாதிரை.

"அதற்கு உன்னை யார் திருமணம் செய்தார்கள்?''

அந்தக் கேள்வி சற்று கடுமையானதுதான். முகூர்த்தத்தை முடிவு செய்து, கரையில் இருப்பவர்களும் வேண்டியவர்களும் கூடியிருக்க, கொச்சு தேவகியை யாரும் தாலிகட்டி, புடவை கொடுத்துத் திருமணம் செய்யவில்லை. அப்படித்தான் திருமணம் நடக்கிறது. கோவிலில் குளியலும் தரிசனமும் முடித்து வந்த பெண்ணை படுக்கையறைக்கு அழைத்துக் கொண்டு சென்றான். அதுதான் திருமணமா? ஆனால், அவளுக்கு அவ்வளவு போதும். அவளுடைய திருமணம் நடந்து முடிந்துவிட்டதாக அவள் நம்புகிறாள். அவள் மட்டுமல்ல - எல்லாரும். படுக்கையறைக்கு அவளை அழைத்துக் கொண்டு போன ஆண் வரை.

முறைப்பெண்ணை முறைப்பையன் திருமணம் செய்து கொள்வது அப்படித்தான். அவர்களுக்கிடையே இருக்கும் உறவு அதிலேயே திருப்தி அடைந்துவிடும்.

அவ்வளவு கூட வேண்டாம். அதைவிடக் குறைவாகவும் நடப்பதுண்டு. நாத்துனார்மார்கள், முறைப்பையனின்- முறைப்பெண்ணின் தாய்மார்கள் முடிவு செய்தால் போதும். அவர்கள் பையனின் தாய் பெண்ணின் தாய்க்கு ஒரு துணி எடுத்துக் கொடுப்பாள். பிறந்த நாளில் இருந்தே நிச்சயிக்கப்பட்ட ஒரு காரியம் அது. அப்படியே அவர்கள் வளர்ந்து வந்தார்கள்... எத்தனையெத்தனையோ வருடங்களுக்கு முன்பு எந்தத் தலைமுறையில் அதெல்லாம் நடந்தது! அதற்குப்பிறகு தாய முறையில் தலைகீழ் மாற்றம் வந்தது. ஒரு காலத்தில் மாமா உண்ணுவதற்குத் தருபவனாக இருந்தான். மாமா ஒரு இடத்திலும் இன்று உண்ணுவதற்குக் கொடுப்பதில்லை. எனினும், முறைப்பெண் இருக்கிறாள். அந்த வழிமுறை இருக்கிறது. ஒரு பையனுக்குத் திருமணம் செய்ய வேண்டும் என்று வரும்போது, எந்த அளவிற்குப் பார்த்தாலும் சகித்துக் கொள்ள முடியாது என்ற நிலையில் உள்ளவளாக இருந்தாலும், அவளுடைய பெயர்தான் முதலில் வரும்.

பெண்ணுக்குத் திருமண வயது வரும்போது, எவ்வளவு மோசமான பையனாக இருந்தாலும் முறைப்பையனை ஒருமுறை நினைத்துப் பார்த்த பிறகே வேறு பையனை நோக்கி சிந்தனை போகும். அதுதான் முறைப்பையன், முறைப்பெண்! அந்தப் பழைய காலத்தில் என்ன ஒரு நல்ல விஷயத்தைப் பின்பற்றி இருக்கிறார்கள். முறைப்பெண்தான் மனைவி என்றால், பழைய காலத்தில் அவள் எதையும் விசாரிக்க வேண்டாம். மாமா விசாரித்துக் கொள்வார்.

எது எப்படி இருந்தாலும், கொச்சு தேவகியின் புத்திருவாதிரை உணர்ச்சிவசப்படக்கூடிய ஒரு அனுபவமாக இருந்தது. அந்தப் பெண்ணின் உற்சாகத்திற்கு எல்லையே இல்லாமல் இருந்தது. வானத்தில் பறக்கும் பறவையைப்போல, ஒரு சிறு குழந்தையைப் போல அவள் துள்ளிக் குதித்துக் கொண்டு திரிந்தாள். அவளுடைய புத்திருவாதிரை!

மரத்தடி வீட்டில் பெரிய அளவில் ஏற்பாடுகள் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தன. நான்கு நாட்களுக்கு முன்பே காய்களை நறுக்கி வறுத்துத் தயார் பண்ணி வைத்துவிட்டார்கள். இரண்டு கூட்டத்தைச் சேர்ந்தவர்களின் திருவாதிரைக்களியும் (கொண்டாட்டம்) இருந்தன. ஒரு பறை சாமை அரிசியாக்கப்பட்டது. ஐந்து படி பயறு கூட்டிற்கு வேண்டுமென்றால், எத்தனை நேந்திர வாழைக்காய்கள் வேண்டும்! சேனை வேண்டும். திருவாதிரைக் களிக்காரர்களுக்கு மட்டுமல்ல- வருபவர்களுக்கெல்லாம் கூட்டு இருக்க வேண்டும். ஒரு பெரிய தொகை செலவாகும். நிச்சயமாக அத்தைக்கு அதற்கான வசதியில்லை. கொச்சு தேவகி ஒரு பைசா கேட்கவில்லை. பணம் எங்கிருந்து வந்தது? எஞ்சியிருக்கும் ஏதாவது பிறவி உரிமையையோ, ஏதாவது நிலத்தின் வரப்பையோ எழுதி வைத்து புத்திருவாதிரையைக் கொண்டாட முயற்சித்திருப்பார்களோ? அப்படி எதுவும் செய்ததாகக் கேள்விப்படவில்லை. நாயர் குடும்பங்கள் அப்படியெல்லாம் செய்து அழிந்திருக்கின்றன என்று காதில் விழுந்திருக்கிறது. பால்ய விவாஹமும் மஞ்சள் நீராட்டு விழாவும் முடியும்போது பாதி சொத்து இன்னொருவருக்குப் போய்ச் சேர்ந்திருக்கும். இது பெண்களின் கொண்டாட்டம். அவர்களுக்கு மட்டும். ஆண்களுக்கு அதில் சிறிய அளவில்கூட பங்கு இல்லை. ஆனால், அந்தச் செலவை கணவன்தான் செய்ய வேண்டும். அதுதான் முறை. திருவாதிரைக்குக் காய் கொண்டு செல்லாத கணவன், அடுத்த நாள் மனைவியின் வீட்டிற்குச் செல்லும்போது படுக்கையறையில் இருந்து பாயை எடுத்து வெளியே போட்டு, அவனுக்கு நேராக மனைவி கதவை அடைத்துவிடுவாள். அந்த உறவு அத்துடன் முடிவுக்கு வந்துவிடும்.

புத்திருவாதிரைக்கு ஒரு பைசாகூட கொடுக்கவில்லை. கொச்சு தேவகி பாயை வெளியே வீசி எறிந்து கதவை அடைப்பாளோ? சரிதான். அது சிரிப்பை வரவழைக்கும் ஒரு காரியம்தான். கொச்சு தேவகி படுக்கையறையை அடைப்பது... ஒருவேளை, அந்தச் செலவு முழுவதும் செய்தது அக்காவாக இருக்கும். அது நடக்கக் கூடியதுதான்.

இன்றைய பெண்களுக்கு, முறைப்பெண்ணாகவே இருந்தாலும் கூட ஆர்ப்பாட்டமான திருமணக் கொண்டாட்டம் இருக்கும். வாழ்க்கையில் ஒரு முறை அவள் கதாநாயகியாக ஆகிறாள். ஆயிரம் கண்கள் அவள்மீது பதியக் கூடிய நாள் அது. அன்று அவள் மகாராணி. அவள் தன்னை அழகுபடுத்திக் கொள்கிறாள். அவளுடைய விஷயத்தில் எல்லாரும் அக்கறை செலுத்துகிறார்கள். கொச்சு தேவகிக்கு அப்படி ஒரு நாள் உண்டாகவில்லை. அவளும் ஒரு நாள் முக்கியமானவளாக ஆக வேண்டாமா? அதற்காக ஒருவேளை, புத்திருவாதிரையைக் கொண்டாடிக் கொண்டிருக்கலாம். அன்று அவள் உண்மையிலேயே மிகவும் முக்கியமானவளாக இருந்தாள். எல்லாரும் கொச்சு தேவகியை அழைத்தார்கள். அந்தப் பூநிலவில் அவள் தட்டுத் தடுமாறிப் பறந்து நடந்தாள். ஒரு சிறிய பஞ்சுத்துண்டைப் போல அங்கேயும் இங்கேயுமாக ஓடித்திரிந்தாள்... மேல் முண்டுகூட அணியவில்லை. ஒரு சிறு பெண் என்று அவள் தன்னை நினைத்துக்கொண்டிருந்தாள். அன்று அவளுடைய திருமண நாள்!

ஆண்கள் ஊரைவிட்டு வெளியே சென்றுவிட வேண்டும். பெண் படை ஊரைப் பிடித்திருக்கிறது. என்ன ஒரு சிரிப்பும் கிண்டலும் ஆர்ப்பாட்டமும்! திருவாதிரைக்களி நன்றாக இருந்தது. அந்தப் பாடல்களுக்கு ஒரு இனிமை இருக்கிறது. மிகவும் அதிகமாகக் குழந்தைகள் கேரளத்தில் பிறப்பது இந்தக் காலத்திலாகத்தான் இருக்க வேண்டும். திருவாதிரை நிலவு இல்லாமற் போனால் மகிளா கேரளம் அமைதியாகிவிடும். பேச்சே இல்லாமல் ஆகிவிடும். மாமாவோ தந்தையோ அண்ணனோ அன்று பெண்களுக்கு இல்லை. அவர்களைத் தாண்டி நடக்கிறார்கள்.