Lekha Books

அதுவும் மாயமான ஒரு சத்தம்தான்... ஆங்காங்கே மரங்களுக்குக் கீழே கூட்டம் கூட்டமாக மறைந்திருக்கும் வீடுகளில் கவலை இருக்கிறது. வாழ்க்கை உள்ளுணர்வுகளால் தண்டிக்கப்பட்டுக் கொண்டும் இருக்கலாம். அங்கு பட்டினி இல்லையா? மரணம் இல்லையா? துரோகம் இல்லையா? சந்தோஷத்தின் புன்னகையும் ஆவேசம் நிறைந்த அன்பும் இருக்கும். எங்கேயோ தூரத்தில் இருக்கும் இமாச்சலப் பிரதேசத்திலேயோ காஷ்மீரிலேயோ இருக்கும் ஒரு பூமியின் பகுதி ஓவியமாக வரும்போது அங்கு இருப்பது ஆனந்தம் மட்டுமே... புகையன் மலையும் சுற்றுப் புறமும் ஓவியமாக ஆகும்போது காஷ்மீரைச் சேர்ந்தவன் சொர்க்கத்தைப் பார்ப்பதைப் போல நினைப்பான். எனினும், கொச்சு தேவகியையும் அணைத்துப் பிடித்துக் கொண்டு நிலவு இருக்கும் ஒரு இரவு வேளையில் புகையன் மலையில் ஏறவேண்டும். அங்கு நெருப்பைக் கக்கும் பூதம் இருக்கிறது என்று அந்தப் பெண் கூறுவாள். வேண்டாம்... பழுத்த பெரிய தங்கக் கட்டி அந்த ஏரியில் பொன் நிறப் பொடிகளைச் சிதறவிட்டுக் கொண்டு கீழே இறங்கும்போது, தங்கத் துகள்களைப் போல பறவைகள் கரையை நோக்கி அடைவதற்காகப் பறக்கும்போது, புகையன் மலையின் உச்சியில் கொச்சு தேவகியின் இடையில் கையைச் சுற்றிக் கொண்டு நின்று கொண்டிருக்க வேண்டும். அந்த நேரத்தில் வேறு ஆணோ பெண்ணோ அங்கு இருப்பார்களா?

கொச்சு தேவகிக்கு புடவை வாங்கிக் கொடுக்கவில்லை. அதற்கு பதிலாக ஜரிகை போட்ட முண்டு வாங்கிக் கொடுத்தான். நேந்திர வாழைகள் நன்றாக வளர்கின்றன. சில வாழைகள் குலை தள்ளும் நிலையில் இருக்கின்றன. நிச்சயம் ஆயிரம் ரூபாய் எதிர்பார்க்கலாம். அது எவ்வளவு வந்தாலும் பரவாயில்லை... கொச்சு தேவகிக்கு நகை வாங்குவதற்குத்தான் அது. கடைந்து எடுத்ததைப் போல உருண்டு தெரியும் அழகான கைகளில் வளையல் அணிவிக்க... அந்த அழகான கழுத்தில் மாலை அணிவிக்க... அதை அவளிடம் கூறவில்லை. ஒரு பெரிய ரகசியமாக பத்திரப்படுத்தி வைத்திருக்கிறான்... ஒருநாள் அந்தப் பரிசுப் பொருளால் அவளைத் திகைப்பில் ஆழ்த்துவான்.

"ஓவியக்கலையும் பாட்டும் இலக்கியமும் யதார்த்தத்தை எந்த அளவிற்கு மறைக்கின்றன! என்ன ஒரு மாய உலகத்தை அவை படைக்கின்றன! எந்தக் காலத்திலும் அவற்றை நம்பிவிடக்கூடாது!''

எர்ணாகுளத்திலிருந்து திரும்பி வந்தபோது கடந்த ஒரு நாள் மோகனன் கூறியது அது. விஷயங்களைப் பேசிக் கொண்டிருந்த போது கூறினான். அவ்வளவுதான். அதில் தவறு எதுவும் இருப்பதாகத் தோன்றவில்லை. சரிதான். ஆனால், அதற்காக ஓவியக் கலையும் பாட்டும் இலக்கியமும் வேண்டாம் என்று கூறிவிட முடியுமா? அவை அனைத்தும் மனிதர்களின் சொத்துக்கள் என்று மகான்கள் கூறியிருக்கிறார்கள். மனிதனின் வளர்ச்சியை அவை வெளிப்படுத்துகின்றன என்று அவர்கள் கூறுகிறார்கள். ஒரு மாய உலகத்தை அவை எப்போதும் காட்டுகின்றன. அதுவல்ல விஷயம். அப்படிக் கூறுவதற்கு நோக்கம் என்ன? அப்படிக் கூறுவதற்கு குறிப்பிட்ட காரணம் ஏதாவது இருக்கும்.

"ஒன்றுமில்லை. வெறுமனே சொன்னேன்.''

அந்த அளவிற்கு நம்பிக்கை வரவில்லை. கூறப்படும் முறையையும் தொனியையும் வைத்து ஏதோ மனதில் இருக்கிறது என்பது சூசகமாகத் தெரிகிறது. வெளிப்படையாகத் தெரியும்படி கூறாதது தான் காரணம்... வெளிப்படையாகத் தெரியும்படி கூறவில்லையென்றால் வேண்டாம். அந்த அளவிற்குப் பெரிய அளவில் ஆர்வம் எதுவும் தோன்றவில்லை.

நாட்கள் கடந்தபிறகு மோகனன் கேட்டான்:

"நீ ஒரு ஓவியத்தைப் பார்க்கணுமா?''

"பார்க்கலாம்.''

"நீ எந்த அளவிற்கு சாதாரணமாக அதைக் கூறுகிறாய்?''

"ஓவியத்தைப் பார்க்கணும்; அவ்வளவுதான்''.

"விஸ்வநாதன் வரைந்தது...''

"பார்க்கலாம்.''

"தனிப்பட்ட ஆர்வம் இல்லையா?'' மோகனன் அப்படிக் கேட்டிருக்கக்கூடாது. எல்லாவற்றையும் தெரிந்து வைத்திருக்கக் கூடியவன் அப்படி கேட்பது ஒரு வகையான சீண்டல்தான்... சிறு பிள்ளையாக ஆக்குவதுதான்... சரி, இல்லை... ஒருவேளை தெளிவாக - எனக்கு ஆர்வம் இல்லை என்ற ஒரு பதில் மோகனனுக்குத் தேவை என்றிருக்கலாம். அதைக் கூறுவதற்கு மனம் வரவில்லை. அதற்கு மாறாக, ஆர்வம் இருக்கிறது என்று கூறத்தான் தோன்றுகிறது. சிறியதாக ஆக்கலாம். தலையில் மிதித்துக் கீழே சாய்க்கலாம். ஆனால், அதற்கு ஒரு எல்லை இல்லையா? தாண்டி, அதையும் தாண்டி என்று போனால்...? மோகனன் தன்னைப் பாதுகாவலனாகக் காட்ட முயல்கிறான்... சரிதான்... பாதுகாவலன்தான்... எனினும், அதை வெளியே காட்டுவது சரியல்ல.

"விஸ்வநாதனின் மிகவும் சமீபத்திய ஓவியம்.''

அதற்கு ஒரு சொல்லில்கூட ஒரு பதில் கிடைக்கவில்லை. மோகனன் தொடர்ந்து சொன்னான்:

"அது இங்கே வந்து சேர்ந்து நீண்ட நாட்களாகி விட்டன. நான் உன்னிடம் கூறவில்லை. அவ்வளவுதான்.''

ஏன் அதைக் காட்டாமல் இருந்தான் என்றோ அது கிடைத்த தகவலை ஏன் கூறாமல் இருந்தான் என்றோ அவனிடம் யாரும் கேட்கவில்லை. மோகனன் ஒரு வாதம், எதிர்வாதத்திற்காக சிலவற்றைக் கூறினான். சில காரியங்களை வெளிப்படுத்தவும் முடிவு எடுப்பதற்காகவும் அந்த விஷயத்தைக் கூறினான் என்று தோன்றுகிறது. ஆனால், அவன் தோல்வியடைகிறான். இல்லை, தோற்கிறான் என்று கூறிவிட முடியாது. அவனுடைய கையில் துருப்புச் சீட்டு இருக்கிறது. அவனுடைய நடவடிக்கையே ஒரு மாதிரி இருந்தது.

"அந்த ஓவியம் உன் பெயருக்குத்தான் வந்தது. நான் பிரித்துப் பார்த்தேன்.''

"பிறகு?" - என்று கூட அவனிடம் கேட்கவில்லை.

"நீ கோபித்துக் கொண்டாயா? ஏன் எதுவும் பேசாமல் இருக்கே?''

"என்ன பேசணும்?''

"இமாச்சலப் பிரதேசத்திலோ காஷ்மீரிலோ இருக்கும் அந்த ஏரியில் ஒரு படகு சாய்ந்து காதலி விழுகிறாள். காதலன் கரையைப் பார்த்துக் கொண்டு நின்று கொண்டிருக்கிறான். அதுதான் ஓவியம். ஓவியம் நன்றாக இருக்கிறது. நல்ல வண்ணக் கலவை. வெறியுடன் வரைந்திருக்கிறான்.''

மோகனன் தொடர்ந்து கேட்டான்:

"என்ன... அதைப் பார்க்கணுமா?''

"காட்டினால் பார்க்கலாம்.''

மோகனன் சிரித்தான். அந்தச் சிரிப்பு சற்று குரூரமாக இருந்தது என்று கூறலாம்.

"அப்படியென்றால் நான் அதை நெருப்பில் எரிய வைத்து சாம்பலாக ஆக்கிவிட்டேன். ஓவியத்தைப் பற்றிய விளக்கத்தைக் கூறலாம் என்று நினைத்தேன்.''

மிகுந்த பேரமைதி! மோகனன் கேட்டான்:

"நீ நடுங்குகிறாயா யசோதரா?''

அதற்கு பதில் இருந்தது.

"நான் பார்க்கக் கூடாது என்பதற்காகவா நெருப்பு வைத்தாய்?''

"ஆமாம்''

"அப்படியென்றால்.... அது தேவையில்லை!''

"ஏன்?''

"விருப்பப்படாதவனாக இருந்தாலும் ஒரு ஓவியனின் ஆன்மாவும் உழைப்பும் அதில் இருக்கிறது.''

"அது தெரியும். ஆனால், அது விஷம். முழுமையான விஷம்!''

"இருக்கலாம். இருந்தாலும்... தகர்ந்துபோன ஒரு காதல் உறவைக் கூட அதில் பார்க்கலாம். வெளிவாசல் கதவை அடைக்கவில்லையா? அதுகூட இருக்கும். அவன் முன்னிலையில் நடைபெற்ற திருமணத்தின் சோகமயமான முடிவும்...''