Lekha Books

அவள் அசைய மாட்டாள். சொன்னதைக் கேட்பதற்கு அத்தையும் மற்றவர்களும் அதன்மூலம் அவளுக்குக் கற்றுத் தந்திருக்க வேண்டும்.

அவளுடைய கையில் ஒரு குளிர்ச்சி இருந்தது. இல்லாவிட்டாலும் அவளுடைய உடல் குளிர்ச்சியான ஒரு பொருள்தான் என்று எப்போதும் தோன்றியிருப்பதுதான். நல்ல மென்மைத் தனமான உடல். அந்த கைக்கு தங்க வளையல் எப்படிச் சேரும்?

முன்கூட்டியே சிந்தித்து திட்டம் போட்டு பதுங்கியிருந்து அவளைப் பிடிக்கவில்லை. அவள் மெத்தையைத் தட்டித் தயார் பண்ணிக் கொண்டிருந்தபோது, சிறிதும் எதிர்பாராமல் அங்கு அவன் சென்றான். அப்படிச் சென்றபோது அவள் பயப்படவில்லை. பதைபதைப்பு அடையவும் இல்லை. அங்கு சென்றது அன்னியர் யாருமல்ல. அவளுடைய அத்தான்தான். "அண்ணா!" என்றுதான் அவள் அழைப்பாள்... பிடிக்கத் தோன்றியது. பிடித்து உடலுடன் சேர்க்கத் தோன்றியது. அப்படித் தோன்றாதா?

மாமாவின் மகள் என்றால் அதுதான். ஒரு உரிமை இருக்கிறது. சுதந்திரம் இருக்கிறது. அவளுக்கும் குளிர் நீங்கிவிட்டது என்று தோன்றுகிறது.

பிடியை விட்ட பிறகு, கேட்ட கேள்விதான் சுவராசியமானது.

"நீ அந்தக் கோவிலுக்குச் சென்று சாயங்கால நேரத்தில் குளித்து வழிபடுகிறாய் அல்லவா?''

"ஆமாம்... நீங்க அன்றைக்கு சொன்ன நாளில் இருந்து சாயங்கால வேளைகளில் குளித்து முடித்து வழிபட்டுக் கொண்டு தான் இருக்கிறேன். அதற்குப் பிறகுதான் நான் மரத்தடி வீட்டிற்கே போவேன்!''

அவள் மெத்தையைத் தட்டி விரித்துப் போட வழக்கத்தைவிட அதிகமான நேரத்தை எடுத்துக் கொண்டாள் என்று தோன்றுகிறது. பிறகு... இன்னொரு முறை பிடித்திருந்தால்...? உடலெங்கும் வியர்வை என்று இரண்டாவது தடவை அவள் கூறாமல் இருந்திருக்கலாம்.

இதை அக்கா தெரிந்து கொண்டிருப்பாளா? அக்காவிடம் அவள் கூறுவாளா? அவர்களுக்கிடையே அந்த அளவிற்கு நெருக்கம் இருக்கிறது. நட்பு இருக்கிறது. இல்லை... கூற மாட்டாள்... வாழ்க்கையில் இப்படி ஒரு சம்பவம் முதல் தடவையாக நடக்கிறது. அது ஒரு வன்முறையாக இருந்தது. குரூரமான வன்முறை. அதற்கு எப்படி தைரியம் வந்தது?

அந்த குணம் அத்துடன் நிற்கவில்லை. சாயங்காலம் அந்தக் கோவிலுக்குச் சென்று குளித்து, வழிபாடும் முடித்து மரத்தடி வீட்டிற்குச் செல்லாமல் நேராக இங்கு வரும்படி சொன்னால் என்ன? சொன்னால் அவள் நேராக வருவாள். அப்போது அத்தை கேட்பாள். அண்ணன் அப்படிக் கட்டளை போட்டார் என்று அவள் பதில் கூறுவாள். அப்போது அத்தை என்ன நினைப்பாள்? அத்தை நேராக வருவாள். பிறகு கேட்பாள்:

"நீ அப்படி அவளிடம் சொன்னாயா குழந்தை?''

"சொன்னேன்.''

"ஏன் அப்படிச் சொன்னே?''

பதில் இல்லை. சற்று பதுங்கி நிற்பது மட்டும்தான் நடக்கும். அத்தை உண்மையாகவே கேட்பாள்- ஒரு புன்சிரிப்புடன் இருக்கும் என்பது மட்டும் நிச்சயம்.

"அது சரியா குழந்தை? கொஞ்சம் யோசித்துப் பார். நீ இங்கே இருக்கிறப்போ... அதுவும் உன் மனைவியும் இல்லை... அவள் இங்கே இரவு நேரத்தில் தூங்கலாமா? ஆட்கள் என்ன சொல்லுவாங்க?''

அத்தை சில நேரங்களில் மேலும் சற்று அதிகமாகக் கூறினாலும் கூறலாம்.

"அவள் உன்னுடைய முறைப்பெண். இருந்தாலும், அது சரியாக இருக்குமா?''

அத்தையைப் பார்த்து ஒரே ஒரு கேள்விதான் கேட்பதற்கு இருக்கிறது. அது ஒரு முட்டாள்தனமான கேள்வி.

"அதனால் என்ன கேடு?''

அத்தை உண்மையாகவே பதில் கூறுவாள்:

"அது கேடுதான். பிறகு... ஒரு விஷயம்... அவள் உங்களுடைய வகை. அவளை நாசம் செய்யிறதா இருந்தால் செய்துக்கோ.''

அதற்கும் மேலே பொறுத்துக் கொண்டிருக்க முடியாது. அவளை நாசம் செய்வதற்காக என்றா சொன்னாள்? நல்ல காரியம்... கொச்சு தேவகியை நாசம் செய்வதா? கொச்சு தேவகி யார்? அவர்களுடைய கூட்டத்தைச் சேர்ந்த ஒருத்தி. அன்னிய பெண் அல்ல.

அந்தச் சந்தர்ப்பத்தில் மனதில் வேதனைப்பட்டு பதைபதைப்புடன் அத்தை கூறுவதற்குக் காரணம் இருக்கிறது.

"இதெல்லாம் தேவையே இல்லை. வயசுல இருந்தே அவளை உனக்குப் பின்னால் விட்டோம். அவள் உனக்குப் பின்னால்தான் இருந்தாள்.

இன்னொரு விளையாட்டு சினேகிதிகூட இல்லை. அப்படி இருக்கறப்போ நீ புறங்கையால தட்டி விட்டுட்டே...''

அத்தையின் கண்களில் ஈரம் உண்டானது. அவள் சற்று தொண்டை தடுமாற தொடர்ந்து சொன்னாள்:

"அதற்கு யாரையும் குறை சொல்ல வேண்டாம். அது அவளுடைய விதி!''

விதி! ஆமாம்... அப்படி ஒன்று இருக்கிறது என்று தோன்றுகிறது. எதுவும் நினைப்பதைப்போல நடப்பது இல்லை. ஒரு வழி அப்படிப் போகும்போது, ஒரு எதிர்ப்பார்ப்பும் இல்லாமல் வளர்கிறது. எங்கு போய்ச் சேர வேண்டும் என்று விரும்பினோமோ அங்கு அல்ல போய்ச் சேர்வது. இது ஒரு கண்களைக் கட்டிக் கொண்டு நடக்கும் பயணம். சில வழிகள் மிகவும் ஆழமான குழிகளில் போய் முடிவடைகின்றன. வழிகள் தவறிப் பயணம் செய்ததற்கு எவ்வளவோ உதாரணங்கள் இருக்கின்றன. அதிர்ஷ்டம் உள்ளவர்களுக்கு நேரான வழி கிடைக்கிறது. விதி! அது ஒப்புக் கொள்ள வேண்டிய ஒரு விஷயம்தான்.

அத்தை கூறியதற்கு எந்த பதிலும் இல்லை. பதில் கூற முடியவில்லை. கறாரான சில முடிவுகளை மட்டுமே இனி எடுக்க வேண்டும். அந்த முடிவுகளுக்கு அதிகாரத்தின் குணம் இருக்க வேண்டும்.

"அதெல்லாம் சரி... எனக்கு கொச்சு தேவகி வேணும். நான் அவளை மனைவியாக ஏற்றுக் கொள்கிறேன்.''

சரிதான். அது ஒரு நல்ல அறிவிப்புதான். அத்தை என்ன செய்வாள்?

அத்தை மறுக்கிற மாதிரி தலையை ஆட்டினாள். அவளும் சில முடிவுகளை எடுக்க முடியும். அதற்கு அதிகாரம் இருக்கிறது. திறமை இருக்கிறது. ஏராளமான நாட்கள் வாழ்ந்து அனுபவங்கள் உண்டாக்கியதன் அறிவு உண்டு.

"இல்லை... இல்லை... உனக்கு ஒரு மனைவி இருக்கிறாள். ஒரு ஆளுக்கு ஒரு மனைவிதான். நீ அவளை விரும்பலாம். கூர்ந்து பார்க்கவும் செய்யலாம். என் பிள்ளையே... அவள் உன்னுடைய மாமாவின் மகளாகவே இருந்தாலும்கூட இரண்டாவது மனைவியாக ஆவதில் எனக்கு விருப்பம் இல்லை.''

அத்தை அதற்கு மேலும் சேர்த்துக் கூறுவாள்:

"அந்த அப்பிராணி எதற்கும் தயாராக இருப்பாள் என்றாலும்...''

அந்த ஒரு வாதத்தை எப்படிச் சந்திப்பது? இதயத்தின் அடித்தட்டிலிருந்து ஒரு சத்தம் வெளியே வந்து வெடித்தது.

"இப்போது எனக்கு மனைவி இல்லை.''

அத்தை இப்படித் திருப்பி அடிப்பாள்:

"குமுதத்துடன் இருந்த திருமண உறவு முடிந்ததா?''

பதில் சொல்ல முடியவில்லை. ஒரு சம்பவ பரம்பரையையே விமர்சனம் செய்ய முடிகிறது.