Lekha Books

தொடர்ந்து எதுவும் பேசாமல் கையில் இருக்கும் பையைக் காட்டி, விரைவாக வரும்படி கையால் சைகை காட்டுகிறான் அவன். பாபு சாலையின் குறுக்காக ஓடி, ஆட்டோ ரிக்ஷாவில் ஏறி மாத்யூவிடம், "மெத்ரானச்சன் எங்கே போறாரு?" என்று கேட்டுக் கொண்டிருந்தபோது, ஆட்டோ கல்லூரி வாசலில் போய் நிற்கிறது. மாத்யூ ஆஃபிஸை நோக்கியும், பாபு லைப்ரரி பக்கமும் போகிறார்கள். அனஸ்டேஸ்யா படித்துக் கொண்டிருக்கும் புத்தகத்தை விட்டு தலையை உயர்த்தாமல் கேட்டாள்: "இவ்வளவு சீக்கிரம் வேலை முடிஞ்சிடுச்சா, என்ன?" அதற்கு பாபு சொன்னான்: "ஆமா... முடிஞ்சிடுச்சு!"

15

நடந்த சம்பவத்தை நினைத்தபோது பாபு மிகவும் வெறுப்படைந்து விட்டான். தான் நினைத்தபடி காரியம் நடக்காமல் போய் விட்டதே என்பதற்காக அல்ல. தான் போட்டிருந்த திட்டத்தில் எப்படியெல்லாம் ஓட்டைகளும் குழப்பங்களும் இருந்திருக்கின்றன என்பதை நினைத்தபோதுதான் தன்மீதே அவனுக்குக் கோபமாக வந்தது. எந்த நம்பிக்கையை வைத்து வேர்க்கடலை விற்கும் தமிழ்ப் பையனையும், டாக்ஸி டிரைவர் பத்மனையும் இந்தக் காரியத்தைச் சாதிக்கப் பயன்படுத்த நினைத்தோம் என்பதைச் சிந்தித்துப் பார்த்தபோது, பாபுவிற்குச் சரியான பதிலே கிடைக்கவில்லை. உண்மையாகப் பார்க்கப் போனால், கொள்ளையடிக்கும் சாகசச் செயலில் பெரும் பங்கு வகிப்பவன் பத்மன். பாபுவைப் பொறுத்த வரை- கிட்டத்தட்ட அவன் ஒரு பார்வையாளன். அவ்வளவுதான். பத்மன், அவனுக்கு பாபு தருவதாகச் சொன்ன பத்தாயிரம் ரூபாயைக் கேட்டு நச்சரித்தபோதுதான் தன்னுடைய நிலையை எண்ணி அவனுக்கே அவமானமாக இருந்தது. பாபு அவனிடம் சொன்னான்: "பத்மா, என் கையில பணம் இருந்தா, நான் ஏன் இந்தக் காரியத்துல இறங்கப் போறேன்? நீயே நினைச்சுப் பாரு. நான் என்னைக்காவது ஒருநாள் நிச்சயம் உனக்கு அந்தப் பணத்தைத் தருவேன்.''

அன்று இரவு பாபு தன் டைரியில் எழுதினான்: "கொள்ளையடிக்க நினைப்பவன் ஒரு தனியளாக இருக்க வேண்டும். அவனுக்குக் கூட்டாளிகள் இருக்கக்கூடாது. அவன் தான் மட்டும் தனியே இருந்து எந்த மாதிரி தவறான செயல்களைச் செய்ய முடியுமோ, அதை மட்டுமே செய்ய முயற்சிக்க வேண்டும். கொள்ளையடிக்கும் செயலைப் பொறுத்தவரை, அது ஒரு கூட்டுக் கலை அல்ல."

நான்கு வருடங்கள் கழித்து பத்மன் நீதிமன்றத்தில் சாட்சி சொல்ல வந்தபோது, நீதிபதி கேட்டார்: "பிரதி உங்களுக்குத் தருவதாகச் சொன்ன பத்தாயிரம் ரூபாயைத் தந்தாரா?''

பத்மன் தயக்கத்துடன் சொன்னான்: "இல்ல...''

"சுத்தப் பொய்..." பாபு தனக்குள் சொன்னான். இருந்தாலும் தனக்குள் மீண்டும் சொல்லிக்கொண்டான்: "அப்படிச் சொன்னதுனால ஒண்ணும் ஆகப்போறதில்ல..."

தமிழ்ப் பையனை போலீஸ்காரர்கள் வலைவீசித் தேடினார்கள். ஆனால், அவன் அந்த ஊரைவிட்டு என்றோ போய்விட்டிருந்தான். அவனை பாபு, மீண்டும் ஒருநாள் பார்த்தான்- பல நூறு கிலோ மீட்டர்கள்தாண்டி- ஒரு இடத்தில்.

16

பிரபலமான தங்க வியாபாரியின் உயர்ந்த சுவர்களுக்குள் அமைந்திருக்கும் பளிங்கு மாளிகையில் கொள்ளையடித்துவிட்டு, பாபு தன் கையில் இருந்த சூட்கேஸின் கனத்தைத் தாங்க முடியாமல் உடம்பெங்கும் வியர்வை அரும்பி வழிய, மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு விட்டவாறு வெளியே குதித்துப் போவதற்கு வசதியான ஒரு இருண்ட மூலையைத் தேடி வந்தான். அப்போது மங்கலான நிலவொளிக்குக் கீழே, ரோமன் பாணியில் உருவாக்கப்பட்டிருந்த பூந்தோட்டத்தின் தூண்கள் ஒன்றின் நிழலுக்குப் பின்னால் இருந்து ஒரு உருவம் லேசாக அசைந்தது. பாபு உண்மையிலேயே பயந்து போய்விட்டான். எனினும், மேலும் கீழும் மூச்சு விட்டவாறு அந்த உருவத்தையே உற்றுப் பார்த்தான்.

யாரோ ஒரு மனிதன் வெளியே தாண்டிப் போவதற்காக மூலையில் குனிந்து உட்கார்ந்திருக்கிறான்- இப்படித்தான் நினைத்தான் பாபு. சிறிது நேரம் சென்றபிறகுதான் தெரிந்தது அது மனிதனல்ல- ஒரு பெரிய நாய் என்று. பாபுவையே உற்றுப் பார்த்த அந்த நாய் வாலை உயர்த்திக்கொண்டு- காதுகளை அகல விரித்துக்கொண்டு எந்தவித ஓசையும் எழுப்பாமல், அதே நேரத்தில் எந்த ஒரு சலனமும் இல்லாமல் நின்று கொண்டிருந்தது. கிட்டத்தட்ட பாபுவின் இடுப்பு வரை அந்த நாய் இருந்தது.

பெட்டியைக் கீழே போட்டுவிட்டு ஓடி விடுவதுதான் சரியான செயல் என்று பாபுவிற்குப் பட்டது. ஆனால், பெட்டியில் இருக்கும் பணத்தை நினைத்துப் பார்த்தபோது அப்படி ஓடிவிட மனமில்லை அவனுக்கு. என்னதான் நடக்கட்டுமே- ஒரு கை பார்த்துவிடுவோம் என்று போருக்கு அவன் தயாரானான். உடம்பில் சக்தியை வரவழைத்துக்கொண்டு இரண்டு கைகளிலும் சூட்கேஸை எடுத்து தலைக்குமேலே உயர்த்திப் பிடித்தவாறு பாபு இரண்டடி முன்னால் வைத்தவாறு சொன்னான்: "போ நாயே!'' அப்போது நாயும் இரண்டடி முன்னால் வந்தது. அதன் கண்கள் வைரக்கற்கள்போல மின்னின.

வியர்வையும் மூச்சும் சேர்ந்து பாபுவின் உடலில் ஒருவித களைப்பை உண்டாக்கின. அடுத்த நிமிடம்- பெட்டி பாபுவின் கையைவிட்டு தரையில் "பொத்" என்று போய் விழுந்தது. பாபு நிற்க முடியாமல் தரையில் அமர்ந்து பெட்டியின்மீது தலையை வைத்துச் சாய்த்தான். நாய் மேலும் இரண்டடி முன்னால் வந்து ஒரு நிமிடம் அப்படியே அசையாமல் நின்றது. கண்களில் ஒளி வீச பாபுவிற்கு நேராக அமைதியாக அடி வைத்து அது வந்தது.

"என் தெய்வமே!'' பாபு சொன்னான்: "எனக்குத் தேவையான பலத்தைக் கொடு!'' நாய் பாபுவின் அருகில் வந்து நின்று அவனையே பார்த்தது. தன் கழுத்தில் இன்னும் சில நொடிகளில் பதியப்போகும் நாயின் பற்களை மனதில் கற்பனை பண்ணியவாறு அமர்ந்திருந்தான் பாபு. ஒரு நிமிடம் அனஸ்டேஸ்யாவின் முகத்தை அவன் மனதில் நினைத்துப் பார்த்தான் அணுகுண்டுக்கும் தெய்வத்திற்கும் இடையே உள்ள உறவைப்பற்றி இன்னும் சிஸ்டர் கண்டுபிடிக்கவில்லை. இருக்கட்டும். அதற்காக என்ன செய்ய முடியும்.

அப்போது குளிர்ச்சியான மென்மையான ஏதோ ஒன்று பாபுவின் காதில் பட்டது மாதிரி இருந்தது. பாபு தலையைச் சாய்த்து என்னவென்று பார்த்தான். நாயின் மூக்கு அது. "ஓ... என் தெய்வமே!'' பாபு சொன்னான். நனைந்த ஏதோ ஒன்று பாபுவின் நெற்றியில் ஊர்வது மாதிரி இருந்தது. என்னவென்று பார்த்தால்... நாய் அவனை நக்கிக்கொண்டிருந்தது. பாபு லேசாகத் தலையை உயர்த்திப் பார்த்தான் நாய் வாலை ஆட்டிக்கொண்டிருந்தது. காதுகள் மடங்கி இருந்தன. பாபு அசையாமல் அப்படியே உட்கார்ந்திருந்தான். அந்த அளவிற்கு அவன் உடலில் களைப்பும் தளர்ச்சியும். என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் அவன் நாயையே உற்றுப் பார்த்தான்.