Lekha Books

நீங்க எனக்கு அணுகுண்டோட ஜாதகத்தை எழுதித் தந்தா, இது எல்லாத்தையும் திருப்பி உங்க கையிலேயே கொடுத்துர்றேன்!'' குண்டு என்று கேட்டதுதான் தாமதம்- நிலத்தில் உருண்டு போய் என்னவெல்லாமோ உளறியவாறு அறையின் ஒரு மூலைக்கே போய்விட்டார் மனிதர். அப்போது அவருக்குப் பின்னால் போன பாபு கொள்ளையடித்ததில் பாதியை எடுத்து அவரின் அருகில் வைத்துவிட்டுச் சொன்னான்: "இந்தாங்க... பாதியைத் திருப்பித் தர்றேன். எனக்கு பாதி போதும். குண்டோட ஜாதகம்- என்னோட வேலை!''

21

திரைப்பட நடிகையின் வீட்டில் கொள்ளையடிப்பதற்காகப் போனபோது பாபு சிரிக்கும் முகமூடியை அணிந்துகொண்டு போனான். நடிகை அப்போது உறங்கிக் கொண்டிருந்தாள். பாபு அவளைத் தொட்டு எழுப்பினான். அவள் கேட்டாள்: "நீங்க என்னைக் கொன்னுடுவீங்களா?'' பாபு சொன்னான்: "இல்ல....'' அந்த நடிகை சொன்னாள். "சிரிச்சிக்கிட்டு இருக்குற இந்த முகமூடியைப் பார்த்தா எனக்கு பயமா இருக்கு. அதுக்குப் பின்னாடியும் நீங்க சிரிக்கிறீங்களா என்ன?'' பாபு சொன்னான்: "இல்ல... நீங்க பயந்துபோய் கத்தவே இல்லியே என்ன காரணம்?'' அவள் சொன்னாள்: "நான் பயந்தா கத்த மாட்டேன். மனசுல சங்கடம் உண்டானாத்தான் கத்துவேன்.''

பாபு அவளருகில் சென்று அவளிடம் சொன்னான்: "கொஞ்சம் கண்களை மூடுங்க...'' அவள் கண்களை மூடினாள். அவன் முகமூடியைக் கழற்றி அவளின் முகத்தில் வைத்து, அதன் கண்களுக்கான ஓட்டைகளை மூடிக்கொண்டு சொன்னான்: "கண்ணைத் திறக்கக்கூடாது. இது ரகசியமா இருக்கட்டும். நான் போறேன். இந்த முகமூடி உங்கக்கிட்டயே இருக்கட்டும்...''

திரும்பிப் போகும்போது, பாதையில் சினிமா போஸ்டரில் சிரித்தவாறு உலகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த அவளின் முகத்தையே ரொம்ப நேரம் உற்றுப் பார்த்தான் பாபு.

22

"உடலை மருத்துவக் கல்லூரிக்கு தானமாகக் கொடுப்பதைப் பற்றி பாபு, ஒருமுறை என்னிடம் பேசினாய் அல்லவா? நானும் அதைப் பற்றி சமீபத்தில் சிந்தித்தேன். என்னால், என் உடலை தானம் செய்ய முடியாது. கன்யாஸ்திரீகளைப் பொறுத்தவரை அவர்களின் உடலைக் காட்சிப்பொருளாக வைக்கக்கூடாது என்றொரு விதி இருக்கிறது- செத்துப்போன உடலாக இருந்தால் கூட. ஆனால், என் கண்களை தானமாகக் கொடுத்துவிட நான் பிரியப்படுகிறேன்.

யாருக்காவது நான் மரணமடைந்தபிறகு அவை பயன்படட்டும். உடலுக்குள் இருக்கும் உறுப்புக்களைகூட மற்றவர்களுக்கப் பயன்படும் பட்சம், நான் இறந்த பிறகு அவற்றை தாராளமாக எடுத்துக் கொள்ளலாம்.

அணுகுண்டு விஷயத்தில் தெய்வத்தின் பங்கு என்ன என்பது குறித்து இன்னும் என்னால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. ஆனால், பாபு... உனக்குக் கிடைத்த அனுபவங்கள் எதுவும் எனக்குக் கிடைக்கவில்லை. ஒருவேளை நான் பிரார்த்தனை செய்வதால் அது இருக்கலாம். உண்மையான அணுகுண்டில் இருந்து பிரார்த்தனை என்னைக் காப்பாற்றுமா என்பதை நான் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும். (இது ஆபத்தான சிந்தனைதான். தெய்வம் என்னை மன்னிக்க வேண்டும்). குண்டைப் பற்றி நான் படித்த புத்தகங்களில் ஒரு புத்தகத்தில் ஒரு படத்தைப் பார்த்தேன். குண்டுவெடிப்பு நடந்த இடத்தில் எஞ்சி இருப்பவற்றில் ஒரு சர்ச் வாசலும், ஒரு சிலுவையும் அடக்கம். எனக்கு உண்மையிலேயே இதன் அர்த்தம் புரியவில்லை. யாருக்காக அந்தச் சிலுவை அங்கு இருக்கிறது? அணுகுண்டு போட்டவர்களுக்காகவா அல்லது அணுகுண்டுக்கு இரையானவர்களுக்காகவா? இல்லாவிட்டால் இனிமேல் அணுகுண்டுக்கு இரையாகப் போகிறவர்களுக்காகவா?"

முதல் பரோலில் வீட்டிற்கு வந்த பாபு, அனஸ்டேஸ்யா அவனுக்காக சிறைக்கு எழுதிய கடிதங்களில் ஒன்றை எடுத்துப் படித்துப் பார்த்தான். அனஸ்டேஸ்யாவை கல்லூரிக்குப் போய்ப் பார்க்க வேண்டும்போல் இருந்தது பாபுவிற்கு. அதே நேரத்தில் இன்னொரு விஷயத்தையும் அவன் சிந்திக்காமல் இல்லை. ஒரு சிறு குற்றவாளிகூட தான் விருப்பப்படுகின்ற இடங்களுக்குப் போவதோ, பிரியப்படுகிற ஊர்களுக்குப் பயணம் செய்வதோ முடியாத காரியமாகிவிடுகிறது. காரணம்- அவன் மற்றவர்களுக்கு ஒரு காட்சிப் பொருள் மாதிரி ஆகிவிடுகிறான். குற்றவாளி தனக்கென்று இருக்கும் சில சுதந்திரச் செயல்களை வெட்டிவிட வேண்டிய சூழ்நிலை உண்டாகிறது. அவன் எப்படி மற்றவர்களின் சுதந்திரத்தில் கை வைத்தானோ, அதற்கு அவனே பலிகடாவாகவும் ஆகிவிடுகிறான். குற்றவாளி மிகமிக எளிமையாக இருக்க வேண்டும். தான் பெரியவன் என்பது மாதிரி மார்தட்டிச் செயல்படக் கூடாது. "நான் ரகசியமா அழுதுக்கிட்டு இருக்குற ஒரு புழு. உருமாற்றத்தின் ஒரு கட்டம் முடிவடைஞ்சு, அடுத்த கட்டத்திற்காகக் காத்திருக்கிற ஒரு சாதாரண புழு நான்." தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டான் பாபு.

23

1993டிசம்பர் 24-ஆம் தேதி பாதி இரவு முடிவடைந்தது. 25-ஆம் தேதி பிறந்து பின்னிரவு ஒரு மணி இருக்கும். அப்போது தான் பாபு தன்னுடைய கடைசி குற்றச் செயலைச் செய்கிறான். பெரியாற்றின் கரையோரத்தில் இருக்கும் ஒரு கான்வென்ட்டில் நிலம் வாங்குவதற்காக மிகப்பெரிய ஒரு தொகையைக் கொண்டு வந்து வைத்திருக்கிறார்கள் என்ற தகவல் பாபுவிற்குக் கிடைத்தது. பெரியாற்றின் மணல் திட்டு வழியே- தூரத்தில் கிறிஸ்துமஸ் மணி முழங்குவதையும் பட்டாசுகள் வெடிப்பதையும் கேட்டவாறே- நடந்து சென்ற பாபு கான்வென்ட்டிலிருந்து ஆற்றைக் கடப்பதற்காகப் போடப்பட்டிருந்த சிறு பாலத்தில் அமர்ந்து, நள்ளிரவு பிரார்த்தனைக்காக முழங்கப்படும் மணியோசையை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தான். அசைவே இல்லாத இருட்டில் அசைந்து கொண்டிருந்தவை- தூரத்தில் ஆற்று நீரில் தெரிந்த வானத்து நட்சத்திரங்கள் மட்டுமே. நள்ளிரவு பிரார்த்தனைக்கான மணியடித்து பத்து நிமிடங்கள் ஆன பிறகு, கான்வென்ட்டிற்குள் நுழைந்தான் பாபு. ஆள் நடமாட்டமே இல்லாத கான்வென்ட்டில்- பெண்மணம் கமழும் ஹாலைக் கடந்து ஆஃபீஸ் ரூமைத் தேடி கையில் ஒரு சிறு டார்ச் விளக்குடன் நடந்தான் அவன். அப்போது பாபு அழுது கொண்டிருக்கும் முகமூடியை அணிந்திருந்தான். சிரிக்கும் முகமூடியை திரைப்பட நடிகைக்குக் கொடுத்துவிட்ட பிறகு, புதிய முகமூடி எதுவும் அவன் வாங்கவில்லை. தான் புதிதாக சிரிக்கும் முகமூடியை வாங்கினால், நடிகைக்குப் பரிசாகத் தந்த முகமூடியையே திருப்பி அவளிடம் வாங்குவது மாதிரி அர்த்தமாகிவிடும் என்று எண்ணினான் அவன். சர்ச்சில் எல்லாரும் ஒன்றாகச் சேர்ந்து பாடினர். பாபு மெதுவாக ஒரு அறையின் கதவைத் தள்ளித் திறந்தான். யாருமே இல்லை. விளக்கு எரிந்து கொண்டிருந்தது. அறையில் ஒரு மேஜையும் நாற்காலியும் கட்டிலும் மட்டும் இருந்தன. மேஜைமேல் மூன்று நான்கு புத்தகங்களைப் பார்த்தான். எல்லாம் அவன் கல்லூரி நூலகத்தில் இருந்து எடுக்கப்பட்டவை. திறந்திருந்த புத்தகத்தைக் கையில் எடுத்துப் பார்த்த பாபு, அடுத்த நிமிடம், ஒரு கொள்ளிக்கட்டையை எடுத்ததுபோல் அதைக்கீழே வைத்தான். வி.டி. எழுதிய "கண்ணீரும் கனவும்" என்ற புத்தகம்! அதுவும் பாபுவிற்குச் சொந்தமான புத்தகம்! பாபு நடுங்கியவாறு மேஜைக்குப் பின்னால் தள்ளி நின்றான்.