Lekha Books

அங்கேயுள்ளவார்கள் க்ளோனிங், உலகப் பயணம் என்று போய்விட்டனர். ஆனால்..." பாபு ஒருவித சிலிர்ப்புடன் சொன்னான்: "இங்கே நமக்கு பரிணாமத்தின் ஒரு பயங்கர இயந்திரம் இருக்கிறது. வேறு எங்கோயிருந்து கடத்திக் கொண்டு வந்து இங்கு உண்டாக்கப்பட்டிருக்கும் ஒரு ரகசிய இயந்திரம் அது!"

பாபு வேகமாக அனஸ்டேஸ்யாவைத் தேடிச்சென்றான்.

அனஸ்டேஸ்யா கண்ணாடியைக் கழற்றி, கண்களை உருட்டியவாறு பாபுவைப் பார்த்தாள்.

பாபு சொன்னான்: "சிஸ்டர்... அணுகுண்டைப் பற்றி நாம பேசியதே இல்லியா? எனக்கு ஒரு விஷயம் தோணுது...''

அனஸ்டேஸ்யா, பாபு பேசட்டும் என்று காத்திருந்தாள்.

பாபு கேட்டான்: "சிஸ்டர், பரிணாமத்தில் தெய்வம் இருக்கா?''

அனஸ்டேஸ்யா சொன்னாள்: "தெய்வம் எல்லாத்திலயும் இருக்கு!''

பாபு சொன்னான்: "சிஸ்டர்... ஒவ்வொரு அணுகுண்டு வெடிப்பும் உயிர் உற்பத்தி அம்சங்களை சின்னாபின்னமாக்கி விடுதே!''

அனஸ்டேஸ்யா அவன் சொன்னதை ஒப்புக்கொண்டாள்.

பாபு தொடர்ந்தான்: "இதுல தெய்வத்தோட பங்கு என்ன?''

"சரி.... பாபு, உனக்கு ஏன் திடீர்னு அணுகுண்டைப் பத்திய சிந்தனை வந்சுச்சு?''

பாபு சொன்னான்: "நான் எனக்காக ஒரு குறுகிய கால பரிணாமத் திட்டத்தைத் தயாரிக்கிற வேலையில் இருந்தேன். அப்பத்தான் இந்த சிந்தனையெல்லாம் குறுக்கே வருது. உண்மையா சொல்லப்போனா, நான் கொள்ளையடிக்கிறதைப் பற்றிய சிந்தனையில இருந்தேன்!''

அதைக்கேட்டு அனஸ்டேஸ்யா லேசாக சிரித்தாள்: "பாபு, நான் உனக்காகப் பிரார்த்தனை செய்றேன். சரிதானா?''

பாபுவும் அவள் சொன்னதைக் கேட்டுச் சிரித்தான். "பிரார்த்தனை பண்றப்போ அணுகுண்டை மறந்திடக்கூடாது, சிஸ்டர். காரணம்- பரிணாமம் இல்லாத சில இடங்கள்ல அணுகுண்டுதான் பரிணாமத்தோட வேலையைச் செய்யுது...''

பாபு மீண்டும் தீவிர சிந்தனையில் ஆழ்ந்தான். ஒரு சிறிய குற்றவாளியைப் பொறுத்தவரை, கொள்ளையடிப்பதைத் தாண்டி அவன் வேறு எதையும் சிந்திக்க வேண்டிய அவசியமே இல்லை. என்னென்ன தேவையோ, எல்லாமே அதன்மூலம் ஒருவருக்குக் கிடைக்கும். பணம்- கடுமையான முயற்சியாலும், உழைப்பாலும், திட்டத்தாலும் கிடைக்கூடிய ஒரு சுகம். கொள்ளையடிக்கப்படுகின்ற ஆள்மீது உண்டாகின்ற பெயர் தெரியாத உறவிற்குப் பின்னால் மறைந்திருக்கும் சாகசம், உழைப்பு, பரிணாமம்... இவை பாபுவிற்குப் பிடித்திருந்தது. அதனால்தான் அவன் அதைத் தேர்ந்தெடுத்தான்.

12

1996ஆகஸ்டு 6-ஆம் தேதி பாபு சிறையில் இருந்தான். குற்றவாளியாக வேண்டும் என்று அவன் முடிவெடுத்து ஆறு வருடங்கள் ஆகிவிட்டன. சிறைக்கு வந்து இரண்டரை வருடங்கள் ஓடிவிட்டன.

பாபு அருகில் இருந்த சத்யானந்தனைப் பார்த்தான். அவன் நிம்மதியாக உறங்கிக்கொண்டிருந்தான். விசேஷ பூஜை நடத்துவதாகச் சொல்லி, பிரசவத்திற்குத் தயாராக இருக்கும் பெண்களை ஏமாற்றி அவர்களின் மார்பகங்களில் பால் குடித்ததற்காகவும், அவர்களின் உடம்பில் வெண்ணெய்யைத் தேய்த்து நாவால் நக்கியதற்காகவும் அவன் குற்றவாளி அங்கியை அணிய வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது.

பாபு, சத்யானந்தனைத் தொட்டுக் கூப்பிட்டான்.

சத்யானந்தன் தூக்கத்தை விட்டு எழுந்து, பாபுவைப் பார்த்தான்.

பாபு சொன்னான்: "சத்யானந்தா, நீங்க உண்மையிலேயே சந்நியாசியா?''

சத்யானந்தன் சொன்னான்: "நான் சந்நியாசிதான்.''

"எனக்கொரு சந்தேகம். கேட்கட்டுமா? உண்மையா பார்க்கப் போனா, தெய்வம்தானே உலகத்திலேயே பெரிய கொலையாளி! பூகம்பம்... ப்ளேக்... வைரஸ்... எரிமலை... கற்பனைக்கெட்டாத வேகத்தில் பலகோடி மக்களை அழிக்கக்கூடிய சக்தி தெய்வத்துக் கிட்டத்தானே இருக்கு!''

சத்யானந்தன் தன்னுடைய நீளமான சுருண்ட முடியைக் கையால் தடவினான். தன் அழகான முகத்தில் இருந்த தாடி ரோமத்தை திரும்பத் திரும்ப கையால் தடவிக் கொண்டான். பதிலாக ஒன்றும் சொல்லவில்லை.

பாபு தொடர்ந்தான். "எனக்கு கடவுளைப் பார்த்தா பொறாமையா இருக்கு. தெய்வம் உயிர்களைக் கொன்னா, அது குற்றம் கிடையாது. அதே காரியத்தை நான் செஞ்சா, நான் குற்றவாளி. இது எப்படி இருக்கு?''

சத்யானந்தன் சொன்னான்: "பாபு, தெய்வம் உயிர்களைக் கொல்றப்போ, அந்தக் காரியம் குற்றமில்லாத ஒண்ணுன்னு நினைக்கிறதுக்குக் காரணம் இருக்கு. அது என்னன்னா, தெய்வம் எப்பவும் உயிர்களை அழிச்சுக்கிட்டே இருக்குறது இல்ல. அது தொடர்ந்து உயிர்களைப் படைச்சுக்கிட்டும் இருக்கு. நீங்க ஒரு ஆளைக் கொல்றீங்கன்னு வச்சுக்கோங்க. அதே நேரத்துல உங்களால ஒரு உயிரைப் படைக்க முடியுமா? ஒரு குழந்தையை உருவாக்கணும்னா கூட உங்களுக்கு ஒரு பெண் தேவைப்படுறா. இதுதான் உண்மை. புரிஞ்சுக்கணும்.''

பாபு சொன்னான்: "சத்யானந்தா, நீங்க செஞ்சது என்ன? குழந்தைகள் குடிக்க வேண்டிய பாலை நீங்க திருட்டுத்தனமா கொஞ்சம் குடிச்சீங்க... வேற யாரோ அந்தப் பெண்களோட உடம்பைத் துடைச்சு சுத்தமாக்கணும். அந்த வேலையை நீங்களே செஞ்சீங்க. என்னை எடுத்துக்கிட்டா... நான் கொள்ளையடிச்சு பணம் சம்பாதிச்சேன்.

வாழ்க்கையைப் பத்திய உங்களோட எண்ணம் என்னன்னு எனக்குத் தெரியாது. என்னோட லட்சியம் என்ன தெரியுமா? அணுகுண்டுகளின் சொந்தக்காரனா நான் ஆகணும்- இதுதான் நான் மனசுக்குள்ள ஆசைப்படுறது. தெய்வத்தைப்போல வேகமாவும் தெளிவாவும் உயிர்களை முடிக்கக்கூடிய சக்தி என் கையில இருக்கணும். ஆனா, நான் ஒரு புத்தகப் புழுவா இருந்ததால, அணுகுண்டைப் பத்திய ஒரு புத்தகத்தைப் படிச்சேன். அன்னைக்கு ராத்திரி என்னால தூங்கவே முடியல. என்னோட மூத்திரம், மலம், வியர்வை, கண்ணீர்- இவற்றால் நான் படுத்திருந்த பாயே நாறிப்போயிடுச்சு. அந்த நிகழ்ச்சிதான் என்னோட வாழ்க்கையையே திசை மாத்திவிட்டுடுச்சு. ஆனா, பொறாமையும் விருப்பங்களும் சில நேரங்கள்ல மீண்டும் மனசுல தோணத்தான் செய்யுது!''

சத்யானந்தன் லேசாகச் சிரித்தவாறு, தன்னுடைய பெரிய கண்களால் பாபுவையே உற்றுப் பார்த்தான். அவன் சொன்னான்: "பாபு, உங்க மனசுல. இருக்கிற லட்சியம் மாதிரியே என்கிட்டயும் இருந்திருக்கு. நான் நாக்கால நக்கி துடைச்ச பெண்களை அப்படியே கழுத்தை நெரிச்சுக் கொன்னுடலாமான்னு பல நேரங்கள்ல நினைச்சிருக்கேன். ஆனா, அதுக்கு பதிலா... ஒவ்வொரு தாயோடும் நிதானமா, முழுமையான ஈடுபாட்டோடு, அன்புவயப்பட்டு உடல் உறவு கொண்டேன்றதுதான் உண்மை. அதை மட்டும் அவங்க யாருகிட்டயும் சொல்லல...''

சத்யானந்தன் புன்சிரிப்பு தவழ தொடர்ந்தான்: "பாபு, உங்களோட வாழ்க்கையில பெண்கள் இல்ல... அதுதான் பிரச்சினையே. அவங்ககூட நெருங்கிப் பழகினா அணுகுண்டு ஏன் தெய்வமா மாறுச்சுன்றதை நீங்க சிந்திக்கவே மாட்டீங்க...''

பாபு சொன்னான்: "என் வாழ்க்கையிலேயே எனக்குத் தெரிஞ்ச பெண் ஒரே ஒருத்திதான். அவள்கிட்டதான் நான் தெய்வத்தைப் பத்தியும், அணுகுண்டைப் பத்தியும் பேசுறதே. அதைத் தாண்டி அவள்கிட்ட எனக்கு எந்த வேலையும் இல்ல...''

"கஷ்டம்!'' சத்யானந்தன் சொன்னான்: "உங்களுக்கு நல்லது நடக்கட்டும். நம்மளைப் பொறுத்தவரை சின்னச் சின்ன குற்றங்கள் செஞ்சு வாழ்ந்தா போதும். என்னைப் பொறுத்தவரை, அணுகுண்டை விட எனக்குப் பிடிச்சது ஒரு பெண்ணோட முலைக்காம்புதான்...''