Lekha Books

பாபு லேசாகச் சிரித்தான். பின்னர் கேட்டான்: "நான் குற்றவாளியா ஆயிடுறேன்னு வச்சுக்கோங்க. சிஸ்டர்... எனக்காக பிரார்த்தனை பண்ணுவீங்களா?''

அனஸ்டேஸ்யா சொன்னாள்: "பாபு, மனசுல எதையும் மறைச்சு வைக்காம திறந்த மனசோட பிரார்த்தனை செஞ்சா போதும்... ஒண்ணுமே நடக்காது!''

"யார்கிட்ட பிரார்த்திக்கச் சொல்றீங்க?''

"இதென்ன கேள்வி பாபு? தெய்வத்துக்கிட்டதான்!''

"தெய்வம்தான் என்னைக் குற்றவாளியா ஆக்குதுன்னா...?''

"அப்படிச் செய்யாம இருக்க பிரார்த்திக்கணும்!''

அனஸ்டேஸ்யா சிரித்தாள்: "பாபு, உனக்கு ஒரு குற்றவாளியா மாறுவதற்கான தகுதி இருக்கா என்ன? நீ ஒரு புத்தகப் புழுவாச்சே!''

பாபு சொன்னான்: "சிஸ்டர்... நான் பயப்படுறதே தெய்வத்திற்குத் தான். தெய்வம் நினைச்சா குற்றவாளியா மாறுவதற்கான எல்லா தகுதிகளும் என்கிட்ட ஒரே நிமிடத்துல வந்திடும். அதுக்குப் பிறகு நான் என்ன செய்ய முடியும்?''

அனஸ்டேஸ்யா தன் ஷோபனா உதட்டைக் கடித்தாள். ஸ்டீல் ஃப்ரேம் கண்ணாடியை ஜன்னலுக்கு வெளியே திருப்பினாள். பின்னர் சொன்னாள்: "பிரார்த்தனை செய்யணும். மீண்டும் மீண்டும் பிரார்த்திக்கணும். குற்றம் செய்றப்பவும் பிரார்த்திக்கணும்!''

"உலகத்திலேயே மிகப்பெரிய குற்றத்தைச் செய்றப்பவும் பிரார்த்திக்கலாமா?''

"நீ என்ன சொல்ற?''

"தெய்வம் கட்டளை இடுறபடி அழிக்கிறது, அணுகுண்டு பயன்படுத்துறது...''

அனஸ்டேஸ்யா சிறிது நேரம் சிந்தனை வயப்பட்டாள். "பாபு, உனக்கு அப்படி எல்லாம் நடக்குற ஆசை இருக்குதா என்ன?''

"யாருக்குத் தெரியும், சிஸ்டர்? இனிமேல் என்ன நடக்கும்னு இப்போ என்னால எப்படிச் சொல்ல முடியும்?'' பாபு சொன்னான்: "அணுகுண்டு இருக்குற காலத்துல வாழ்கிற மனிதனோட வாழ்க்கையில இருந்து ஒரு நிமிடம்கூட அணுகுண்டு மறையிறது இல்ல. யாருக்குத் தெரியும்? உலகத்திலேயே ஒரு பெரிய குற்றவாளியாகூட என்னை தெய்வம் ஆக்கலாம்.'' பாபு உயிரோட்டமே இல்லாமல் சிரித்தான்.

அனஸ்டேஸ்யாவும் சிரிக்க முயற்சித்தாள். "அணுகுண்டு வரை நான் சிந்திக்கல, தெரியுதா? பாபு, நீ சின்னச்சின்ன குற்றங்கள் செய்தால் பரவாயில்லை. எங்களுடைய பிரார்த்தனைகள் அணுகுண்டு வரை இன்னும் போகல...''

"அதுவரை வரணும்ல...'' பாபு சொன்னான்.

அனஸ்டேஸ்யா சிந்திக்க ஆரம்பித்தாள்: "ஆமா... நீ சொல்றது ஒரு விதத்துல உண்மைதான். ஆனா, பிரார்த்தனைகள்ல அணுகுண்டைக் கொண்டு வரமுடியுமா? நரகத்தைப்போல வேற ஏதோ ஒரு இடத்துல இல்ல அது இருக்கு...''

பாபு சொன்னான்: "சிஸ்டர், அணுகுண்டை வெடிக்க வைக்கிற குற்றவாளி யாருக்கிட்ட பிரார்த்திப்பான்? வழிப்பறி செய்றவன், பலாத்காரம் செய்றவன், போர்நடத்தி வீரர்களையும், பொது மக்களையும் போர்க் கருவிகளுக்கு இரையாக்குறவங்க- இவங்க எப்படி தெய்வத்துக்கிட்ட வேண்டுவாங்க? அணுகுண்டோட ஸ்விட்சில கையை வச்சுக்கிட்டு யாரைப் பார்த்து பிரார்த்திக்கிறது?''

அனஸ்டேஸ்யா தர்மசங்கடம் மேலோங்க சுற்றிலும் பார்த்தாள்: "நாம இப்படி பேசுறது அவ்வளவு நல்லதா தெரியல. அணுகுண்டுல தெய்வம் கலந்திருக்கு. எனக்கு அந்த உறவைத்தான் புரிஞ்சுக்கவே முடியல. இது கொஞ்சம் ஆபத்தை வரவழைக்கக்கூடிய பேச்சுதான்...''

"அந்த உறவைப் பத்தி என்னைக்காவது ஒருநாள் உங்களுக்கு விடை தெரிஞ்சா, கட்டாயம் எனக்கு சொல்லுவீங்களா சிஸ்டர்? அணுகுண்டைப் பத்திய முதல் புத்தகத்தைப் படிச்ச அன்னைக்கு, மரணத்தைப் பத்திய பயம் எனக்குள்ள புக ஆரம்பிச்சிடுச்சு.

அன்னைக்கு ராத்திரி பார்த்தா, என் உடம்பு முழுக்க வியர்வை அரும்பி, தெப்பமா நனைஞ்சு போயிருக்கேன். சொல்லப்போனா எனக்கு கண்ணே சரியா தெரியல. நான் படுத்திருக்கிற அறை தலை கீழா சுத்துற மாதிரி இருக்கு. பயத்துல மூத்திரம், மலம் எல்லாத்தையும் படுத்திருக்கிற பாயிலேயே இருந்துட்டேன். உடம்பு ஐஸ் கட்டிபோல குளிருது. கொஞ்ச நேரத்துல அக்னியா உடம்பு மாறி சுடுது!''

அனஸ்டேஸ்யா அவன் பேசுவதையே கேட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.

"இன்னைக்குத்தான் என்னோட வரையறை என்னன்றதை என்னால புரிஞ்சுக்க முடிஞ்சது. தெய்வத்தோட பங்குதாரரா சேர்ந்து வியாபாரம் பண்ணுறதுக்கான தகுதி எனக்கு இல்ல. அதனால சின்னச்சின்ன குற்றங்களை நான் செய்யத் தீர்மானிச்சிட்டேன். சிஸ்டர், எனக்காக நீங்க பிரார்த்திக்கணும்...''

அனஸ்டேஸ்யா லேசாகச் சிரித்தவாறு சொன்னாள்: "பாபு, நீ குற்றவாளியா ஆகுறப்போ, நான் மாடஸ்டி ப்ளேஸா வந்து உன்னைப் பிடிப்பேன்!''

ப்ரின்ஸிபல் அச்சன் ஸ்டோர் ரூமுக்குள் ஒரு கருவண்டாக மாறிப் பறந்து கொண்டிருந்தார். சுவரில் மோதி கீழே மல்லாக்க விழுந்து தன் கால்களை "விசுக் விசுக்" கென்று ஆட்டிக்கொண்டிருந்தார்.

அனஸ்டேஸ்யா வாசலில் நின்றவாறு சொன்னாள்: "நம்ம ரெண்டு பேரையும் கடவுள் காப்பாத்தட்டும்.''

பாபு, ப்ரின்ஸிபல் அச்சனின் பாதி திறந்து கிடந்திருந்த புத்தகக் கட்டின்மேல் தலையை வைத்து தேம்பித் தேம்பி அழுதான்.

மல்லாக்க விழுந்து கிடந்த வண்டு எப்படியோ புரண்டு எழுந்தது. சிறகுகளின் பெரிய ஓசையுடன், அது ஜன்னல் வழியே வெளியே போய் ஆகாயத்தில் பறந்தது.

9

சில வருடங்கள் கழித்து, சிறையில் இருந்து தன் முதல் பரோலில் வெளியே வந்த பாபு. ஒருநாள் இரவு தன் பழைய நாட்குறிப்பு புத்தகங்களைப் புரட்டிக் கொண்டிருந்தான். தாள்கள் ஒவ்வொன்றையும் புரட்டிய பாபு தனக்குத்தானே பேசிக் கொண்டான்: "என்னோட வாழ்க்கை எவ்வளவு எளிமையானதா இருந்துச்சு! மெத்ரானச்சனை நான் பார்த்ததும், எனக்கு வேலை கிடைச்சதும் எவ்வளவு சீக்கிரம் நடந்துச்சு!" சிஸ்டர் அனஸ்டேஸ்யா சிறை முகவரிக்கு எழுதிய கடிதங்களின் ஒரு சிறு கட்டை, அவன் ஒரு கையால் தொட்டுப் பார்த்தான். "எல்லா கருணைக்கும் நன்றி!" தனக்குள் அவன் சொன்னான்.

படிக்கப் பயன்படும் விளக்கின் தண்டைச் சற்று கீழ்நோக்கி இறக்கிவிட்டு, நாட்குறிப்பில் எழுதப்பட்ட சிறிய எழுத்துகளையே கூர்மையாக அவன் பார்த்தான். ஒரு இடத்தில் அவன் இப்படி எழுதியிருந்தான்:

"இது என்னுடைய குற்ற வாழ்க்கை அனுபவங்களின் சரித்திரம்!"

பாபு தன்னுடைய அனுபவங்களைக் கொண்டு ஒரு மர்ம நாவல் எழுத முயற்சித்த காலகட்டத்தில் அவன் இப்படி எழுதியிருந்தான்:

"இந்த குற்ற விசாரணை வரலாற்றைப் படிக்கின்ற ஒவ்வொருவரையும் தெய்வம் காப்பாற்றட்டும். என்னுடைய சொந்த குற்றச் செயல்களின் சரித்திரத்தைத்தான் இப்போது நீங்கள் வாசிக்கப் போகிறீர்கள். இதில் குற்றவாளியும் நான்தான். சூத்திரதாரியும் நான்தான். தெய்வம் இதில் எங்கோ மறைந்திருக்கிறது. அது மட்டும் உண்மை. ஆனால் தெய்வத்தைச் சுட்டிக்காட்டக்கூடிய சக்தி எனக்கு இல்லை. நான் புத்தகங்கள் படித்துக்கொண்டிருக்கும் ஒரு சாதாரண குற்றவாளி. ஸுஃபி ஞானிகளையும், ரமண மகரிஷியையும், டியெலார்த் தெஷார்தானெயும், ஆலன் வாட்ஸையும் நான் படித்திருக்கிறேன் என்பது உண்மை. ஆனால், என் செயல்களில் பதியும் தெய்வத்தின் அடையாளத்தை என்னால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. இந்தக் குற்ற விசாரணையிலேயே என்னை மிகவும் அதிகமாகப் பயமுறுத்தக்கூடிய விஷயம் என்னவென்றால் நான் கடைசியில் கண்டுபிடிக்கப்போவது தெய்வமாக இருக்குமோ என்பதுதான்.