Lekha Books

எலிஸபெத் சொன்னாள்: "இருட்டில் ஒரு வெளிச்சம்போல அது தெரியும். அதை "ஈஸோ"ன்னு கருதி பிரார்த்தனை செய்ய வேண்டியதுதான்!''

"சிஸ்டர் பார்க்குறது மாதிரி அழணும்.'' சரோஜா சொன்னாள்: "ஒருவேளை கண்ணீரை அவங்க துடைச்சாலும் துடைக்கலாம்!''

தன்னை யாருமே ஒரு பொருட்டாக மதிக்கவில்லை என்பது மீண்டும் பாபுவிற்குப் புரிந்தது.

5

ஒருநாள் அனஸ்டேஸ்யா தன்னுடைய கண்ணாடியை நீக்கிவிட்டு ஷோபனா கண்களுடன் பாபுவைப் பார்த்துக் கேட்டாள்: "பாபு... ஏதாவது நல்ல மலையாளப் புத்தகங்களோட பேரை எனக்குச் சொல்றியா? நான் அந்தப் புத்தகங்களைப் படிச்சுப் பார்க்கலாம்னு நினைக்கிறேன்!''

அவள் அப்படிக் கேட்டது பாபுவிற்கு மிகவும் பிடித்தது. அவர்கள் இருவருக்குமிடையே கொடுக்கல்- வாங்கல் என்ற ஒன்று ஆரம்பித்தது அன்றிலிருந்ததுதான். அனஸ்டேஸ்யா ஆங்கிலம் எம்.ஏ. படித்திருந்ததால், ஆங்கிலப் புத்தகங்களில் பாபுவிற்கு இருந்த சந்தேகம் எதுவாக இருந்தாலும், அதை உடனடியாக அவள் தெளிவுபடுத்துவாள்.

"எம்.ஏ. மலையாளம் படிச்ச நீ, எதுக்காக ஆங்கிலப் புத்தகங்களை விழுந்து விழுந்து படிச்சிக்கிட்டு இருக்கே?'' அனஸ்டேஸ்யா கேட்டாள்.

"சும்மா.'' பாபு சொன்னான்: "ஒவ்வொண்ணையும் கண்டுபிடிக்கத்தான்.'' பாபுவிற்கு அந்த நேரத்தில் அழவேண்டும்போல் இருந்தது.

மாதவிக்குட்டியின் "என்றெ கத" (என் கதை) நூலின் தன் சொந்த பிரதி ஒன்றை அனஸ்டேஸ்யாவிடம் கொண்டு வந்து கொடுத்தான் பாபு. அதைப் படித்துவிட்டு அவள் சொன்னாள்: "நம்ம நாட்ல இதெல்லாம் நடக்குமா? ஆனா, ரொம்ப நல்லா எழுதியிருக்காங்க. நீ இந்தப் புத்தகத்தைப் படிக்கக் குடுத்ததுக்கு ரொம்ப ரொம்ப நன்றி...''

"கஸாக்கின் இதிகாசம்" (ஓ.வி. விஜயன் எழுதிய நாவல்) புத்தகத்திலிருந்து பல தகவல்களை எடுத்து தன் சொந்த குறிப்பேட்டில் அனஸ்டேஸ்யா எழுதி வைப்பதை பாபுவே பார்த்தான். அந்த நோட்டை எப்படியாவது எடுத்து ஒருமுறை படித்துவிட வேண்டும் என்று பல முறை முயற்சி செய்து பார்த்தான். ஆனால், அவனால் அது முடியவே இல்லை. ஒன்று- அந்த நோட்டு அவளுக்கு நேர் எதிரில் மேஜைமேல் இருக்கும். இல்லாவிட்டால் மேஜை டிராயருக்குள் வைத்துப் பூட்டு போட்டிருப்பாள்.

"தெய்வ நம்பிக்கை கம்மி...'' புத்தகத்தைப் படித்து முடித்ததும் அனஸ்டேஸ்யா சொன்னாள்: "ஆனால், நல்ல புத்தகம்.''

"தெய்வ நம்பிக்கை உள்ள புத்தகங்கள் சிலவற்றையும் ஓ.வி.விஜயன் எழுதியிருக்காரு...'' பாபு சொன்னான். சொன்னதோடு நிற்காமல் "குரு சாகரம்" என்ற புத்தகத்தை அவளுக்கு படிக்கக் கொடுத்தான்.

"ரமணன்" படித்து முடிக்கும் வரை சிஸ்டர் நோட்டுப் புத்தகத்தில் பல விஷயங்களை எடுத்து எழுதுவதை பாபு கவனித்தான்.

"சிஸ்டர்... இந்தப் புத்தகம் உங்களுக்குப் பிடிச்சிருக்கா?'' பாபு கேட்டான்.

அனஸ்டேஸ்யா சொன்னாள்: "ரொம்ப ரொம்பப் பிடிச்சிருக்கு. இதுல காதல் விஷயங்களுக்கு வேலையே இல்ல... ஆனா, இப்படி ஒரு மலையாளத்தை எப்படி எழுதுறாங்க? இந்தப் புத்தகத்தைப் படிக்கச் சொன்னதுக்கு நன்றி...''

6

நூல் நிலையத்தில் கூட்டம் முழுவதுமாகக் குறைந்து ஆளே இல்லை என்கிற நிலை வரும்போதுதான், அனஸ்டேஸ்யா கண்ணாடியைக் கழற்றி, தலையைத் திருப்பி சுற்றிலும் பார்ப்பாள். அப்போது பாபு அவளைப் பார்ப்பான். காரணம்- கார்ட்டூன்களில் காணப்படும் ஃபான்டம், முகமூடியைக் கழற்றுவது மாதிரி- ஃபான்டம் அதைச் செய்யவில்லை என்றாலும்- சிஸ்டர் கண்ணாடியைக் கழற்றி பாபுவைப் பார்ப்பாள்.

பாபு, அனஸ்டேஸ்யாவைப் பற்றி இரண்டு விஷயங்களை கற்பனை செய்துபார்த்தான். ஒன்று- அவள் ஒரு பெண் மாயாவி. நூலகத்தை விட்டு வெளியே இறங்கி மடத்தில் இருக்கும் அறைக்குச் சென்று, அணிந்திருக்கும் ஆடையை மாற்றி, வேறு ஆடை அணிந்து அனஸ்டேஸ்யா வெள்ளைக்குதிரை மேல் உட்கார்ந்து வேகமாகச் சவாரி செய்கிறாள். கொடுங்காற்றின் நடுவில் கோல் கொதாவிற்குச் சமமான மலையின் அடிவாரத்தில் வெண்மையான அருவியைக் கடந்து பெரிய ஒரு குகையில் இருக்கும் சிலுவைக்குப் பக்கத்தில் அனஸ்டேஸ்யா உட்கார்ந்திருக்கிறாள். குற்றவாளிகளைப் பற்றியும், மற்ற கெட்ட செயல்கள் புரியும் நபர்களைப் பற்றியும் நினைத்துப் பார்க்கிறாள். ஒருநாள் பாபு வர்கீஸ் என்ற குற்றவாளியை அங்கு கொண்டு வருகிறாள். இதை பாபு நினைத்தபோது, அழுகை வரும்போல இருந்தது.

இன்னொரு விஷயம்: அனஸ்டேஸ்யா பெண் மான்ட்ரேக். ஒருநாள் நூலகத்தை அடைக்கும்போது அவள் கண்ணாடியைக் கழற்றி, தன்னுடைய நீண்ட ஷோபனா முகத்தை பாபுவிற்கு நேராகத் திருப்பி, மை தீட்டிய நீண்ட விரல்களை ஆட்டியவாறு என்னவோ பண்ணுகிறாள். அவளின் விரல் அசைவுகள் மந்திரத் தன்மை கொண்டவைபோல் இருக்கின்றன. அடுத்த நிமிடம் பாபு உருகிக் கொண்டிருக்கும் மெழுகுவர்த்தியாக மாறுகிறான். காற்றில் அது அணைந்து போகாதது மாதிரி கைகள் கொண்டு மறைத்துப் பிடித்தவாறு, ஷோபனாவையே சவாலுக்கு அழைக்கும் அதரங்களில் புன்சிரிப்பு தவழ தான் தங்கியிருக்கும் மடத்தை நோக்கி நடக்கிறாள் அனஸ்டேஸ்யா. அறையில் இருக்கும் சிலுவைக்கு முன்னால் மெழுகுவர்த்தியை வைக்கிறாள். பிறகு முழந்தாளிட்டு அமர்ந்து கடவுளைத் தொழுகிறாள். பிரார்த்தனை முடிந்ததும் தான் அணிந்திருந்த ஆடையைக் கழற்றி எறிந்துவிட்டு மெழுகுவர்த்தி வெளிச்சத்தில் அவள் ஒரு மந்திரத்தன்மை கொண்ட நடனத்தை ஆடுகிறாள். மெழுகுவர்த்தி உருகிக்கொண்டே இருக்கிறது. நடனம் ஆடி ஆடி களைத்துப்போன அனஸ்டேஸ்யா ஒரு திண்டில் சாய்ந்து உறங்குகிறாள். பாபு என்ற மெழுகுவர்த்தியை அனஸ்டேஸ்யா மறந்தே போய் விடுகிறாள். உருகி... உருகி... கடைசியில் ஒரு குள்ள மெழுகுவர்த்தியாகி... பின்னர் அதுவும் உருகி... அந்த அறையில் மறக்கப்பட்ட ஒரு பொருளாகக் கிடக்கிறான் பாபு.

அவனுக்கு மீண்டும் அழுகை வரும்போல் இருந்தது.

7

ஒருநாள் பாபு யாருமே திறக்காமல் விட்டிருந்த ஸ்டோர் ரூமைத் திறந்து பார்க்கத் தீர்மானித்தான். சிறிது நேரம் கழித்து கைகளிலும் ஆடையிலும் தூசு படிந்து இருக்க, வேகமாக வந்த அவன் அனஸ்டேஸ்யாவிடம் சொன்னான்: "சிஸ்டர்... ஸ்டோர் ரூம் வரை கொஞ்சம் வர்றீங்களா? நான் ஒரு ஆச்சரியமான விஷயத்தைக் காட்டுறேன்!''

இறந்துபோன ப்ரின்ஸிபல் அச்சன் இரண்டாயிரம் ரூபாய் மதிப்புள்ள தன்னுடைய புத்தகங்கள் சேகரிப்பை நூலகத்திற்கு அன்பளிப்பாகத் தந்திருந்தார். அன்று லைப்ரேரியனாகப் பணியாற்றிய ஜோசப் ஸார், ஆக்டிங் ப்ரின்ஸிபலிடம் ரகசியமாகச் சொன்னார்: "அவர் தந்ததுல நல்ல புத்தகம் ஒண்ணுகூட இல்ல... எல்லாமே துப்பறியும் நாவல்கள்." ஆக்டிங் ப்ரின்ஸிபல் சொன்னார்: "என்ன இருந்தாலும் நன்கொடையா லைப்ரரிக்குத் தந்ததாச்சே! கொஞ்ச நாட்கள் இங்கே அந்தப் புத்தகங்கள் இருக்கட்டும். அதற்குப் பிறகு பழைய பேப்பர் விலைக்கு வித்துடுவோம்." ஜோசப் ஸார் புத்தகங்கள் கொண்டுவரப்பட்ட கோணிகளை அப்படியே சிறிதுகூட அவிழ்க்காமல் ஸ்டோர் ரூமில் வைத்துப் பூட்டினார். அந்தப் புத்தகங்கள் வெளியே வராமல் அங்கேயே அடைபட்டுக் கிடந்தன.