Lekha Books

கத்தோலிக்கர்கள் பாவமன்னிப்பு கேட்பதற்கு முன்பு அவர்கள் சொல்கின்ற பிரார்த்தனை என்ன தெரியுமா? "நான் தவறு செய்தவன்" என்பதுதான். அந்தப் பிரார்த்தனையின் கடைசியில் "என் தவறு, என் தவறு, என் பெரிய தவறு..." என்று சொல்லிக்கொண்டே நெஞ்சில் வலது கையால் மூன்று முறை அடித்துக்கொள்வார்கள். அதற்குப் பிறகு அவர்கள் பாவமன்னிப்புக் கூண்டின் உலோக வலையால் செய்யப்பட்ட கதவின் மணத்தை நுகரும் வண்ணம் முகத்தைப் பக்கத்தில் கொண்டு செல்ல வேண்டும். அப்போது வெளியே எல்லாவற்றையும் கேட்டுக்கொண்டிருக்கும் அச்சன் கொட்டாவி விடுவார். அவரின் டூத் பேஸ்ட் மணம் சுற்றிலும் பரவும் ஆனால், இந்த என் சரித்திரம் ஒரு பாவமன்னிப்பு அல்ல. இதில் டூத் பேஸ்ட் மணத்திற்கும் வழியில்லை. இருந்தாலும், முதலில் நான் சொன்னதையே திரும்பச் சொல்கிறேன். இதில் தெய்வம் இருக்கவே செய்கிறது. என்னிடம் இருப்பது ஒரே ஒரு குற்றச்சாட்டுதான். இது சரியா தவறா என்று எனக்குத் தெரியாது. தெய்வம் நினைத்திருந்தால், என்னை நல்லவனாக ஆக்கியிருக்கலாம். ஆனால், என்ன காரணத்தாலோ அது என்னை இப்படியொரு தர்மசங்கடமான சூழ்நிலையில் தள்ளிவிட்டிருக்கிறது. இதில் இருக்கும் கஷ்டம், நஷ்டம்- இரண்டும் எனக்கு மட்டுமே. அன்புள்ள நாட்டு மக்களே... நீங்கள் என்னுடைய கதையைக் கேளுங்கள். கேட்டுவிட்டு நீங்களே மனதிற்குள் எல்லா விஷயங்களையும் ஒருமுறை அசைபோட்டுப் பாருங்கள். அணுகுண்டுகளின் காலத்தில் நாம் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம் என்பதை மறந்துவிடாதீர்கள். ஒரு விதத்தில் பார்த்தால், அணுகுண்டுகள் பயனுள்ளவையாக இருக்கின்றன என்பதும் உண்மை. காரணம்- அவற்றை வெடிக்கச் செய்வதன் மூலம் நம்முடைய மரணத்தை நாம் எளிதாக்கி இருக்கிறோமே!"

திடீரென்று மின்சாரம் நின்றது. அறை இருளில் மூழ்கியது. ஒரே நிசப்தம். ஜன்னல் கண்ணாடி வழியே உள்ளே நுழைந்த நிலவொளி  இருட்டை ஊடுருவி அறைக்குள் விழுந்தது. பாபு முன்னால் உற்றுப் பார்த்தவாறு, நாற்காலியில் அசையாமல் அமர்ந்திருந்தான். அவன் உதடுகள் ஒரு சுலோகத்தை மெல்ல முணுமுணுத்தன.

அடுத்த அறையில் இருந்து அவன் தந்தை அழைத்தார்:

"பாபு...''

பாபு அவர் அழைப்பதைக் கேட்டான்.

"நீ இன்னும் படுக்கலியா?''

"இல்ல... படுக்கப் போறேன்!''

மின்சாரம் திரும்ப வந்தது. ரீடிங் லேம்ப்பின் வெளிச்சத்தைக் குறைத்த பாபு நாற்காலியில் சாய்ந்து அமர்ந்து சிந்தனையில் ஆழ்ந்தான். குடும்பத்திற்குக் கெட்ட பெயர் கிடைத்தாலும் தான் திரும்ப வந்ததில் தன் தந்தைக்கும் தாய்க்கும் ரொம்பவும் சந்தோஷம் என்பதை பாபு உணராமல் இல்லை. அதனாலோ என்னவோ அவர்கள் நிம்மதியாய் தூங்கினார்கள். பாபு குற்றச் செயல்களில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்தபோது, அக்காவுக்கும் தங்கைக்கும் திருமணம் செய்து வைத்தான். இரண்டு அண்ணன்களுக்கும் வளைகுடா நாட்டில் வேலை வாங்கித் தந்தான். தம்பிக்கு சாந்தாம் பாறையில் ஏலத்தோட்டம் வாங்கித் தந்தான். அப்பா பெயரிலும் அம்மா பெயரிலும் கோதமங்கலத்தில் இரண்டு கட்டடங்கள் வாங்கினான். தந்தையின் பெயரில் மூன்று டாட்டா லாரிகள் ஓடிக்கொண்டிருக்கின்றன. வீட்டுக்குப் பக்கத்தில் ஒரு ரைஸ் மில்லை வளைகுடாவில் இருக்கும் அண்ணன் பெயரில் வாங்கினான். குடியிருந்த ஓலைக்குடிசையின் இடத்தில், அதை மாற்றி அன்றைய நிலவரப்படி ஒன்பது லட்சம் ரூபாய் செலவில் மிகப்பெரிய மாளிகை எழுப்பினான். அவனுக்கு வேலை கிடைத்தபோது குடும்பத்திற்கென்று இருந்தது வெறும் ஒன்றேகால் ஏக்கர் நிலம்தான். அவனின் தந்தை கிராம அலுவலகத்தில் இருந்து பென்ஷன் வாங்க இன்னும் ஒரு வருடம் இருந்தது. கட்டடங்கள், நிலம், வண்டிகள்- தவறான காரியங்கள் மூலம் அவன் சம்பாதித்தது இதோடு நின்றுவிடவில்லை. பாபு தன்னைச் சுற்றிலும் பார்த்தான். "இதோடு இருக்கிறது என்னுடைய லைப்ரரி" என்பது மாதிரி தனக்கென்று இருக்கும் லைப்ரரியை மிகவும் பெருமையுடன் அவன் பார்த்தான். புத்தக அலமாரிகள் வரிசையாக வைக்கப்பட்டிருந்தன. எல்லா சுவர்களையும் புத்தக அடுக்குகள் மறைத்திருந்தன. மேலே இருக்கின்ற அடுக்கில் இருந்து புத்தங்களை எடுக்கப் பயன்படும் சக்கரங்கள் மாட்டப்பட்ட ஏணி- அலுமினியத்தால் ஆனது. அறையின் நடுவில் விரிப்பின்மேல் இருக்கும் கண்ணாடி போடப்பட்ட மேஜை. அதற்கு அருகில் ரிவால்லிங் சேர். எல்லா அலமாரிகளிலும், ஷெல்ஃப்களிலும் ஏராளமான புத்தகங்கள். அவன் சொந்தத்தில் என்னென்ன புத்தகங்களை வாங்கி வைக்க வேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டானோ- மலையாளம், ஆங்கிலம்- இரண்டு மொழிகளிலும்- எல்லாவற்றையும் வாங்கிக் குவித்திருந்தான். ஆசை ஆசையாக- ஒவ்வொரு புத்தகத்தையும் அவன் வெறித்தனமாக வாங்கினான். டெல்லியில் இருந்தும், பம்பாயில் இருந்தும், ஏன் - சில புத்தகங்களை வெளிநாடுகளில் இருந்தும்கூட அவன் வாங்கினான்.

புத்தக அலமாரிகளைக் கைகளால் தொட்டவாறு பாபு, அறைக்குள் நடந்தான். இதோ... ரமண மகரிஷியின் உரை அடங்கிய பெரிய பெரிய புத்தகங்கள்... ப்ராய்ட், பொற்றெக்காட், தகழி, பாண்டிச்சேரியில் அன்னை உரையாற்றியவற்றின் தொகுப்புகள், நார்மன் ஓ. ப்ரவுன், காஸ்தநேதா, எலியட், ஒயிட்ஹெட், பஷீர், குமாரனாசான், சி.ஜெ. தாமஸ், எம்.டி., காந்திஜியின் நூறு நூல்கள், நியூரம்பர்க் விசாரணைகளைப் பற்றிய ரெக்கார்டுகள், ஜெ. கிருஷ்ணமூர்த்தி, வி.டி., வைலோப்பிள்ளி, சி.வி.ராமன்பிள்ளை, சங்கரக்குருப்பு, ஆரோக்கிய நிகேதனம், கேரளத்தில் பறவைகள், மலபாரில் சிக்கார், டால்கியன், மாரார், ஆயிரத்தொரு இரவுகள், குரான், பைபிள் மொழிபெயர்ப்புகள், காரூர், எம்.கோவிந்தன், ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரின் உரைகள்...

பாபு தன் புத்தகங்கள் முன்னால் தலைகுனிந்து நின்றுகொண்டு சொன்னான்: "நான் தப்பான காரியங்கள் செஞ்சு சம்பாதிச்ச பணத்தை வச்சுத்தான் உங்களை எனக்குச் சொந்தமாக்கினேன். அது சரியா தப்பான்னு எனக்குத் தெரியாது. உங்களுக்குள்ளே தெய்வம் மறைஞ்சிருக்கு. அது மட்டும் எனக்குத் தெரியும். அதைப் பலமுறை உங்கக்கிட்ட இருந்து நானே தெரிஞ்சிருக்கேன். இருந்தாலும், காலேஜ் லைப்ரரியில் உங்களைப் பத்திரமா பாதுகாக்குற வேலையில் நான் இருந்தப்போ, நான் தவறான செயல்களில் ஈடுபடணும்னு முடிவு செஞ்சப்போ நீங்க ஏன் எனக்கு அறிவுரை சொல்லல? சாதாரணமாக திறந்து கிடக்கிற ஒரு தாள்ல இருக்கிற வார்த்தைகள் மூலம் எனக்குப் புரிய வச்சாலே போதுமே! இல்லாட்டி ஷெல்ஃப்ல இருந்து கீழே விழுற ஒரு புத்தகத்தோட மடிஞ்சுபோன பக்கத்தின் மூலம் எனக்கு செய்தி சொன்னாக்கூட சரியா இருந்திருக்குமே! இல்லைன்னா யாராவது தாளை வச்சு அடையாளம் காண்பிச்சிருக்கற, அடிக்கோடிட்டிருக்கிற வரிகள் போதுமே! தெய்வத்தைப்போல, உங்களோட வாசகனான என்கிட்ட மவுனமா இருந்திட்டீங்களே! என்னைக் காப்பாத்த வேண்டியது உங்களோட கடமை கிடையாதா?''