Lekha Books

மெத்ரானச்சன் பாபுவை இன்னொரு முறை பார்த்து, "ஈஸோ" என்று முணுமுணுத்தவாறு நாற்காலியில் சாய்ந்து கண்களை மூடினார்.

3

அன்று இரவு பாபு தன் டைரியில் இப்படி எழுதினான்: "பிதாவைப் பார்த்தேன். வேலை கிடைத்தது. பொய் சொன்னதற்காக வருத்தப்படுகிறேன். நான் குடும்பத்திற்குக் கெட்ட பெயர் வாங்கித் தர மாட்டேன்!"

பாபு, மெத்ரானச்சனிடம் பொய் சொன்னதற்குக் காரணம் இருக்கிறது. மலையாளம் பி.ஏ. பாடப் புத்தகங்களையும் எம்.ஏ. பாடப் புத்தகங்களையும் தாண்டி அவன் ஆபத்தான பல புத்தகங்களையும் படித்திருந்தான். சொல்லப்போனால்- ஒரே சமயத்தில் அவன் நல்ல புழுவாகவும், கெட்ட புழுவாகவும் இருந்தான். க்ரைம் கதைகள் அவனுக்கு மிகவும் பிடிக்கும். ஆபாசக் கதைகளையும் நிறைய படித்திருக்கிறான். அதே விருப்பத்துடன் ஆன்மிகம் சம்பந்தப்பட்ட கதைகளையும், வைக்கம் முஹம்மது பஷீரின் "தங்கச் சிலுவை"யையும் (ஆனவாரியும் பொன் குரிஸும்) அவன் படித்தான். உள்ளூரின் இலக்கிய வரலாற்றை (உள்ளூர்- மலையாளத்தின் முதுபெரும் கவிஞர்) ஆர்வத்தால் இரண்டு முறை அவன் படித்திருக்கிறான். "வீணபூவு", "பூதப்பாட்டு" போன்றவற்றில் இருந்து ஆரம்பத்திலிருந்தோ அல்லது இடையில் இருந்தோ எந்த வரிகளை வேண்டுமானாலும் அவனால் பாடிக்காட்ட முடியும். காமு, காஃப்கா, க்யேர்க்கெகார்ட், சார்த்ர போன்ற பழைய சிந்தனையாளர்களில் இருந்து நெரூடா, ஈகிள்டன், ஃபுக்கோ, அல்த்துஸர் போன்ற நவீன சிந்தனையாளர்கள் வரை ஆங்கிலம்- மலையாளம் டிக்ஷனரியை வைத்துக்கொண்டாவது பாபு படித்திருக்கிறான். "குற்றமும் தண்டனையும்" படித்தபிறகுதான் ஒரு குற்றவாளிகூட வரலாற்று நாயகனாக முடியும் என்ற விஷயமே அவனுக்குத் தெரிய வந்தது. செயின்ட் அகஸ்ட்டின் குற்ற ஒப்புதல்களில் இருந்து வாழ்க்கையையே ஒருவித குற்றக் களமாகப் பார்க்க அவன் கற்றுக் கொண்டான். கல்லூரி யூனியன் ஆரம்ப விழாவிற்கு வந்த பாலசந்திரன் சுள்ளிக்காடின் கையை- கூட்டத்துக்கு மத்தியில் கிழித்துக்கொண்டு அருகில் போய் குலுக்கியபோது அவனுக்கு தலையே சுற்றுவதுபோல் இருந்தது. அவன் எழுதிய இரண்டு கடிதங்களுக்கும் மாதவிக்குட்டியிடமிருந்து பதில் கடிதங்கள் வந்திருந்தன. ஆர்ட்ஸ் க்ளப் நிறைவு விழாவில் சிறப்பு விருந்தினராகக் கலந்துகொள்ளும்படி சுகதகுமாரியை, பாபு தொலைபேசி மூலம் கேட்டுக்கொண்டான். நரேந்திர பிரசாத் கேவலமான மனிதனாகவும், பெண் பித்தனாகவும் வில்லன் பாத்திரம் ஏற்று "அம்மயாணெ சத்யம்" படத்தில் நடித்திருப்பதைப் பார்த்த மறுநிமிடமே, அவன் பக்கத்தில் இருந்த ஒரு புத்தகக் கடைக்கு வேகமாக ஓடினான். ஆனால், அவர் எழுதிய ஒரு புத்தகம்கூட அங்கு கிடைக்கவில்லை.

இப்படி அமைதியான- தெளிவான வாழ்க்கை நடத்திக் கொண்டிருந்த பாபு வர்கீஸ்தான் ஒரு வேலை கிடைத்ததும் குற்றவாளியாக மாறினான்.

4

ஆரம்ப நாட்களில், லைப்ரேரியனான சிஸ்டர் அனஸ்டேஸ்யாவுடன் பொதுவான விஷயங்களைப் பேசுவதில் இருந்து சற்று ஒதுங்கியே இருந்தான் பாபு. பொதுவாக அழகான பெண்களிடம் அவன் எப்போதுமே இப்படித்தான் விலகி இருப்பான். அதற்குக் காரணம்- அவர்களின் அழகு நம்மேல் எதற்கு ஆதிக்கம் செலுத்த வேண்டும் என்று அவன் நினைத்ததே. வெறுமனே தான் உண்டு தன் வேலை உண்டு என்று இருக்கின்ற தன்மேல் எதற்கு ஒரு பெண்ணின் அழகு தேவையில்லாமல் ஏறிப் படர வேண்டும் என்று அவன் மனம் நினைத்ததென்னவோ உண்மை. அவனுடன் சேர்ந்து படித்த பெண்கள் அவனுக்கு என்றுமே ஒரு பிரச்சினையாக இருந்ததில்லை. அவர்களை அவன் பெண்கள் என்று தனியாகப் பிரித்துப்பார்த்து நினைத்ததே இல்லை. அவன் வேலையில் சேர்ந்த நாளன்று மலையாளம் எம்.ஏ. இரண்டாம் வருடத்தில் படிக்கும் எலிஸபெத்தும், சரோஜாவும் புத்தகங்கள் எடுக்க வந்தபோது, அங்கு பாபுவைக் கண்டதும் அவர்கள் அப்படியே ஆச்சரியப்பட்டு நின்றுவிட்டார்கள். அவர்களைப் பார்த்து அவன் புன்சிரிப்பைத் தவழ விட்டான். அனஸ்டேஸ்யா காதில் விழாத மாதிரி அவர்கள் கேட்டார்கள்: "சிஸ்டர் மாறியாச்சா? பாபு, நீதான் இனிமே அவங்களுக்கு பதிலா?''

"இல்ல... நான் ப்யூன்...'' பாபு சொன்னான்.

அவர்களால் அவன் சொன்னதை நம்பவே முடியவில்லை. அவனையே உற்றுப் பார்த்தார்கள்.

பாபு அவர்களைப் பார்த்துச் சொன்னான்: "இது என்ன பெரிய விஷயமா? இங்க இருக்குறதுக்கு பதிலா அமெரிக்காவுல ப்யூனா வேலை பார்த்தா யாருமே அதை மோசமான விஷயமா எடுத்துக்குறது இல்ல. நான் சொல்றது உண்மைதானே? நான் உங்களுக்கு ஃபைன் குறைச்சு போடுறேன். போதுமா?'' என்று சொன்ன பாபு, சரோஜாவின் மார்பையே உற்றுப் பார்த்தான். புடவையைச் சரிப்படுத்த மட்டும் பார்க்கும் பார்வையாக சரோஜா அதை எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.

முகத்தைத் தவிர, உடம்பின் எல்லா பாகங்களையும் பழக்கத்தின் காரணமாக முழுமையாக மூடிப் போர்த்தியிருக்கும் சிஸ்டர் அனஸ்டேஸ்யா ஒரு அழகி என்பதை பாபுவும் சரி, மற்றவர்களும் சரி- கண்ணை மூடிக்கொண்டு ஒப்புக்கொள்வார்கள். மாணவர்களும் மாணவிகளும் அனஸ்டேஸ்யாவை ஷோபனா என்று ரகசியமாக அழைப்பதை பாபுவும் தெரிந்து வைக்காமல் இல்லை. நடிகை ஷோபனாவின் உதடும், கன்னமும், நெற்றியும், கண்களும் அப்படியே அனஸ்டேஸ்யாவுக்கும் உரித்து வைத்ததுபோல் இருந்தன. ஷோபனாவை மனதிற்குள் காதலியாக எண்ணி வழிபட்டுக் கொண்டிருந்த ஒரு எம்.ஏ. ஆங்கிலம் படிக்கும் மாணவன் நூல் நிலையப் பகுதியை விட்டு வேறு எங்கும் போகாமல் அங்கேயே சுற்றிச் சுற்றி வலம் வந்து கொண்டிருந்தான்.

தான் ஒரு பேரழகி என்ற உண்மையை சிஸ்டர் அனஸ்டேஸ்யா அறிவாளா இல்லையா என்பது யாருக்கும் தெரியாத ஒரு விஷயம். ஸ்டீலால் ஆன ஃப்ரேமைக் கொண்ட கண்ணாடியைத்தான் அவள் எப்போதும் அணிந்திருப்பாள். கல்லூரிப் பெண்கள்கூட அனஸ்டேஸ்யாவின் உதட்டில் முத்தம் கொடுக்கலாமா என்று ஆசைப்படுவார்கள். பாபுவிற்குள் ஒரு பெண்மைத்தனமும் ஒளிந்திருக்கிறது என்பதை உணர்ந்து அவனை முழுமையாக நம்பிய எலிஸபெத்தும், சரோஜாவும் ஒருநாள் அவனிடம் சொன்னார்கள்: "பாபு, நீ எப்படித்தான் அந்த ஷோபனாகூட இப்படி இருக்குறியோ? நாங்களா இருந்தா அலமாரிக்குப் பின்னாடி வச்சு கட்டிப்பிடிச்சு அந்த தாடையை ஒரு கடி கடிக்காம விடமாட்டோம்!''

"என்கிட்ட இதையெல்லாம் ஏன் சொல்றீங்க?'' என்று சொன்ன பாபு, எலிஸபெத்தின் மார்பையே பார்த்தான். உடனே எலிஸபெத் தன்னுடைய புடவையை இழுத்துவிட்டு சரிப்படுத்தினாள். அதே நேரத்தில் அப்படிச் செய்திருக்க வேண்டியதில்லை என்றும் அடுத்த நிமிடமே எண்ணினாள்.

"இப்போ அடிக்கடி நான் அழ ஆரம்பிச்சிடுறேன்.'' பாபு அவர்களிடம் சொன்னான்.

"வேலை கிடைச்ச சந்தோஷமாயிருக்கும்.'' சரோஜா சொன்னாள். "இல்ல...'' பாபு சொன்னான்: "என் வாழ்க்கையில சீக்கிரம் ஏதோ நடக்கப் போகுதுன்றதை என்னால உணரமுடியும்...''

"அப்படித் தோணுறப்போ கண்ணை மூடி அதைப் பிடி''