Lekha Books

வயிற்றுக்குள் ஒரு சிவப்புத் தாளில் என்னவோ எழுதி ஒட்டியிருந்தார்கள். கர்ப்பம் தரிக்காத ஒரு பெண்ணின் கர்ப்பப்பை. பாபு சில நிமிடங்கள் அந்தப் பெண்ணின் உடலையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். பிறகு என்ன நினைத்தானோ, கவுன்டரில் வெள்ளை உடையணிந்து நின்றிருந்த மருத்துவ மாணவியிடம் கேட்டான்: "இந்தப் பெண் யார்?'' அவளுக்கு மலையாளம் தெரியாததால் பதில் எதுவும் கூறாமல் வெறுமனே நின்றிருந்தாள். அதற்கு பதிலாக அவள் பெண்ணின் உடலைப் பற்றித் தனக்குத் தெரிந்தவரை விஞ்ஞானபூர்வமாக விளக்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

பாபு அன்று சிஸ்டர் அனஸ்டேஸ்யாவிடம் சொன்னான்: "சிஸ்டர்... ஒரு உடலை எப்படி மருத்துவக் கல்லூரி மாணவர்களுக்கு படிக்கக் கொடுப்பது? நான் என்னோட உடலைக் கொடுக்க விரும்புறேன்!''

அதற்கு அனஸ்டேஸ்யா சொன்னாள்: "பாபு, இவ்வளவு சீக்கிரமா உன்னோட உடலைக் கொடுக்கணும்ன்ற தீர்மானத்துக்கு வந்திட்டியா? செத்துப்போன பிறகாவது ஒரு உடலுக்கு ஓய்வு வேண்டாமா?''

பாபு சொன்னான்: "சிஸ்டர்... உங்களோட உடல் உங்களுக்குப் பிடிச்சிருக்கா?''

அனஸ்டேஸ்யா சொன்னாள்: "நிச்சயமா... இல்லாட்டி நான் எப்படி வாழ முடியும்?''

பாபு சொன்னான்:

"சிஸ்டர், குண்டு என்னோட உடலுக்குள் நுழைஞ்சதும், அதை நானே காறி வெளியே துப்பினதும் நடந்த அந்த பயங்கரமான ராத்திரிக்குப் பிறகு எனக்குன்னு ஒரு உடல் இருக்குறதா நான் நினைக்கல. நம்ம யாருக்குமே உடல்னு ஒண்ணு தேவையில்லை- குண்டு சொல்ற பாடம் இதுதான். நாம வெறும் அணுக்களா இருந்தாலே போதும்....''

அனஸ்டேஸ்யா, பாபு சொன்னதைக் கேட்டு லேசாகச் சிரித்தாள். கண்ணாடியைக் கழற்றி, கண்களைத் திறக்கவும் மூடவுமாக இருந்தாள்.

பாபு தொடர்ந்தான்: "தெய்வம் அணுவாக இருக்கலாம்னு சிஸ்டர், உங்களுக்குத் தோணுதா?''

அனஸ்டேஸ்யா இதைக் கேட்டு அதிர்ச்சி அடைந்ததுபோல் இருந்தது. இருந்தாலும் சமாளித்துக்கொண்டு சொன்னாள்: "ஒரு வேளை இருக்கலாம். யாருக்குத் தெரியும்?''

அனஸ்டேஸ்யா தன் மேஜைக்குப் பின்னால் போய் அமர்ந்து கையால் கண்களை மூடி, அவற்றுக்கு ஓய்வு கொடுக்கத் தொடங்கினாள்.

19

ஆணும் பெண்ணும் சேர்ந்து, ஒரு சந்தோஷமான நிகழ்ச்சி என்பது மாதிரி ஒருவர் உடலை ஒருவர் தேடிப்பிடித்து. அவை ஒன்று சேருவதன் மூலம் ஆனந்தம் அடையக்கூடிய சமாச்சாரம் தனக்கு ஒத்துவராத ஒன்று என்பதைத் தீர்க்கமாக நம்பினான் பாபு. ஒருவேளை அவர்களைப் பார்த்து உடல்ரீதியான உறவுகளின் முக்கியத்துவமில்லாமையைப் பற்றி, தன்னுடைய சிரிக்கும் முகமூடிக்குப் பின்னால் இருந்து தான் பேசவேண்டிய சூழ்நிலை வரலாம் என்று எண்ணினான் அவன். பெண்ணின் உடல் பெண்ணுக்கும் ஆணின் உடல் ஆணுக்கும் உரியது. அவற்றை ஒன்று சேர்ப்பதற்காக உலகில் ஏன் இந்த பரபரப்பு? ஆர்ப்பாட்டம்? எதற்கு தங்க நகைகளும், ஆடம்பர விருந்தும், படுக்கையறையும், பூக்களும்? ஈடுபாடு, உணர்வுகளோடு இருக்க வேண்டும். உடல்களுடன் அல்ல. உடல்கள் அழிந்து போனால் நீங்கள் என்ன செய்வீர்கள்? ஒரே ஒருமுறை தவறுதலாக, பாபு ஒரு முதலிரவு அறைக்குள் நுழைந்து விட்டான். தன் மனதில் இன்றும் அவன் மறக்காமல் இருக்கும் ஒரு தோல்விச் சம்பவம் அது. காப்பி பூவின் மணம் "குப்" என்று மூக்கில் பட்டவுடன் உண்மையிலேயே அவன் அதிர்ச்சியடைந்து போனான். இருட்டை ஊடுருவிக்கொண்டு பார்த்தபோதுதான், அந்த மணம் வருவது அங்கிருக்கும் முல்லைப்பூ மாலைகளில் இருந்து என்பதே அவனுக்குப் புரிய வந்தது. அதோடு ரோஜாப் பூச்செண்டுகள் வேறு. பெரிய பெரிய சூட்கேஸ்கள் திறந்து கிடந்தன. பளபளப்பான ஆடைகள் இங்குமங்குமாய் சிதறிக் கிடந்தன. அலங்கரிக்கப்பட்ட படுக்கையில் யாருமே இல்லை என்ற பிறகுதான் பாபுவிற்கு நிம்மதியே வந்தது. அறையில் யாருமே இல்லை. பாபுவிற்கு என்ன செய்வது என்றே தெரியவில்லை. மெதுவாக சூட்கேஸ்கள் இருக்கும் இடத்தை நோக்கி நடந்தான். கால் எதிலோ பட்டது மாதிரி இருந்தது. பார்த்தால்- கீழே மனித உடல்கள். அவ்வளவுதான்- ஒருசிறு சத்தத்துடன் பின்னால் சாய்ந்தான் பாபு. பளபளப்பான கற்கள் பதித்த தரையை விட்டு மணமகனும், மணமகளும் திடுக்கிட்டு நிர்வாண உடல்களுடன் எழுந்து நின்றார்கள். பாபு தன் கையில் இருந்த விளையாட்டுத் துப்பாக்கியை நீட்டியவாறு சொன்னான்: "பயப்படாதீங்க... நான் உங்களோட நகைகளை மட்டும்தான் எடுக்கப் போறேன். உங்களை ஒண்ணும் பண்ண மாட்டேன். முதல்ல நீங்கள் ஏதாவது ஆடைகளை அணிஞ்சுக்கோங்க. ஆமா... நீங்க ஏன் தரையில போய் படுத்திருக்கிங்க?''

அவர்கள் இருவரும் போர்வையை எடுத்து உடலில் சுற்றிக்கொண்டார்கள். பாபுவின் சிரித்துக்கொண்டிருக்கும் முகமூடியையே உற்றுப் பார்த்தார்கள்.

பாபு சொன்னான்: "மார்பிள் தரை உடல் ஆரோக்கியத்திற்கு நல்லது இல்ல. நகைகளை ஒரு பையில் போட்டு சீக்கிரமா என்கிட்ட தாங்க. பொதுவா பூக்களோட வாசனையே எனக்குப் பிடிக்காது!''

அவர்கள் அலமாரியைத் திறந்து நகைகளை எடுத்து ஒரு சிறிய சூட்கேஸில் போட்டார்கள். பாபுவின் செயலை எதிர்பார்த்து நின்றிருந்தார்கள்.

பாபு சூட்கேஸை எடுப்பதற்காக அவர்களை நோக்கி நடந்தான். திடீரென்று அவன் பாதங்கள் தரையில் வழுக்கின. வழுக்கியதில் அவன் வேகமாகப் போய் அவர்களின் கால் அருகில் விழுந்தான். வழுவழுப்பான ஏதோ ஒன்றில் தன் பாதம் பட்டது மட்டும் பாபுவிற்கு ஞாபகத்தில் வந்தது. பாபு கீழே கிடந்தவாறு தலையைத் தூக்கி அவர்களைப் பார்த்தான். அவர்கள் ஓசையே இல்லாமல் குலுங்கிக்

குலுங்கிச் சிரித்தார்கள். எவ்வளவு முயற்சி செய்தும், அவர்களால் சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை.

"ஆமா... அது என்ன?'' பாபு அவர்களிடம் கேட்டான்.

அவர்கள் அப்போதும் அடக்க முடியாமல் சிரித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

பாபு தன் பொம்மைத் துப்பாக்கியை எடுத்தான். முகமூடியைச் சரிப்படுத்தினான். காலை இரண்டு மூன்று முறை தரையில் தேய்த்து  சுத்தமாக்கினான். பிறகு அவர்களிடம் சொன்னான்: "என்ன காரியத்தைச் செஞ்சீங்க. இந்தப் படுக்கை எதற்கு? ஒருவேளை கட்டில்ல இருந்து ரெண்டுபேரும் கீழே விழுந்துட்டீங்களா? உங்களுக்கே வெட்கமா இல்ல...? உங்களைக் கொள்ளையடிக்கிறதே எனக்குக் கேவலமா தெரியுது. நான் புறப்படுறேன்....''

தங்க நகைகள் வைக்கப்பட்டிருந்த சூட்கேஸைத் திரும்பிக்கூடப் பார்க்காமல் பாபு அங்கேயிருந்து வெளியேறினான்.

20

புகழ்பெற்ற ஒரு ஜோதிடரின் வீட்டில் கொள்ளையடிக்க, என்ன முகமூடி அணிந்தால் சரியாக இருக்கும் என்று பாபு சிந்தித்தான். கடைசியாக அழுதுகொண்டிருக்கும் முகமூடியை அணிந்து புறப்பட்டான். ரத்தினக்கற்களையும் தங்கத்தையும் பணத்தையும் எடுத்துத் தந்தபோது, ஜோதிடர் அழுதார். பாபு அந்த ஆளின் தோளைத் தட்டிக் கொடுத்தவாறு சொன்னான்: "அழவேண்டாம்.