Lekha Books

இப்போது என்ன நடக்கிறது என்பதையே அவனால் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை. உடல் வியர்வையில் குளித்தது. அழுது கொண்டிருக்கும் முகமூடிக்கு அடியில் கண்ணீர்த் துளிகளைப்போல வியர்வை அரும்பி வழிந்தது. உலகம் அழியப்போகிற நிமிடத்தில் முழங்கும் பெரும் பறையைப் போல அவன் இதயம் "டக் டக்" என்று பலமாக அடித்தது. அவன் ஒரு இயந்திர மனிதனைப்போல வாசல் பக்கம் திரும்பியபோது, அனஸ்டேஸ்யா வாசல் கதவைத் திறந்து கழுவிய முகத்தைத் துண்டால் துடைத்தவாறு உள்ளே வந்தாள். அடுத்த நிமிடம் அனஸ்டேஸ்யா அதிர்ச்சியடைந்து நின்றாள். இருந்தாலும், தைரியத்தை வரவழைத்துக்கொண்டு சாந்தமான குரலில் கேட்டாள்: "நீங்க யாரு?'' பாபு தன் குரலைப் பெண்குரலாக மாற்றிக்கொண்டு சொன்னான்: "நான் ஒரு கொள்ளைக்காரி. ம்... ஆஃபீஸ் ரூம் எங்கே இருக்குன்னு சொல்லுங்க!'' அனஸ்டேஸ்யா சொன்னாள்: "நான் இங்கே பண்டிகைக்கு - தியானம் பண்றதுக்காக வந்திருக்கேன். இங்கே எனக்கு எதுவுமே தெரியாது. ஆஃபீஸ் ரூம் எங்கே இருக்குன்னு எனக்குத் தெரியாது.'' பாபு மயக்கமடைகிற நிலையில் இருந்தான். அவன் சொன்னான்: "சிஸ்டர்... எனக்குக் குடிக்க கொஞ்சம் தண்ணி வேணும்''. அப்போது இருந்த பரபரப்பில் அவன் பெண் குரலில் பேச மறந்து போனான். அனஸ்டேஸ்யாவுக்கு மீண்டும் அதிர்ச்சி. அறையின் ஒரு மூலையில் இருந்த ஒரு கூஜாவில் இருந்து ஒரு தண்ணீர் எடுத்துக்கொண்டு வந்து பாபுவின் கையில் அவள் தந்தாள். அவன் அதைக் குடித்துவிட்டு டம்ளரைத் திருப்பித் தந்தபோது, அனஸ்டேஸ்யா சொன்னாள்: "பாபு.... உனக்கு நல்லா வேர்க்குது... பிரார்த்தனை முடிஞ்சு மற்ற பெண்கள் வர்றது வரை வேணும்னா நீ கொஞ்சம் இங்கே ஓய்வெடுக்கலாம்.''

பாபு மரணநிலையில் இருக்கும் மனிதனைப்போல அப்படியே நாற்காலியில் சாய்ந்தான்.

அனஸ்டேஸ்யா சொன்னாள்: "அந்த முகமூடியைக் கழற்ற வேண்டியதுதானே! ஃப்ரீயா இருக்கும்ல...?'' அதை வாங்குவதற்காக அவள் கைகளை நீட்டினாள்.

"இல்ல... இல்ல...'' பாபு மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்க சொன்னான்: "நான் முகமூடியைக் கழற்ற மாட்டேன்!'' அவன் இரண்டு கைகளாலும் முகத்தை மூடியவாறு நாற்காலியில் தலை குனிந்து உட்கார்ந்திருந்தான்.

அனஸ்டேஸ்யா சொன்னாள்: ""கண்ணீரும் கனவும்" அருமையான புத்தகம்! அதைப் படிக்கக் கொடுத்ததற்கு ரொம்ப நன்றி!''

சர்ச்சில் மணிகள் முழங்கின. அனஸ்டேஸ்யா நெற்றியில் சிலுவை வரைந்தாள். சில நிமிடங்கள் தலைகுனிந்து நின்றாள். பிறகு சொன்னாள்: "எனக்கு காய்ச்சல். அதனால நான் நள்ளிரவு பிரார்த்தனைக்குப் போகாம இங்கேயே உட்கார்ந்து புத்தகம் படிச்சிக்கிட்டு இருந்துட்டேன். அதனால பாபு... உன்னை இந்தக் கோலத்துல பார்க்க முடிஞ்சது. இதுதான் நீ சொன்ன சின்ன குற்றவாளியா?''

"ஆமா...'' - பாபு தலையை உயர்த்தி அனஸ்டேஸ்யாவைப் பார்த்தவாறு சொன்னான். ஆனால், அவன் மீண்டும் தப்பு பண்ணினான். அவன் இப்போது பெண் குரலில் பேசினான்.

அனஸ்டேஸ்யா அவன் செயலைப் பார்த்துச் சிரித்தாள்: "பாபு, நீ குரலை மாத்திப் பேசுறே பாரு... அது அந்த முகமூடியைவிட எனக்குப் பயத்தைத் தருது...''

பெரியாற்றின் மணல்திட்டு வழியே மீன்களையும், தவளைகளையும், தண்ணீரில் கண்சிமிட்டும் நட்சத்திரங்களையும் பார்த்தவாறு பாபு  தட்டுத் தடுமாறி நடந்து போனபோது நள்ளிரவு பிரார்த்தனை முடிந்து மணியடித்தார்கள்.

அதற்குப் பிறகு, அவன் ஒருமுறைகூட அனஸ்டேஸ்யாவைப் பார்க்கவே இல்லை.

கிறிஸ்துமஸ் பண்டிகையன்று காலையில் பாபு வர்கீஸ் போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்குத் தானே போய் சரணடைந்தான்.

24

1998மே 12-ஆம் தேதி பகல் நேர உணவுடன் ஒரு டம்ளர் பாயசமும் பாபுவிற்குத் தரப்பட்டது. பாயசத்தை வாங்க பாபு கை நீட்டியபோது ஜெயில் சூப்பிரண்டன்டன்ட் பக்கத்தில் வந்து கைகளைத் தட்டியவாறு சொன்னார்: "இன்னைக்கு ஒரு மகிழ்ச்சியான நாள். நேத்து இந்தியா மூணு அணுகுண்டுகள் வெடிச்சிருக்கு. அதைக் கொண்டாடுறதுக்காகத்தான் இப்போ எல்லாருக்கும் பாயசம். இந்த குண்டுகளை வெடிச்சது மூலம் நாம வல்லரசு நாடா வளர்ந்திருக்கோம். இன்னைக்கு சாயங்காலம் அரசோட செயலைப் பாராட்டுற விதத்துல கூட்டமும் சர்வமத நூல்களைப் படிக்கிற நிகழ்ச்சியும் நடைபெற இருக்கு. ஜெய்ஹிந்த்...''

பாபு நீட்டிய கையை பின்னால் இழுத்து, அசையாமல் நின்றான்.

சத்யானந்தன் கேட்டான்: "பாபு, நீ பாயசம் குடிக்கலியா?''

பாபு சொன்னான்: "இல்ல... நான் பரோல்ல போறப்போ என்ன செய்யணும்னு யோசிச்சிக்கிட்டு இருக்கேன்!''

"பாபு, நீ எம்.ஏ. தானே?'' சத்யானந்தன் கேட்டான்.

"ஆமா...''

"என்ன பாடம்?''

"மலையாளம்!''

"உனக்குச் சும்மாவா பரோல் கிடைச்சிருக்கு! எம்.ஏ. படிச்ச ஆள்ன்றதை வச்சுத்தான். நான்கூட சந்நியாசியா ஆகுறதுக்கு பதிலா ஏதாவதொரு விஷயத்தை எடுத்து எம்.ஏ. படிச்சிருக்கலாம்!''

"ஏன்- இனிகூட படிக்கலாமே!'' பாபு சொன்னான்.

"இப்போ முடியாது. சோம்பேறித்தனம் வந்திடுச்சு. சந்நியாசம்ன்றது நல்லா பழகின விஷயமாயிடுச்சு...'' சத்யானந்தன் சொன்னான்.

"பாபு, என்னைக்கு பரோல்ல போறதா இருக்கு?''

"இன்னைக்கு.'' பாபு சொன்னான்.

சிறைக்குள் இருந்தவாறு பாபு, அனஸ்டேஸ்யா எழுதிய கடைசி  கடிதத்தை மீண்டும் ஒருமுறை பார்த்தான்:

"ரமண மகரிஷியின் நூல்களை வாங்க ப்ரின்ஸிபல் கடைசியாக சம்மதித்து விட்டார். நான் மகரிஷியின் புத்தகங்களைப் படித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். படிப்பதற்கிடையில், பல விஷயங்களையும் நினைத்துப் பார்த்தபோது, நமது பழைய சந்தேகத்தைப் பற்றி என் மனதில் ஒரு எண்ணம் உண்டானது. அணுகுண்டுக்கும் கடவுளுக்குமிடையே உள்ள உறவு பற்றிய விஷயத்தைத்தான் சொல்கிறேன். நான் நினைத்தது இப்படித்தான்: அணுவைப் பிளந்து ஆயுதமாக மாற்றுகிறபோது கடவுளுக்கு மட்டுமே சாத்தியமான வேகமும், தெளிவும், வலிமையும் கொண்ட அழிவு நடக்கிறது. க்வாண்டம் மெக்கானிக்ஸில் இருந்து கடவுள் நம்பிக்கை கொண்ட எனக்குத் தெரிய வருவது இதுதான். கடவுள் இருப்பதாக நாம் நம்பும் பட்சம், ஒவ்வொரு அணுவிலும் உள்ளடக்கமாக இருப்பது கடவுளின் அடிப்படை உருவமே. பெரியதும், சிறியதும், அவற்றுக்கு நடுவில் கண்ணுக்குத் தெரியாத நுண்ணிய துகள்களின் செயல்பாடும்... இவையெல்லாம் சேர்ந்த ஒரு அசைவிற்குப் பெயர்தான் கடவுள். கடவுள் என்பது படைப்பு. கடவுள் தன்னைத்தானே புதிது புதிதாய்- புதுப்பித்துப் புதுப்பித்துப் படைத்துக் கொண்டே இருக்கிறது. அதாவது- கடவுள் ஒரே சமயத்தில் செங்கல்லாகவும் இருக்கிறது. ஆசாரியாகவும் இருக்கிறது. மிட்டோகான்ட்ரியா சங்கிலியில் தன் அடையாளத்தை வெளிப்படுத்தி கடவுள் தன்னைத்தானே கூட்டுவதையும், குறைப்பதையும் செய்துகொண்டிருக்கிறது. இப்படித்தான் பூமியும், நிலவும், மீனும், பசுவும், மரமும், மனிதனும் உண்டானது... மனிதன் அணுவைப் பிளக்கிறான் என்றால், கடவுள் என்ற செங்கல்லை அவன் பிளக்கிறான் என்றே அர்த்தம்.