Lekha Books

அப்போது நாய் குரலைத் தாழ்த்திக்கொண்டு சொன்னது: "சார்... எனக்கு உதவி செய்ய முடியுமா? நான் சின்னக் குட்டியா இருக்குறப்பவே என்னை ராஜபாளையத்துல இருந்து இங்கே கொண்டு வந்துட்டாங்க. என்னோட அம்மாவைப் பார்க்கணும் போல இருக்கு சார்... எனக்கு உதவி செய்வீங்களா?'' என்று சொல்லியவாறு அந்த நாய் பாபுவின் கையை நக்கியது. பாபு வானத்தைப் பார்த்தான். மேகங்களுக்குப் பின்னால் சந்திரன் மறைந்து கொண்டு ஒளியைத் தந்துகொண்டிருந்தான். "என்னோட சந்திரா!'' பாபு சொன்னான்: "உன்னோட நிலைமை இப்படி ஆயிப்போச்சா?'' அப்போது நாய் மெல்லிய குரலில் சொன்னது: "சார்... எனக்கு உதவ முடியுமா? ராஜபாளையத்துக்குப் போய் நான் என்னோட அம்மாவைப் பார்க்கணும்...''

பாபு எழுந்து சூட்கேஸைக் கையில் எடுத்தவாறு நின்றான். நாயைப் பார்த்துச் சொன்னான்: "சரி... நான் உனக்கு உதவுறேன். எனக்கு சரியா வழி தெரியாது. ஆளுங்கக்கிட்ட விசாரிச்சுக்கிட்டே போவோம். சரியா?'' பதில் சொல்வதற்குப் பதிலாக நாய் பாபுவின் கைகளை மீண்டும் நக்கியது.

17

அன்று இரவு முழுவதும் பாபு, இரவலாகப் பெற்ற மாருதி வேனை ஓட்டிக்கொண்டே இருந்தான். முன் இருக்கையில் பாபுவிற்குப் பக்கத்தில் மூக்கை வெளியே நீட்டியவாறு நாய் உட்கார்ந்திருந்தது. நாய் நிலவைப் பார்த்தது. இருட்டை அனுபவித்தது. காற்றை நுகர்ந்தது. இடைப்பட்ட நேரத்தில் நாக்கைத் தொங்கப்போட்டு இளைத்தது. ஆரியங்காவைக் கடந்து செல்லும்போது பாபு பாடினான்:

"ஆரியங்காவிலே காற்று வந்து ஒரு விஷயம் கேட்டது- அது என்ன?''

நாயும் அவனோடு சேர்ந்து பாடியது.

செங்கோட்டையைத் தாண்டி குற்றாலத்திற்குப் போகிற திருப்பம் வந்தபோது, பாபு சொன்னான்:

"குற்றாலத்துக்குப் போவோமா?''

"வேண்டாம்...'' நாய் சொன்னது: "என்னோட அம்மா காத்திருக்கும்...''

பாபு தென்காசியைத் தாண்டி படு வேகமாகக் காரைச் செலுத்தினான். பின்னால் இருக்கைக்குக் கீழே தங்க வியாபாரியின் சூட்கேஸ் இப்படியும் அப்படியுமாய் ஆடியது. வாசுதேவநல்லூரைக் கடந்தபோது, நாய் சொன்னது: "என்னோட ஊர் மணம் வர ஆரம்பிச்சிடுச்சி.''

ராஜபாளையத்தை அடைந்ததும் பாபு வண்டியை நிறுத்தினான். வெயில் பயங்கரமாகத் தகித்துக்கொண்டிருந்தது. சுற்றிலும் தூசு பறந்தது.

மக்கள் கூட்டம் கூட்டமாகப் போய்க்கொண்டிருந்தனர். பாபு நாயைக் கேள்விக்குறியுடன் பார்த்தான். நாய் சொன்னது. "நன்றி சார்... இனி நான் போய்க்கிறேன்...''

"இனி நாம பார்ப்போமா?'' பாபு கேட்டான். "இல்ல சார்...'' நாய் சொன்னது: "என்னோட விதி என்னை கேரளத்துக்குக் கொண்டு போயிடுச்சு. தங்கத்துக்குக் காவலா போட்டுச்சு. மழையையும், பசுமையான மரங்களையும் விதி என்னைப் பார்க்க வச்சுச்சு. உங்களோடு விதி என்னை வீட்ல கொண்டு வந்து சேர்ந்திடுச்சு. சார்... உங்களுக்கு நல்லது நடக்கட்டும்...''

பாபு கதவைத் திறந்தான். நாய் வெளியே குதித்தது. அடுத்த நிமிடம்- மக்கள் கூட்டத்திற்குள் நுழைந்து மறைந்து போனது. அப்போது பாபு, வண்டியின் திறந்த கதவுக்கு அருகில் நின்றிருந்த தள்ளுவண்டியைப் பார்த்தான். தள்ளுவண்டிக்குப் பின்னால் உட்கார்ந்து வறுத்த வேர்க்கடலை விற்கும் பையனைப் பார்த்தான். வண்டியை ஒரு ஒரத்தில் நிறுத்திவிட்டு வந்த பாபு அந்தப் பையனிடம் கேட்டான்: "என்னை ஞாபகமிருக்காடா?'' "அய்யா!'' அவன் ஒரு கையால் வாயை மூடிக்கொண்டு, பூதத்தைக் கண்டதுபோல பாபுவையே வெறித்துப் பார்த்தான். "அய்யா...'' அவன் மீண்டும் சொன்னான். பிறகு கொஞ்சம் கடலையை எடுத்து இரண்டு கைகளாலும் பவ்யமாக பாபுவிடம் நீட்டினான். "அய்யா... நீங்க என் வீட்டிலயே தங்கலாம். இங்க போலீஸ் வரமாட்டாங்க. ஸ்டேஷன்ல என்னோட அண்ணன் பெருக்குற வேலை பார்க்குறாரு. அதனால, அய்யா... நீங்க பயப்படவே வேண்டாம்.'' மெதுவான குரலில் பேசினான் பையன்.

"நான் அதுக்காக வரல...'' பாபு அவனின் தோளில் கை வைத்தவாறு சொன்னான். பையன் சூடாக இருந்த தன்னுடைய ஒரு கையைத் தூக்கி பாபுவின் கையில் பிரியத்துடன் வைத்தான்.

"நீ ஒரு நிமிஷம் என்கூட வா...'' பாபு சொன்னான். அந்தப் பையன் பக்கத்தில் இருந்த இன்னொரு தள்ளுவண்டிக்காரனிடம், "இதோ நான் வர்றேன்'' என்று சொல்லிவிட்டு பாபுவைப் பின்தொடர்ந்தான்.

வேனுக்குள் இருந்த சூட்கேஸைத் திறந்து ஒரு பெரிய ரத்தின மாலையைக் கையில் எடுத்தான் பாபு. அதை அந்தத் தமிழ்ப் பையனின் இரண்டு கைகளையும் பிடித்து வைத்துக்கொள்ளுமாறு சொன்னான்: "காத்திருக்கிற ஒரு அம்மாதான் என்னை இங்கே கொண்டு வந்தது. அதனால உன்னை நான் இங்கே சந்திச்சேன். இதோட விலை ரொம்பவும் பெரிசு. விக்கிறப்போ ரொம்பவும் கவனமா பார்த்து விக்கணும்.'' அந்தப் பையன் பாபுவின் பாதத்தைத் தொட்டு தலையில் வைத்தான். "அய்யா... உங்களை தெய்வம் நல்லா வச்சிருக்கணும்'' என்றான் பையன்.

திரும்பி வரும்போது ஆரியங்காவின் மலைப்பாதையின் குளிர்ந்த காற்று மேனியைத் தொட, ராஜபாளைய நாயைப்போல மணத்தை நுகர்ந்தவாறு பாபு தன்னை மறந்து பழைய ஒரு சினிமா பாட்டை ஜாலியாக முணுமுணுத்தவாறு வண்டியைச் செலுத்தினான்.

18

பாபு மிகவும் அதிகமாகச் சம்பாதித்தது திருமண வீடுகளில் நடத்திய கொள்ளைகளில்தான். வரதட்சணைப் பணம், தங்க நகைகளின் எடை போன்ற விஷயங்களை அவள் நேரடியாகத் தெரிந்து வைத்திருந்த, அவனுக்கு ஏற்கெனவே அறிமுகமான மனிதர்களின் வீட்டிலேயே பெரும்பாலும் அவன் இந்தக் கொள்ளைகளை நடத்தினான். பாபு பொதுவாக இரண்டு வகை முகமூடிகளைப் பயன்படுத்தினான். ஒன்றில் சிரித்துக் கொண்டிருக்கும் முகம். இன்னொன்றில் அழுதுகொண்டிருக்கும் முகம். அழுது கொண்டிருக்கும் முகத்தை அவன் வங்கிகளிலும், தனியார் முதலீட்டு நிறுவனங்களிலும், டாக்டர்கள், அரசியல்வாதிகள், வக்கீல்கள் ஆகியோரின் வீடுகளிலும் கொள்ளையடிக்கும்போது பயன்படுத்தினான். சிரித்துக் கொண்டிருக்கும் முகத்தை அவன் திருமண வீடுகளுக்கு ஒதுக்கி வைத்தான்.

திருமண வீடுகளில் எந்தவொரு காரணத்தைக் கொண்டும் இரவு நேரத்தில் நுழைய மாட்டான் பாபு. மறுநாள் மணமகனும், மணமகளும் திருமண வீட்டை விட்டுப் புறப்படுவார்கள் என்பதையும், கொள்ளையடிக்க இரவு நேரம் எந்தவிதத்தில் பார்த்தாலும் பொருத்தமானது என்பதையும் நன்கு தெரிந்திருந்தாலும், பாபு இரவு நேரங்களில் வீட்டுக்குள் நுழைவதை முழுமையாகத் தவிர்க்கவே செய்தான். உள்ளறையில் தான் பார்க்க வேண்டி நேரிடுகிற நிர்வாணத்தையோ, தேவையில்லாத உணர்ச்சிகளின் வெளிப்பாட்டையோ சந்திக்க அவனுக்கு விருப்பமில்லாததே காரணம்.

பாபு ஒரே முறைதான் நிர்வாண கோலத்தில் பெண்ணைப் பார்த்திருக்கிறான். நகரத்தில் நடந்த அகில இந்திய கண்காட்சியில் மருத்துவக் கல்லூரிக்கென ஒதுக்கப்பட்டிருந்த ஸ்டாலில், மக்கள் பார்ப்பதற்காக வைக்கப்பட்டிருந்தது கறுத்துப்போன ஒரு பெண்ணின் உடல். அந்த உடலில் வயிற்றின் நடுவில் கீறி ஒரு பக்கம் மடக்கி விட்டிருந்தார்கள்.