Lekha Books

இன்னொரு ஆளின் கைக்கு அவன் செல்ல வேண்டிய நேரம் வந்துவிட்டது என்ற தீருலாலின் வார்த்தை ஒரு இடியைப் போல அவளுடைய காதுகளில் முழங்கிக் கொண்டிருந்தன.

அழகிகளான நீர்கன்னிகளைப் பற்றி ஏற்கெனவே அச்சம் நிறைந்த எண்ணங்களுடன் இருந்த ராஜகுமாரிக்கு, அப்படி ஏதாவது நடந்து அவன் நிரந்தரமாக தன்னிடமிருந்து கடலின் அடிப்பகுதிக்குப் போய்விடுவான் என்பதைப் பற்றி நினைத்துப் பார்ப்பதற்குக்கூட அவளுக்கு சக்தி இல்லாமலிருந்தது.

எந்த விதத்திலும், அவனை தீருலாலின் கையில் ஒப்படைப்பதுதான் மிகவும் சரியான செயலாக இருக்கும் என்ற ஒரு தீர்மானத்திற்குத்தான் நீண்ட நேரம் சிந்தித்த பிறகு அவள் வந்தாள். முதலில் பார்த்த மனிதர் என்ற நிலையில், அவருக்கு அதன்மீது சிறிது உரிமைகூட இருக்கிறது என்று தவித்துக் கொண்டிருந்த அவளுடைய மனம் ஒரு நியாயத்தையும் கண்டுபிடித்தது.

ஒரு இறுதி முயற்சி என்ற நிலையில் அவள் கோவிந்திடம் திரும்பிச் செல்வதைப் பற்றி ஒரு முறை கூறிப் பார்த்தாள். இதற்குப் பிறகு வேறு என்ன என்பது மாதிரி ஆனந்தத்தின் எல்லையில் நின்று கொண்டிருந்த அவனுக்கு அந்த விஷயத்தைக் கேட்பதற்குக் கூட ஆர்வம் இல்லாமலிருந்தது. வர இருக்கும் எவ்வளவோ காலத்திற்கு இங்குதான் இருக்கப் போகிறோம் என்பதைப் போல அவனுடைய நடந்து கொள்ளும் முறையும் நடவடிக்கைகளும் இருந்தன.

அன்று இரவு, மீண்டும் தீருலால் வந்தபோது ஒன்றிரண்டு நிபந்தனைகளின் அடிப்படையில் தான் கோவிந்தை விட்டுத் தருவதற்குத் தயார் என்று ராஜகுமாரி சொன்னாள்.

அவனை மீண்டும் ஒரு காட்சிப் பொருளாகப் பயன்படுத்த கூடாது என்பதுதான் முதல் நிபந்தனை. தன்னுடைய கடந்த காலம் முழுவதும் முட்டாள்தனம் நிறைந்ததாக இருந்தது என்றும், அனுபவ அறிவை அடைந்திருக்கும் தன்னிடமிருந்து இனியும் அப்படிப்பட்ட முட்டாள்தனங்களை எதிர்பார்க்க வேண்டாம் என்றும் தீருலால் சொன்னார். ராஜகுமாரி கூறவில்லையென்றாலும், இனி அவனை பொன்னைப் போல பார்த்துக் கொள்ள தான் திட்டமிட்டிருப்பதாக அவர் மனம் திறந்து சொன்னார். கடவுளுக்கு நிகரான அந்த அற்புதத்தை அதற்கு இருக்கும் மதிப்புக்கேற்ற வண்ணம் வணங்கி வழிபடுவதற்கு தான் திட்டமிட்டிருப்பதாகவும், அது சம்பந்தமான விஷயங்களை ராஜகுமாரியிடமும் கலந்து ஆலோசித்த பிறகே செயல்படுத்துவேன் என்றும் அவர் உறுதியளித்தார்.

தனக்கு விருப்பம் இருக்கும்போது வந்து பார்ப்பதற்கும், தோன்றும்போது அழைத்துக் கொண்டு போவதற்கும் அனுமதி வேண்டும் என்பதுதான் ராஜகுமாரியின் இரண்டாவது நிபந்தனையாக இருந்தது. அதற்கு முழுமையான சம்மதம் அளிக்க தீருலால் மிகுந்த சந்தோஷத்துடன் இருந்தார்.

கோவிந்திற்கு பதிலாக எதுவும், ஒரு சல்லி காசுகூட வாங்குவதாக இல்லை என்று ராஜகுமாரி சொன்னாள். அதைக் கேட்டு பேராசை பிடித்த தீருலால் வாயைப் பிளந்தார்.

ஆனால், தனக்கு கொடுப்பதாக இருந்த தீவை தனக்கு பதிலாக கோவிந்திற்குத் தரவேண்டும் என்று அவள் கூறினாள். தீவு அவனுக்குச் சொந்தமானதாக ஆகும் பட்சம், தீருலாலுக்கு உரிமையாளர் என்ற தகுதியோ அதிகாரமோ இல்லாமல் போவதால், அங்கு நடைபெறும் சுற்றுலாப் பயண வர்த்தகத்தை உடனடியாக நிறுத்திவிட வேண்டும் என்றும், பயணிகளை ஏற்றிக் கொண்டு ஒரு விமானம்கூட இங்கு பறந்து வந்து இறங்கக் கூடாது என்றும் அவள் கண்டிப்பான குரலில் சொன்னாள்.

தீவை இழப்பதற்குத் தயாராக இருந்த தீருலால் அந்த நிபந்தனையையும் ஏற்றுக் கொண்டார்.

மறுநாள் இரவு, தீருலாலின் விருந்தினர் மாளிகையில் விருந்தில் சந்திக்கலாம் என்றும், அங்கு இருக்கும்போது கோவிந்தை கை மாற்றம் செய்யலாம் என்றும் முடிவு செய்து அவர்கள் பிரியும்போது, பொழுது புலர்ந்தது.

15. இரவு விருந்து

மறுநாள் பகல் முழுவதும், ராஜகுமாரியின் மனம் அலைகள் இல்லாத கடலைப் போல அமைதியாக இருந்தது.

எத்தனையோ நண்பர்களைப் பார்த்தவளாக இருந்தாலும், பிரிவு தரும் வேதனையை முதன்முறையாக ராஜகுமாரி உணர்ந்தாள். அதனால்தான் வேதனையின் உச்சத்தை அடையும்போது உள்ள விரக்தி அவளை முழுமையாக ஆட்கொண்டுவிட்டது. பிரிய வேண்டியது தவிர்க்க முடியாத ஒன்று என்பதை அறியும்போது உண்டான வேதனை, பிரிவதற்கு முடிவெடுத்த பிறகு தோன்றவில்லை.

கோவிந்திற்குத் தெரியாமல் பி.ஏ.வை தொலைபேசியில் அழைத்து, தான் எப்போது வேண்டுமானாலும் திரும்பி வரலாம் என்பதால், உடனடியாக கோட்டையிலிருந்து திரும்பிச் செல்வதற்கான கார் ஏற்பாடு செய்து நிறுத்தும்படி அவள் கட்டளையிட்டாள்.

அன்று முதல் முறையாக போதை இலை அவளுக்கு கசப்பதைப் போல தோன்றியது. வெளியே மாற்றம் எதுவும் உண்டானதைப் போல காட்டிக் கொள்ளவில்லையென்றாலும், கடந்தகால நினைவுகள் அவளைப் பாடாய்படுத்திக் கொண்டிருந்தன. மீண்டும் தேவை என்று தோன்றும்போது, அவனை வந்து பார்க்கலாம் என்ற உறுதி இருந்தாலும், அவனுடன் சேர்ந்து அனுபவித்த பலவிதப்பட்ட இனிய செயல்கள் இனி எந்தச் சமயத்திலும் உண்டாகப் போவதில்லை என்று அவளுக்கு நிச்சயமாக தெரியும். அவனைவிட்டுப் பிரிந்த பிறகு உள்ள தன்னுடைய முதல் சில நாட்கள் நிச்சயமாக கவலைகள் நிறைந்தவையாக இருக்கும் என்று அவளுக்கு இப்போதே நன்கு தெரியும்.

அன்று சாயங்காலம் மஞ்சள் நிறத்தில் இருந்த ஒரு புதருக்குள் படுத்திருக்கும்போது, அவள் அவனிடம் இரவில் நடக்க இருக்கும் விருந்தைப் பற்றிக் கூறினாள். அவன் மறுத்துப் பேச ஆரம்பித்தவுடன், தான் தீருலாலுக்கு வாக்கு கொடுத்துவிட்டதாகவும், போகவில்லையென்றால் நன்றாக இருக்காது என்றும் அவள் விளக்கிச் சொன்னாள். அப்போது அவன் நிலவு மேலே வருவதைப் பற்றி ஞாபகப்படுத்தி, இன்று பௌர்ணமி என்று கூறினான். "இன்றல்ல, நாளைக்குத்தான் பௌர்ணமி" என்று கூறி அவள் அவனைத் திருத்தினாள். நிலவு மேலே வரும்போது இரவு உணவை முடித்துவிட்டு திரும்பி வந்துவிடலாம் என்றும், அதற்குப் பிறகு கடலின் அடிப்பகுதிக்குச் செல்லலாம் என்றும் சொன்னதும் அவன் முழுமையாக அடங்கினான். அப்படி இல்லாமல் வற்புறுத்தி சொன்னால், அவன் உடனடியாகப் புறப்பட்டுவிடுவான் என்பதை உறுதியாகத் தெரிந்திருந்த ராஜகுமாரிக்கு, அவனை அழைத்துக் கொண்டு போவதைப் பற்றி பெரிய ஆர்வம் எதுவும் இல்லை.

பலவற்றையும் பேசிக்கொண்டு படுத்திருக்கும்போது, அவள் தன்னையா? தீவையா? இரண்டில் அவனுக்கு அதிக விருப்பம் யார் மீது? என்று அவனிடம் கேட்டாள். மிகவும் இக்கட்டான ஒரு கேள்வியாக இருந்ததால், வேறு எதையோ நினைத்துக் கொண்டு படுத்திருந்த அவன் "தீவை" என்று தன்னையே அறியாமல் பதில் சொன்னான். ஆனால், அடுத்த நிமிடமே ராஜகுமாரியைத்தான் தனக்கு மிகவும் பிடிக்கும் என்று திருத்திக் கூற அவன் மறக்கவில்லை.

அதற்குப் பிறகு ராஜகுமாரி நீண்ட நேரத்திற்கு எதுவும் பேசவில்லை. ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் அவள் தன்னையும் உடன் அழைத்துக்கொண்டு இதே நிலையில் மறைந்துவிடத் தயாரா என்று அவனிடம் கேட்டாள்.