Lekha Books

இரண்டு பேரும் சேர்ந்து மறைவது என்பது சாத்தியமில்லாத ஒன்று. தனியாக மறைவது என்றால், பார்க்கலாம் என்று அவன் சொன்ன போது, அவள் பதைபதைப்பு உண்டாகி அவனை அதிலிருந்து விலக்கினாள்.

தீருலாலின் விருந்தினர் மாளிகைக்குச் செல்லும் அவர்களுடைய பயணம் அவர் அனுப்பித் தந்த பெரிய அரண்மனையில் நடந்தது. காரின் பின்னிருக்கையில் ஒரு அறையில் இருக்கும் எல்லா நவநாகரீக வசதிகளும் கிடைத்தன. கிட்டத்தட்ட ஒரு அறை அளவிற்கு அது பெரிதாக இருந்தது. ஓட்டுனருக்கோ முன் இருக்கையில் இருக்கும் வேறு யாருக்குமோ அங்கு நடப்பது எதையும் பார்க்கவோ கேட்கவோ முடியாது.

கண்ணாடிக்கு அப்பால் உதிக்க ஆரம்பித்திருந்த சந்திரனிலேயே கோவிந்தின் முழு கவனமும் இருந்தது.

அவனுடைய அந்த இருப்பைப் பார்த்ததும் அருந்ததியின் மனதிற்குள் இரக்கம் பெருகியது. அவளுக்கே தெரியாமல் ஒரு அழுகைச் சத்தம் வெளியே வந்தது.

அன்று வரை அவள் அழுவதைப் பார்த்திராத அவன் முற்றிலும் பதைபதைத்துப் போய்விட்டான்.

எதற்கு அழ வேண்டும் என்று கேட்டதற்கு, ஒன்றுமில்லை என்று கூறி அவள் ஒதுங்கினாள். பிறகு அழுகையை முழுமையாகக் கட்டுப்படுத்தி நிறுத்திவிட்டு, மாறுபட்ட ஒரு குரலில் இன்றைக்கு இரவு தான் அவனிடம் ஒரு விஷயத்தைக் கட்டளையிடப் போவதாகவும், அதற்கு அவனுக்கு விருப்பம் இருந்தால் மட்டும் அதன்படி நடந்தால் போதும் என்றும் அவள் கூறினாள். கட்டளை இட்டால் அதன்படி நடக்கக் கூடிய அப்பாவித்தனம் அவனிடமிருப்பது தெரியும் என்பதால், தான் அதற்கு ஒரு மாற்று வழி கண்டுபிடித்திருப்பதாக அவள் சொன்னாள். தனக்கும் தீருலாலுக்குமிடையே நடக்கும் உரையாடலை கவனித்துக் கேட்க வேண்டுமென்றும், நீண்டு கொண்டிருக்கும் உரையாடலின் போக்குகளைப் புரிந்து கொண்டு தனக்கென்று சொந்தமான முடிவை எடுக்க வேண்டுமென்றும் அவள் கேட்டுக்கொண்டாள். அந்த வகையில் கோவிந்த் எடுக்கும் தீர்மானத்திற்கும் தன்னுடைய முடிவிற்குமிடையே மாறுபாடு இருந்தால், அந்த விவரத்தை அவளிடம் கூறுவதற்கான ஒரு வழிமுறையையும் அவள் கண்டுபிடித்து வைத்திருந்தாள்.

தீருலாலுடன் நடத்தும் உரையாடலின் இறுதியில் தனக்கு தன்னுடைய தீர்மானத்தைக் கூற வேண்டியதுவருமென்றும், அப்படிச் செய்வதற்கு முன்னால் அவன் முன்பு ஒருமுறை அவளுடைய விரலில் அணிவித்த மோதிரத்தால் தான் மேஜை மீது மூன்று முறை குட்டுவேன் என்றும், பொருத்தமற்றதாக ஏதாவது தோன்றினால் அந்த நேரத்தில், தனக்கு அதைத் தெரியப்படுத்தினால் போதும் என்றும் கூறி அவள் அவனை சமாதானப்படுத்தினாள். அதற்கு மேல் ஏதாவது கூறுவதற்கு முன்னால் அவர்கள் விருந்தினர் மாளிகையை அடைந்தார்கள்.

வானத்தை முத்தமிடும் மாளிகைக்குக் கீழே, அவர்களை எதிர்பார்த்து தீருலால் நின்றிருந்தார். ஒரு ஆளுக்கும் தெரியக்கூடாது என்று அவள் கறாராகக் கூறியிருந்ததால், வரவேற்பு முற்றிலும் ஆர்ப்பாட்டம் எதுவும் இல்லாமலிருந்தது.

பதினேழாவது மாடியில் தீருலால் அவர்களுக்காக இரவு உணவு ஏற்பாடு செய்திருந்தார். பரிமாறுவதற்குக்கூட ஒரு ஆளையும் அங்கு நிறுத்தாமல், அவள் கூறியவற்றையெல்லாம் அதேபோல செய்த முழு திருப்தியுடன் இருந்த தீருலால் அவர்களை உபசரித்து உட்கார வைத்தார்.

கோவிந்துடன் சேர்ந்து அமர்வதற்கு தீருலாலிற்கு தயக்கமாக இருந்தது. அவன் உட்காருவதற்காக அங்கிருந்த மற்ற இருக்கைகளில் இருந்து சற்று உயர்ந்த ஒரு விசேஷமான இருக்கையையே அவர் தயார் பண்ணி வைத்திருந்தார்.

கடலில் இருந்து வந்த காற்று, ஹாலெங்கும் சுற்றியடித்தது. அது பட்டு ஜன்னல் திரைச்சீலைகளும் மெழுகுவர்த்திகளும் எப்போதும் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தன.

தீருலாலும் அருந்ததியும் மட்டும் கண்ணாடிக் குவளைகளை உயர்த்தினார்கள்.

மிகவும் சிறப்பாக இருந்த விருந்து பாதி நிலையை அடைந்தபோது, கடலின் மீது சந்திரனின் கதிர்கள் விழ ஆரம்பிப்பதை ராஜகுமாரி பார்த்தாள். அப்போது அவள் திடீரென்று விஷயத்தை மாற்றிக்கொண்டு, காரியத்திற்கு வந்தாள்.

அவள் கூற வேண்டியவற்றையெல்லாம் முந்தைய நாளே கூறி முடித்துவிட்டாள். எனினும், ஒரு உறுதிப்படுத்தலுக்காக அவை முழுவதையும் அவள் மீண்டுமொரு முறை திரும்பச் சொன்னாள். "தீவின் சொர்க்க"த்தின் முழு உரிமை கொண்டவன் கோவிந்த்தான் என்றும் தீருலாலோ தானோகூட இனிமேல் அங்கு நுழைய வேண்டுமென்றால், அவனுடைய அனுமதியை வாங்கியிருக்க வேண்டுமென்றும் அவள் உறுதியான குரலில் சொன்னாள்.

அவன் எல்லாவற்றையும் கவனமாகக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறான் என்பதையும், கேட்கக் கேட்க அவனுக்கு விஷயம் புரியும் என்பதையும், அப்படிப் புரியப் புரிய அவன் பதைபதைப்பு அடைவான் என்பதையும் தெரிந்துகொண்டு, அவனுடைய முகத்தை ஒருமுறைகூட பார்க்காமல் இருக்க வேண்டும் என்பதை மனதில் வைத்துக் கொண்டே அவள் மோதிர விரலால் மூன்று முறை மேஜை மீது குட்டினாள்.

தொடர்ந்து உண்டான மழை பெய்து நின்ற மாதிரியான அமைதிக்கு நீளம் வைக்க ஆரம்பிக்கிறோம் என்பது தெரியாமல் அருந்ததி அவனுடைய முகத்தை தன்னையே அறியாமல் பார்த்தாள்.

அவளுடைய அந்தப் பார்வைக்காக அவன் காத்திருந்ததைப் போல இருந்தது.

காடுகளில் இருக்கும்போது மட்டுமே அவனிடமிருந்து வெளியேறிக் கேட்ட உரத்த ஒரு கர்ஜனையுடன் கோவிந்த் மெதுவாக எழுந்தான். அவனுடைய கர்ஜனை தீவு முழுவதும் முழங்குவதைப் போலவும், அவனுடைய உருவம் வானத்தைத் தொடும் அளவிற்கு வளரக் கூடிய முயற்சியில் வீங்கி வெடிக்க ஆரம்பிப்பதைப் போலவும் அவளுக்குத் தோன்றியது. சொந்தமாக ஒரு முடிவு எடுக்க முடியாமல் பதைபதைப்பும் கடமையுணர்ச்சியும் ஏமாற்றமும் சேர்ந்து அவனை ஒட்டுமொத்தமாக சிதற வைத்து நிறுத்தியிருக்கின்றன என்று அவனுடைய எத்தனையோ முகங்களைப் பார்த்திருக்கும் அவளுக்குத் தோன்றியது. அவனை அவனுடைய இயல்பான வளர்ச்சி நிலையில் இருந்து தடுத்து நிறுத்த முயற்சிப்பது அர்த்தமற்ற செயல் என்பதை அறிந்திருந்த அவள் அதனால்தான், ஒரு வகையிலும் தலையிட முயற்சிக்காமல் வெறுமனே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.

நிலவு வெளிச்சத்தில் ஒளிரும் பற்களுடன் முன்னால் குதித்த அவன், அதற்குள் பதைபதைத்துப்போய் செயலற்று நின்றிருந்த தீருலாலை அப்படியே தூக்கி எடுத்து வானத்தைத் தொடும் அளவிற்கு உயர்த்தி தரையில் அடித்தான். அடியின் பாதிப்பால் அவருடைய தலை வெடித்துச் சிதறியது. ரத்தம் தெறிப்பதைப் பார்த்த பிறகும், உணர்ச்சியற்று அங்கேயே நின்றிருந்த ராஜகுமாரிதான் அவனுடைய அடுத்த இலக்கு. காதுகளைப் பிளக்கும் ஒரு அலறலுடன் அவளையும் தரையில் அடித்துக் கொல்வதற்காக அவன் தூக்கி உயர்த்தினான் என்றாலும், அவளுடைய முகத்தில் பயமோ கூப்பாடோ இல்லாமலிருந்ததைப் பார்த்து இடையில் ஒரு குழப்பம் உண்டானதைப் போல அவன் அந்த முயற்சியைச் செயல்படுத்தாமல் விட்டுவிட்டான். அவளுடைய தலை காலுக்குக் கீழே சிதறி, அதைப் பார்ப்பதற்குத் தயங்கியதால் இருக்க வேண்டும்- கீழே எறிந்து கொல்ல தீர்மானித்து அவன் அவளை எடுத்துக்கொண்டு மொட்டை மாடிக்கு ஓடினான்.