Lekha Books

 “நிரஞ்சனைப் பார்க்கறதுக்குப் பொண்ணுக இங்க வருவாங்களா?”

“சாமி, தப்பு சாமி. ஐயா பத்தரை மாத்துத் தங்கம். பொண்ணுக விவகாரமே கிடையாதுங்க.” செபாஸ்டியனும், குணாளனும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து அர்த்தத்துடன் சிரித்துக் கொண்டார்கள்.

“சரி, நீ போ.” விட்டால் போதும் என்று விரைந்தான். காவல்காரனிடம் கேட்ட போதும் இதே பல்லவியைப் பாடினான். செபாஸ்டியன், குணாளன் இருவரும் ஜீப்பில் ஏறிக் கொண்டார்கள்.

“அசோக் நகர் போற வழியில அம்பேத்கார் சிலையைத் தாண்டி ஃபர்ஸ்ட் லெஃப்ட்ல வுடு ஜீப்பை.” ஜீப் விரைந்தது.

குணாளன் சொன்ன தெருவில் ஜீப் திரும்பியதும் அவர் சொன்னபடி ஒரு குடிசை வாரியத்தின் முன் நின்றது. போலீஸ் ஜீப் நின்றதும், சிறு கூட்டம் சூழ்ந்து கொண்டது.

“இங்கே மணின்னு ஒரு டிரைவர்...” அங்கே நின்றிருந்த ஒரு பெரியவரிடம் செபாஸ்டியன் கேட்டு முடிப்பதற்குள், “அதோ அந்த வீடுதான் சார்” என்று சொல்லிக் கையைக் காட்டினார்.

“கான்ஸ்டபிள்ஸ், அந்த ஆளைப் போய் கூட்டிட்டு வாங்க.”

குணாளன் சொன்னதும் அவர்கள் இறங்கி மணியின் வீட்டிற்குப் போய் விட்டு, அவர்கள் மட்டும் திரும்பி வந்தார்கள்.

“சார் மணி வேலைக்குப் போகலைன்னா சாராயக் கடையிலதான் இருப்பானாம். இங்கே பக்கத்துக்குக் கடைக்குத்தான் போயிருக்கானாம். கூட்டிட்டு வரட்டுமா சார்? அவனை அடையாளம் காட்டறதுக்கு இந்தப் பையன் வரேன்னான் சார்.”

“சரி, போய் கூட்டிட்டு வா.”

சில நிமிடங்களில் போலீஸ்காரர்களுடன் ஒரு ஓடிசலான மனிதன் வந்தான். சுத்தமான கறுப்பு நிற முகம். சிவப்பேறிய கண்களுடன் காணப்பட்டான். இரண்டு அடி தூரத்திற்கு முன்பாகவே சாராய நெடி வீசியது.

“உன் பெயர் என்ன?”

“மஷி சார்” பயத்திலும், கள்ளின் போதையிலும் அவன் வாய் குளறியது.

“நீ எங்க வேலை பார்க்கறே?”

“நம்ம டாப் ஸ்டார் நிரஞ்சனோட கார் டிரைவர் நான்.” போதையிலும் பெருமை வழிந்தது.”

“நிரஞ்சன் பொண்ணுகளோட வெளியூருக்குப் போவாராமே? இதப்பத்தி உனக்கு என்ன தெரியும்?”

“ஐயோ, ஐயோ, ஐயோ” லப லபவென்று வாயில் அடித்துக் கொண்டான்.

“எந்தப்பாவி சார் அப்படி சொன்னான்? எங்க ஐயா அப்படிப்பட்டவர் இல்லை சார்.” மணி தலையைத் தொங்கப் போட்டான்.

குணாளன் செபாஸ்டியனிடம் இருந்து லத்தியை வாங்கி அவனது நாடியைப் பிடித்து முகத்தை நிமிர்த்தினார்.

“உண்மையை சொல்லலைன்னா...? என்ன ஆகும்னு தெரியும்ல? ஸ்டேஷனுக்கு இழுத்துட்டுப் போய் சொல்ற விதமா சொல்ல வைப்பேன்.”

குணாளன் மிரட்டியதில் போதை தெளிந்து பேச ஆரம்பித்தான் மணி.

“சார்... சார்... சொல்லிடறேன் சார். கமாலின்னு ஒருத்தன் அடிக்கடி ஐயாவைத் தேடி வருவான். ரகசியமா பேசுவான். பொண்ணுக, அது இதுன்னு, மத்தபடி எனக்கு வேற ஒண்ணும் தெரியாது சார்.”

“கமாளியா? அவன் அட்ரஸ் தெரியுமா உனக்கு?”

“தெரியாது சார். நான் அவன்கிட்ட பேசினது கூட கிடையாது சார். ஐயா அவனுக்கு நிறைய பணம் குடுக்கறதைப் பார்த்திருக்கேன்.”

“சரி, சரி கூப்பிட்டனுப்பிச்சா உடனே ஸ்டேஷனுக்கு வரணும். தெரிஞ்சுதா?”

“சரிங்க சார். எங்க ஐயாவை சீக்கிரமா கண்டுபிடிச்சிடுங்க சார்.” கைகூப்பி வணங்கினான்.

“எங்க ஐயா ரொம்ப நல்லவர் சார். என் பொண்ணை ஐயாதான் படிக்க வைக்கிறார். அவர் எனக்கு தெய்வம் சார்.”

“ஜீப்பை எடு” குணாளன் சொன்னதும் ஜீப் கிளம்பியது.

“செபாஸ்டியன், நிரஞ்சன் பெண்பித்து உள்ளவரா தெரியாது. அவருக்கு ஆபத்து வர்றதுக்கு இதுவும் ஒரு காரணமா இருக்கலாம்னு நான் நினைக்கிறேன்.”

“இருக்கலாம் சார். இமேஜ் போயிடுமேங்கற பயத்துல ரொம்ப ரகசியமா பெண்களை சந்திச்சிருக்காரு. எவளாவது ப்ளாக் மெயில் பண்றதுக்காக மறைச்சு வச்சிருக்காளோ என்னமோ?”

“அப்படிப் பார்த்தா, மிரட்டல் கடிதமோ, போனோ வரலைங்கறாங்களே?”

“ஒரு வேளை ஜாலியா இருந்துட்டு வரலாமேன்னு, போன இடத்துல இருந்து தகவல் குடுக்காம இருக்காரோ?”

“அவர் போன இடமே தெரியலையே?”

“பொண்ணுங்களைக் கூட்டிட்டுப் போறதுனால, தன்னைத் தேடி யாரும் வந்துடக் கூடாதுன்னு கான்ட்டாக்ட் பண்ணாம இருக்கலாம்.”

“இந்த கேஸ்ல ஒரு நூலளவு பிடி கூட இல்லையே? ஒண்ணுமே புரியல. நிரஞ்சனோட ரூம்ல எடுத்த அட்ரசுக்குப் போவோம். இந்த பொண்ணுகிட்ட கேட்டா ஏதாவது தகவல் கிடைக்கும்.”

குணாளன் ஜீப் டிரைவரிடம், “ஜீப்பை பெசண்ட் நகருக்கு விடு.” போகும் இடத்தைச் சொன்னார். அவர் சொன்ன இடத்தில் இருந்த ஒரு வீட்டிற்குச் சென்று கதவைத் தட்டினார்கள். கதவு திறந்தது. ஒரு அழகிய இளம் பெண் நின்றிருந்தாள். உடம்பின் வளைவு, நெளிவுகளையும் அவற்றின் கவர்ச்சியையும் வெளிக்காட்டும் மிக மெல்லிய நைட்டியில் இருந்தாள். மென்மையான ஒரு வாசனை அவளிடத்தில் இருந்து வீசியது.

கண்களில் ஒருவித அழைப்பு தென்பட்டது. போட்டோவில் இருந்ததை விட நேரில் இன்னும் அழகாக இருந்தாள்.

“நீங்க...?”

“உங்க பேர் சுனிதாவா?”

“ஆமா, உள்ளே வாங்களேன்.” குணாளனும், செபாஸ்டியனும் உள்ளே நுழைய முற்பட்ட போதிலும் அவள் நகராமல் அதே இடத்தில் நின்றிருந்த படியால் அவளை இடிக்காமல், அவள் மீது படாமல் உள்ளே செல்வதற்கு மிகுந்த சிரமப்பட்டார்கள்.

“உட்காருங்க” சோபாவைக் காட்டினாள்.

இருவரும் உட்கார்ந்தார்கள்.

“மிஸ் சுனிதா... சினிமா நடிகர் நிரஞ்சனை உங்களுக்கு எப்படி பழக்கம்?”

“நிரஞ்சன்? அவரைக் காணோம்னு பேப்பர்ல நியூஸ் பார்த்தேன்...”

“நான் கேட்ட கேள்விக்கு பதில் சொல்லுங்க” குணாளன் குரலில் எரிச்சல் இருந்தது.

“கமாலிதான் என்னை அவருக்கு அறிமுகப்படுத்தினான். பெங்களூர்ல அவர் கூட தங்கி இருந்தேன்.”

“நீங்க...” செபாஸ்டியன் தயங்கினான்.

“ஏன் சார் தயங்கறீங்க? நான் ஒரு கால் கேர்ள். அநாதையான எனக்கு படிப்பும் இல்லை. அதனால வேலையும் கிடைக்கல. என் அழகே எனக்கு ஆபத்தாச்சு. தானா பறிபோன கற்பை அதுக்கப்புறம்  நானா வியாபாரமாக்கி, வாழ்க்கையை ஓட்டறேன். என் தலைவிதி.”

அவள் குரலில் சோகம் மென் இழையாகப் பின்னி இருந்தது.

“நிரஞ்சனைக் கடைசியா நீங்க எப்பப் பார்த்தீங்க?”

“ரெண்டு மாசத்துக்கு முன்னால கமாலி என்னை பெங்களூருக்குப் போகச் சொன்னான். அப்பதான் கடைசியா பார்த்தேன்.”

 “எத்தனை நாள் இருந்தீங்க?”

“ரெண்டு நாள் இருந்தேன்.”

“எந்த ஹோட்டல்ல தங்கி இருந்தீங்க?

“சென்ட்ரல் பார்க் ஹோட்டல்ல சார்.”

“அதுக்கப்புறம் நீங்க அவரை சந்திக்கவே இல்லையா?”

“வீடியோவுல சினிமா பார்க்கும்போது பார்க்கறதோட சரி. ஒரு நாள் கூட அதுக்கப்புறம் நான் அவரைப் பார்க்கலை.”