Lekha Books

“நீங்க, தனியாத்தான் இருக்கீங்களா?”

“ஆமா...”

“கமாலியோட அட்ரஸ் குடுங்க.”

சுனிதா எழுதிக் கொடுத்தாள்.

“தாங்க்யூ மிஸ் சுனிதா.”

இருவரும் வெளியில் வந்து ஜீப்பில் ஏறினார்கள்.

“செபாஸ்டியன், அந்த சுனிதா இவ்வளவு அப்பட்டமா தன்னை கால் கேர்ள்னு சொல்லிக்கறது ரொம்ப ஆச்சரியமா இல்லை?”

“அதிர்ச்சியாவும் இருந்துச்சு சார்.”

“ஒரு விலை மாதுகிட்ட ‘நீ கெட்டவள் கெட்டுப் போனவள்’னு சொன்னாக் கூட உடனே கன்னத்தில் அறைவா அல்லது கண்ணீர் விடுவா. இவ என்னடான்னா...”

“விரக்தியின் எல்லைக்குப் போயிட்டா போலிருக்கு. அதான் அவ பேச்சு அப்படி இருக்கு.”

சில தெருக்களைக் கடந்து வந்தபின் ஒரு மெயின் ரோட்டில் மூன்று தீயணைப்பு வண்டிகள் கிணுகிணுவென்று ஓசை எழுப்பிக் கொண்டு விரைந்து கொண்டிருந்தன.

“ஃபயர் இஞ்சின் மூணு போகுது. எங்கேயோ தீ விபத்தாயிருக்கும்.”

ஜீப், கமிஷனர் அலுவலகத்தின் முன் நின்றது. ஒரு போலீஸ்காரர் கமிஷனரை நோக்கி ஓடி வந்தார். பரபரப்பாக அவர் சொன்ன தகவலுக்கு செபாஸ்டியனும், குணாளனும் அதிர்ச்சியானார்கள்.

6

“என்ன? கலைவாணி கலைக்கூடத்துல தீ பிடிச்சிருக்கா? அங்க நிரஞ்சனோட பிணம் கிடக்குதா?”

“ஆமா சார்.”

“உண்மையான தகவல்தானா?”

“ஆமா சார். நிரஞ்சனோட பிணம்தான் கிடக்குதாம். ரொம்ப கெட்ட வாடை வீசுதாம் சார். ரெண்டு கான்ஸ்டபிள்ஸ் அங்க போயிருக்காங்க சார்.”

“கம் ஆன் செபாஸ்டியன், நாம இப்ப உடனே கலைக்கூடத்துக்குப் போகலாம்.”

ஜீப் கலைவாணி கலைக்கூடத்திற்கு விரைந்தது.

கலைக்கூடத்தில் பரவிக் கொண்டிருந்த நெருப்பைத் தீ அணைப்புப் படையினர் அணைத்துக் கொண்டிருப்பதில் தீவிரமாக இருந்தனர். புகையும், அதன் நெடியும் பெருகிக் கொண்டிருந்தது. அலுவலக அறையில் இருந்த மேசை, நாற்காலிகள் அறை குறையாக எரிந்து அணைக்கப்பட்ட நிலையில் கருகிக் கிடந்தன. எரிந்து போன பொருட்களின் கரித்துண்டுகள் கீழே சிதறிக் கிடந்தன. அலுவலக அறையைத் தாண்டி, தீ அணைக்கப்பட்ட கலைக்கூடத்தில் போலீஸ்காரர்கள் பிணத்தின் அருகே நின்று கொண்டிருந்தார்கள். செபாஸ்டியன் நிரஞ்சனின் பிணத்தை நெருங்கிச் சென்று குனிந்து பார்த்தார். தலை முடியில் ஒரு பகுதி கருகிப் போய் இருந்தது. முகம் ஏறக்குறைய நெருப்பில் எரிந்திருந்தது. உடம்பின் மேல் பாகம் கருகி இருந்தது. நெருப்பு படாத ஓரிரு பகுதிகள் அவனது உண்மையான நிறத்திலும், மற்ற இடங்கள் கருப்பாகவும் இருந்தது.

திடீரென செபாஸ்டியனுக்கு ஒரு நினைவு வந்து குணாளனைக் கூப்பிட்டான். “சார் சோமு சொன்னார் நிரஞ்சன் இடது கையில முழங்கைக்குக் கீழே பெரிய தழும்பு ஒண்ணு இருக்கும்னு. அதைவச்சு தான் சார் மகாபலிபுரம் போற ரூட்ல கிடந்த பாடியை அடையாளம் கண்டுபிடிச்சார்.”

“அப்படியா. இடது கையில முழங்கைப் பக்கம் தீப்படலைன்னு நினைக்கிறேன். பாருங்க.”

“கான்ஸ்டபிள்ஸ்! இடது கை பாடிக்கு அடியில அமுங்கி இருக்கு அதை எடுங்க.” குணாளன் கட்டளை இட்டதும் போலீஸ்காரர் ஒருவர் பிணத்தின் இடது கையை எடுத்தார்.

“மை குட்னஸ். நல்ல வேளை இந்தக் கையில நெருப்பு படலை. இதோ தழும்பு” சோமு சொன்ன அதே தழும்பு நல்ல ஆழமாக, அழுத்தமாக இருந்தது.

குணாளன் எழுந்தார், “அப்போ இது நிரஞ்சனோட பிணம்தான்னு உறுதியா தெரியுது. செபாஸ்டியன், நீங்க ஃபெரான்ஸிக் லாபுக்கும், போட்டோ கிராபருக்கும் சொல்லி அனுப்புங்க. நிரஞ்சனோட வீட்டுக்கும் தகவல் சொல்லிடுங்க. போஸ்ட் மார்ட்டம் முடிச்சு, எல்லா ஃபார்மாலிட்டீசும் முடிக்கறதுக்கு ஏற்பாடு பண்ணுங்க.”

“யெஸ் சார்.”

“போஸ்ட் மார்ட்டம் முடிஞ்சப்புறம் நிரஞ்சன் வீட்டுக்கு இன்ஃபார்ம் பண்ணி பிணத்தை வந்து எடுத்துக்கச் சொல்லுங்க.”

செபாஸ்டியன் புறப்பட்டுச் சென்ற பின் குணாளன் யோசித்தார். குழப்பமாக இருந்தது. ‘சிலை இருந்த இடத்தில் சிலை இல்லை. ஆனால் நிரஞ்சனின் பிணம் கிடக்கிறது. மகாபலிபுரம் போவதாக சொல்லிவிட்டு போன நிரஞ்சன் எப்படி...?’ ஒன்றும் புரிபடாமல் கேஸ் மிகவும் சிக்கலாகி இருப்பதைப் பற்றி நீண்ட நேரம் சிந்தித்தார்.

புகைப்பட நிபுணர், ஃபெரான்சிக் லாப் டெக்னிஷியன், வந்து சம்பிரதாயங்களை முடித்தபின், நிரஞ்சனின் உடல் போஸ்ட் மார்ட்டத்திற்கு எடுத்துச் செல்லப்பட்டது.

“டேய், நம்ப பால்பாண்டி தீ வச்சுக்கிட்டானாண்டா!”

“எதுக்குடா?”

“அவனுக்கு நிரஞ்சன்னா உயிராம். அவர் செத்ததுக்காக இவனும் உடம்புல மண்ணெண்ணெய் ஊத்தி தீ வச்சுக்கிட்டானாம்.”

“நல்ல கிறுக்குப் பய வந்தாண்டா.”

தமிழ்நாட்டின் ஒவ்வொரு மூலையிலும் பரபரப்பு.

“ஏ பொன்னி, இன்னாடி அந்த சினிமாக்காரன் என்ன உன் புருசனா? இப்படி அழுது புலம்பற? அடச்சீ!”

“அட சர்த்தான் போய்யா, சாகற வயசாய்யா அந்த மனுசனுக்கு. எந்தப் பாவி அவரைக் கொன்னு போட்டாணோ. அவன் கையில பாம்பு புடுங்க.” மூக்கை சிந்திப் போட்டு மீண்டும் ஒப்பாரி வைத்தாள் பொன்னி.

“அனிதா, நிரஞ்சனைக் காணோம்னு சொன்னாங்க. எப்படியாவது வந்துடுவார்னு நெனச்சோம். இப்ப அவரோட பிணத்தைக் கண்டு பிடிச்சிருக்காங்களே. அவரைப் போல நடிக்கற ஆளு யாரு இருக்கா?”

“கொலை செய்யற அளவுக்கு அவர் மேல அப்படி என்ன கோபமோ தெரியலையே? சிலை திறப்பு விழாவில் நேர்ல பார்த்தேனே, என்ன ஒரு அழகா இருந்தார். சிரிச்சு சிரிச்சு பேசினாரே, யார் கண்ணுதான் பட்டுதோ?”

உஷா, அனிதாவிடம் தன் துக்கத்தைப் பகிர்ந்து கொண்டாள்.

செய்தித்தாள்களில் கலைக்கூடத்தில் கிடந்த நிரஞ்சனின் பிணம் பற்றி தலைப்புச் செய்தியாக வந்திருந்தது. தமிழ்நாடு முழுவதிலும் மிகுந்த பரபரப்பும், பீதியுடனும் காணப்பட்டது. முதல்வர் இரங்கல் செய்தி வெளியிட்டிருந்தார். மேலும் நிரஞ்சன் கொலை பற்றி தீவிரமாக புலன் விசாரிக்கும்படி கமிஷனர் அலுவலகத்திற்கு கோரிக்கை அனுப்பினார்.

கமிஷனர் அலுவலகத்தின் முன், தன் புல்லட்டை நிறுத்திவிட்டு, உள்ளே சென்றார் செபாஸ்டியன்.

“குட்மார்னிங் சார்.”

“குட்மார்னிங். வாங்க செபாஸ்டியன்” வரவேற்றார் குணாளன்.

“நிரஞ்சனோட போஸ்ட் மார்ட்டம் ரிப்போர்ட் வந்துடுச்சா சார்.”

“இப்பத்தான் டாக்டர் கொண்டாந்து குடுத்துட்டுப் போறார். நிரஞ்சனுக்கு அளவுக்கு மீறின தூக்க மாத்திரைகள் கொடுக்கப்பட்டிருக்குன்னும் அதனாலதான் மரணம்னும் ரிப்போர்ட்ல இருக்கு.”

“தற்கொலையா இருந்தா பாடியை மறைக்க வேண்டியதில்லை...”

“அது மட்டுமில்லை செபாஸ்டியன். பாடியை பதப்படுத்தி வச்சிருக்காங்க. அதுக்குத் தேவையான கெமிக்கல்ஸ் எல்லாம் யூஸ் பண்ணி இருக்காங்களாம்.”

“சார், நிரஞ்சனுக்கு சிலை வைக்கறதுக்கு இன்ட்ரஸ்ட் எடுத்தது நடிகர் ராம்குமார். அதனால முதல்ல அவரை விசாரிக்கணும்.”

“நிரஞ்சனும், ராம்குமாரும் விரோதிங்களா?”

“விரோதம் ஒண்ணும் கிடையாது. ரொம்ப நெருக்கமான சிநேகம்தான். நேத்து பேப்பர்ல ஃபுல் பேஜ் இரங்கல் செய்தி குடுத்திருக்காரு ராம்குமார். அவரை விசாரிச்சா ஏதாவது நமக்கு உதவிகரமான தகவல் கிடைக்கும்னு நான் நினைக்கிறேன்.”