Lekha Books

“வெரிகுட். இந்த இரண்டு தேதியும் ஒண்ணா இருக்கக் கூடிய பட்சத்துல நாம உடனே பாலுவைக் கைது செய்யணும்.”

பாலுவின் வீட்டருகே விசாரிக்கச் சென்ற போலீஸ்காரர் திரும்பி வந்தார்.

“சார், பதினெட்டாம் தேதிதான் பாலு வீட்டைக் காலி பண்ணிட்டுப் போனாராம்.”

“என்ன? வீட்டை காலி பண்ணிட்டு போயிட்டானா? பதினெட்டாந்தேதியா? அதே தேதியிலதான் நிரஞ்சனும் மகாபலிபுரம் போயிருக்கார். செபாஸ்டியன், நீங்க திரை உலகம் ஆபீஸ் போய் பாலுவோட பெர்மனன்ட் அட்ரஸ் ஏதாச்சும் இருக்கான்னு கேட்டு வாங்கிட்டு வாங்க. அப்படியே பாலு ரிசைன் பண்ணினானா, டிஸ்மிஸ் பண்ணப்பட்டானான்னு கன்ஃபார்ம் பண்ணிக்கோங்க.”

“ஓ.கே. சார்.”

செபாஸ்டியன், திரை உலகம் அலுவலகத்திற்குப் போனான். அங்கே இணை ஆசிரியர் ராமபத்ரன் மட்டுமே இருந்தார்.

“நர்மதன் இல்லையா?” செபாஸ்டியன் கேட்டான்.

“அவர் வெளியே போயிருக்கார். நீங்க உட்காருங்க.”

“உங்ககிட்ட இருந்த ரிப்போர்ட்டர் பாலுவோட சுபாவம் எப்படி?”

“ரொம்ப திறமைசாலி சார். தைரியசாலியும் கூட. அவனாலதான் எங்க சர்க்குலேஷன் ரொம்ப அதிகமாச்சு. ஒரு மைனஸ் பாயிண்ட் அவன்கிட்ட என்னன்னா, கோபம் மூக்குக்கு மேல வந்துடும்.”

“அப்படி அவன் கோபப்படற அளவுக்கு ஏதாவது நடந்திருக்கா?”

“அவன் எழுதிக் குடுக்கற மேட்டரை அப்படியே வார்த்தை மாறாம பப்ளிஷ் பண்ணனும்பான். பிரபலங்களோட சொந்த விஷயத்தை அதிகமா எக்ஸ்போஸ் பண்ணி எழுதாதன்னு சொன்னா ரொம்ப கோபப்படுவான்.”

“நடிகர் நிரஞ்சன்கிட்ட கூட இது விஷயமா சண்டை போட்டானாமே.”

“ஆமா. அதனாலதான் அவன் சீட்டே கிழிஞ்சது. பாவம் ரொம்ப ஏழைக் குடும்பத்து பையன். வேலையே கிடைக்காம அலைஞ்சிருக்கான். மூணு மாசமா செஞ்சுக்கிட்டிருந்த வேலையும் போச்சுன்னதும் ரொம்ப மனசு உடைஞ்சு போயிட்டான். நிரஞ்சனாலதான் தன்னோட வேலை போயிடுச்சின்னு தெரிஞ்சு நிரஞ்சன் மேல ரொம்ப கோபமா இருந்தான். நான்தான் சமாதானமா பேசி வீட்டுக்கு அனுப்பினேன்.”

“நிரஞ்சனாலதான் வேலை போச்சா?”

“ஆமா சார். பாலுவை டிஸ்மிஸ் பண்ணினாத்தான் சிறப்பிதழுக்கு ஒத்துழைப்பு தருவேன்னு கண்டிஷன் போட்டார், எடிட்டர்கிட்ட.”

முடிச்சு அவிழத் துவங்குவது போல் உணர்ந்தார்கள், செபாஸ்டியனும், மோகனும்.

“பாலுவோட சொந்த ஊர் அட்ரஸ் இருந்தா குடுங்க சார்.”

மோகன் கேட்டதும் ராமபத்திரன் எழுதிக் கொடுத்தார்.

பாலு,

மே\பா, சத்தியமூர்த்தி,

கதவு எண்: 17, கலெக்டர் ஆபீஸ் ரோடு,

திருச்சி.

விலாசத்தைப் பெற்றுக் கொண்டு கிளம்பினார்கள். கமிஷனர் அலுவலகம் வந்து குணாளனிடம் விபரங்களைக் கூறினார்கள்.

“பாலுவுக்கு வேலை போனதுக்குக் காரணம் நிரஞ்சன். இதனால் நிரஞ்சன் மேல பழி வாங்கும் உணர்ச்சி அதிகமாகவே பாலுவுக்கு இருந்திருக்கு. பாலுதான் இந்தக் கொலையை செஞ்சிருக்கான். திருச்சிக்குப் போய் உடனே அவனை அரெஸ்ட் பண்ணனும்.”

“ஓ.கே. சார்.”

செபாஸ்டியனும், குணாளனும் திருச்சிக்குப் புறப்பட்டார்கள்.

திருச்சியில் வெய்யில் கொளுத்தியது. ஒரு குளிர்பானக் கடையில் செபாஸ்டியனும், மோகனும் தாகசாந்தி செய்த பின் கலெக்டர் ஆபீஸ் ரோட்டை அடைந்தனர். தெரு முனையிலயே ஜீப்பை நிறுத்தச் சொல்லிவிட்டு, நடந்து சென்று பாலுவின் வீட்டைக் கண்டு பிடித்தனர்.

சிறிய ஓட்டு வீடு. மிகவும் பழையது. வெளிப்புறம் இருந்த குட்டையான திண்ணையில் வயதான தம்பதியர் அமர்ந்திருந்தனர். காக்கி சட்டைகளில் இருவர் வருவதைப் பார்த்த கிழவர் கண்களை இடுக்கியபடி, கண்களுக்கு மேல் தன் கையை வைத்து கூர்ந்து கவனித்தார்.

“மீனாட்சி. போலீஸ்காரங்க வர்ற மாதிரியில்ல தெரியுது.” அவருடைய மனைவியைக் கேட்டார்.

இதற்குள் திண்ணைக்கு வெகு சமீபத்தில் நெருங்கிய செபாஸ்டியன் பெரியவரிடம் “இது பாலுவோட வீடுதான? பாலு இருக்காரா?”

“பாலு வெளியே போயிருக்கான். இப்பதான் கொஞ்சம் வெத்தலை வாங்கிட்டு வாப்பான்னு அனுப்பினேன். நீங்க...?”

பாலு அங்கே இருப்பதாக அறிந்து மிகுந்த வியப்புக்குள்ளானார்கள், செபாஸ்டியனும், மோகனும்.

“நாங்க போலீஸ் இலாகாதான். சினிமா நடிகர் நிரஞ்சன் கொலை விஷயமா உங்க மகன் பாலுவை விசாரிக்க வேண்டி இருக்கு.”

“என்னங்கய்யா சொல்றீங்க? கொலை விஷயத்துல என் மகன் சம்பந்தப்பட்டிருக்கானா? இருக்காதுங்கய்யா. அவன் அப்படிப்பட்டவன் இல்லை.” ‘லொக்... லொக்...’ இருமினார்.

“கொஞ்சம் கோபக்காரன்தான்ய்யா என் மகன். ஆனா கொலை செய்யற அளவுக்கு கெட்டவன் இல்லீங்கய்யா” பெரியவர் தொடர்ந்து பேசினார்.

பாலுவின் தாயார் அழுது விடுவாள் போலிருந்தது.

“அம்மா? உங்க மகனை குற்றவாளின்னு நாங்க சொல்லலை. சில தகவல்கள் தேவைப்படுது. அதுக்காகத்தான் நாங்க வந்திருக்கோம்.”

“ரொம்ப நாள் அலைஞ்சப்புறம் கெடச்ச வேலையும் போயிருச்சேங்கற கவலையில் சரியாக்கூட சாப்பிடாம கொள்ளாம கிடக்கான்...” ‘லொக்... லொக்’ இருமல் பேச்சைத் தடுத்தது.

இதற்குள் கையில் வெற்றிலை, பாக்குடன் பாலு இவர்களை சமீபித்திருந்தான்.

“தம்பி பாலு, உன்னைத் தேடி போலீசு வந்திருக்கு. இதெல்லாம் என்னப்பா?”

“அப்பா, நீங்க ஏன் பயப்படறீங்க? நான் எந்தத் தப்பும் பண்ணலியே?”

“மிஸ்டர் பாலு, நிரஞ்சன் கேஸ் விஷயமா உங்களை விசாரிக்க வந்திருக்கோம்.”

செபாஸ்டியன் சொன்னதும், இருவரையும் வீட்டினுள் அழைத்துச் சென்றான். மிகவும் பழையதாகிப் போன நாற்காலிகளில் உட்கார்ந்தார்கள். வீடு இருட்டாக இருந்தது. ஏழ்மையை அறிவித்தது.

“மிஸ்டர் பாலு, திரை உலகம் பத்திரிகையில ரிப்போர்ட்டரா இருந்த நீங்க, அந்த வேலையை ரிசைன் பண்ணினீங்களா? உங்களை டிஸ்மிஸ் பண்ணினாங்களா?” கேள்வி கேட்ட மோகனை நிமிர்ந்து பார்த்தான் பாலு.

“வேலையை ரிசைன் பண்றதா? நானா? வேலைகிடைக்காம ரொம்ப கஷ்டப்பட்டு வேலை கிடைச்சு, ரொம்ப சந்தோஷமா இருந்தேன் சார். என்னோட கெட்ட நேரம், என்னை டிஸ்மிஸ் பண்ணிட்டாங்க.”

“காரணம்?”

“எல்லாம் அந்த சினிமா நடிகர் நிரஞ்சனாலதான் சார். அவரைப் பத்தின சொந்த விஷயங்களை எழுதினேன்னு கோபப்பட்டு, எடிட்டர்கிட்ட சொல்லி என்னை டிஸ்மிஸ் பண்ண வச்சது அவர்தான் சார்...”

“இதனால நிரஞ்சன் மேல ரொம்ப ஆத்திரமா, பழி வாங்கற வெறியில நீங்க இருந்திருக்கீங்க....?”

“கோபமா இருந்ததும் நிஜம்தான். பழி வாங்கணும்னு துடிச்சது நிஜம்தான். வேலை போயிடுச்சேங்கற ஆத்திரத்தில் அப்போ அந்த மனநிலையிலதான் இருந்தேன். நிதானமா யோசிச்சுப் பார்த்ததுல வேற வேலையைத் தேடிக்கிட்டு, அம்மா அப்பா கூடவே இருந்திடலாம்னு இங்கேயே வந்துட்டேன்.”

“நீங்க டிஸ்மிஸ் ஆனதுக்கப்புறம் நிரஞ்சனை சந்திக்கவே இல்லையா?”

“இல்லை சார். பேட்டிக்காக டேட் கேட்கப் போனப்பதான் கடைசியா நான் அவரைப் பார்த்தேன்.”

“நிரஞ்சனைக் கொலை பண்ற அளவுக்கு உங்களுக்குள்ள ஏதோ நடந்திருக்கு. இது சம்பந்தமா உங்களைக் கைது செய்றோம்.”

பாலு அதிர்ந்தான்.