Lekha Books

“சார். நான் எந்தத் தப்பும் பண்ணலை. கே.கே. பிலிம்ஸ் குட்டியண்ணக் கவுண்டருக்கும், நிரஞ்சனுக்கும் தகராறு நடந்தது. படப்பிடிப்பு நடந்த இடத்துல மோதல் பகிரங்கமாகவே நடந்தது. குற்றவாளி அவராத்தான் இருக்கணும்.”

“நீங்க மெட்ராஸ்ல இருந்து திருச்சிக்கு எந்த தேதியில வந்தீங்க?”

“பதினெட்டாம் தேதி சார். வேலையை இழந்தப்புறம், நான் திருச்சியில தான் சார் இருந்தேன். இங்க வந்ததில இருந்து அக்கம் பக்கம் வீடுகள்ல உள்ள பள்ளிக்கூடக் குழந்தைகளுக்கு டியூஷன் எடுத்துக்கிட்டிருக்கேன். இதெல்லாம் எனக்கு ஆதாரம் சார்.”

“அதை எல்லாம் கோர்ட்டில் வந்து சொல்லுங்க...”

பாலுவை கைது செய்து அழைத்துச் செல்வதைப் பார்த்து அவனது பெற்றோர் கதறி அழுதனர். பாலுவை ஜீப்பில் ஏற்றினார்கள்.

ஜீப் சென்னைக்குப் புறப்பட்டது.

சாந்தி தியேட்டரை ஒட்டி உள்ள நடைபாதைக் கடைகளை அப்புறப்படுத்த வேண்டும் என காவல்துறையினர் கொடுத்த எச்சரிக்கையையும், கெடு நாளையும் மீறி சில பேர் கடைகளை எடுக்காமல் வைத்திருந்தனர்.

வர்ணம் பூசப்பட்ட குருவிகள், பிளாஸ்டிக் பூக்கள், மலிவு ஹேர் கிளிப்புகள், சடை மாட்டிகள், முகம் பார்க்கும் கண்ணாடி, ரூபாய்க்கு இரண்டு கைக்குட்டைகள், குழந்தைகளின் வண்ணப்பட போஸ்டர்கள், சினிமா நடிகர், நடிகைகளின் அச்சடிக்கப்பட்ட படங்கள் முதலிய பொருட்கள் பரப்பி வைத்து சில கடைகள் இருந்தன.

ஜீப்பில் வந்த காவல் துறையினர், கீழே இறங்கி, பரப்பி இருந்த பொருட்களை அப்புறப்படுத்திக் கொண்டிருந்தனர்.

ஊரில் இருந்து வந்திருந்த தன் தங்கைக்கும், அவன் கணவனுக்கும் சாந்தி தியேட்டரில் படம் பார்க்க டிக்கெட் ரிசர்வ் செய்வதற்காக, செபாஸ்டியன் பைக்கில் வந்து கொண்டிருந்தான். மஃப்டியில் இருந்த அவன், கடைகளில் உள்ள பொருட்களை அப்புறப்படுத்துவதைப் பார்த்தான். பைக்கை நிறுத்தினான்.

காவல் துறையினர் வீசிய பொருட்களில் இருந்து பறந்து வந்த சில படங்கள் அவன் அருகிலும் விழுந்தன. குறிப்பிட்ட ஒரு படம் அவன் கவனத்தை அதிகமாக ஈர்த்தது.

அந்தப் படத்தில் ஒரு ஜோடி கடற்கரை அருகே நடந்து செல்லும் காட்சி அச்சடிக்கப்பட்டிருந்தது. அச்சு சுமாராக இருந்தது. ஆகவே, அதில் இருந்தவர்களின் முக அடையாளம் தெளிவாக தெரியவில்லை. என்றாலும் அதில் உள்ள ஆணின் முகம் மட்டும் மிகப் பரிச்சயமாக இருந்தது.

கூர்ந்து கவனித்த செபாஸ்டியனின் மூளையில் ‘பளிச்’ என பிரகாசமான ஒரு வெளிச்சம் அடித்தது. ‘இது... இது கொலையாகிப் போன நடிகர் நிரஞ்சன் மாதிரியே இருக்கே?’ மீண்டும் கூர்ந்து கவனித்தவன், அது நிரஞ்சன்தான் என்பதை உறுதிப்படுத்திக் கொண்டான். சுறுசுறுப்பானான்.

நடைபாதைக் கடைகளில் வியாபாரம் செய்து வந்தவர்களில் சிலர் ஓர் ஓரமாக, பரிதாபமாக நின்று கொண்டிருந்தனர். அவர்களை அணுகினான்.

“இந்தப் படத்தை இங்கே கடையில விற்பனைக்கு வச்சிருந்தது யார்?” செபாஸ்டியன் மஃப்டியில் இருந்தபடியால் அவனை எரிச்சலுடன் ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு மெளனமாக இருந்தார்கள்.

“நான் போலீஸ் டிபார்ட்மென்ட். இதோ பாருங்க கார்ட்.” தன் அடையாள அட்டையை செபாஸ்டியன் எடுத்துக் காட்டியதும், கெச்சலான ஒரு வாலிபன் முன் வந்தான். சில பேர் ‘நமக்கென்ன வம்பு’ என்று கலைந்து சென்றனர்.

செபாஸ்டியன் முன் வந்து நின்ற வாலிபன், “சார். இந்த படம் என்னோட கடையில தான் சார் இருந்தது.” நடுங்கிய குரலில் வார்த்தைகள் மிகவும் மெதுவாக வெளி வந்தன. அவன் கண்கள் மிகப் பெரியதாக இருந்தன. தொண்டைக் குழியில் ஒரு கோலி அளவு உருண்டை இருந்தது.

“பயப்படாம நான் கேக்கற கேள்விகளுக்கு பதில் சொல்லு தம்பி. இந்தப் படத்துல இருக்கறது யார்?”

“இது சினிமா நடிகர் நிரஞ்சன். அவர் கூட இருக்கற பொண்ணு யார்னு எனக்குத் தெரியாது.”

“இந்தப் படம் உனக்கு எப்படி கிடைச்சது?”

“வியாபாரத்துக்காக இது போல சினிமா ஸ்டாருங்க படங்களை மொத்தமா வாங்குவேன் சார்.”

“எங்கே வாங்குவ?”

“சிவகாசியில ஒரு பிரிண்டிங் பிரஸ்லதான் வழக்கமா வாங்குவேன். இந்தப் படத்துல ஆயிரம் பிரிண்ட் அங்கதான் சார் வாங்கினேன். அங்கே போய் வாங்கினாத்தான் சீப்பா கிடைக்கும்.”

“கூட இருக்கற பொண்ணு சினிமா நடிகையா?”

“தெரியலை சார். நிரஞ்சன் ரசிகர்கள் வாங்குவாங்கன்னு தான் சார் இதை நான் வாங்கினேன்.”

“சிவகாசியில எந்த ப்ரஸ்ல வாங்கின?”

“குவாலிட்டி பிரிண்டர்ஸ்னு ஒரு பிரஸ்ல வாங்கினேன் சார்.”

“சரியான அட்ரஸ் சொல்லு.”

“நம்பர் பதினொன்னு, நியூ ரோடு, சிவகாசி.”

“போன் நம்பர் தெரியுமா?”

“72439”

“சரி நீ போகலாம்.”

‘விட்டால் போதும்’ என்று ஓட்டம் பிடித்தான் அந்த வாலிபன். கீழே கிடந்த படங்களை பத்திரமாக எடுத்துக் கொண்டான் செபாஸ்டியன்.

கமிஷனர் அலுவலகத்திற்குள் சென்று குணாளனைச் சந்தித்தான்.

“சார், இந்தப் படத்தைப் பாருங்க.”

குணாளன் படத்தை எடுத்துக் கூர்ந்து கவனித்தார். அந்தப் படத்தில் உள்ள ஆண் நிரஞ்சன் என புரிந்து கொள்ள அவருக்கு சில நிமிடங்கள் பிடித்தன.

“இது நிரஞ்சன்தானா?”

“ஆமா சார்.”

“இந்தப் பொண்ணு?”

“அது யார்னு தெரியலை சார்.”

“இந்தப் படம் உங்களுக்கு எப்படி கிடைச்சது?”

“சாந்தி தியேட்டரை ஓட்டியுள்ள ஃப்ளாட்ஃபார்ம் கடைகளை நம்ம டிபார்ட்மென்ட் ஆளுக டிஸ்போஸ் பண்ணிக்கிட்டிருந்தப்ப தற்செயலா நான் அந்தப் பக்கம் போயிருந்தேன். அங்கே தான் இந்தப் படம் கிடைச்சது.”

“விற்பனைக்காக வச்சிருந்த படமா?”

“ஆமா. சார் இதை வச்சிருந்த பையனை உடனே கூப்பிட்டு விசாரிச்சேன். சிவகாசியில ‘குவாலிட்டி பிரிண்டர்ஸ்’ல வாங்கினதா சொன்னான்.”

“அந்த பிரஸ்ஸோட அட்ரஸ் வாங்கிட்டீங்களா?”

“இருக்கு சார்.”

“அப்போ நீங்க சிவகாசிக்குப் போய் நிரஞ்சனும், இந்தப் பொண்ணும் சேர்ந்து இருக்கிற போட்டோ எப்படி கிடைச்சதுன்னு கேளுங்க.”

“இன்னைக்கே புறப்பட்டுப் போறேன் சார்.”

குணாளனின் மனைவி காபி கொண்டு வந்ததும் இருவரும் குடித்தனர். மேஜை மீதிருந்த புகைப் படத்தைப் பார்த்த குணாளனின் மனைவி ஒரு கணம் யோசித்தார்.

“என்னங்க, நிரஞ்சன் கூட இருக்கற இந்தப் பொண்ணை எங்கேயோ பார்த்த மாதிரி இருக்குங்க.”

“நிஜமாவா? எல்லா ஞாபகப்படுத்திப் பார்த்து சொல்லேன்” மிகவும் ஆர்வமாகக் கேட்டார் ஏ.ஸி.

“இந்தப் பொண்ணை ஒரு விளம்பரத்துல பார்த்திருக்கேங்க.”

“விளம்பரத்துலயா?”

“ஆமாங்க. பத்திரிகையில வர்ற சோப் விளம்பரத்துல இவ மாடலிங் பண்ணி இருக்கா.”

“ஆர் யூ ஷ்யூர்?”

“வெரி ஷ்யூர். நீங்க டியூட்டிக்கு போயிட்டு வர லேட்டா ஆயிடுதுல்ல. ராத்திரி நேரங்கள்ல நிறைய படிக்கற பழக்கம் வந்துருச்சு.  தமிழ் வார இதழ் ஒண்ணுல இவ மாடலிங் பண்ணிய சோப் விளம்பரம் பார்த்திருக்கேன்.”