Lekha Books

“அவரோட புதுப்பட விஷயமா ரெண்டு பேருக்குள்ள வாக்குவாதம் நடந்திருக்கு...”

“அப்போ? அந்த ஆளுதான் என் மகனைக் கொன்னுட்டானா? அடப்பாவி! இந்த சோமு கூட என்கிட்ட ஒண்ணும் சொல்லலையே?”

“கவுண்டர் மேல நாங்க சந்தேகப் படறோமே தவிர அவர்தான் கொலை செஞ்சிருப்பாருன்னு இன்னும் நிச்சயமாத் தெரியலை. உங்களுக்கு எந்த விபரம் தெரிஞ்சாலும் எங்ககிட்ட சொல்றதுதானம்மா உங்களுக்கும் நல்லது; எங்களுக்கும் நல்லது.”

“எனக்கென்னய்யா விபரம் தெரியும்? என் மகன்தான் உலகம்னு வாழ்ந்துட்டேன். சினிமா நடிகனா ஆகணும்னு ஆசைப்பட்டான். ‘சாப்பாடு கூட இஷ்டப்பட்டதை சாப்பிடாம, அப்படி என்னடா சினிமா’ன்னு கேட்பேன்... ம்... அவனைப் பறி குடுத்துட்டு நான் உயிரோட இருக்கேன்.”

“சரிம்மா. நீங்க ரெஸ்ட் எடுங்க. நாங்க வர்றோம்.”

சோமு பின் தொடர, மூவரும் நிரஞ்சனின் பங்களாவை விட்டு வாசலுக்கு வந்தார்கள்.

“சார்” சோமு தொடர்ந்தான். “எனக்கு இன்னொரு ஆள் மேல சந்தேகம் இருக்கு சார். திரை உலகம் பத்திரிகை ரிப்போர்ட்டர் பாலுன்னு ஒருத்தன் இருக்கான். அவன் நிரஞ்சனைப் பத்தி கிசுகிசு எழுதினான். அவன் ஒரு நாள் நிரஞ்சன் பேட்டிக்காக இங்க வந்தப்ப நிரஞ்சன் பேட்டி குடுக்க மறுத்து அவனைத் திட்டினார். அவனும் நிரஞ்சனை எதிர்த்து திட்டினான். இந்தத் தகராறு கொஞ்சம் சீரியசாகத்தான் இருந்தது.”

“எந்தப் பத்திரிகைன்னு சொன்னீங்க?”

“திரை உலகம்னு ஒரு பத்திரிகை சார்.”

“அந்த பத்திரிகை ஆபீசு அட்ரசும் குடுங்க.”

சோமு அவர் கேட்டிருந்த எல்லா விலாசங்களையும் எழுதிக் கொடுத்தான்.

“ஓ.கே. மிஸ்டர் சோமு. தாங்க்யூ.”

“வெல்கம் சார். சீக்கிரமா நிரஞ்சனைக் கொன்ன பாவியைக் கண்டுபிடியுங்க சார்.” செயற்கைத்தனமான அவனது பதற்றம் ஏ.ஸி. குணாளனை மேலும் சிந்திக்க வைத்தது. ஜீப் கே.கே. பிலிம்ஸ் அலுவலகத்தை நோக்கி சென்று கொண்டிருந்தது.

“ஏ.ஸி. சார், இந்த சோமு சொன்ன கே.கே. பிலிம்ஸ் கம்பெனி அதிபரைப் பத்தி நான் கேள்விப்பட்டிருக்கேன். பெருத்த பண முதலை. அரசியல் செல்வாக்குக் கூட இருக்கு இந்த ஆளுக்கு.” செபாஸ்டியன் கூறினான்.

“கவுண்டர்ங்கறாங்களே, கோயம்புத்தூர்க்காரரா?”

“ஆமா சார். இவர் எடுக்கற படங்கள் எல்லாம் ஹிட்டாயிடும். சினிமா உலகத்துல ரொம்ப பிரபலமான ஆளுதான்.”

“அரசியல் செல்வாக்கு வேற இருக்கோ? நல்லா தரோவா விசாரிக்கணும்.”

கே.கே. பிலிம்ஸ் என்று எழுதப்பட்ட பித்தளை போர்டு போட்ட ஒரு கட்டிடத்தின் முன் ஜீப் நின்றது.

“கான்ஸ்டபிள், உள்ளே போய் குட்டியண்ணக் கவுண்டர் இருக்காரான்னு தெரிஞ்சுக்கிட்டு வாங்க.”

ஒரு போலீஸ்காரர் இறங்கி உள்ளே சென்றார். திரும்பி வந்தார். “அவரோட வீட்ல இருக்காராம் சார்.”

“சரி, நீ ஏறு.”

“போயஸ் கார்டன் விடுப்பா.”

குட்டியண்ணக் கவுண்டரின் பங்களா முன் நின்றது ஜீப். முன் வாசலில் இருந்து பங்களாவின் வாசல் வரை செல்வதற்கே இரண்டு கிலோ மீட்டர் தூரம் இருந்தது. அரண்மனை போன்ற பங்களாவைக் கட்டி இருந்தார் கவுண்டர்.

போலீஸ் ஜீப்பைப் பார்த்ததும் கேட்டைத் திறந்துவிட்டான் காவல்காரன். இவர்களைப் பார்த்து, கட்டிப் போட்டிருந்த இரண்டு ராஜபாளையம் நாய்கள், சீற்றத்துடன் குரைத்தன. நாய்களின் சப்தம் கேட்டு, உள்ளிருந்து சிறுவன் ஒருவன் வெளியே வந்து பார்த்தான். கொஞ்சமாய் கண்களில் மிரட்சியைக் காட்டினான்.

“ஏ தம்பி, கவுண்டர் இருக்காரா?” செபாஸ்டியன் கேட்டார்.

அவன் பதில் சொல்வதற்குள், இவர்கள் நின்றிருந்த போர்டிகோவிற்கு கவுண்டர் வந்தார்.

“வாங்க சார். உள்ளே வாங்க” மூவரும் உட்கார்ந்த பின் தானும், அவர்களுக்கு எதிர்புறம் இருந்த சோபாவில் உட்கார்ந்தார். அவருடைய கனத்த சரீரத்தைத் தாங்கிய குஷன், இரண்டு அங்குலத்திற்கு அமுங்கி, எழும்பியது.

சுவரில் ஆங்கங்கே முதல்வர், மற்ற சில மந்திரிகளுடன் சினிமா விழாக்களில் கலந்துக் கொண்ட புகைப்படங்கள் பெரிதாக்கப்பட்டு மாட்டப்பட்டிருந்தன.

நவநாகரீகமான, விலையுயர்ந்த வீட்டு அலங்காரப் பொருட்கள், அவருடைய பணக்காரத்தனத்தைப் பறை சாற்றுவதாய் இருந்தன. குணாளன் ஆரம்பித்தார்.

“மிஸ்டர் கவுண்டர், நாங்க நிரஞ்சனோட கொலை வழக்கு விஷயமா விசாரணைக்கு வந்திருக்கோம். நிரஞ்சனை திரைப்படத்துல அறிமுகப்படத்தினது நீங்கதான்னு சொல்றாங்க.”

“ஆமா சார். ஸ்டுடியோவில எடுபிடியா வேலை பார்த்துக்கிட்டிருந்த அவனுக்கு முதல்ல ஹீரோ சான்ஸ் குடுத்தது நான்தான்.”

“சமீபத்துல ஒரு புதுப்படத்துக்கு நீங்க கால்ஷீட் கேட்டு, அவர் மறுத்ததாக செய்தி வந்ததே. அது உண்மையா?”

“ஆமா சார். அந்தக் கதையில் வர்ற கதாநாயகனோட காரக்டர் நிரஞ்சன் மட்டுமே செய்யக் கூடியதா இருந்துச்சு. அவர் செஞ்சாதான் சிறப்பா இருக்கும்னு டைரக்டர் சொன்னதால நிரஞ்சனை இருபது நாள் கால்ஷீட் கேட்டேன். ஆனா நைன்ட்டி நைன் வரைக்கும் டேட்ஸ் இல்லைன்னு சொன்னார். ரொம்ப கெஞ்சி கேட்டும் கூட பிடிவாதமா மறுத்துட்டார்.”

“உங்க ரெண்டு பேருக்கும் கடுமையான வாக்குவாதம் நடந்துச்சு. அவரைத் தொலைச்சுக் கட்டறதாகவும் சொன்னீங்க. சொன்னது போலவே அவரைத் தீர்த்தும் கட்டிட்டீங்க...” கவுண்டர் கோபத்தில் முகம் மாறினார். பதில் சொல்ல வாயெடுத்தார். அதற்குள் தொலைபேசி கிணுகிணுத்தது.

வேலைக்காரச் சிறுவன் எடுத்துப் பேசிவிட்டு கவுண்டரிடம் வந்தான். “ஐயா, உங்களுக்கு போன்” என்றான்.

“யாருடா” எரிச்சலாக கேட்டார் கவுண்டர்.

“மந்திரி மகாதேவனோட பி.ஏ. தென்னரசுவாம் சார்.”

உடனே கவுண்டரின் முகம் மலர்ந்தது. ரிசீவரை எடுத்துப் பேசினார்.

“ஹலோ, என்னங்க தென்னரசு? என் புதுப்படத்துல ஹீரோ ராம்குமார். ஜோடி, உங்க அக்கா பொண்ணுதான். அதுல ஒண்ணும் மாற்றம் இல்லை. கவுண்டர் சொன்னா சொன்னதுதான் தெரியும்ல? நம்ம புதுப்பட பூஜைக்கு குத்துவிளக்கேத்தறது மகாதேவன் சார்தான். ஞாபகம் இருக்குல்ல?”

“......”

“நானா? இப்பவா? இல்லீங்க தென்னரசு. நிரஞ்சன் கொலை விஷயமா போலீஸ் டிபார்ட்மென்ட்ல இருந்து ஏ.ஸி. இன்ஸ்பெக்டரெல்லாம் இங்க வந்திருக்காங்க. இப்ப என்னால வரமுடியாது.”

“......”

“மடியில கனம் இருந்தாதான வழியில பயப்படணும். எனக்கு ஒண்ணும் பிரச்சனை இல்லை. சாயங்காலம் பார்க்கலாம்.”

மந்திரி அளவில் தனக்கு செல்வாக்கு இருப்பதைக் காட்டிக் கொண்ட பெருமிதத்துடன் இவர்களை ஒரு பார்வைவிட்டார் கவுண்டர்.

“ஏ.ஸி. சார். நான் அன்னிக்கு நிரஞ்சன் கூட கோபமா பேசினது உண்மைதான். தொலைச்சுக் கட்றதா சொன்னதும் உண்மைதான். அது அவரை சினிமா உலகத்துல இருந்துங்கற அர்த்தத்துலதானே தவிர, இந்த உலகத்துல இருந்துங்கற அர்த்தத்துல இல்லை.

“நிரஞ்சனோட கொலைக்கும் எனக்கும் எந்தவிதத் தொடர்பும் கிடையாது.”

“நிரஞ்சன் மகாபலிபுரம் போன பதினெட்டாம் தேதில இருந்து இருபத்தொன்பதாம் தேதிவரைக்கும் நீங்க உள்ளூர்ல தான் இருந்தீங்களா?”