Lekha Books

“நம்ம ஐயாவைப் பத்தி எதுனா தகவல் வந்துதாப்பா?” தயக்கமாய் கேட்டாள் வேலம்மா. உதட்டைப் பிதுக்கி விட்டு, பங்களாவை விட்டு வெளியேறினான். கார்ஷெட்டில் இருந்த வெள்ளை நிற மாருதி காரை வெளியே எடுத்தான்.

‘கடவுளே, ஆக்ஸிடென்ட் ஆகிக் கிடக்கற அந்தக் காரும் நிரஞ்சனோடதா இருக்கக் கூடாது. அந்த பாடியும் அவரோடதா இருக்கக் கூடாது.’ இஷ்ட தெய்வங்களை வேண்டிக் கொண்டே காரை விரைவாகச் செலுத்தினான்.

கார், சென்னையின் நெரிசலைக் கடந்து, அடையாறு, திருவான்மியூர் தாண்டவே ஒரு மணி நேரத்துக்கு மேல் ஆனது. வழக்கத்தைவிட சற்று வேகமாக காரை ஓட்டினான்.

இன்ஸ்பெக்டர் சொன்ன இடத்தில் நிறுத்தினான்.

அங்கே ஏறக்குறைய சிதைந்து போன கறுப்பு சியோல்லா கார். மரத்தின் மீது மோதிய நிலையில் கிடந்தது. ‘கறுப்பு சியோல்லா! கடவுளே! கடவுளே!’ காரை விட்டு இறங்கினான் சோமு. நம்பர் ப்ளேட்டைக் காணவில்லை.

காவல் துறையினருடன் சீரியஸான முகத்துடன் செபாஸ்டியன் நின்றிருந்தான். சோமுவின் அருகே வந்தான்.

“முதல்ல பாடியை பார்த்துடுங்க சோமு.”

சோமு. தெருவோரமாய் கிடத்தப்பட்டிருந்த உடலை நெருங்கிச் சென்று பார்த்தான். வலது கை துண்டாகி இருந்தது. முகம் அடையாளமே தெரியாத நிலையில் சேதமாகி, காரின் கண்ணாடித் துண்டுகள் குத்தியதால் ஏற்பட்ட காயங்களினால் வழிந்த ரத்தம் உறைந்து முகம் முழுவதும் அப்பியிருந்தது.

சோமு, உடலின் முகப்பகுதிக்குக் குனிந்தான். மூக்கைப் பிடித்துக் கொண்டான். துர்வாசனை வீசியது. ஒன்றும் புலப்படவில்லை.

“இன்ஸ்பெக்டர் சார், அடையாளமே தெரியலையே. உயரம், வயசு எல்லாம் ஓரளவு ஒத்துப் போகுது. ஆனா... முகம்...” தயக்கமாய் பேசிக் கொண்டிருந்தவன் சுறுசுறுப்பானான்.

“இன்ஸ்பெக்டர் சார், நிரஞ்சனுக்கு இடது கையில் முழங்கைக்கு கீழே ஒரு ஆழமான, பெரிய தழும்பு இருக்கும்.”

“அப்படியா? அதையும் பார்த்துடுவோம்.” செபாஸ்டியன் தன் கையில் இருந்த லத்தியினால் மெதுவாக அந்த உடலின் இடது கையைத் திருப்பினான். சோமு உட்கார்ந்து கவனித்தான். மறுபடி, மறுபடி நிதானமாகக் கவனித்தான்.

“அப்பாடா, இது எங்க நிரஞ்சன் இல்லை சார். அவர் கையில அந்தத் தழும்பு ரொம்ப நல்லாவே தெரியும். இந்த பாடியில விபத்துனால ஏற்பட்ட புது காயங்கள் தான் இருக்கே தவிர, எந்தத் தழும்பும் இல்லை. கடவுள் கைவிடவில்லை சார். எங்க நிரஞ்சன் திடீர்னு எங்க இருந்தாவது வந்துடுவார்னு நான் நம்பறேன் சார்.”

“ஓ.கே. மிஸ்டர் சோமு. நீங்க புறப்படுங்க. நாங்க சோதனைக்காகவும், விசாரணைக்காகவும் நிரஞ்சனோட வீட்டுக்கு வரவேண்டி இருக்கும். நீங்க அங்கதான் இருப்பீங்க?”

“வாங்க சார். நான் அங்கதான் இருப்பேன். நிரஞ்சனோட பெரியம்மா உடம்பு சரியில்லாமப் படுத்திருக்காங்க.”

“அப்படியா? அவங்கதான் வீட்ல இருக்கறவங்களா? அவங்களையும் விசாரிக்கணுமே.”

“நீங்க அங்க மூணு மணி நேரத்துக்கப்புறம் வந்தீங்கன்னா நல்லது சார். பெரியம்மா உடம்பு சரி இல்லாம இருக்காங்க. தூக்கத்துக்கு ஊசி போட்டிருக்கார் டாக்டர். அதனாலதான் சொல்றேன். மூணு மணி நேரத்துக்கப்புறம் வந்தீங்கன்னா அவங்க கூடப் பேசலாம்.”

“ஓ.கே. நான் கொஞ்சம் நேரம் கழிச்சு வரேன்.”

“அப்போ, நான் கிளம்பறேன் இன்ஸ்பெக்டர் சார்.”

சோமு மீண்டும் சென்னையை நோக்கி மாருதியை செலுத்தினான்.

காவல் துறையினர், காவல் நிலையம் வந்து சேர்ந்ததும், போலீஸ்காரர் ஒருவர் செபாஸ்டியனிடம் ஓடிவந்தார்.

“சார், ஏ.சி. உங்களுக்கு போன் பண்ணினார் சார்.”

“நிரஞ்சன் விஷயமா போயிருந்தேன்னு சொன்னியா?”

“சொன்னேன் சார். நீங்க வந்த உடனே, அவருக்கு உங்களை போன் பண்ணச் சொன்னார் சார்.”

செபாஸ்டியன், அசிஸ்டென்ட் கமிஷனர் குணாளனுக்கு போன் செய்தான். “குட் ஆப்டர்நூன் சார். போன் பண்ணதா சொன்னாங்க.”

“யெஸ். நீங்கதானே நிரஞ்சன் கேஸை பார்த்துட்டிருக்கீங்க?”

“ஆமா சார்.”

“இப்போதைக்கு தெரிஞ்ச தகவல்?”

“மகாபலிபுரம் போற ரூட்ல ஒரு கறுப்பு சியோல்லா காரும், ஒரு டெட் பாடியும் கிடக்கறதா தகவல் கிடைச்சது சார். முகம் அடையாளம் தெரியலை. நிரஞ்சனோட பி.ஏ.வைக் கூப்பிட்டு விஷயத்தைச் சொன்னோம்.”

“அது நிரஞ்சனோட உடல் இல்லைன்னு சொல்லிட்டார் சார்.”

“அப்படியா? இப்போ நிரஞ்சனோட கேஸை என்னோட தலைமையில டீல் பண்ணச் சொல்லி உத்தரவு வந்திருக்கு. எனக்கு நிரஞ்சனோட கேஸ் விபரங்கள் வேணும். நீங்க இங்க ஆபீசுக்கு உடனே வாங்க.”

“இதோ வரேன் சார்.”

நிரஞ்சனின் கேஸ் ஃபைலை எடுத்துக் கொண்டு செபாஸ்டியன், கமிஷனர் அலுவலகத்திற்குப் புறப்பட்டான்.

அங்கிருந்து குணாளனும், செபாஸ்டியனும் சில போலீஸ்காரர்களுடன் நிரஞ்சனது பங்களாவிற்குப் போனார்கள்.

போலீஸ் ஜீப்பையும் காவல் துறையினரையும் பார்த்த காவல்காரன், பயம் கலந்த மரியாதையோடு காம்பவுண்டு கேட்டைத் திறந்து விட்டான். பின் இன்ட்டர்காமை எடுத்தான்.

“சோமு சார், போலீஸ் வந்திருக்காங்க” சொல்லிவிட்டு திரும்பினான். அதற்குள் காவல் துறையினர் போர்டிகோவில் ஏறிக் கொண்டிருந்தார்கள். இவர்களை சோமு எதிர் கொண்டு அழைத்தான்.

“வாங்க சார். உள்ளே வாங்க.”

“சார். இது நிரஞ்சனோட பி.ஏ. மிஸ்டர் சோமு. இவர் அசிஸ்டெண்ட் கமிஷனர் மிஸ்டர் குணாளன். சாரோட தலைமையிலதான் இந்தக் கேஸை டீல் பண்ணப் போறோம்.”

“வணக்கம் சார்.” வணக்கம் தெரிவித்த சோமுவை கூர்ந்து கவனித்தார் குணாளன்.

“நிரஞ்சன் ஷூட்டிங் இல்லாத நேரத்துல வெளியூருக்குப் போயிடுவாரா?”

“ஆமா சார். பெரும்பாலும் படப்பிடிப்பு இல்லாத சமயங்கள்ல ஊருக்குப் போயிடுவார்.”

“எத்தனாம் தேதி போனார்?”

“பதினெட்டாம் தேதி காலைல போனார் சார். அதுக்கப்புறம் அவர்கிட்ட இருந்து போன் கால் வரவே இல்லை சார்.”

“நீங்க ஏன் கூடப் போகலை?”

“படப்பிடிப்பு இருந்தா மட்டும்தான் சார் நான் போவேன்.”

“டிரைவர் எங்கே?”

“நிரஞ்சன் சார் ஊர்ல இல்லாத நாட்கள்ல அவன் வேலைக்கு வரமாட்டான் சார்.”

“அவன் பேர் என்ன?”

“மணி.”

“அவனோட அட்ரஸ் எழுதிக் குடுங்க.”

சோமு ஒரு காகிதத்தில் டிரைவர் மணியின் விலாசத்தை எழுதிக் கொடுத்தான்.

“வேற யார் இங்கே நிரஞ்சன் கூட இருக்காங்க?”

“நிரஞ்சனோட பெரியம்மா இருக்காங்க.”

“வேலைக்காரங்க?”

“சமையல்காரம்மா, அவங்களோட பொண்ணு, தோட்டக்காரன், வாட்ச்மேன் இருக்காங்க சார்.”

“முதல்ல, சமையல்காரம்மாவையும், அவங்க பொண்ணையும் கூப்பிடுங்க.”

சோமு உள்ளே சென்று சமையல்கார வேலம்மாவையும், மகள் லஷ்மியையும் அழைத்து வந்தான்.

வேலம்மாவின் கண்களில் பயம் மின்னியது. அவள் மகள் லஷ்மி. ‘கல்லுக்குள் ஈரம்’ விஜயசாந்தி ஜாடையில் பாவாடை, தாவணியில் இருந்தாள்.

கண்களில் வெகுளித்தனமும், முகத்தில் மாறாத இளம் சிரிப்புடனும் தென்பட்டாள்.