Lekha Books

“நீங்க மட்டும் என்னை விட்டுட்டுப் போயிட்டு வந்துட்டீங்கள்ல?”

“பெரியம்மா, உங்களுக்கு பி.பி. அதிகமாக இருக்கு. கூட்டத்துக்கெல்லாம் கூட்டிட்டுப்போக வேணாம்னு டாக்டர் சொன்னார்ல, அதான் வீட்ல ரெஸ்ட் எடுத்திட்டிருங்கன்னு விட்டுட்டுப் போனோம்.”

“சரி, சரி. அங்கே எல்லாம் நல்லபடியா நடந்துச்சா?”

“ஓ, பிரமாதம். நிரஞ்சனை மெழுகு சிலை செஞ்சு வச்சிருக்காங்கம்மா. ரொம்ப அழகா இருக்கு.” சோமு முந்திக் கொண்டு பேசினான்.

“ஏ, முந்திரிக் கொட்டை, ஒன்னையா நான் கேட்டேன்?”

“பெரியம்மா, நாளைக்கு வீடியோ கேசட் வந்துடும்... பாருங்க. அந்த ராம்குமாரும் நானும் ஒண்ணா இருந்ததைப் பார்த்துட்டு ரசிகர்கள் எல்லாம் ரொம்ப குஷியாயிட்டாங்க.”

“ஏ, சோமு இவனுக்குத் திருஷ்டி சுத்திப் போடணும். வேலம்மாவை தயாரா இருக்கச் சொன்னேன். உள்ளே போயி அவளை வரச் சொல்லு.”

சோமு வீட்டினுள் சென்றான். வேலம்மா, நிரஞ்சனுக்கு திருஷ்டி சுற்றி நெறித்து விட்டாள்.

“உள்ளே போய் படுத்துக்கோங்க, பெரியம்மா. நானும் தூங்கப் போகணும். ரொம்பக் களைப்பா இருக்கு.”

“தூங்கப் போறியா? இன்னும் நீ பால் குடிக்கலை. பழம் சாப்பிடலை. ராத்திரிக்கு சாப்பாடு, டிபன் எதுவுமே சாப்பிடமாட்டே. பால், பழமாவது சாப்பிட்டுட்டுப் படுத்துக்க.”

“நீங்க போய் படுங்க. நான் சாப்பிட்டுக்கறேன்.”

“எல்லாம் டேபிள் மேலே எடுத்து வச்சிருக்கு. வேலம்மா இருக்கா. அவகிட்ட கேளு வேற எதுவும் வேணுமின்னா.”

“சரி, பெரியம்மா. சோமு! நீ கிளம்பு. மாருதியை எடுத்துக்கிட்டு போ.”

“குட் நைட் சார்.”

“குட் நைட்.”

சோமு மாருதியின் சாவியை எடுத்துக் கொண்டு புறப்பட்டான். சோமுவின் உபயோகத்திற்கென நிரஞ்சன் வாங்கிக் கொடுத்திருந்த வெள்ளை நிற மாருதியைத் தானே ஓட்டிக் கொண்டு வீட்டிற்கு விரைந்தான்.

செய்தித்தாளில் மூழ்கி இருந்தான் அருண். “என்ன? ஒரேயடியா நியூஸ் பேப்பர்ல மூழ்கிட்டாப்ல இருக்கு?” ராம்குமார் கேட்டான்.

காதில் வாக்மேனைப் பொருத்திக் கொண்டே அருகில் வந்த ராம்குமாரை நிமிர்ந்து பார்த்தான் அருண்.

“சூப்பர் கவரேஜ் பாஸ். விழாவைப் பத்தி எல்லா பேப்பர்லயும் நல்லா எழுதி இருக்காங்க. ‘சூப்பர் ஹீரோக்கள் இணைந்த விழா’ செய்திக்குத் தலைப்பு இப்படி போட்டிருக்காங்க. நீங்களும் நிரஞ்சனும் கட்டிப் பிடிச்சிட்டிருக்கிறாப்ல இருக்கற போட்டோவைப் போட்டிருக்காங்க.”

ராம்குமார் அவனிடம் இருந்து செய்தித்தாளை வாங்கிப் பார்த்தான்.

“ராம்குமார், இந்த பேப்பர்ல நிரஞ்சனோட அறிக்கை வெளியிட்டிருக்காங்க.”

“என்னவாம்?”

“நிரஞ்சனுக்கு இடைவெளி இல்லாத படப்பிடிப்பு இருந்ததுனால ஓய்வு தேவைப்படுதாம். அதனால் வெளியூர் போகப் போறாராம்.”

“எந்த ஊருக்குப் போறாராம்?”

“மகாபலிபுரத்துக்குப் போகப் போறாராம்.”

“எத்தனை நாளாகுமாம்?”

“ஒரு வாரம்னு போட்டிருக்கு பாஸ். ‘உடல் ஓய்வு நாடுகிறது; உள்ளம் அமைதி தேடுகிறது’ அப்படி இப்படின்னு டைலாக் விட்டிருக்காரு. ஒரு வாரத்துக்கு அப்புறம் அன்னை ப்ரொடக்ஷன்ஸ்ல ஷுட்டிங் இருக்காம்.”

“அன்னை புரொடக்ஷன்ஸா? பெரிய கம்பெனியாச்சே? எனக்கு ரொம்ப நாளா ஆசை அவங்க பேனர்ல நடிக்கணும்னு.”

“அவங்க எல்லா ஹீரோவையும் வச்சு எடுப்பாங்க பாஸ். உங்களையும் கூப்பிடுவாங்க.”

“கூப்பிடலையே.”

“அட என்ன ராம், ஒரேடியா அலுத்துக்கறீங்க. பெரிய கம்பெனிகளெல்லாம் கால்ஷீட் கேட்டு வந்துக்கிட்டேதான் இருக்காங்க.”

“வேற என்ன நியூஸ்?”

“வேற என்ன, சினிமா நியூஸ் முழுக்க முழுக்க நீங்க ரெண்டு பேரும்தான். அரசியல் உங்களுக்குப் பிடிக்காது. அது சரி, சாப்பிட்டுட்டீங்களா? ஷுட்டிங் புறப்படணும்ல?”

“இன்னிக்கு லொக்கேஷன் எங்கே?”

“ஏ.வி.எம்.ல.”

“முதல்ல அங்க போன் பண்ணி ஜிகினாஸ்ரீ வந்தாச்சான்னு கேளு. அவ வந்துட்டான்னு தெரிஞ்சப்புறம் தான் நாம புறப்படணும்.”

“ஏன் பாஸ்?”

“ஏனா? இன்னிக்கு அவகூட தான் காம்பினேஷன் ஷாட் இருக்கு. போன ஷெட்யூல்ல அவளுக்காக எவ்வளவு நேரம் காத்துக்கிடந்தேன், மறந்துட்டியா? போய் ஃபோன் பண்ணிக் கேள் மகாராணி வந்துட்டாங்களான்னு.”

அருண் தொலைபேசி இருக்குமிடத்திற்கு நகர்ந்தான்.

பெரியம்மா டிபன் காரியரில் வகை வகையான உணவு வகைகளை எடுத்து வைக்கச் சொல்லி ஆணையிட்டுக் கொண்டிருந்தாள் சமையல்காரி வேலம்மாவிற்கு.

வேலம்மாவின் மகள் லட்சுமி, நிரஞ்சனின் தேய்த்த துணிகளை ஒழுங்குப்படுத்திக் கொண்டிருந்தாள்.

சோமு­­ டிஸ்க் ப்ளேயர், டார்ச் லைட் இவற்றை எடுத்து வைப்பதில் கவனமாக இருந்தான். நிரஞ்சன் மகாபலிபுரம் புறப்படுவதற்கான ஏற்பாடுகள் துரிதமாக நடந்து கொண்டிருந்தன. எல்லாம் தயாரானதும் சோமு, நிரஞ்சனின் அறைக்குச் சென்று கதவைத் தட்டினான்.

“யெஸ், கம்-இன்” குரல் கேட்டதும், கதவைத் தள்ளிக் கொண்டு உள்ளே சென்றான்.

“சார், நீங்க சாப்பிட வருவீங்களாம், அம்மா கூப்பிட்டாங்க.”

“அம்மா எப்படி இருக்காங்க? நேத்தைவிட தேவலையா?”

“அவங்களை வந்து பாருங்க. உங்களுக்கு சாப்பிடறதுக்கு என்னென்னமோ பார்சல் பண்ணிக்கிட்டிருக்காங்க.”

“அப்படியா? ஓய்வு எடுங்கன்னு சொன்னா கேட்க மாட்டாங்களே. நீ போ, இதோ வர்றேன்.” நிரஞ்சன் ஹாலுக்கு வந்தான். அங்கே இரண்டு பெரிய டிபன் காரியர்களைப் பார்த்தான்.

“பெரியம்மா இதென்ன? என் ஒருத்தனுக்கு இவ்வளவு சாப்பாடா?”

“சாப்பாடுதான் நீ சாப்பிட மாட்டியே? எல்லாம் பலகார வகைங்கதான்.”

“உங்களுக்கு உடம்புக்கு இப்போ எப்படி பெரியம்மா இருக்கு?”

“ஒண்ணும் பிரச்சனை இல்லைப்பா. நீ சாப்பிட வா.”

வழக்கம் போல, அளவாக சாப்பிட்டு முடித்து, போர்டிகோவிற்கு வந்தான் நிரஞ்சன்.

“சோமு, சாமான்களை எல்லாம் கார்ல ஏத்தலாமே?”

“இன்னும் இந்த மணி வரலையே சார்?”

“மணியா? அவன் எதுக்கு? ஐயா ஜாலியா செல்ஃப் டிரைவ் பண்ணிக்கிட்டு போகப் போறேனாக்கும்.”

“நீங்களேவா காரை ஓட்டிக்கிட்டு போகப் போறீங்க?”

“ஆமா, அதனாலதான் நேத்தே மணிக்கிட்ட ஒரு வாரம் லீவுன்னு சொல்லி அனுப்பிட்டேன்.”

“நான் உங்க கூட வர்ரேன்னா அதுவும் வேண்டாங்கறீங்க. டிரைவரையும் வேண்டாங்கறீங்க...”

“அட, என்ன சோமு? இதோ இருக்கு மகாபலிபுரம். நான் கார் ஓட்டிக்கிட்டுப் போயிட மாட்டேனா? எனக்கு தனிமை வேணும்னுதானே போறேன்.”

“பத்திரமா போயிட்டு வாங்க. இருபத்தெட்டாம் தேதி அன்னை ப்ரொடக்ஷன்ஸ் ஷூட்டிங் இருக்கு. மறந்துடாதீங்க.”

“சச்ச... அதை மறப்பேனா? நான் இருபத்தேழாந்தேதி ராத்திரியே வந்துடுவேன்.”

“நீங்க பாட்டுக்கு தனிமை, இனிமைன்னு லேட் பண்ணிடாதீங்க சார். கம்பெனியும் பெரிசு. டைரக்டரும் பெரிசு. ஷாட் ஆரம்பிக்கும்போது ஆர்ட்டிஸ்ட் இல்லைன்னா அவர் பயங்கர டென்ஷன் ஆயிடுவார்.”

“முந்தின நாளே வந்துடுவேன் சோமு. எனக்குத் தெரியாதா, டைரக்டரைப் பத்தி. நீ கவலைப்படாத. ஷெட்ல போய் என் காரைக் கொண்டா.”

“எந்தக் கார் சார் வேணும்?”

“சியல்லோ.”

“இதோ நான் போய் கொண்டு வர்றேன்.”