Lekha Books

“அவ்வளவு பெரிய ஸ்டுடியோவா சார்?”

“ஆமா. முழுசும் சுத்திப் பார்க்கணும்னா ஸ்டுடியோவுக்குள்ளே ஏற்பாடு செஞ்சிருக்கற ட்ராம்ல போய்த்தான் பார்க்க முடியும்.”

“நிறைய செட்டிங்ஸ் எல்லாம் இருக்கா சார்?”

“எக்கச்சக்கம். எல்லாம் ரெடிமேடா எப்பவும் தயாரா இருக்கும். பழைய காலத்துல நடக்கற மாதிரி கதையைப் படமெடுக்கணும்னா, அதுக்காக பல வருஷங்களுக்கு முன்னால இருந்த கட்டிடங்களை அதே மாடல்ல பண்ணி வச்சிருக்காங்க. நவீன கட்டிடங்கள் வேணும்னா அதுக்கும் செட் இருக்கு. ஒரு கட்டிட செட் நான் பார்த்துக்கிட்டிருக்கும்போதே தீப்பிடிச்சு எரிஞ்சது.”

“தீப்பிடிச்சா?”

“ஆமா, ஆனா ரெண்டே நிமிஷத்துல எரிஞ்சுக்கிட்டிருந்த சுவடு கொஞ்சம் கூட இல்லாம மறுபடியும் அழகான கட்டிடமாயிடுச்சு. அது போல ஒரு பெரிய பாலம் செட் திடீர்னு ரெண்டா உடைஞ்சு கீழே விழுந்தது. சில நிமிஷங்கள்ல பழையபடி இணைஞ்சுடுது. எல்லாமே எஃபெக்ட்ஸ். ரொம்ப சூப்பர். நீர்வீழ்ச்சி. கடல், சர்ச், தீவு, வெள்ளம் பொங்கற செட், குளம், மரம் கீழே விழற மாதிரி செட்-அப், மழை, பனி இப்படி எத்தனையோ. அந்த நாட்டு மக்களின் கலையறிவையும், செயல் திறனையும் எப்படி பாராட்டறதுன்னே தெரியாது. நான் பார்த்து ரசிச்ச எல்லாவற்றையும் விரிவா சொல்றதுக்கு ஒரு நாள் முழுசும் கூடப் பத்தாது.”

“அமெரிக்காவுல எல்லா இடங்களையும் பார்த்திட்டீங்களா சார்?”

“ஷூட்டிங் நேரம் போக, கிடைச்ச நேரத்துல முக்கியமா பார்க்க வேண்டிய இடங்களைப் பார்த்துட்டேன். வாக்ஸ் மியூசியம் என்னை ரொம்பக் கவர்ந்த ஒரு கலைக்கூடம்.”

“வாக்ஸ் மியூசியமா? அதென்ன சார்?”

“வாக்ஸ் மியூசியத்துல, பிரபல தலைவர்கள், பிரபல திரைப்பட நடிகர், நடிகையோட உருவங்களை சிலைகளாக வச்சிருக்காங்க. எல்லாமே ஒரு வித மெழுகுல செஞ்சது. நிஜ உருவத்துக்கும் சிலைக்கும் வித்தியாசமே தெரியாது.”

“அங்கே நிறைய பேரோட சிலைங்களை வச்சிருக்காங்களா சார்?”

“இருநூறுக்கும் மேற்பட்ட சிலைகள் இருக்கு. மர்லின் மன்றோ, சார்லி சாப்பின், லாரல்-ஹாடி, ரீகன், எலிஸபெத் டெய்லர் ஆகியோரோட சிலைங்க இருக்கு. அவங்களையெல்லாம் நேர்ல பார்க்கிற மாதிரியே இருக்கு. மைக்கேல் ஜாக்சனை அவரோட பிராண்ட் புன்னகையில் அசலா சிலை வடிவமைச்சிருக்காங்க. ஃபென்டாஸ்டிக்.”

“மெழுகு சிலைன்னு சொல்றீங்க? இதை எப்படிச் செய்யறாங்களாம்?”

“சிலை செய்யற விதத்தை விளக்கி காட்டறதுக்காக வீடியோ கேசட்ல படமெடுத்திருக்காங்க. இந்த காசெட் பாக்ஸ் மியூசிய ஆபீசுல விற்பனைக்கு வச்சிருக்காங்க.”

“நீங்க அந்த காசெட் வாங்கி இருக்கீங்களா சார்?”

“ஓ வாங்கி இருக்கேன். பார்க்கறதுக்குதான் நேரம் இல்லை.”

“சார், இன்னும் ஒரே கேள்வி...”

“கேளுங்க.”

“நிரஞ்சனுக்கு மத்திய அரசு விருது கிடைச்சுருக்கு. இதைப் பத்தி நீங்க என்ன சொல்ல விரும்பறீங்க.”

 “சக கலைஞர் ஒருத்தருக்கு மத்திய அரசோட விருது கிடைச்சிருக்குன்னா அது திரைப்பட உலகமே பெருமைப்படற விஷயம். நிரஞ்சன் ஒரு திறமையான நடிகர். மிகக் குறுகிய காலத்துல புகழின் உச்சிக்குப் போயிருக்கற அதிர்ஷ்டசாலியும்கூட. தகுந்த ஒரு கலைஞருக்கு அவார்ட் கெடச்சதுல ரொம்பப் பெருமைப்படறேன்.”

“நீங்க அவரைப் பத்தி இவ்வளவு பெருந்தன்மையாப் பேசறீங்க. ஆனா, உங்க ரெண்டு பேருக்கும் கடுமையான போட்டி இருக்குன்னு பேசிக்கிறாங்களே?”

“போட்டி இருக்கறதுல தப்பு இல்லை. பொறாமைதான் கூடாது. நிரஞ்சன் எனக்கு இனிய நண்பர். ரசிகர்கள் எங்க மேல வச்சிருக்கற அதிகப்படியான அபிமானத்துல பிரிச்சுப் பேசறாங்களே தவிர, நாங்க ரெண்டு பேரும் ஒற்றுமையாத்தான் இருக்கோம். நான் அமெரிக்காவுல பார்த்த வாக்ஸ் மியூசியம் போல இந்தியாவிலயும் வாக்ஸ் மியூசியம் அமைச்சு, நம்ப நாட்டு பிரமுகர்களுக்கு சிலை வச்சா நல்லா இருக்குமேன்னு யோசிச்சேன். நான் நினைச்ச நேரம் நல்ல நேரமோ என்னமோ, அரசாங்கமும் அதைப் பத்தி பரிசீலனை பண்ணி, வாக்ஸ் மியூசியம் அமைக்க முடிவு பண்ணி இருக்கு. அதுக்கு ஆரம்பமா நிரஞ்சனுக்கு மெழுகு சிலை வைக்கணும்னு பிரியப்பட்டு, அரசாங்கத்துக்கு எழுதிப்போட்டேன்.”

“அரசோட சம்மதம் கிடைச்சுடுச்சா சார்.”

“ஓ. சிலை செய்யறதுக்கு ஆகற செலவுல பெரும் பகுதியை நானே ஸ்பான்சர் செய்யறதா தெரிவிச்சிருக்கேன்.”

“உங்களைப் போல நல்ல இதயம் உள்ள கலைஞர் கிடைச்சதுக்கு தமிழ்நாடு பெருமைப்படணும் சார். சாரி, ஒரே ஒரு கேள்வின்னு சொல்லிட்டு நிறைய டைம் எடுத்துட்டேன்.”

“இட்ஸ் ஆல் ரைட். எனக்காக டைரக்டர் வெயிட் பண்ணிட்டிருக்கார்.”

“ஓ.கே. சார். தாங்க்யூ.”

“வெல்கம்.”

ராம்குமார் படபிடிப்பு நடைபெறும் இடத்திற்கு படு ஸ்டைலாக நடந்து சென்றான் வேகமாக. மஞ்சுளாவையே வாய் பிளந்தபடி பார்த்துக் கொண்டிருந்த அருண், “என்ன மேடம்? பேட்டி ஓ.கே.வா?” அளவுக்கதிகமாகவே சிரித்துப் பேசினான்.

“வெரிமச் இன்ட்டரஸ்டிங் சார். உங்களுக்குத்தான் நான் ரொம்ப தாங்க்ஸ் சொல்லணும்.”

“அதுக்கென்னங்க, ஏதோ என்னால முடிஞ்சது.”

“அப்போ, நான் கிளம்பறேன் சார்.”

“அடுத்து எப்போ பார்க்கறோம்?”

“எதுக்கு?”

“அ... வந்து... சும்மாதான்.”

‘வழியறான்’ நினைத்துக் கொண்ட மஞ்சுளா, “ஸீ யூ சார்” கையை ஆட்டி விடை பெற்றாள்.

குளித்து, ஈரமான தலையைத் துவட்டிக் கொண்டே வந்தான் நிரஞ்சன். மூன்று மாத காலம் தொடர்ந்து ஓய்வின்றி படப்பிடிப்பில் ஈடுபட்ட களைப்பில் முகம் மிகவும் சோர்வாக இருந்தது. சரியான தூக்கம் இன்றி கண்களைச் சுற்றி கருவளையங்கள் தோன்றி இருந்தன.

“சுப்பையா, இன்னிக்கு என்ன ரொம்ப சாவகாசமா இருக்க? ஷூட்டிங் இல்லையா?”

“பெரியம்மா, சுப்பையான்னு கூப்பிடாதன்னு எத்தனை தடவை சொல்லி இருக்கேன்? சுப்பையா சுப்பையான்னுக்கிட்டு.”

“தில்லிக்கு ராஜான்னாலும் நீ எனக்கு புள்ளைதாண்டா. இந்த சினிமாப் பேரெல்லாம் என் வாய்ல நுழையாது. ஷூட்டிங் இல்லையான்னு கேட்டேன்ல?”

“ப்ரொட்யூசர் வீட்டில யாரோ இறந்துட்டாங்களாம். ஷூட்டிங் கான்ஸல்.”

“சரி, சரி சாப்பிட வா. இன்னிக்காவது இட்லி தோசைன்னு சாப்பிடக் கூடாதா?”

“என்னது? இல்லி தோசையா? இதெல்லாம் சாப்பிட்டா உடம்பு பருத்துடும். அப்புறம் வீட்லதான் உட்கார்ந்திருக்கணும்.”

“ஆமா... கேப்பை கூழும், வறட்டு சப்பாத்தியும் சாப்பிட்டுக்கிட்டு, சினிமா ஸ்டாரானா தினமும் பிரியாணியாவே சாப்பிடுவேன்னு சொன்ன?”

“சொன்னேந்தான். யார் இல்லைன்னா? பிரியாணி சாப்பிடற வசதிக்கு வந்துட்டோம்ல. கண்டதையும் சாப்பிடாம அளவா இருந்தாத்தான் கதாநாயகனா நிற்க முடியும். இல்லை... நிரஞ்சனை, அப்பா, தாத்தா வேஷத்துல தான் நடிக்கக் கூப்பிடுவாங்க.”

“என்ன சினிமாவோ... சரி, சாப்பிட வா.”

“ஹலோ சார், குட்மார்னிங்” சோமு வந்தான். “மன்றத் தலைவர் சக்திவேலை வரச் சொல்லி இருக்கேன்.”

“எத்தனை மணிக்கு வரச் சொல்லி இருக்க?”

“ஒன்பது மணிக்கு.”