நீ எங்கே? என் அன்பே ! - Page 5
- Details
- Category: மர்ம கதைகள்
- Published Date
- Written by chitralekha
- Hits: 8684
“சார், நீங்க வளர்றதுக்கு காரணம் பத்திரிகைதான் சார். இதை மறந்துடாதீங்க. நாங்க ஒண்ணுமே எழுதலைன்னா மக்களுக்கு உங்களைத் தெரியவே தெரியாது. ஞாபகம் வச்சுக்குங்க.”
“என்ன ரொம்ப மிரட்டற? நீ நல்லதும் எழுத வேணாம், கெட்டதும் எழுத வேணாம். மக்களுக்கு ஞாபகப்படுத்திக்கற வழி எங்களுக்குத் தெரியும்.”
“சார் உங்களுக்காகவே சிறப்பிதழ் தயார் பண்ணிக்கிட்டிருக்கோம். பின்னால வருத்தப்படாதீங்க.”
“வருத்தப்படப் போறது நீயா நானான்னு பார்த்துடுவோண்டா. கெட் அவுட்.”
“ஒரு பத்திரிகை ரிப்போர்ட்டரை அவமானப்படுத்தீட்டீங்கள்ல, நிச்சயமா இதோட பலனை நீங்க அனுபவிப்பீங்க.”
“சரிதான் போடா. சோமு, என்ன பார்த்துகிட்டே நிக்கற? இவனை வெளியே தள்ளு.” நிரஞ்சன் பங்களாவிற்குள் நுழைந்தான். பாலு மெளனமாக வெளியே நடந்தான். உள்ளே வந்த நிரஞ்சன் தொலைபேசி அருகே சென்று திரை உலகம் பத்திரிகையாளரின் வீட்டு எண்களை சுழற்றினான்.
“ஹலோ, திரை உலகம் எடிட்டர் சார் இருக்காரா? நான் நிரஞ்சன் பேசறேன். சார் கூட அவசரமா பேசணும்.” மறுமுனையில், குரல் நிரஞ்சனைக் காத்திருக்கப் பணித்தது. சில நிமிடங்களில் எடிட்டர் நர்மதனின் குரல் ஒலித்தது.
“ஹலோ, நிரஞ்சன், வணக்கம். என்ன காலை நேரத்துல திடீர் டெலிபோன்?”
“வணக்கம் சார். நிரஞ்சன் சிறப்பிதழ் போடப்போறதா கேள்விப்பட்டேன். ரொம்ப தாங்க்ஸ். நீங்க எனக்கு ரொம்ப நெருங்கிய நண்பராச்சே. உடனே கூப்பிட்டு நன்றி சொல்லலாம்னுதான் ஃபோன் பண்ணினேன்.”
“ரொம்ப சந்தோஷம் நிரஞ்சன்.” நிரஞ்சனின் கனிவான நட்புப் பேச்சில் குளிர்ந்து போனார் நர்மதன். “சமீபகாலமா என்னோட இந்த திரை உலகம் பத்திரிகைதான் சர்க்குலேஷன் அதிகம்னு சொல்றாங்க. உங்களைப் போல பிரபலங்கள் ஆதரிச்சா நாங்களும் முன்னேறுவோம்.”
“நீங்க என்ன சார் இப்படி சொல்றீங்க? உங்களை மாதிரி பத்திரிகைகாரங்கதான் சார் கலை உலகுல இருக்கறவங்களைத் தூக்கி விடணும். ஆ... ஒரு விஷயம் உங்ககிட்ட மனம் விட்டு பேசலாம்னு...”
“அதுக்கென்ன நிரஞ்சன், சொல்லுங்க. தயக்கமே வேண்டாம்.”
“உங்க பத்திரிகை ரிப்போர்ட்டர் பாலு கண்டபடி, கொஞ்சமும் யோசிக்காம எதையாவது எழுதிடறாரு. நீங்களும் அப்படியே பப்ளிஷ் பண்ணிடறீங்க.”
“இணை ஆசிரியர் எடிட் பண்ணி இருப்பார். நான் பிஸியா இருக்கறப்ப அவர்தான் பிரிண்ட்டுக்கு அனுப்புவார்” சமாளித்துப் பேசினார் நர்மதன்.
“எனக்குத் தெரியாதா சார், உங்களைப் பத்தி. நீங்க எம்மேல ரொம்ப மதிப்பு, மரியாதை வச்சிருக்கீங்க. அந்த பாலு இப்போ கொஞ்சம் முன்னால இங்க வந்தான் என் பேட்டிக்கு டேட் கேட்டு. முடியாதுன்னு மறுத்துட்டேன்.”
“சார், நிரஞ்சன் சிறப்பிதழ் பாதிக்கு மேல ரெடியாயிடுச்சு. மூணு வாரமா பப்ளிசிட்டியும் பண்ணியாச்சு. உங்களோட சிறப்பு பேட்டி, ரசிகர்களின் டெலிபோன் கேள்வி இதெல்லாம் கூட விளம்பரத்துல அறிவிச்சுட்டோம்.” நர்மதன் பதறினார்.
“நர்மதன் சார், என்னோட முழு ஒத்துழைப்பும் உங்களுக்கு உண்டு. அதாவது என்னோட ஒரு நிபந்தனைக்கு நீங்க ஒத்துகிட்டா.” பேசி முடித்து விட்டு ரிசீவரை வைத்தான் நிரஞ்சன்.
கடற்கரை மணலை கையில் அள்ளுவதும், போடுவதுமாய் வெறித்த பார்வையுடன் உட்கார்ந்திருந்தான் பாலு.
“டேய், பாலு என்னடா ரொம்ப டல்லா இருக்கு?” நண்பன் ஆனந்தின் குரல் கேட்டும், பதில் பேசாமல் மெளனமாக இருந்த பாலுவை உலுக்கினான் ஆனந்த்.
“என்னடா பாலு. கேக்கறன்ல. சொல்லுடா. ஏன் இப்படி டல்லடிக்கற?”
“உருப்படியா வேலை கிடைச்சு, மூணு மாசமா வாழ்க்கையில கொஞ்சம் வெளிச்சத்தைப் பார்த்துக்கிட்டிருந்தேன். மறுபடி லைஃப் இருண்டு போச்சு.”
“என்னடா வெளிச்சம், இருட்டுன்னுக்கிட்டு. போரடிக்காம விஷயத்தைச் சொல்லுடா.”
“ம்... என்னத்தைச் சொல்ல? வேலை போயிடுச்சு.”
“என்ன? வேலை போயிடுச்சா? ஏன்? திடீர்னு என்ன ஆச்சு?”
“ஆமா ஆனந்த். எடிட்டர் என்னைக் கூப்பிட்டு, ‘இனிமே உனக்கு இங்க வேலை இல்லை’ன்னு சொல்லி அனுப்பிட்டாரு.”
“ஏன்? என்ன காரணம்?”
“அந்த நிரஞ்சன் இருக்கான்ல? அவன் என்னை வேலை நீக்கம் பண்ணாத்தான் சிறப்பிதழுக்கு முழு ஒத்துழைப்பு கொடுக்கறதா சொன்னானாம். அப்புறமென்ன, வேலை அவுட்டு.”
“அவருக்கென்னடா உன் மேல இந்த அளவு கோபம்?”
“அவரு என்ன அவரு, அவனைப் பத்தி கிசுகிசு எழுதிட்டேனாம். அந்தக் கடுப்பு. அவனெல்லாம் ஒரு மனுஷனா? என் வயித்துல அடிச்சுட்டான் பாவி.”
“இந்த வேலை போனா என்னடா? வேற எடத்துல வேலைக்கு முயற்சி பண்ணு.”
“அட போடா நீ வேற. இந்தப் பத்திரிகையில சேர்றதுக்கு நான் என்ன பாடுபட்டிருக்கேன். ஊர்ல வியாதியா படுத்திருக்கற அம்மாவுக்கு வைத்தியத்துக்குன்னு மூணு மாசமா கொஞ்சம் பணம் அனுப்பிக்கிட்டிருந்தேன். மகன் நாலு காசு சம்பாதிக்கறானேன்னு இப்பதான் அப்பா சந்தோஷமா இருந்தார். எல்லாம் போச்சு, இந்த நிரஞ்சனால. அவனை சும்மாவிட மாட்டேன்.” கோபத்தில் பாலு பற்களைக் கடித்தான். ஆனந்த், பாலுவின் கைகளைப் பிடித்தான்.
“உணர்ச்சி வசப்படாத பாலு.”
“நோ. என் வாழ்க்கையைக் கெடுத்த அந்தப் பாவியை நான் பழி வாங்கியே தீருவேன்.” ஆனந்தின் கைகளை உதறினான்.
பாலுவின் கண்களில் இருந்த பழிவாங்கும் வெறியினைக் கண்ட ஆனந்த், ‘இவன் என்ன செய்வானோ?’ என்ற பயத்தில் திகைத்துப் போனான்.
பத்திரிகைகளை பரப்பிக் கொண்டு மிகவும் ஆர்வமாக படித்துக் கொண்டிருந்த காரியதரிசி அருண், ராம்குமாரின் உரத்த குரல் கேட்டு கண்களை எடுத்தான்.
“என்ன அருண்? கூப்பிடறது கூட காதுல விழாம, அப்படி என்ன இன்ட்ரஸ்ட் பத்திரிகைல?”
“நம்ம படம் கூடவே நிரஞ்சனோட புது படமும் ரிலீசாச்சுல்ல. அரசன் தியேட்டர் காம்ப்ளெக்ஸ்ல ரசிகர்கள் பயங்கர மோதலாம். போலீஸ் போய்தான் கன்ட்ரோல் ஆயிருக்கு.”
“எதுக்காகவாம்?”
“எல்லாம் வழக்கம் போலத்தான். உங்க ரசிகர்கள் அவரைப் பத்தி மட்டமா பேச, அவரோட ரசிகர்கள் உங்களைத் தாக்கிப் பேச, அப்புறமென்ன அடிதடிதான்.”
“அடப்பாவமே, ஏன் அருண் இந்த கலவரத்துக்கு ஏதாவது அறிக்கைவிட்டு பப்ளிசிட்டி பண்ணா என்ன?”
“ஓ. பண்ணலாமே. ‘நாங்க ரெண்டு ஹீரோக்களும் ஃப்ரெண்ட்ஸ்தான். ரசிகர்களான நீங்க வீணா அடிச்சுக்காதீங்க. இதெல்லாம் மனசுக்கு ரொம்ப வருத்தமா இருக்கு’ அப்படி, இப்படின்னு மலர்மாலை பத்திரிகைல அறிக்கை விட்டு தூள் கிளப்பிடுவோம்.”
“வெரி குட். வேற என்ன மேட்டர்?”
“நிரஞ்சனுக்கு மத்திய அரசு விருது குடுக்கப் போகுதாம்.”
“அப்படியா?”
“ஆமா சார். இங்க பாருங்க கொட்டை எழுத்துல போட்டிருக்காங்க. புதுசா ரெண்டு படத்துல வேற புக்காகி இருக்காராம். ஒரே தயாரிப்பாளரோட அடுத்தடுத்த ப்ரொடக்ஷனுக்கு டேட்ஸ் குடுக்கற அளவுக்கா நிரஞ்சன் ஃப்ரீ?”