Lekha Books

அவனது சினிமாத்தனமான வண்ணக்கலவை சட்டையின் மேல் பொத்தான்கள் போடப்படாத நிலையில் உள்ளே தெரிந்த பனியனில் ராம்குமாரின் படம், ஸ்டைலான போஸில் அச்சடிக்கப்பட்டிருந்தது. காலர் அருகே குத்தப்பட்டிருந்த வட்ட வடிவமான பாட்ஜில் ‘ராம்குமார் ரசிகர்’ மன்றம் என்று எழுதி, அதன் நடுவிலும் ராம்குமாரின் புகைப்படம் அச்சடிக்கப்பட்டிருந்தது.

“எங்க நிரஞ்சன் சினிமாவுக்குதான்டா நிறைய ஜனம் நிக்குது. நிரஞ்சன் ஆக்ஷன் மன்னன். அங்க பாரு. வரிசையில் கூட நிக்க  இடமில்லாம ஜனங்க திணர்றதை” கூட வந்த இன்னொரு விடலை தன் ஹீரோவிற்காக வரிந்து கட்டினான்.

“அட போடா, பொங்கலுக்கு வந்த உங்க நிரஞ்சனின் படம் ஒரு வாரத்துல ஊத்திக்கிச்சு. பெரிசா பேச வந்துட்டான்.”

“டேய், எங்க டாப் ஸ்டாரைப் பத்தி எதுனா பேசின, ராஸ்கல் உன் கால், கை ஒனக்கு சொந்தம் இல்லை.”

“உள்ளதைச் சொன்னா ஒடம்பு எரியுதோ? டாப் ஸ்டாராம். டாப் ஸ்டார்.”

இருவரின் குரலும் உயர்ந்தது. சுற்றிலும், வரிசையிலும் நின்று கொண்டிருந்த கூட்டத்தின் கவனம் இவர்கள் பக்கம் திரும்பியது.

“நீ ஆயிரம் சொல்லு. எங்க தலைவர்தாண்டா ஹீரோ. சும்மா டூப் போட்டுக்கினு ஜனங்களை ஏமாத்தறவனெல்லாம் ஆக்ஷன் மன்னனாம்...”

“டா...ய்... என்னடா சொன்ன? டூப்பா? யாருடா டூப்பு? உன் ஆளுதாண்டா தலையில டோப்பா மாட்டிகிட்டு ஊரை ஏமாத்தறான். வழுக்கைத் தலையன்,” கோப வெறி ஏற, எதிராளியின் மீது பாய்ந்தான் நிரஞ்சனின் ரசிகன்.

ராம்குமாரின் ரசிகன் தன் காலை உயரத் தூக்கி ஓர் உதை கொடுத்தான். (உபயம் நிரஞ்சனின் படத்தில் வரும் ஸ்டண்ட் காட்சிகள்) பனியனில் இருந்த ராம்குமாரின் படத்தின் மீது அவனது கால் பட்டதும், இவனும் சிலிர்த்துக் கொண்டு எதிர்த்து அடித்தான். வேடிக்கை பார்த்து கொண்டிருந்த இருதரப்பு ரசிகர்களும் ரோஷம் தலை தூக்க, அங்கே இரண்டு கோஷ்டியாக ரசிகர்கள் பிரிந்தனர். ஒருவரை ஒருவர் அடித்துக் கொள்ள ஆரம்பித்து பெரிய கலவரமாகியது.

தாய்க்குலங்கள் பயத்தில் அலற, கூட்டம் அடிதடியில் இறங்கியது. மேனேஜர் நரசிம்மன் போலீஸிற்கு போன் செய்தார். “ஹலோ? பி.லெவன் போலீஸ் ஸ்டேஷன்? சார், அரசன் தியேட்டர் காம்ப்ளெக்ஸ் மானேஜர் பேசறேன். இங்கே நடிகர் நிரஞ்சன், ராம்குமார் ரசிகர்களுக்குள்ள மோதலாய்ப் பேச்சு. ரொம்ப கலாட்டாவா இருக்கு. சீக்கிரமா வாங்க சார்.”

உடனே ஜீப் வளாக வாயிலில் வந்து நின்றதைப் பார்த்ததும் கூட்டத்தில் பாதி சிதறி ஓடியது. லத்தியினால் அடி வாங்கியபடி சில பேர் தப்பித்தால் போதும் என ஓடினார்கள். சில பேரை போலீஸ் கைது செய்து இழுத்துச் சென்றது. சற்று முன்பு விழாக் கோலம் பூண்டிருந்த அந்த அரங்க வளாகம் பயங்கரமாக காட்சி அளித்தது.

“அப்பா, தொழிலாளர்கள் உழைப்பு இல்லைன்னா நமக்கு பிழைப்பு இல்லை. அவங்களுக்கு கொஞ்சம் அதிகமா சம்பளம் குடுக்கறதுனால நாம ஒண்ணும் குறைஞ்சிடப் போறதில்லை. இந்த வருஷம் பொங்கலுக்கு ஆறு மாச போனஸ் குடுத்தே ஆகணும்ப்பா. ப்ளீஸ்.”

“கட்”

நிரஞ்சன் திரும்பினான். இயக்குநரைப் பார்த்தான்.

“நிரஞ்சன், டயலாக் ஓக்கே. ஆனா கடைசியில ப்ளீஸ் சொல்றப்ப அப்பாவோட கையைப் பிடிச்சுக்கிட்டு சொல்லணும்.”

“ஓக்கே ஸார்”

“லைட்ஸ் ஆன். ஸ்டார்ட் காமிரா. ஆக்ஷன்”

மறுபடியும் நிரஞ்சன், “அப்பா, தொழிலாளர்கள்...” வசனம் பேசி டைரக்டர் சொன்னது போல செய்தான்.

இந்த முறை அப்பா நடிகரது முகபாவம் இயக்குநருக்கு திருப்தி இல்லாமல் போக மீண்டும் அதே காட்சி படமாக்கப்பட்டது. இயக்குநருக்கு திருப்தியாகும் வரை அப்பா நடிகரிடம் ஒரே வசனத்தை பல முறை பேசினான் நிரஞ்சன். தொடர்ந்து காட்சிகள் மளமளவென படமாக்கப்பட்டன.

“லஞ்ச் ப்ரேக்” இயக்குநர் அறிவித்ததும் படப்பிடிப்பு குழுவினர் கலைந்தனர். சாப்பிடும் இடத்திற்கு விரைந்தனர். நிரஞ்சன் சற்று ஓய்வு எடுப்பதற்காக தனது சாய்பு நாற்காலியில் உட்கார்ந்து, சிகரெட் ஒன்றினை எடுத்து பற்ற வைத்தான். ரசித்து புகைத்தவன் வட்ட வட்ட வளையங்களாக புகையை ஊதி விளையாடினான்.

ஒரு தட்டில் சிக்கன் வறுவல், அளவாய் சாதத்துடன் தயிர் கலந்து கொண்டு வந்த யூனிட் பையன் கோபியை விரட்டினான். “எனக்கு பசிக்கலை. நீ போ” கோபி ஓடினான்.

“சார்” என்று கூழைக் கும்பிடு போட்டபடி வந்து நின்றான் கமாலி.

பொருந்தாத தொள தொளவென்று லூசான பான்ட், ஷர்ட்டில் கோமாளி போல காட்சி அளித்தான். கையில் அழுக்கேறிய சிறிய டர்க்கி டவல். அடிக்கடி அதைக் கொண்டு முகத்தைத் துடைத்துக் கொண்டான்.

அவனைப் பார்த்த நிரஞ்சன், சுற்றும் முற்றும் ஒரு முறை பார்த்துக் கொண்டான். குழுவினர் அனைவரும் ஒன்று கூடி சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தனர், சற்று தூரத்தில்.

“ஏன்ய்யா உன்னை எத்தனை தடவை சொல்லி இருக்கேன். இப்படி பப்ளிக்கா வந்து மீட் பண்ணாதன்னு, கொஞ்சமாவது புத்தி இருக்கா?”

“எங்க சார் உங்களைப் பார்க்க முடியுது? பங்களாவுக்கு நிறைய வாட்டி தேடி வந்தேன். நீங்க இல்லை. கோவிச்சுக்கறீங்களே சார்.”

“சரி, சரி. வந்த விஷயத்தைச் சொல்லு.”

“சூப்பரா ஒரு பார்ட்டி. ஆந்திராவுல இருந்து வந்திருக்குது. புதுசு. இளசு. மூணு நாளா உங்களைத் தேடி அலுத்துப் போயிட்டேன்.”

“சும்மா ராமாயணம் பாடாதய்யா. வர்ற சனிக்கிழமை செகன்ட் சன்டே. ஷுட்டிங் கிடையாது. நான் ஊட்டிக்குப் போயிடறேன். நீ பார்ட்டியை ஃப்ளைட் ஏத்தி ஊட்டி பங்களாவுக்கு வரச் சொல்லிடு. அட்ரஸ் வச்சிருக்கீல்ல?”

“ஓ, அதெல்லாம் பத்திரமா வச்சிருக்கேன்.”

“சரி, சரி இடத்தைக் காலி பண்ணு. யூனிட் ஆளுக எல்லாம் சாப்பிட்டு முடிச்சிட்டு வந்துடப் போறாங்க. நீ புறப்படு... ம்... ம்...”

கமாலி தலையை சொறிந்தபடி நின்றான்.

“புரியுது. புரியுது இந்தா”

நூறு ரூபாய் நோட்டுக்களைப் பார்த்ததும் வாயெல்லாம் பல்லாகி, நிரஞ்சனின் காலில் விழப் போனான். கமாலி.

“அட, நீ வேற. கிளம்பி போயிட்டே இருய்யா. போ.”

“தாங்க்ஸ் சார்.”

கமாலி சட்டைப் பையில் பணத்தை வைத்துக் கொண்டு, மறுபடியும் அழுக்கு துண்டினால் முகத்தைத் துடைத்தபடி புறப்பட்டு சென்றான்.

“சூப்பர், புதுசு, இளசு”- கமாலியின் வார்த்தைகள் தந்த உற்சாகத்தில், சந்தோஷத்தில் மிதந்தான் நிரஞ்சன்.

‘டேய் நிரஞ்சா, உனக்கு அதிர்ஷ்ட மச்சம்டா. டக்கர் ஃபிகருங்களையெல்லாம் தொட்டுப் பார்க்க குடுத்து வச்சிருக்கணுண்டா. அனுபவி ராஜா அனுபவி’ டச்சப் பாய் வைத்துவிட்டு போயிருந்த கண்ணாடியில் தெரிந்த தன்னை பார்த்துக் கண் அடித்துக் கொண்டான், நிரஞ்சன்.