Lekha Books

“இவ்வளவு தூரம் என் நிலைமையை எடுத்துச் சொன்ன பிறகும் நீங்க இப்படி கேட்டா நான் என்ன சார் பண்றது?”

“இந்த சினிமா உலகத்துல உங்களை அறிமுகப்படுத்தினதே நான்தான்ங்கறதை மறந்துடாதீங்க.”

“அதை எப்படி சார் மறக்க முடியும்? ரெண்டு வருஷம் ஸ்டுடியோவில எடுபிடி வேலை பார்த்துக்கிட்டிருந்த நான் உங்ககிட்ட சான்ஸ் கேட்டு கெஞ்சினதையும், நீங்க பார்த்து எனக்கு வாய்ப்பு அதுவும் எடுத்த எடுப்பிலேயே கதாநாயகனாகப் போட்டதையும் மறக்கவா முடியும். உங்களாலதான் இன்னிக்கு இந்தத் திரை உலகில் நிக்கறேன். நிக்கற நான் நிலைக்கணும் பாருங்க. அதனாலதான் மத்த கம்பெனிக்கு குடுத்த டேட்ஸைக் கான்சல் பண்ணி உங்களுக்கு குடுக்க முடியலை. ப்ளீஸ் புரிஞ்சுக்கோங்க சார்.”

“என்ன செய்வீங்களோ எனக்குத் தெரியாது. அடுத்த மாசம் ரெண்டாந்தேதிக்கப்புறம் அறுபது நாள் ஷெட்யூல். அதுல இருபது நாளாவது உங்க கால்ஷீட் தேவைப்படும். எப்படியாவது அட்ஜஸ்ட் பண்ணி குடுத்துடுங்க.” கவுண்டரின் குரல் சற்று உயர்ந்தது.

“எப்படியாவது, எப்படியாவதுன்னு சொல்றீங்களே, எப்படி முடியும்னு கொஞ்சம் யோசிச்சுப் பார்த்துதான் பேசறீங்களா?” நிரஞ்சனின் குரலிலும் கடுமை தலை தூக்கியது.

“இதுல யோசிக்கறதுக்கு என்ன இருக்கு? ஒன்னைக் கை தூக்கி விட்டவன் நான். பங்களா, கார், பேர், புகழ் எல்லாம் என்னாலதானே கிடைச்சது? டாப் ஸ்டாரா ஆயிட்டோம்ங்கற அகம்பாவமா? நான் மட்டும் அன்னிக்கு சான்ஸ் தரலைன்னா இன்னிக்கு நீ அன்னக்காவடிதானே?”

“கவுண்டரே. கொஞ்சம் மரியாதையா பேசுங்க.” சோமு பதறினான்.

“யோவ், உன் கூட என்னய்யா பேச்சு, நீ வாயை மூடு.”

நிரஞ்சன் எழுந்தான். “இன்னொரு ப்ரொட்யூசருக்கு குடுத்திருக்கிற டேட்ஸை உங்களுக்கு குடுத்துட்டா அவரோட கதி? என்னை வச்சு படம் பண்றதா பப்ளிசிடி எல்லாம் குடுத்துட்டாங்க. நீங்க இப்பத்தானே கதையைக் கேட்டு முடிவு பண்ணி இருக்கீங்க?”

“அதைப் பத்தி உனக்கென்ன? எனக்கு கால்ஷீட் குடுக்க முடியுமா? முடியாதா?”

“முடியாது” அவருடைய கோபம் நிரஞ்சனையும் பற்றிக் கொண்டது.

“என்ன சொன்ன? முடியாதா?”

“முடியாது. முடியாது. முடியாது.”

“ஏ? நிரஞ்சா, என்னைப் பகைச்சுக்கிட்டா சீக்கிரமாகவே காணாம போயிடுவ. தெரிஞ்சுக்க.”

“உங்களால என்னை என்ன பண்ண முடியும்?”

“ஓ, அந்த அளவுக்கு தைரியம் வந்தாச்சா? உன்னைத் தொலைச்சுக் கட்டறேன் பாருடா.”

“யோவ், டா போட்டெல்லாம் பேசின, பார்த்துக்க” சோமு சிலிர்த்துக் கொண்டு அவரிடம் நெருங்கினான்.

“சோமு, நீ சும்மா இரு. இந்த ஆள்கிட்ட நான் பேசிக்கறேன்.”

“நீ என்னடா பேசப் போறே? நன்றி கெட்ட நாயே! உன்னை ஒழிச்சுக் கட்டாம விடப் போறதில்லை. திமிர் பிடிச்ச ராஸ்கல். இவனெல்லாம் டாப் ஸ்டாராம் டாப் ஸ்டார். உன்னை என்ன பண்றேன் பாருடா.”

கவுண்டரின் ஓங்கிய குரல் கேட்டு படப்பிடிப்பு யூனிட்டில் இருந்தவர்கள் ஓடி வந்தார்கள். நிரஞ்சனை அடிக்க முயன்று கொண்டிருந்த கவுண்டரை, சோமுவும், மற்றவர்களும் சேர்ந்து பிடித்து கூட்டிச் சென்று அவரது காரில் ஏற்றி விட்டார்கள். கார் புறப்படும் வரை கவுண்டரின் கோபமான சொற்கள் ஒலித்துக் கொண்டே இருந்தது. அவரது கோபம் விளைவிக்கப் போகும் விபரீதத்தை அறியாமல், மீண்டும் படப்பிடிப்பிற்கு ஆயத்தமானான் நிரஞ்சன்.

2

ட்ராக் சூட் போட்டுக் கொண்டு, வியர்க்க விறுவிறுக்க, தன் பங்களாவின் முன்புறம் இருந்த தோட்டத்தில் ஓடிக் கொண்டிருந்தான் நிரஞ்சன். அதிகாலையில் ஒரு மணி நேரம் ஓடுவது அவன் வழக்கம்.

“சார், நீங்க கவுண்டர்க்கிட்ட கால்ஷீட் இல்லைன்னு சொன்னீங்கள்ல? அதைப்பத்தி திரை உலகம் பத்திரிகையில கிழிகிழின்னு கிழிச்சிருக்கானுக. பாருங்க.” ஓடிக் கொண்டிருந்த நிரஞ்சன், ‘டக்’ என்று நின்றான். சோமுவிடம் இருந்த பத்திரிகையை பிடுங்கினான். படித்தான்.

“இந்த ராஸ்கல் தானேடா கிசு கிசு எழுதறவன்? போன வாரம் என்னடான்னா’ ரஞ்ச நடிகருக்கும், ஜகதாஸ்ரீக்கும் காதல், ரகசிய திருமணம் விரைவில்” அப்படி இப்படின்னு அசிங்கமா எழுதி இருந்தான். இப்ப இல்லாதது பொல்லாததையும் சேர்த்து அவன் இஷ்டத்துக்கு எழுதி இருக்கான். இவனுக்கு வேற வேலையே இல்லையா?”

“அவன் வேலையே இதான் சார்.”

நிரஞ்சன் முறைத்ததும், சோமு வாயை மூடிக் கொண்டான்.

“என்னோட இமேஜை கெடுக்கறதுலேயே குறியா இருக்கான், இந்த ரிப்போர்ட்டர் பாலு.”

“ஏதாவது பரபரப்பா எழுதினா பத்திரிகை சர்க்குலேஷன் அதிகமாகும்ல. இவனுக்கும் நாலு காசு சேர்த்து குடுப்பாங்க. காசுக்காக, கண்ணு, மூக்கு ஒட்ட வச்சு எழுதறான்.”

“அதுக்கு நான்தான் கெடச்சேனா? தயாரிப்பாளர்களுக்கு நான் பெரிய தலைவலியாம். அட்வான்ஸை மட்டும் வாங்கிக்கிட்டு கால்ஷீட் தர்றதில்லையாம். இவன் என்னத்தைக் கண்டான் நான் கால்ஷீட் தர்றதில்லைன்னு. அப்படியே தரலைன்னே வச்சுக்குவம், இவன் குடியா முழுகிப் போகுது?”

“டென்ஷன் ஆகாதீங்க சார். எல்லா ரிப்போர்ட்டர்களும் இப்படித்தான். பிரபலமானவர்களைப் பத்தி எழுதற கிசுகிசுவைத்தான் இப்ப ஜனங்க விரும்பி படிக்கறாங்க?”

“நீ சொல்லுவ. என் இமேஜ் டமால்னு கீழே இறங்குதில்ல. நான் பொண்ணுங்க கூட ஜாலியா இருக்கேன்னு வேற எழுதி இருக்கான், இந்த அயோக்கிய ராஸ்கல்.”

“ஓக்கே. மணியாகுது. நீங்க குளிக்கப் போங்க. இன்னிக்கு ஷூட்டிங் அவுட்டோர்ல.”

“அவுட்டோரா? எங்கே?”

“எண்ணூர்ல ஒரு சவுக்குத் தோப்புல?”

“சரி. நான் குளிக்கப் போறேன்.”

“சார், குட்மார்னிங்” குரல் வந்த திக்கில் திரும்பினான் நிரஞ்சன். ரிப்போர்ட்டர் பாலுவைப் பார்த்ததும் கடுப்பானான்.

“ம்...ம்... என்னன்னு கேளு.”

“திரை உலகம் பத்திரிகையில அடுத்த வாரம் நிரஞ்சன் சிறப்பிதழ் போடறாங்க. அதுக்காக நிரஞ்சன் சாராடே பேட்டி வேணும். அவர் கூட நிறைய பேசணும்.”

“ஓ! திரை உலகம் பத்திரிகை! நீ ரிப்போர்ட்டரா இருக்கற பத்திரிகை பேட்டிதான? இதோ ஒரு நிமிஷத்துல குளிச்சுட்டு வந்துடறேன். சார் உட்கார்ந்து காபி, டிபனெல்லாம் சாப்பிடுங்க.”

நக்கலாக பேசிய நிரஞ்சனைப் பார்த்து ஜுரம் கண்டது போலானான் பாலு.

“என்ன முழிக்கற? உன் இஷ்டப்படி மனம் போன போக்குல கிசுகிசு எழுதித் தள்ளற? சிறப்பிதழ்ன்ன உடனே வழிஞ்சுக்கிட்டு வந்துடற? பேட்டி வேணுமாம் பேட்டி.”

“சார், பிரபலமானவங்களைப் பத்தி எழுதறது இப்ப ஃபேஷன். எல்லா பத்திரிகைக்காரங்களும் செய்யறதுதான்.”

“ஓ, இதுதான் உனக்கு ஃபேஷன்னா, நான் பேட்டி குடுக்காம இருக்கறதுதான் எனக்கு ஃபேஷன். நீ போகலாம்.”

“சார், ஆசிரியர் இந்த சிறப்பிதழ் பொறுப்பை என்னை நம்பித்தான் ஒப்படைச்சிருக்கார். ப்ளீஸ் சார்.”

“ப்ளீசாவது, க்ளீசாவது. என் இமேஜை நாசம் பண்ணி, உங்க பத்திரிகை வளரணுமா? ஒரு நாளும் பேட்டி கிடையாது.”