Lekha Books

“சரி, சரி. கம்பெனி ஆளுங்களைக் கூப்பிட்டுப் பேசி சமாதானம் பண்ணு.”

“சரிம்மா” போனில் அன்னை கம்பெனியைத் தொடர்பு கொண்டான்.

“யாரு? பாஸ்கரண்ணனா?”

“என்ன சோமு சார்? நிரஞ்சன் வந்துட்டாரா?”

“இல்லை. இன்னும் வரலை. சீக்கிரம் வந்துடுவார். நீ கொஞ்சம் மனசு வச்சு தயாரிப்பாளரையும், டைரக்டரையும் சமாதானம் பண்ணிட்டிரு. நிரஞ்சன் வந்த உடனே கூட்டிட்டு வந்துடறேன். எப்படியும் வந்துடுவார். செல்ப் டிரைவ் வேற. கார் எங்கயும் நின்னுருச்சா என்னன்னு தெரியலை.”

“சோமு சார், எனக்கு பயமா இருக்கு. நீங்களே பேசிடுங்க.”

“இவ்வளவுதான் உன் வீரமாக்கும். போனைக் குடு. ப்ரொட்யூசர்கிட்ட.” தயாரிப்பாளர் லைனில் வந்தார்.

“என்னப்பா சோமு? உங்க நிரஞ்சன் இன்னுமா வரலை?”

அவரது குரலே இவனை பயமுறுத்தியது.

“சார், ஒரு வேளை கார் ப்ரேக் டவுனாகி இருக்கும். சார் தனியா வேற போயிருக்கார். ப்ளீஸ் சார். ரொம்ப சாரி சார்.”

“இன்னிக்கு மத்தியானம் வரைக்கும் வீணாய் போச்சு. இனியும் வரலைன்னா ஒரு நாள் முழுசும் வேஸ்ட். எவ்வளவு நஷ்டம் உனக்கும் தெரியும்தான? என்னமோ, அவர் செய்றது கொஞ்சம் கூட நல்லா இல்லை. டைரக்டர் வேற மூட் அவுட்டாயிட்டாரு.”

ரிசீவரை கோபமாக சப்தித்து வைப்பது கேட்டது. சோமு காதுகளை மூடிக் கொண்டான்.

மணி பன்னிரண்டு... ஒன்று... இரண்டு... மூன்று என்று ஓடிக் கொண்டே இருந்தது.

தொலைபேசி ஒலித்தது.

‘நிரஞ்சன் சாராத்தான் இருக்கும். கடவுளே!’ ஓடிச் சென்று ரிசீவரை எடுத்தான்.

“ச்ச ராங் நம்பர்.”

“யார் போன்? சுப்பையாவா?” மீண்டும் பெரியம்மா தொண தொணக்க ஆரம்பித்ததும் சோமு,

“அம்மா, மணி பத்தாச்சு. நீங்க போய் படுத்துக்கோங்க. நான் நாளைக்குக் காலைல வரைக்கும் போன் கிட்டயே உக்காந்து சார் எங்கெல்லாம் போவாரோ அங்கெல்லாம் இன்னொரு வாட்டி போன் பண்றேன். நான் இன்னிக்கு வீட்டுக்குக் கூடப் போகலை. காலைல என்ன செய்யறதுன்னு பார்ப்போம். நீங்க போய் தூங்குங்க” சமாதானமாகப் பேசினான்.

பெரியம்மா எழுந்து உள்ளே போனாள். சோமு தன் அறைக்குச் சென்று மறுபடியும் எல்லா ஊர்களுக்கும் போன் செய்து களைத்துப் போனான். எங்கிருந்தும் நிரஞ்சன் பற்றிய தகவல் கிடைக்காமல் மனம் சோர்ந்தான்.

‘நமக்கு இருக்கற டென்ஷன் பத்தாதுன்னு இந்த அம்மா வேற கேள்வி கேட்டுக் கொல்லுது. இனிமே நமக்குத் தாங்காது. நாளைக்குக் காலையில போலீஸ் ஸ்டேஷன் போய் ஒரு கம்ப்ளெயின்ட் குடுத்துடணும். வேற வழி இல்லை.’ ஒரு முடிவுக்கு வந்ததும் சற்று ஓய்வாக சோபாவில் சாய்ந்தவன் தூங்கிப் போனான்.

மறுநாள் காலை. தோட்டத்தில் நின்றிருந்த பெரியம்மாவின் அருகே சென்றான் சோமு.

“மணி எட்டாகுது. இப்பதான் நீ கண் முழிக்கறியா? காபி கீபி குடிச்சியா இல்லையா? வேலம்மா கிட்ட போய் காபி போடச் சொல்லு.”

‘கிழவியின் பேச்சு அதட்டுவது போலிருந்தாலும் மனசுக்குள்ள எவ்வளவு அன்பு பாரு’ நினைத்துக் கொண்ட சோமு, “அம்மா, நேத்து முழுக்க பாத்துட்டோம். சார் வரலை. ராத்திரி நான் போன் பண்ணி பேசின இடங்கள்ல இருந்து தகவலும் இல்லை.”

“இப்போ என்ன செய்யறது? எனக்கு என்னமோ ரொம்ப கவலையா இருக்கு. நீ சொல்றதைப் பார்த்தா?”

“நான்... நான்... போலீஸ் ஸ்டேஷன் போய் நிரஞ்சன் சாரைக் காணலைன்னு ஒரு புகார் குடுத்துட்டு வந்துடறேன்ம்மா.”

“என்ன சொல்ற சோமு?”

“ஆமாம்மா. வேற வழியே இல்லாமத்தான் இந்த முடிவுக்கு வந்தேன். நேத்து எப்படியோ பொய் சொல்லி சமாளிச்சுட்டோம். இன்னிக்கு சினிமா கம்பெனி ஆளுக சும்மாவுட மாட்டாங்க. என்ன சொல்லியும் இனிமே சமாதானம் பண்ண முடியாது. நான் வீட்டுக்குப் போயிட்டு, அப்படியே போலீஸ் ஸ்டேஷன் போயிட்டு வந்துடறேன்ம்மா.”

“என்னமோ செய் சோமு. எனக்கு என்ன தெரியும். கொஞ்ச நாள் தள்ளி வர்றதா இருந்தாலும் போன் பண்ணி பேசுவான். என் மகன் எந்த தகவலும் சொல்லாம இப்படி எங்கயும் போய் இருந்ததே இல்லை.”

“நீங்க கவலைப்படாதீங்க அம்மா. நான் போயிட்டு வந்துடறேன்.”

சோமு புறப்பட்டான்.

காலை நேரத்து சுறுசுறுப்பு கூட இன்றி மந்தமாக இயங்கிக் கொண்டிருந்தது, பி.லெவன் போலீஸ் ஸ்டேஷன்.

“இன்ஸ்பெக்டர் சார் வந்துட்டாரா?” அங்கிருந்த கான்ஸ்டபிள் ஒருவரிடம் கேட்டான் சோமு.

“இன்னும் பத்து நிமிஷத்துல வந்துடுவார்.”

சோமு அங்கிருந்த பெஞ்சில் உட்கார்ந்தான். பாதி உடம்பு மட்டுமே உட்காரக்கூடிய அளவில் பெஞ்ச். உயரமான இவனது கால்களை சற்று நீட்டித்தான் உட்கார வேண்டி இருந்தது.

தட்... தட்... தட்... தட்... தட்... புல்லட் ஒன்று வரும் சப்தம் கேட்டது. இன்ஸ்பெக்டர் வந்து கொண்டிருந்தார். கொண்டிருந்தான் என்றே சொல்லலாம். இளம் இன்ஸ்பெக்டர் வாட்டசாட்டமாக, போலீஸ் துறைக்குத் தேவையான தீர்க்கமான பார்வையுடன் ‘டாக்’ ‘டாக்’ என காலணிகள் சப்திக்க நடந்து வந்தவன் அவனுடைய அறைக்குச் சென்றான். சோமு எழுந்து கான்ஸ்டபிளிடம், “நான் அவரைப் பார்க்கணும்.” சோமு கொடுத்த விசிட்டிங் கார்டை வாங்கிக் கொண்டு இன்ஸ்பெக்டரின் அறைக்குள் நுழைந்தார் கான்ஸ்டபிள்.

“சார் நீங்க போங்க,” கான்ஸ்டபிள் சொன்னதும் சோமு எழுந்து சென்றான்.

“வணக்கம் இன்ஸ்பெக்டர் சார்,” இன்ஸ்பெக்டரின் சீருடை மீதிருந்த பெயர் தகட்டில் வி.செபாஸ்டியன் என இருந்ததைப் பார்த்து வைத்துக் கொண்டான் சோமு.

“வணக்கம். நீங்க சினிமா நடிகர் நிரஞ்சனோட பி.ஏ.வா?”

“ஆமா சார். நிரஞ்சனைக் காணலை.”

“வாட், நிரஞ்சனைக் காணோமா?”

“ஆமா சார். முந்தா நாள் ராத்திரியே வந்துடறேன்னு சொல்லிட்டுப் போனவர் இன்னும் வரலை சார்.”

“எங்க போறேன்னு சொல்லிட்டுப் போனார்?”

“மகாபலிபுரத்துக்கு போறேன்னுதான் சொல்லிட்டுப் போனார்.”

“அவர் கூட வேற யார் போனாங்க?”

“அவர் தனியாத்தான் சார் போனார்.”

“எதுல போனார்?”

“கார்ல போனார் சார்.”

“டிரைவர் போகலியா கூட?”

“இல்லை சார். தானே காரை ஓட்டிட்டு போறேன்னு சொன்னார்.”

“வழக்கமா அப்படிப் போறதுண்டா.”

“சில சமயங்கள்ல அப்படிப் போயிடுவார். அவருக்கு கார் ஓட்டறதுல ரொம்ப இன்ட்ரஸ்ட். பயங்கர ஸ்பீடுல தான் போவார். ‘டிரைவரை கூட்டிட்டுப் போங்க’ன்னு சொன்னேன். வேணாம். கார் ஓட்டி ரொம்ப நாளாச்சுன்னார்.”

“எல்லா இடங்களுக்கும் நீங்க அவர் கூட போக மாட்டீங்களா?”

“ஷூட்டிங் இருந்தா நான் போறது வழக்கம். மத்தபடி ரெஸ்ட் எடுக்கணும்னு தான் போனார்.”