Lekha Books

“சோமு ஒரு நிமஷம்.”

சோமு நின்றான்.

“பெரியம்மாவை பத்திரமா பார்த்துக்க வேண்டியது உன் பொறுப்பு. அவங்க மாத்திரை எல்லாம் நேரத்துக்கு சாப்பிட மாட்டாங்க. நீதான் சொல்லணும்.”

“நீங்க நிம்மதியா போயிட்டு வாங்க. நான் பார்த்துக்கறேன்.”

சோமு நிரஞ்சனது கறுப்பு சியல்லோ காரை ஷெட்டில் இருந்து வெளியில் எடுத்துக் கொண்டு வந்தான். சாமான்கள் ஏற்றப்பட்டன.

“பெரியம்மா, நான் கிளம்பறேன்.”

“ஜாக்கிரதையா போயிட்டு வாப்பா.”

“வேளா வேளைக்கு மாத்திரை எல்லாம் சாப்பிடுங்க.”

“சீக்கிரம் வந்துருவீல்ல?”

“வந்துருவேன் பெரிம்மா.”

“சரிப்பா. நீ கிளம்பு.”

நிரஞ்சன் காரில் ஏறினான்.

“சோமு, வரேன்.”

“ஓ.கே. சார்.”

நிரஞ்சன் அவனுக்கு மிகவும் விருப்பமான சியல்லோவை மிக ஆவலுடன் தானே ஓட்டிக் கொண்டு புறப்பட்டான்.

ஆறு நாட்கள் ஓடியது தெரியவில்லை சோமுவிற்கு. பெரியம்மாவை கவனித்து, நிரஞ்சனின் தேங்கிக் கிடந்த கணக்கு வழக்குகளை செம்மைப்படுத்தி, புதுப்பட கம்பெனிகள் கேட்டிருந்த கால்ஷீட் தேதிகளை சரிபார்த்து, நேரம் போவதே தெரியாமல் வேலைகள் இருந்தன. மாலை மணி ஆறில் இருந்து நிரஞ்சனின் வரவை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தான். அப்போது தொலைபேசி ஒலித்து அழைத்தது. சோமு எடுத்துப் பேசினான்.

 “ஹலோ, யார் அன்னை கம்பெனி ஆபீசுல இருந்தா? மேனேஜரா? வணக்கண்ணே.” மறுமுனையில் குரல் மிகவும் சப்தமாக வந்தது.

“ஆமா. சோமு அண்ணன்தான் பேசறது?”

“ஆமாண்ணே. சொல்லுங்க.”

“நிரஞ்சன் வெளியூர் போயிருந்தாரா, வந்துட்டாரா? நாளைக்கு காலையில ஒன்பது மணிக்கு ஷுட்டிங் இருக்கு. ஞாபகப்படுத்தலாம்னு தாண்ணே போன் பண்ணினேன்.”

“அதெல்லாம் ஞாபகம் இருக்கு அண்ணே. நிரஞ்சன் வந்திருவார். அவருக்காகத்தான் நானும் காத்திட்டிருக்கேன்.”

“காலையில ஒன்பது மணிக்கு முதல் ஷாட் எடுத்தாகணும்னு டைரக்டர் சொல்லி இருக்கார். அவருக்கு எல்லாமே குறிப்பிட்ட நேரப்படி நடக்கணும். இல்லைன்னா...”

“என்னண்ணே, டைரக்டரைப் பத்தி எனக்குத் தெரியாதா? நிரஞ்சன் இப்ப வந்துடுவார். காலையில் ஷெட்யூல்படி ஷீட்டிங்குக்கு கரெக்டா வந்துடுவாரு.”

தன்னுடைய நம்பிக்கை தவிடுபொடியாகப் போவதை அப்போது அறியாத சோமு, மேனேஜருக்கு உறுதி அளித்தான்.

4

காலை எட்டு மணி நிரஞ்சன் வீட்டிற்குச் சென்ற சோமு, காவல்காரனிடம் கேட்டான்.

“ஐயா, வந்துட்டாரா?”

“இல்லை சார். இன்னும் வரலை.”

“இன்னும் வரலையா?” பங்களாவிற்குள் சென்றான்.

“என்னம்மா, இன்னும் நிரஞ்சன் வரலையாமே, மணி எட்டாச்சு. ஒன்பது மணிக்கு ஷூட்டிங், வெராண்டாவில் அமர்ந்திருந்த பெரியம்மாவிடம் கேட்டான்.

“அவன் போகும்போது ஷுட்டிங் விஷயத்தை ஞாபகப்படுத்தினியா இல்லையா?”

“சொல்லித்தாம்மா அனுப்பினேன். நேத்து வந்துடறதா சொன்னாரே?”

“பார்க்கலாம். இன்னும் நேரம் இருக்கே! நீ காப்பி குடிக்கறியா?”

“வேண்டாம்மா. இப்பதான் வீட்டில குடிச்சுட்டு வந்தேன். நான் போய் ஷுட்டிங் போறதுக்குத் தேவையானதெல்லாம் எடுத்து வைக்கறேன். சார் வந்த உடனே புறப்பட்டு போயிடலாம்.”

சோமு நிரஞ்சனுக்கு தேவையான அனைத்தையும் எடுத்து வைத்துத் தயாரானான். இதற்குள் மணி ஒன்பதாகியது. நிரஞ்சனின் சார் டிரைவர் மணி வந்தான்.

“என்ன சோமு சார், ஐயா வந்துட்டாரா? புறப்படலாமா? எந்தக் காரை எடுக்கட்டும்?” கேள்விகளை அடுக்கிக் கொண்டே போனான்.

“நீ வேற அறுக்காத. அவர் இன்னும் வரலை. பென்ஸை துடைச்சிட்டிரு. போ.”

மணி கார் ஷெட்டை நோக்கி நடந்தான்.

டெலிபோன் கிணுகிணுத்தது. சோமு ரிசீவரை எடுத்துப் பேசினான்.

“ஹலோ.”

“யாரு? சோமு அண்ணனா? நான் பாஸ்கர். லேகா ப்ரொடக்ஷன்ஸ்ல இருந்து பேசறேன். நிரஞ்சன் ஏன் இன்னும் வரலை? இங்கே டைரக்டர் மத்த ஆர்ட்டிஸ்ட் எல்லாம் வந்தாச்சு. நிரஞ்சனுக்காகத்தான் வெயிட்டிங்.”

“இதோ வந்துருவார்ணே.”

“சீக்கிரம் கூட்டிக்கிட்டு வாங்கண்ணே. ஏற்கெனவே அரை மணி நேரம் லேட்டாயிடுச்சு.”

“கொஞ்சம் சமாளிச்சுக்கோங்க பாஸ்கரண்ணே. சீக்கிரமா வந்துடுறோம்.”

தொலைபேசியில் சாமர்த்தியமாக பேசிய போதிலும், நிரஞ்சன் வராதது வயிற்றில் கலக்கியது சோமுவிற்கு.

“என்னப்பா சோமு. இன்னும் இவன் வந்த பாடில்லை. மகாபலிபுரத்துல, வழக்கமா அவன் தங்கற ஓட்டலுக்குப் போன் பண்ணிப் பார்க்க வேண்டியதுதானே.”

“இதோ பண்ணத்தாம்மா போறேன்.”

சோமு தொலைபேசியில் எண்களைச் சுழற்றினான்.

“ஹலோ, ப்ளுலாகூன் ஹோட்டல்? நான் மெட்ராஸ்ல இருந்து சினிமா ஆக்டர் நிரஞ்சனோட பி.ஏ. பேசறேன். சார் அங்க இருந்து எத்தனை மணிக்குக் கிளம்பினார்?”

“யார்? நிரஞ்சன் சாரா? அவர் இங்க வரவே இல்லையே. என்னிக்கு வந்தார் அங்க இருந்து?”

“பதினெட்டாந்தேதி காலைல புறப்பட்டு வந்தாரே?”

“சார், எங்க ஹோட்டல்ல பதினாறாம் தேதில இருந்து இன்னி வரைக்கும் ரூம் காலி இல்லை. மும்பை பார்ட்டிங்க நிறைய பேர் மொத்தமா ரிசர்வ் பண்ணி, அவங்கதான் இருக்காங்க. நீங்க எதுக்கும் சன் மூன் ஹோட்டலுக்கு கூப்பிட்டுக் கேளுங்க.”

“ஒருவேளை இங்க ரூம் இல்லைன்னு அங்க போயிருப்பாரோ? ஓ.கே. சார் தாங்க்யூ.”

மீண்டும் வேறு எண்களைச் சுழற்றி பேசினான்.

“ஹலோ, சன் மூன் ஹோட்டல்ஸ்? சார், சினிமா ஆக்டர் நிரஞ்சனோட பி.ஏ. பேசறேன். நிரஞ்சன் அங்க இருந்து கிளம்பிட்டாரா? அவர் இருந்தா பேசச் சொல்லுங்க சார்.”

“யார்? நிரஞ்சனா? அவர் இங்க வரவே இல்லையே? ப்ளு லாகூன்ல ரூம் இல்லைன்னாத்தான் அவர் இங்கு வருவார். அங்க கேட்டுப் பார்த்தீங்களா?”

“கேட்டாச்சு சார். அவங்க இல்லைன்னு சொல்லிட்டாங்க. தாங்க்யூ சார்.”

இவன் பேசுவதையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த பெரியம்மா, “என்னப்பா சோமு, சுப்பையா கிளம்பிட்டானா?”

“இல்லைம்மா. அவர் அங்க வரவே இல்லைன்னு சொல்றாங்க. இந்த ரெண்டு ஹோட்டல்ல தவிர எங்கயும் தங்கமாட்டார்.”

“எதுக்கும் நீ மத்த பெரிய ஹோட்டல்லயும் கேட்டுப் பாரு.”

“சரிம்மா.”

சோமு மேலும் சில ஓட்டல்களைக் கேட்க, அங்கே இருந்தும் ‘நிரஞ்சன் வரவில்லை’ என்ற தகவல்தான் கிடைத்தது.

“ஒரு வேளை திடீர்னு மனசு மாறி பெங்களூர், ஊட்டி எல்லா இடத்துக்கும் போன் பண்ணிக் கேளு.”

சோமு, பெங்களூர், ஊட்டி, கொடைக்கானல், மைசூர் என்று பல ஊர்களுக்கும் போன் செய்து ஏமாற்றத்துடன் ரிசீவரை வைத்தான்.

‘டைரக்டர் ரொம்ப கோபக்காரர். என்ன கத்து கத்தப் போறாரோ?’ சோமு கவலைப்பட்டான்.

“நீ ஏன் அவன்கூடப் போகலை? உனக்கு கூடவா தெரியாது. அவன் எங்கே போனான்னு?”  சற்று கடுமையாகக் கேட்டாள் பெரியம்மா.

“என்கிட்ட மகாபலிபுரம் போறேன்னுதான் சொல்லிட்டுப் போனார். நானும் கூட வர்றேன்னு சொன்னேன். அவர்தான் வேண்டாம்னாரு.”

“சரி, சரி முணங்காத. முன்ன பின்ன வருவான்.”

“ஷூட்டிங் இருக்கும்மா. அதனால கண்டிப்பா வந்துடுவார்.”