Lekha Books

“போனதுக்கப்புறம் போன் பண்ணினாரா?”

“பண்ணலை சார்.”

“நீங்க ஒரு கம்ப்ளெயின்ட் எழுதிக் குடுத்துட்டுப் போங்க. அவரைத் தேடறதுக்கு தீவிரமா முயற்சி செய்றோம். உங்ககிட்ட அவர் எங்கே இருந்தாவது போன் பேசினார்னா உடனே எனக்குத் தகவல் சொல்லுங்க.”

“ஓ.கே. சார்! ப்ளீஸ் சார், அவரை சீக்கிரமா கண்டுபிடியுங்க சார்.”

“இத்தனை உறுதியா அவரைக் காணோம்னு எப்படிச் சொல்றீங்க?”

“எந்த ஊருக்குப் போனாலும் போன் போட்டு அவங்க பெரியம்மா கூட பேசுவார். அப்படி பேசலைன்னாலும் ஊர் திரும்பறதுக்கு லேட் ஆகுதுன்னா உடனே போன்ல என்னைக் கூப்பிட்டு விபரம் சொல்லிடுவார்.”

“இந்த தடவை மகாபலிபுரத்துல இருந்து போன் பண்ணினாரா?”

“இல்லை சார். வழக்கமா அவர் தங்கற ஹோட்டல்களை எல்லாம் கூப்பிட்டுக் கேட்டோம். அவர் அங்க வரவே இல்லைன்னு சொல்லிட்டாங்க.”

“மகாபலிபுரம் தவிர வேற எந்த ஊருக்கெல்லாம் போவார், ரெஸ்ட் எடுக்கறதுக்கு?”

“பெங்களூர், மைசூர் ஊட்டி, கொடைக்கானல்.”

“அங்கெல்லாம் போன் பண்ணி கேட்டீங்களா?”

“கேட்டோம் சார். அங்கெல்லாம் அவர் போகலை.”

“ஓ.கே. மிஸ்டர் சோமு. நீங்க புகார் எழுதிக் குடுத்துட்டுப் போங்க. நாங்க அவரை தீவிரமா தேடறோம்.”

“தாங்க்யூ சார்.”

தினசரி செய்தித்தாளை எடுத்துக் கொண்டு அருண், மாடிப்படிகளில் வேகமாக ஏறினான். படப்பிடிப்பிற்காக புறப்பட்டு படிகளில் இறங்கிக் கொண்டிருந்த ராம்குமாரின் மீது மோதிக் கொண்டான்.

“அட ஏன் இப்படி தலைதெறிக்க ஓடி வர்ற? எதிர்க்க நான் வர்றதைக் கூடப் பார்க்காம?”

“ராம்! இங்க பாருங்க, நிரஞ்சனைக் காணவில்லையாம். சோமு போலீஸ்ல புகார் குடுத்திருக்காராம்.”

“என்ன?! நிரஞ்சனைக் காணோமா?”

“ஆமா ராம். பேப்பர்ல தலைப்பு செய்தி இதுதான். இங்க பாருங்க.”

“என்ன இது! பயங்கர ஷாக்கா இருக்கு? எங்கயாவது போய் ரெஸ்ட் எடுத்துட்டு வந்து சேருவாரு. அதுக்குள்ள சோமு ஏன் பெரிசு பண்றான்?”

“ஊருக்கு போறேன்னு போன மனுஷன் தகவலே இல்லைன்னா கவலை இருக்காதா பாஸ்? அதான் போலீஸ்ல கம்ப்ளெயிண்ட் குடுத்திருக்கான்.”

“எனக்கென்னமோ தேவை இல்லாம பீதியைக் கிளப்பறாப்பல தோணுது. நாளைக்கு பேப்பர்ல, ‘நிரஞ்சன் மீண்டும் படப்பிடிப்பில்’னு செய்தி வரும்.”

“ம்... ம்... பார்க்கலாம். நீங்க சாப்பிட்டுட்டு வாங்க. புறப்படலாம்” ராம் தயாரானான்.

இரண்டு நாள்கள். நகர் எங்கும் பரபரப்பு. நிரஞ்சனைக் காணவில்லை என்று எல்லோருக்கும் இதுவே பேச்சாக இருந்தது.

“டீ அனிதா, உன் கனவுக் கண்ணனைக் காணோமாமே, ரெண்டு நாளா தகவலே இல்லை அவனைப் பத்தி.”

“ஏண்டி, அவளைப் போய் சீண்டற. ரெண்டு நாளா அவ சாப்பிடக் கூட இல்லை. அழுது அழுது கிடக்கா. நீ வேற?”

கல்லூரி மாணவிகளின் துக்க விசாரணை.

“ஏன் சார், நிரஞ்சனைப் பணத்துக்காக யாராவது கடத்தி இருப்பாங்களோ?”

“பணத்துக்காகன்னா, பணம் கேட்டு எவனாவது வந்திருப்பான்ல? அல்லது போன்லயாவது கேட்டிருப்பான்ல?”

“அப்ப, அவராவே உலகத்தை வெறுத்துட்டு சாமியாராயிட்டாரோ?”

“பணத்துக்காகன்னா, பணம் கேட்டு எவனாவது வந்திருப்பான்ல? அல்லது போன்லயாவது கேட்டிருப்பான்ல?”

“அப்ப, அவராவே உலகத்தை வெறுத்துட்டு சாமியாராயிட்டாரோ?”

“அட, நீ ஏம்ப்பா? இங்க பஸ் இன்னும் வர்லியே. ஆபீசுக்கு நேரமாச்சேன்னு தவிக்கிறேன். சினிமாக்காரன் காணாமப் போனதைப் பத்தி கவலைப்பட்டுக்கிட்டு.”

பஸ் ஸ்டாண்டில் விவாதம்.

சினிமா கம்பெனிகள் கதி கலங்கி போயிருந்தன.

“ஏன் டைரக்டர் சார், நிரஞ்சனை வச்சு பாதி படத்துக்கு மேல எடுத்துட்டோம். மத்த முக்கியமான நடிகர்களோட கால்ஷீட் எல்லாம் வேஸ்ட் ஆயிட்டிருக்கே? என்ன பண்ணலாம்? ரெண்டு நாள் ஷூட்டிங் கான்சல் ஆனதுல ஏகப்பட்ட நஷ்டம்.” ஏற்கெனவே பணமுடையால் திணறிக் கொண்டிருந்த தயாரிப்பாளர் மனமுடைந்து போய் பேசினார்.

“யோசிக்கலாம் சார். நிரஞ்சன் இல்லாம கதையை மாத்தி ஏதாவது செட்-அப் பண்ண முடியுதான்னு பாக்கறேன். ஆள் இல்லைன்னா கதையைத்தான் மாத்தி ஆகணும்.”

“அது... சரியா... வருமா டைரக்டர் சார்?”

“இன்னும் ஒரு வாரம் பார்த்துட்டு அப்புறமா என்ன செய்யலாம்னு பார்க்கலாம் சார். எதுவும் சரிப்படலைன்னா ராம்குமாரைப் போட்டு மறுபடியும் இந்தக் கதையை எடுக்கணும்.”

“மறுபடியுமா? தாங்காதே சார்” அலறினார் தயாரிப்பாளர்.

“வேற வழி இல்லை சார்.”

தமிழ்நாடெங்கும் நிரஞ்சன் காணாமல் போனது பற்றி செய்திகள் பலவிதமாகப் பேசப்பட்டன.

டாக்டர் ராவ், நிரஞ்சனின் வீட்டிற்கு வந்து, பெரியம்மாவை சோதித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். கவலையான முகத்தோடு சோமு.

“மாத்திரைகளை ஒழுங்கா சாப்பிட வைங்க சோமு. மகனைக் காணோம்ங்கற அதிர்ச்சியில பி.பி. அதிகமா ஏறி இருக்குன்னு நினைக்கிறேன்.”

“ஆமா டாக்டர் சார். பெத்த தாயைப் போல வளர்த்தவங்க இல்லியா. ரொம்ப கவலையா இருக்காங்க.”

“இப்போ தூக்கத்துக்கு ஒரு ஊசி போட்டிருக்கேன். மூணு மணி நேரம் அமைதியா தூங்குவாங்க. எழுந்ததுக்கப்புறம் போன் பண்ணுங்க. மறுபடி நான் வந்து பார்க்கறேன்.”

“ஓ.கே. சார்.”

டாக்டர் ராவை வழியனுப்பிவிட்டு சோமு வீட்டிற்குள் நுழைந்தபோது தொலைபேசி கிணுகிணுத்தது.

சோமு எடுத்துப் பேசினான்.

“ஹலோ, மிஸ்டர் சோமு இருக்காரா?”

“சோமுதான் சார் பேசறேன். நீங்க யார்?”

“நான் இன்ஸ்பெக்டர் செபாஸ்டியன்.”

“குட்மார்னிங் சார்.”

“சாரி சோமு. உங்களுக்கு குட்மார்னிங் இல்லை.”

தொடர்ந்து இன்ஸ்பெக்டர் சொன்ன தகவலைக் கேட்ட சோமு, ஒரு வினாடி இதயத் துடிப்பே நின்று விட்டது போன்ற அதிர்ச்சியில் உறைந்து போய் நின்றான்.

5

“மிஸ்டர் சோமு. என்ன சார். ரொம்ப ஷாக் ஆயிட்டீங்களா? மகாபலிபுரம் ரூட்ல கவிழ்ந்து கிடக்கற கார் நிரஞ்சனோடதா, அதில சிதைஞ்சு போய் கிடக்கறது நிரஞ்சனோட உடல்தானான்னு நீங்க வந்து அடையாளம் காட்டணும். உடனே வர்றீங்களா?”

“இதோ இப்பவே புறப்பட்டு வரேன் இன்ஸ்பெக்டர். நான் நேரா வந்துடறேன். கரெக்டா ஸ்பாட் சொல்லுங்க.”

“மகாபலிபுரம் போற வழியில முட்டுக்காட்டுல இருந்து பதினைஞ்சு கிலோ மீட்டர் தூரத்துல ஒரு பெரிய மரம் ஒண்ணு இருக்கு. அதுகிட்டதான் காரும், பாடியும் கிடக்குதாம். கான்ஸ்டபிள்ஸ் ரெண்டு பேர் அங்கேயே நிக்கிறாங்க.”

“ஓ.கே. சார் நான் வந்துடறேன்.”

“சீக்கிரமா வந்துடுங்க.”

“இதோ இப்பவே புறப்படறேன் சார்.”

இயந்திர கதியாய், ரிசீவரைப் பொருத்தினான். இதயம் மட்டும் படபடவென வேகமாக துடித்தது. சமையலறைக்குச் சென்றான்.

“வேலம்மா, உன் பொண்ணு லட்சுமியை அம்மாகிட்டயே இருக்கச் சொல்லு. நீயும் அம்மாவைப் பார்த்துக்க. நல்லா தூங்குவாங்க. யாரும் எழுப்பாதீங்க. எனக்குக் கொஞ்சம் வெளில வேலை இருக்கு.”