Lekha Books

“அந்த தேதிகள்ல்ல நான் கோபியில அவுட்டோர் ஷூட்டிங்ல இருந்தேன்.”

“ஆதாரம்?”

“எத்தனையோ இருக்கு. என்னோட யூனிட்டைக் கேளுங்க. டைரக்டர் அரவிந்தைக் கேளுங்க. ஷூட்டிங்ல கலந்துக்கிட்ட ஆர்ட்டிஸ்ட் அத்தனை பேரையும் கேளுங்க.”

“அன்னிக்கு நிரஞ்சன் கூட தகராறு பண்ணினதுக்கப்புறம் அவரைப் பார்த்தீங்களா?”

“இல்லை. ஆனா ராம்குமார் இன்வைட் பண்ணினதால சிலை திறப்பு விழாவுக்குப் போயிருந்தேன். நீங்க என்னை வீணா சந்தேகப்படறீங்க சார்” கவுண்டரது பேச்சில் மிரட்டல் மறைமுகமாகக் கலந்திருந்தது.

“ஒரு கொலைக் கேஸ்னு வந்தா சம்பந்தப்பட்டவங்க எல்லோரையும் சந்தேகக் கண் கொண்டுதான் பார்ப்போம். நாங்க போலீஸ் டிபார்ட்மென்ட். நாங்க கேக்கற கேள்விக்கு பதில் சொல்ல வேண்டியது உங்க கடமை. மறந்துடாதீங்க. நாங்க கிளம்பறோம். எப்ப தேவைப்பட்டாலும் விசாரணைக்கு வருவோம்.”

அவருக்கு மேல் தன்னாலும் மிரட்ட முடியும் என்பதை உணர்த்தும் நோக்கில் சற்று கடுமையாகவே பேசினார் குணாளன்.

“செபாஸ்டியன், ராம்குமார் வீட்டுக்கு போன் பண்ணி, அவர் எங்க இருக்கார்னு கேளுங்க.” செபாஸ்டியன் ராம்குமார் வீட்டிற்கு தொடர்பு கொண்டு பேசினார்.

“சார், அவர் வீட்லதான் இருக்காராம்.”

“நாம புறப்படலாம்.”

புறப்பட்டார்கள்.

ராம்குமாரை ஒரு புகைப்பட நிபுணர் வித விதமான போஸ்களில் க்ளிக்கிக் கொண்டிருந்தார்.

போலீஸ் குழுவினரைப் பார்த்ததும் ராம்குமார் புகைப் பட நிபுணரிடம், “எக்ஸ்க்யூஸ் மீ” சொல்லிவிட்டு வந்தான்.

“வாங்க. வாங்க சார். உட்காருங்க.”

“தாங்க் யூ.” உட்கார்ந்தார்கள்.

“நிரஞ்சன் கொலை விஷயமா விசாரணைக்கு வந்திருக்கோம்.”

“முதல்ல கூல்ட்ரிங்க்ஸ், காப்பி ஏதாவது சாப்பிடுங்க சார்.” அழகிய வெள்ளி டம்ளர்களில் காப்பி வந்தது.

“மிஸ்டர் ராம்குமார், நிரஞ்சனுக்கு சிலை செய்யறதுக்கு ஏற்பாடு செஞ்சது நீங்கதான?”

“ஆமா சார். அமெரிக்காவுல வாக்ஸ் மியூசியம் பார்த்தப்ப, நம்ப நாட்லயும் இதுபோல அமைச்சா நல்லா இருக்குமேன்னு யோசிச்சேன். அதே சமயம் நம்ப கவர்மென்டும் வாக்ஸ் மியூசியம் அமைக்கணும்னு அறிவிச்சாங்க. அதில நிரஞ்சனோட சிலையை முதல் முதலா வைக்கறதுக்கு நான் ஸ்பான்சர் பண்ணினேன்.”

“உங்க ரெண்டு பேரோட ரசிகர்களும் எப்பவும் சண்டை, சச்சரவுன்னு கலாட்டா பண்றாங்க, உங்களுக்குள்ள போட்டி அது, இதுன்னு...” ராம்குமார் இடைமறித்தான்.

“சார், நானும், நிரஞ்சனும் ரொம்ப நெருக்கமான நண்பர்கள், ரசிகர்கள் அவங்களாகவே எங்களைத் தப்பா புரிஞ்சுக்கிட்டு கலாட்டா பண்றாங்க. நாங்க சிநேகிதமாத்தான் இருந்தோம்.”

“நிரஞ்சனுக்கு விரோதிங்க யாராவது இருந்தாங்களா? அதைப்பத்தி உங்களுக்கு ஏதாவது தெரியுமா?”

“நிரஞ்சனுக்கு விரோதிங்களா? எனக்குத் தெரிஞ்ச வரைக்கும் அப்படி யாரும் இல்லை சார். எல்லார் கூடவும் நட்பா, பண்பாதான் பழகுவார்.”

“ஓ.கே. மிஸ்டர் ராம்குமார். தாங்க் யூ ஃபார் யுவர் இன்ஃபர்மேஷன்ஸ்.” மூவரும் புறப்பட்டார்கள்.

திரை உலகம் பத்திரிகை அலுவலகத்தின் முன் ஜீப் நின்றது. அதே சமயம் கரும்பச்சை வண்ண மாருதி வேன் ஒன்றும் வந்து ஜீப்பிற்கு எதிராக நின்றது. அதில் இருந்து இறங்கினார் திரைஉலகம் பத்திரிகையின் ஆசிரியர் நர்மதன்.

போலீஸ்காரர் ஒருவர் அவரை நெருங்கிக் கேட்டார்.

“சார், திரை உலகம் ஆசிரியர்...”

“நான்தான்.”

“சார், நிரஞ்சன் கொலைக் கேஸ் சம்பந்தமா உங்களை சில விபரங்கள் கேட்கணும் ஏ.ஸி. சார் வந்திருக்கார்.”

“உள்ளே வரச் சொல்லுங்க.”

அனைவரும் உள்ளே சென்றனர்.

போலீஸ் அதிகாரிகளை அமர வைத்துவிட்டுத் தானும் உட்கார்ந்தார் நர்மதன்.

“உங்க பத்திரிகை ரிப்போர்ட்டர் பாலுவுக்கும், நிரஞ்சனுக்கும் தகராறு நடந்ததாமே?” செபாஸ்டியன் கேட்டார்.

“தகராறு என்னன்னு தெரியாது. போன வாரம் நிரஞ்சன் சிறப்பிதழ் போடறதா இருந்தோம். அதுக்காக ஒரு விசேஷமான பேட்டிக்காக நிரஞ்சனைப் பார்க்கப் போயிருந்தான் பாலு.”

“நிரஞ்சன் பேட்டி குடுத்தாரா?”

“இல்லை சார். முடியாதுன்னு கண்டிப்பா சொல்லி அனுப்பிட்டார்.”

“இது தெரிஞ்சதுக்கப்புறம் நீங்க நிரஞ்சன் கிட்ட கேட்டீங்களா?”

“ரொம்ன வேண்டிக்கிட்டப்புறம் சம்மதிச்சார். ஆனா பேட்டிக்கு பாலு வரக்கூடாதுன்னு சொல்லிட்டார்.”

குணாளன் குறுக்கிட்டுக் கேட்டார்.

“இதனால பாலுவுக்குத்தான் அதிக பாதிப்போ?”

நர்மதனை ஆழம் பார்த்தார் குணாளன். நர்மதனின் முகத்தில் கறுப்பு நிழலாடி மறைந்தது.

“பாலுவை கொஞ்சம் கூப்பிட முடியுமா?”

“அது... அ... பா... பாலு வேலையை ரிசைன் பண்ணிட்டான்.”

“வேலையை ரிசைன் பண்ணிட்டாரா, அவரோட அட்ரஸ் குடுங்க.”

நர்மதன் கொடுத்த விலாசத்தை வாங்கிக் கொண்டு புறப்பட்டார்கள். விலாசம் எழுதிய காகிகதத்தைக் கொடுக்கும்போது நர்மதனின் கை லேசாக நடுங்குவதை மனதில் குறித்துக் கொண்டார் குணாளன்.

பல குடித்தனங்கள் குடி இருக்கும் வரிசையான வீடுகள். வீடுகள் என்பதைவிட சிறு அறைகள் என்று சொல்லலாம். முதல் வீட்டிற்குச் சென்றார் போலீஸ் கான்ஸ்டபிள் கண்ணாயிரம்.

கதவின் வெளிப்பக்கம் பூட்டு தொங்கியது. துணுக்குற்றார். ‘பக்கத்து வீட்டில் விசாரிக்கலாம்’ என்ற எண்ணத்துடன் பக்கத்து வீட்டுக் கதவைத் தட்டினார். உள்ளிருந்து சூடிதாரில் இருந்து ஒரு கல்லூரி இளசு எட்டிப் பார்த்தது.

சீருடையில் இருந்த போலீஸ் கான்ஸ்டபிளைப் பார்த்து விட்டு ஒரு கணம் மிரண்டது. பின் சுதாரித்துக் கொண்டு சற்று தைரியமாக முன்னே வந்தது.

“நீங்க?... உங்களுக்கு என்ன வேணும்?”

“நான் ஒரு விசாரணைக்காக வந்திருக்கேன். இது திரை உலகம் பத்திரிகை நிருபர் பாலுவோட வீடுதானே?”

“ஆமா சார். ஆனா...”

“ஆனா என்னம்மா? தயங்காம சொல்லு.”

தயக்கம் மாறாமல் அவள் சொன்ன வார்த்தைகளைக் கேட்டு அதிர்ந்தார் கான்ஸ்டபிள் கண்ணாயிரம்.

7

கமிஷனர் அலுவலகத்தில் நிரஞ்சனது கொலைக் கேஸ் குறித்து விவாதத்தில் இருந்தனர் குணாளனும், செபாஸ்டியனும்.

“சார், ரிப்போர்ட்டர் பாலு வேலையை ரிசைன் பண்ணிட்டதா நர்மதன் சொன்னார். ஆனா, பாலுவோட பக்கத்து வீட்டுப் பொண்ணு பாலுவை டிஸ்மிஸ் பண்ணிட்டாங்கன்னு சொல்றா.” செபாஸ்டியன் குணாளனின் பதிலுக்காக அவரை ஏறிட்டார்.

“ஆமா செபாஸ்டியன். நர்மதன் பொய் சொல்றது கொஞ்சம் நெருடலாத்தான் இருக்கு.”

“தகராறு என்னமோ நிரஞ்சனுக்கும், பாலுவுக்கும்தான். ஆனா நர்மதன் ஏதோ தடுமாற்றமா பேசறாப்ல தோணுது.”

“சில பேர் எவ்வளவு பெரிய மனுஷங்களா இருந்தாலும் சரி, பதவியில இருந்தாலும் சரி. போலீஸ் விசாரணைன்னா அதிகமா பயப்படுவாங்க. தங்கள் மேல் தப்பு இல்லைன்னா கூட எதுலாவது மாட்டிக்குவோமோன்னு நெனச்சு, சின்ன விஷயங்களை கூட போலீஸ்கிட்ட மறைச்சிருவாங்க. இந்த நர்மதன் அந்த ரகமாத் தெரியுது.”

“சார்,” செபாஸ்டியன் குணாளனைக் கூப்பிட்டான். “பாலு வீட்டைக் காலி பண்ணிட்டு போன தேதியும் நிரஞ்சன் மகாபலிபுரம் போன தேதியும் ஒரே தேதிதானான்னு விசாரிக்க கான்ஸ்டபிளை அனுப்பி இருக்கேன்.”