Lekha Books

     இப்போதான் ‘ஹட்ஸன்... நெஸ்லே’ன்னு ரெடிமேட் தயிர் கிடைக்குதே. ஈஸியாகக் கிடைக்குது. ஈஸியாகச் சாப்பிட்டுக்க முடியுது. இன்னொரு விஷயம்... எனக்கு ரிஃபைன்ட் ஆயில் ஒத்துக்காது. அது நம்ம ஹெல்த்தை ரொம்பவும் பாதிக்கிற விஷயம். சமீப காலமாக கேன்ஸர் நோய் பெருகுறதுக்குரிய காரணங்கள்ல ரிஃபைன்ட் ஆயிலும் ஒரு காரணம்.

     “அந்த மஞ்சுளாவோட அம்மா... சமைச்சுக் கொடுக்க ஆரம்பிச்சதும், வீட்ல அம்மா வாங்கி வெச்சிருக்கிற இதயம் நல்லெண்ணெய்யை எடுத்துட்டு வந்து மஞ்சுளாவோட அம்மாகிட்டே கொடுத்துச் சமைக்கச் சொல்லுவேன். பெரிய பிஸினஸ் மேனாக இருந்தாலும், நானும் சாதாரண மனுஷன்தான். தயிர், பால், பழம்னு  சாப்பிட்டு அலுத்தப் போறதுல இருந்து, தப்பிக்கிறதுக்காக மஞ்சுளா வீட்ல சாப்பிடறது எனக்குக் கொஞ்ச நாளாக வழக்கமாயிடுச்சு.

     “என்னடா இவன்...? சாப்பாட்டுக்கு இவ்வளவு முக்கியத்துவம் கொடுக்கிறானேன்னு நினைக்கிறீங்க... என்னைப் பொறுத்த வரைக்கும் அது ரொம்ப முக்கியமான, ஆரோக்கியம் சம்பந்தப்பட்ட விஷயம் வழக்கமான உணவுப் பழக்கத்தை விட்டு, வேற எந்த ஒரு மாற்றம் சொஞ்சாலும் என் வயிறு, அதை ஏத்துக்காது. வலி, பின்னி எடுத்துடும். அந்த வலி விரோதிகளுக்குக் கூட வரக்கூடாதுன்னு நினைக்கிறவன். நான். எவ்வளவோ ட்ரீட் எமன்ட் எடுத்துப் பார்த்தாச்சு... மருந்து, மாத்திரை எடுத்துக்கிட்டா... கூடுதலாக வயித்துல பிரச்சனைகள் வர ஆரம்பிச்சுடுச்சு..” என்று விளக்கம் கூறினான் ஜெய்சங்கர்.

     “அதனால... உங்க ஆரோக்கியப் பிரச்சனைக்கு ஒரு நல்ல வழின்னு அங்கே பணம் கொடுத்துச் சாப்பிட்டுக்கிட்டிருந்தீங்க. நீங்க ஏன் உங்க அப்பார்ட்மென்ட்ல சமையலுக்கு ஆள் போட்டு உங்களுக்குப் பிடிச்ச எண்ணெய்ல சமைக்கச் சொல்லி சாப்பிட்டிருக்கலாமே...?

     “ஆமா, நானும் அப்படித்தான் செய்ய நினைச்சிருந்தேன். ஆனால், அதுக்குள்ளே இந்தப் பிரச்சனைகள்... என்னோட அம்மா விரும்பியபடி கல்யாணம்... இதெல்லாம் எதிர்பாராமல் நடந்துருச்சு.”

     “சரி... அம்மாவோட அண்ணன் இருந்தார். அவர் பேர் ரங்கா... அந்த அம்மா பேர் மங்கா.”

     “ரங்கா... மங்கா... பேர் ரொம்ப வித்தியாசமா, தமாஷா இருக்கு. இவரைப் பற்றி ஹரியோ, கார்த்திகாவோ சொல்லாம விட்டுட்டாங்க. மறந்துட்டாங்க போலிருக்கு...”

     “இருக்கலாம்... நானே அதைப் பற்றி இப்போ நீங்க கேட்டப்புறம்தானே சொல்றேன்? நீங்க டிடெக்டிவ்... அதனாலே அடுத்தடுத்து சமயோசிதமாகக் கேள்வி கேட்கிறீங்க...”

     “தேங்க்யூ. அந்த ஆள் ரங்கா, ஏதாவது வேலைக்குப் போற ஆளா...?”

     “இல்லை. ஏதோ பிஸினஸ் பண்றதா சொன்னார். விவரமா நான் கேட்டுக்கலை. அந்த அப்பார்ட்மென்ட் வாடகை ரொம்ப அதிகம். அதனாலே பணப்புழக்கம் உள்ள ஆளாகத்தான் இருக்கணும். ஆனால், ஒரு புரியாத விஷயம்... அவர் என்கிட்டேயும் அப்பப்போ பணம் கேட்டு வாங்குவார். வசதியான சில பேருக்கு இப்படி இனமாகப் பணம் வாங்குகிற ஒரு இயல்பும் வழக்கமும் இருக்கும். அப்படிப்பட்ட ரகமாக இருக்கணும் அந்த ஆள்...”

     “அந்த அம்மா மங்கா எப்படிப்பட்டவங்க?”

     “அந்த அம்மாகிட்டேயோ அந்த ரங்காகிட்டேயோ நான் அதிகமாகப் பேசினதோ பழகினதோ இல்லை சூரஜ். அந்த அம்மா, ஆதிவாசிகள் மாதிரி வித்தியாசமான நகைகளைக் காதுலேயும், கழுத்துலேயும், கைகள்லேயும் போட்டிருப்பாங்க...”

     “ஓ...! பழங்குடி மக்கள் போடற மாதிரிதானே இப்போ பெண்கள் போட்டுக்கிறாங்க... அதை விடுங்க, அந்த ரங்கா, நீங்க சென்னைக்குப் போன பிறகு உங்களைத் தொடர்பு கொண்டாரா?”.

     “ஆமா சூரஜ். என்னோட மொபைல்ல கூப்பிட்டு... ‘பெங்களூரு வாங்க தம்பி, வாங்க தம்பி’ன்னு கூப்பிட்டுக்கிட்டிருந்தார். நான் அவர்கிட்டே பேசலை...”

     “அந்த நம்பரை ஸ்டோர் பண்ணி வெச்சிருக்கீங்களா?”

     “ஆமா...”

     “இப்போ உடனே அவரைக் கூப்பிடுங்க...”

     “இப்பவா...?”

     “ஆமா... இப்பவே கூப்பிடுங்க...”

     “பேசினா அவர் இருக்கிற இடத்துக்கு வரச் சொல்லி நச்சரிப்பார்.”

     “பரவாயில்லை. நீங்க... இங்கே பெங்களூருல இருக்கறதா சொல்லுங்க...”

     “ஐயோ... என்ன சூரஜ் மாட்டி விடறீங்க?”

     “மாட்டிக்கிட்ட உங்களை விடுவிக்கத்தான் சில நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டி இருக்கு. அதிலே இது ஆரம்பக் கட்டம். ம்... கூப்பிடுங்க ஜெய்சங்கர்... முதல் படிக்கட்டுல காலை வைங்க. அப்புறம் அடுத்தடுத்துப் போய்... அப்புறம் வெற்றிதான்.”

     “சரி” என்ற ஜெய்சங்கர், மொபைலை எடுத்து, ரங்காவின் மொபைல் எண்களை அழுத்தினான்.

     “ஸ்பீக்கர்ல போடுங்க...” சூரஜ் சொன்னதும் ஸ்பீக்கரில் போட்டான் ஜெய்சங்கர்.

     “என்ன தம்பி ஜெய்சங்கர்... ஏன் வரவே மாட்டேங்கிறீங்க? உடனே கிளம்பி வாங்க தம்பி, உங்களுக்கும் மஞ்சுளாவுக்கும் நடந்த கல்யாணத்தை ரிஜிஸ்டர் பண்ணணும்.

     “அப்படி என்ன அவசரம்... அவசியம்... ரிஜிஸ்டர் பண்றதுக்கு?”

     “என்ன தம்பி இப்படிக் கேட்டுட்டீங்க? கல்யாணம்னு நடந்தா... அதை ரிஜிஸ்டர் பண்றதுதானே முறை? கோடீஸ்வரக் குடும்பத்துப் பையன் நீங்க... உங்களுக்குத் தெரியாதா?”

     “எனக்கு ஆயிரம் வேலைகள், ஆயிரம் டென்ஷன்... இதுல நீங்க வேற... வா... வாங்கிறீங்க. சரி... நீங்க உங்க அட்ரஸைச் சொல்லுங்க. எங்கே இருக்கீங்கன்னு சொல்லாமலேயே வரச் சொல்றீங்க... நான் இங்கே பெங்களூர்லதான் இருக்கேன்...”

     “அட... ரொம்ப நல்ல வேளையாச்சு தம்பி... நீங்க எங்கே இருக்கீங்கன்னு சொல்லுங்க தம்பி... நானே வந்து பார்க்கிறேன்...”

     “நீங்க அட்ரஸ் சொல்லுங்க... நானே வரேன்.”

     ரங்கா சொல்ல அதைத் திருப்பி ஜெய்சங்கர் சொல்லச் சொல்ல சுரஜ் தனது ஐ ஃபோனில் குறித்துக் கொண்டான்.

     “கண்டிப்பா வந்துருங்க தம்பி.”

     “சரி... நான் வைக்கிறேன்...!”

     மொபைல் இணைப்பைத் துண்டித்தான்.

     “வெரிகுட் ஜெய்சங்கர்... கரெக்ட்டா பேசுனீங்க...”

     “நீங்க வேற சூரஜ்... ஒரு திறமையான டிடெக்டிவ்... உங்க முன்னால நான் எவ்வளவு நெர்வஸ் ஆனேன் தெரியுமா?”

     “தப்பு செய்றவங்கதான் நெர்வஸ் ஆகணும். சரி, அது போகட்டும். நாளைக்குக் காலையிலே நான் இந்த ரங்காவைப் பாய்ப் பார்க்கணும். அவனோட மொபைல் நம்பரை எனக்கு அனுப்பிவிடுங்க. அந்த அட்ரஸ்ல அந்தப் பொண்ணு மஞ்சுளா, அந்த அம்மா மங்கா... இவங்களைப் பார்த்துப் பேசினால்... ஏதாவது தகவல் கிடைக்குதான்னு விசாரிப்பேன்...”

     அப்போது அங்கிருந்த வினய், “என்ன சூரஜ் பாஸ்... நான் உள்ளே வந்து பத்து நிமிஷமாச்சு... நீங்க என்னைக் கண்டுக்கவே இல்லை.”

     “காரை எடுத்துட்டு வர்ற வேலையை முடிச்சுட்டியா வினய்?”

     “எடுத்துட்டு வந்துட்டேன் பாஸ். அதை விடுங்க பாஸ்... இவர்... ஜெய்சங்கர் ஸார் அந்த ரங்காவோட அட்ரஸ் வாங்கினார்ல? அப்பவே நான் வந்துட்டேன். அந்த ரங்கா கொடுத்த அட்ரஸுக்கு நீங்க மட்டும் போய் விசாரிக்கப் போற மாதிரி பேசுனீங்க. அங்கே அந்தப் பொண்ணு மஞ்சுளா... அது இதுன்னு பேசினீங்களே... இது நியாயமா பாஸ்...? உங்க பிரெண்ட், உங்க உதவியாளன் நான். என்னை விட்டுட்டுப் போகப் போறீங்களா?”

     சிரித்தான் சூரஜ்

     “ஜெய்சங்கர்... இவன் பேர் வினய். என்னோட நெருங்கிய நண்பன். நேத்து ஹரியும், கார்த்திகாவும் வந்தப்போ இவனும் இங்கே இருந்தான். நான் வெற்றி அடைஞ்ச பல விஷயங்கள்ல இவனுக்கும் பெரிய பங்கு இருக்கு...”

     “இந்தப் பாராட்டெல்லாம் வேணாம் பாஸ். அந்தப் பொண்ணு மஞ்சுளாவை விசாரிக்கப் போகும் போது, என்னைக் கூட்டிட்டுப் போங்க.... அது போதும்.”