Lekha Books

     “இவன் எப்படி அலையறான் பாருங்க ஜெய்சங்கர்...”

     ஜெய்சங்கர் சிரித்தான்.

     “சூரஜ் பாஸ்... அலையறது என் பிறவிக் குணம். அதுல ஒரு ரிலாக்ஸேஷன் கிடைக்கும். அதை மாத்தவே முடியாது. இப்போ உருப்படியா ஒண்ணு சொல்றேன். அந்த ரங்கா பேசும்போது ஜெய்சங்கர் ஸார், அந்த ரங்காவோட இடத்துக்கு வரச்சொல்லி வற்புறுத்தினார்ல? ஆனா அந்த மஞ்சுளா, ஜெய்சங்கர் ஸாரைப் பார்க்கிறதுக்காகக் ‘காத்திருக்கா... பார்க்கத் துடிக்கிறா... ஏங்கிப் போயிருக்கா...’ அப்படின்னு ஒரு வார்த்தை கூடச் சொன்ன மாதிரி தெரியலியே. நியாயப்படி பார்த்தா... மஞ்சுளாவுக்காகத்தான் அவர் பேசி இருக்கணும்...”

     “செம பாயிண்ட். இதுக்குத்தான் வினய் நீ வேணும்ங்கிறது.  வெரி குட்... !” என்ற சுரஜ், விரலைச்  சொடுக்கி விட்டு, ஜெய்சங்கரிடம், “வினய் சொன்ன மாதிரி மஞ்சுளாவைப் பத்தி ரங்கா எதுவும் பேசலை. அதனால... ரங்காவோட இடத்துக்குப் போறதுதான் நம்ம பிக்சரோட ஆரம்பக் கட்டம்... அடுத்த கட்டம்... !”

     “பாஸ்... என்னை விட்டுட்டுப் போயிடாதீங்க பாஸ்...”

     “நிச்சயமா... நீதானே காரை ஓட்டிக்கிட்டே வரணும்...?”

     “யெஸ் பாஸ்...”

     ஜெய்சங்கர் கிளம்பினான்.

     “சூரஜ், நான் கிளம்பறேன்... ஏதாவது கேட்கணும்னா என்னோட மொபைல்ல கூப்பிடுங்க சூரஜ்...”

     “சரி ஜெய்சங்கர்... நீங்க கிளம்புங்க.”

     ஜெய்சங்கர் வெளியேறினான்.

     அவன் போன பிறகு சூரஜ், ஏதோ யோசித்துக் கொண்டே சிறு நடை போட்டான். மின்னல் போல் ஒரு விஷயம் தோன்றியது. உடனே வினய்யிடம், “இன்னொரு முக்கியமான விஷயம் வினய்...பெங்களூரு, மைசூர், கோயம்புத்தூர், சேலம், ஈரோடு, மதுரை, திருச்சி... இந்த ஊர்கள்ல ‘பொண்ணுங்க மிஸ்ஸிங்’ கம்ப்ளெயிண்ட் பத்தின டீடெய்ல்ஸ் கலெக்ட் பண்ணணும். நீ இந்த வேலையை முடிச்சுடு...”

     “யெஸ் பாஸ்...”

     இருவரும் ஆஃபீஸைப் பூட்டிவிட்டுக் கிளம்பினார்கள்.

54

     வெறுமனே சாத்தி இருந்த கதவைத் தள்ளிப் பார்த்தாள் அந்தப் பெண். அவள், கீரை விற்பவள். கதவைத் திறந்த அவள், குரல் கொடுத்தாள்.

     “மஞ்சுளா, வாம்மா சீக்கிரம்... உங்கம்மா தினமும் கீரை கொடுக்கச் சொல்லி இருக்காங்கல்ல... உங்கம்மா இல்லையா? நான் இன்னும் நிறைய வீடு போகணும். காசு எடுத்துக்கிட்டு வாம்மா. ஏம்மா மஞ்சுளா இப்படி மசமசன்னு நிக்கிறே? சரி, நான் கீரையை வெச்சுட்டுப்போறேன்... காசை நாளைக்கு வாங்கிக்கிறேன்.”

     “இந்தப் பொண்ணு எப்பவும் இப்படித்தான், எதுவும் பேசாது. ஆனால், பார்க்கிறப்போ... ஒரு சிரிப்பு மட்டும் சிரிக்கும். இன்னிக்கு அதுவும் இல்லை...’ நினைத்தபடியே வேகமாகப் போனாள் கீரை விற்பவள்.

     அப்பார்ம்மென்ட்டினுள் இருந்த ‘மஞ்சுளா’ என்று அழைக்கப்பட்ட அந்தப் பெண், தலையைப் பிடித்துக் கொண்டாள்.

     ‘ஐயோ...! என் தலை ஏன் இப்படிக் கொடுமையா வலிக்குது? தாங்க முடியலியே? எங்கேயாவது ஒரு தலைவலி மாத்திரை இருந்தால் போடலாமே... என்னமோ செய்யுதே... கடவுளே! அந்தம்மா என்னை ‘மஞ்சுளா’ன்னு கூப்பிட்டாங்களே? அது என்னையா? நான் மஞ்சுளாவா? என் பேர் மஞ்சுளாவா? இல்லை. அப்படின்னா நான் யார்...? என் பேர் என்ன? ஐயோ...! யோசிக்க யோசிக்கத் தலை வலிக்குதே...! மாத்திரைதேடுவோம்...!’ என்று நினைத்த மஞ்சுளா, கதவைச் சாத்தித் தாழ்ப்பாள் போட்டுவிட்டுப் புலம்பியபடியே ஒவ்வொரு அலமாரியாகத் திறந்து பார்த்தாள். மாத்திரை, தேடினாள்.

     ஒரு அலமாரியில் அவள் தேடியபோது... நிறையக் காகிதங்கள், ஒழுங்கில்லாமல் கலைந்து கிடந்தன. அவற்றைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமான நகர்த்தி, மாத்திரையைத் தேடினாள். ஒரு காகிதக் கட்டின் பின்புறம் சில மாத்திரைகள் கிடந்தன. அவற்றுள் தலைவலி மாத்திரை ஒன்றை எடுத்து, வாயில் போட்டு, அங்கிருந்த தண்ணீரைக் குடித்தாள் அவள்.

     மாத்திரை அட்டையை மறுபடி அலமாரியினுள் வைக்கும்போது, அங்கிருந்த கவர் மீது ‘தங்கமீனா’ என்று எழுதப்பட்டிருந்தது. அதைப் படித்த அவள் ‘என்ன... தங்கமீனாவா? நான்... நான் தங்கமீனாவா? ஆமா... நான்தானே தங்கமீனா...! என் பேர்தானே அது...?” மாத்திரை சாப்பிட்டபடியால் தலைவலி குறைந்திருந்தது. எனவே அந்தக் கவரைப் பிரித்துப் பார்த்தாள். உள்ளே ஒரு கடிதம் இருந்தது.

     என் அன்பு மகள்... செல்ல மகள் தங்கமீனாவிற்கு

     உன் அன்பு அம்மா எழுதுவது

     நீ... உன் காதலைப் பெரிதாக நினைத்து. உங்களை உதாசீனம் செய்கிறாய். நம்ம வீட்ல சுகமாக, சகல வசதிகளுடன் சௌகர்யமாக வாழும் நீ, உன் புகுந்த வீட்லேயும் அதே போல  வசதியாக வாழணும்னுதானே நினைப்போம்? ஆனால் நீ...? நம்ம டிரைவர் சம்பளத்தை விடக் குறைவாகச் சம்பளம் வாங்குகிற ஒருத்தனைக் காதலிக்கிறே... அவனைத்தான் கல்யாணம் பண்ணிக்குவேன்னு பிடிவாதம் பிடிக்கிற... அவன் ஏழைங்கிறது... இப்போ உனக்கு அவன் மேலே உள்ள காதல்ல பெரிசாத்  தெரியாது. காலப் போக்குல... அந்தக் குறைகள் உன்னைப் பயமுறுத்தும். இப்போ இனிக்கிற அந்தக் காதல் கசக்கும். அதுக்கப்புறம் உன் நிம்மதிக்கு ஒரு முடிவு வந்துடும்.

     அவனோட ஏழ்மை நிலையை நம்மோட பணத்தாலே மாத்திக்க முடியும்னு வெச்சுக்க. அதை அவனும், அவனோட குடும்பமும் ஏத்துக்கணும். இதை விட்டுட்டுப் பார்த்தால்... அவனைப் பத்தி விசாரிச்சதுல. அவன் உன்னை மட்டும் காதலிக்கலை... பல பெண்கள் கூட தொடர்பு வெச்சிருக்கான். ‘காதல்’னு சொல்லி ஏமாத்தி இருக்கான். அந்தஸ்து விஷயத்தை விட்டுட்டுப் பார்த்தால்... அவனோட இந்த அயோக்கியத்தனம் தடுக்குதே...!

     நம்ம பங்களா ஏழாயிரம் ஸ்கொயர் ஃபீட் ஏரியா. நீ காதலிக்கிற அந்த மதன், ஏழாயிரம் ரூபாய் வாடகை வீட்ல இருக்கான். நஞ்சையும், புஞ்சையுமா நமக்குப் பத்து ஏக்கர் நிலம் இருக்கு. உங்கப்பாவோட ட்ரான்ஸ்போர்ட் கம்பெனியிலே எக்கச்சக்கமான லாரிகள், ட்ரெக்கர்கள் ஓடுது. கோடிக்கணக்கான டர்ன் ஓவர் உள்ள கம்பெனி. நம்ம பங்களாவுல நாலஞ்சு கார்கள் நிக்குது. அந்த மதனோட வீட்டுக்கு வெளியிலே... பைக் நிறுத்தக் கூட இட நெருக்கடி. நம்ம வீட்ல உன்னோட துணிமணிகள் வைக்க மூணு பீரோ பத்தலை. அவனோட வீட்ல ஒரு பீரோ கூட வைக்கிறதுக்கு இடம் இருக்காது. என்னோட நகைங்க ஐநூறு பவுனுக்கு மேலே இருக்கும்... அவன் கிட்டே என்ன இருக்கும்?

     ஆனால், இதையெல்லாம் ‘போனாப் போகுது’ன்னு விட்டுட்டாலும், அவன் நல்லவன் இல்லைங்கிற விஷயம்தான்... உன்னோட விருப்பத்துக்குத் தடை சொல்ல வைக்குது. இன்னொரு பெரிய விஷயம்... அவன் நம்ம ஜாதி இல்லை. அந்தஸ்து, ஒழுக்கம், ஜாதி... எதிலேயும் சரி இல்லாத அந்த மதனை நீ கல்யாணம் பண்ணிக்க, நாங்க எப்படிச் சம்மதிக்க முடியும்? ஜாதியையோ அந்தஸ்து பேதத்தையோ நீ ஒத்துக்கமாட்டே, அதனால அவனோட குணநலன், ஒழுக்கம்... இதைப்பத்தி விசாரிச்சோம். அதுலயும் அவன் மோசமானவனாக இருக்கான்.

     நேருக்கு நேராக இதைப்பற்றியெல்லாம் பேசினால் நீ காது கொடுத்துக் கேட்க மாட்டே காச் மூச்னு கத்துவே. புரிஞ்சுக்க மாட்டே. அதனால, மனசு விட்டு வெளிப்படையாக எழுதினால் சிந்திச்சு... நல்லது, கெட்டத்தைப் புரிஞ்சப்பேன்னுதான் எழுதிக் கொடுத்திருக்கேன். ஆற அமர யோசிச்சு நல்ல முடிவு எடு. அந்த முடிவு, அந்த மதனைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கறதாக இருந்தால் நாங்க அதுக்கு ஒத்துக்கவே மாட்டோம். இது வரைக்கும் நீ விரும்பின விலையுயர்ந்த எல்லாமே வாங்கிக்கொடுத்திக்கோம். உன் வாழ்க்கையும் உயர்ந்ததாக இருக்கணும். ஆனால், உன் ஆயுள்காலம் வரைக்கும் கூடவே வாழப்போற ஒருத்தனை இவ்ளவு மட்டமானவனாகத் தேர்ந்தெடுத்திருக்கிறே...