Lekha Books

ஆண்கள் சூரியன், கடிகாரம், டைம்பீஸ் ஆகியவற்றைப் பார்த்தவாறு சதா நேரமும் வாழ்க்கையை ஓட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். சௌபாக்யவதிகளே, நீங்கள் காலத்தைக் கடந்து வாழுங்கள்!

“சரி... பூனைக்கு காது குத்தி விடுறீங்களா?''

“நாளைக்கு.''

வேலிக்கருகில் இருந்து ஒரு கேள்வி:

“கைஸுக்குட்டியோட காதைக் குத்தி, வளையம் போட்டாச்சா?''

“இல்ல... நாளைக்குப் போடுறாராம்!''

“என்ன நாளைக்கு! ஆம்பளைங்ககிட்ட ஒரு காரியம் சொன்னாலே இப்படித்தான்... பெரிசா அலட்டிக்குவாங்க. நாமா இருந்தா இந்த நேரத்துல நூறு பூனைக்குட்டிகளுக்கு காது குத்திடுவோம்!''

அப்போது சங்கநாதம் முழங்கியது.

சந்நியாசி வந்தார். நாங்கள் பால் கலக்காத தேநீர் குடித்தோம். ஆளுக்கொரு பீடி பிடித்தோம்.

“மனிதனை தெய்வமா வழிபடுறாங்களே! அதைப்பத்தி சுவாமிஜி, உங்களோட கருத்து என்ன?''

“இது ஒண்ணும் புதிய விஷயமில்லையே. ராஜாக்களை அந்தக் காலத்துல மனிதர்கள் தெய்வமா வழிபட்டாங்க. என்னைக்கு இருந்தாலும் நிரந்தமில்லாம கீழே சாயப்போற அவங்களை தெய்வமாக நினைச்சதைப் பத்திக்கூட நான் ஆச்சரியப்படல. காட்டுல வாழ்ற மக்களுக்கு நம்ம சிலந்தி தெய்வமா இருக்கு. இதுதவிர, மரங்கள், மலைகள், நதிகள், மிருகங்கள் எல்லாமே தெய்வங்கள்தான்...''

“ஒரு காளையை தெய்வமா வழிபட்டதைப் பத்தி சுவாமிஜி, நீங்க கேள்விப்பட்டிருக்கீங்களா? ஆரம்ப கால நாகரீகத்தோட தொட்டில்னு சொல்லப்படுற எகிப்தில... ஃபரோஹாமார்களின் காலத்தில், அப்போ ஆண்டுகொண்டிருந்த ராஜாவைத்தான் தெய்வமா வழிபட்டாங்க. மோஸான்னு யூதர்களும், மோசஸ்னு கிறிஸ்துவர்களும், மூஸாநபின்னு முஸ்லிம்களும் சொல்ற தேவதூதனோட காலத்துல, கண்கள் ரத்தினங்களாலும், உடலின் மத்த பாகங்கள் தங்கத்தாலும் அமைக்கப்பட்ட ஒரு காளையை தெய்வமா வணங்கியிருக்காங்க...''

“அப்படி இருக்குறப்போ, ஏன் மனிதனை தெய்வமா வழிபடக் கூடாது?'' சிறிது நேர மவுனத்திற்குப் பிறகு சந்நியாசி சொன்னார்: “மகத்தான, ஆச்சரியப்படும்படியான, எல்லைகள் இல்லாத திறமைகள் பலவற்றைக் கொண்டவன் மனிதன். இந்த மனிதர்களையும், உலகத்தில் உள்ள மற்ற உயிர்களையும், எல்லா உலகங்களையும் படைத்துக் காப்பாற்றிக் கொண்டிருக்கிற மகாசக்தியே! உன்னுடைய ஒளிக் கதிர்கள் எங்களின் இருளடைந்து போய்க் கிடக்கும் ஆத்மாக்களில் பட்டு அங்கு பிரகாசத்தையும் தெளிவையும் உண்டாக்கட்டும்!''

நேரம் சாயங்காலம் ஆனது. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இருள் கவியத் தொடங்கியது. வீடுகளில் விளக்குகள் எரிய ஆரம்பித்தன. பந்தத்தை எரிய விட்டவாறு சந்நியாசி புறப்பட்டார். இரவு முடிந்தது. பகல் வந்தது. மலர்கள் மலர்ந்து சிரித்தன. பறவைகள் உற்சாக ஓசைகள் எழுப்பின. பட்டாம்பூச்சிகள் வெயிலில் மகிழ்ச்சியுடன் பறந்து திரிந்தன. இளங்காற்று இலைகளில் பட்டு "சலசல” சத்தத்தை உண்டாக்கியது. முகச்சவரம் முடிந்து, குளித்து முடித்து, மீசைக்கு கறுப்பு சாயம் பூசி... எல்லாம் முடித்து காலை உணவு சாப்பிட்டு, ஒரு பீடியை எடுத்து உதட்டில் வைத்து புகையை "குப் குப்” என்று விட்டபோது மனதில் தோன்றியது... இந்த உலகம் உண்மையிலேயே அழகானதுதான். இவற்றையெல்லாம் எங்களுக்குத் தந்த தெய்வமே...! நன்றி!

திருமணத்திற்குப் போக வேண்டிய நாள் வந்தது. நாங்கள் துரிதகதியில் ஆடைகளை அணிந்து பஸ்ஸில் ஏறினோம். நான் குளித்து முடித்து, காப்பி எல்லாம் சாப்பிட்டு முடித்து, சட்டையும் வேஷ்டியும் அணிந்து, பீடி புகைத்தவாறு காத்திருந்தேன். அவர்களை வேகப்படுத்தியதற்கு நெருப்புப் பார்வைகள் தாராளமாகவே கிடைத்தன.

நான் முன்னிருக்கையில் (என் குடையைப்பற்றி கேள்வி வந்தது; சீக்கிரம் அது வரும் என்று சொன்னேன் நான்) போய் அமர்ந்தேன். எனக்குப் பின்னால் இருந்த இருக்கையில் மகளின் தாய், மகள், கைஸுக்குட்டி ஆகியோருடன் மற்றவர்களும். "மகளுக்கு டிக்கெட் வாங்குற வயசு இன்னும் வரல. அதுனால அவளுக்கு டிக்கெட் வாங்காதீங்க. நான் சொல்லிக்கறேன்' என்றொரு கருத்து பெண்களிடமிருந்து எப்போதும் வரும். இப்படித்தான் தேவையில்லாத வம்பு என் தலைமீது வந்து விழும். வம்பு என்று நான் சொல்வது, பஸ் கண்டக்டருக்கும், என் மனைவிக்கும் இடையே காரசாரமான சண்டை உண்டாகும்போது அதைப் பார்த்துக்கொண்டு நான் வெறுமனே அசையாமல் உட்கார்ந்திருக்க முடியுமா? கண்டக்டரை அடித்து தரையில் விழ வைக்க வேண்டியது ஒரு கணவனின் கடமை அல்லவா? பஸ் போய்க்கொண்டிருந்தது. நிதானமான வேகத்தில்தான் அது சென்றது. கைஸுக்குட்டிக்கு காது குத்தி வளையம் போடாததால், மன வருத்தம் உண்டாகாமல் இல்லை. கண்டக்டர் ஒரு பகுதியில் டிக்கெட் கொடுத்து, காசை வாங்கிப் பைக்குள் போட்டுக் கொண்டிருந்தார். இந்த நேரத்தில்... சொன்னதையெல்லாம் மறந்து மகள் உரத்த குரலில் கத்தினாள்... ஒரு வெடி வெடித்தது போன்ற பதட்டத்துடன்.

“டாட்டோ... டாட்டோ... கைஸுக்குட்டி ஒண்ணுக்கு இருக்கணும்.''

மகள் சொன்னது காதில் விழாதது மாதிரி நான் உட்கார்ந்திருந்தேன். அவளை எனக்கு யார் என்று தெரியாது என்பது மாதிரி இருந்தது என் செயல். மகளின் பக்கத்தில்தான் மகளின் தாய் இருக்கிறாள் அல்லவா? ஆனால் அவளும் எதுவுமே கேட்காதது மாதிரி அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தாள்.

ஒரு அசரீரி மாதிரி... சொல்வது நான் இல்லை என்பது மாதிரி முகத்தை வைத்துக்கொண்டு, வேறு யாரோ பேசுவதுபோல் எந்தவித சலனமும் இல்லாமல் நான் சொன்னேன்:

“மகளே... பஸ் நிற்கட்டும்!''

“பஸ்ஸை நிறுத்துங்க... டாட்டோ...''

இந்த நேரத்தில் கண்டக்டர் அருகில் வந்தார். அந்த ஆளுக்கு ஒரு பெரிய மீசை இருந்தது. அந்த மீசை உண்மையானதாக இருக்குமா? இல்லாவிட்டால்... ஒட்டு மீசையா? ஆனால் மீசை கறுப்பாக இருந்தது. என் மீசையைவிட அந்த ஆளின் மீசை கம்பீரமாக இருந்தது. இப்போதெல்லாம் மீசை, முடி போன்றவற்றை- அது யாருடையதாக இருந்தாலும், சந்தோஷத்துடன்தான் நான் பார்ப்பது. ஒட்டு முடியும், பழைய கறுப்புத் துணியும் வைத்து தலையை வாரும் சௌபாக்யவதிகளைத்தான் நாம் நிறைய பார்க்கிறோமே! மகளின் தாய் பேச வாய்ப்பு தராமல், நானே சொன்னேன்:

“பூனை, மகள், தாய், நான்- எத்தன டிக்கெட் வேணும்?''

1. பூனை அந்தத் தாயின் குழந்தையா?

2. ஷட்அப் கண்டக்டர்!

இந்த இரண்டு டயலாக்குகளையும் பேச வேண்டிய அவசியம் உண்டாகவில்லை. பக்கத்தில் வந்த கண்டர்க்டர் கைஸுக்குட்டியை உற்றுப் பார்த்தார். இரண்டு பேரும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துச் சிரித்துக் கொண்டார்கள். கண்டக்டர் சொன்னார்:

“பூனைக்குட்டிக்கு டிக்கெட் தேவையில்லை. மூணு டிக்கெட். எந்த ஊருக்கு?''

மகளின் தாய் பதறிப்போன குரலில் சொன்னாள்:

“மகள், சின்னக்குழந்தை ஆச்சே! ரெண்டு டிக்கெட் போதும்...''

மகள் சொன்னாள்... “கைஸுக்குட்டிதான் சின்னகுழந்தை. நான் இல்ல...''

கண்டக்டர் சொன்னார்: “சரி... ரெண்டரை டிக்கெட் எடுக்கணும். எந்த இடம்?''