Lekha Books

அந்தப் பார்வைகளில்- சொல்லப் போனால் நான் சாம்பலாகி இருக்க வேண்டும். ஆனால், அந்தக் கண்கள் தீப்பந்தங்களாக ஒரு நிமிட நேரம்தான் இருந்தன. அடுத்த நிமிடம்- அவர்களின் கண்கள் மீண்டும் பெண்களின் சாதாரண கண்களாக மாறி, கண்ணீரைக் கொட்டியது. இதயமே வெடித்துவிட்டதுபோல் பலவீனமான குரலில் அவர்கள் கேட்டார்கள்:

“ஏன் கைஸுக்குட்டியை ஆணா மாத்துனீங்க?''

ஒரு நிமிட நேரத்திற்கு அவர்கள் என்ன கேட்கிறார்கள் என்பதே புரியவில்லை. எனக்கு அழுவதா சிரிப்பதா என்றே தெரியவில்லை. மனதில் ஒரு பதைபதைப்பு தோன்ற நான் கேட்டேன்.

“என்ன! கைஸுக்குட்டி ஆண் பூனையா மாறிடுச்சா? இனி அவன் ஆண் பூனையா?''

“அவன் ஒண்ணும் ஆண் பூனையா இருக்கல.'' மெதுவான குரலில் சௌபாக்யவதி சௌமினிதேவி சொன்னாள்: “நீங்க ஏன் கைஸுக்குட்டியை ஆண் பூனையா மாத்தினீங்கன்றதுதான் எங்களோட கேள்வி...''

ஓஹோ... விஷயம் இப்படிப் போகுதா?

மகாமந்திரவாதி! மெஜீஸ்யன், மேஜிக், மேஜிக்!

5

அப்போது என் மனதிற்குள் ஒரு சிறு அணுகுண்டு வெடித்தது. உண்மையிலேயே நான் ஒரு பெரிய மந்திரவாதிதானோ?

நான் கைஸுக்குட்டியைக் கையால் எடுத்து முகத்துக்கு மேலே உயர்த்திப் பார்த்தேன். ஆச்சரியம்! ஆண்தான்... ஆண் பூனைதான்!

இப்படியொரு தவறு எப்படி நடந்தது? நான் ஸ்தம்பித்து நின்றுவிட்டேன். என மனதில் பட்டது என்னவென்றால், ஆரம்பத்திலேயே பூனைக்குட்டி ஆணாகத்தான் இருந்திருக்க வேண்டும். அதை யாரும் சரியாக கவனிக்கவில்லை. பெண் பூனை என்று நினைத்து, சௌபாக்யவதி கதீஜா பீபி அதை எடுத்து சௌபாக்யவதி ராஜலாவின் கையில் தந்தாள். அவளும் அதைப் பெண் பூனை என்ற நினைப்பில்தான் கையில் வாங்கி இருப்பாள். அவள் மனதில் நினைத்ததையே மகளின் தாயிடமும் கூறிவிட்டாள். எல்லாரும் சேர்ந்து இதையே சௌபாக்யவதி சௌமினிதேவியிடமும் கூறியிருக்கிறார்கள். இருந்தாலும், ஒரே நேரத்தில் நான்கு சௌபாக்யவதிகளுக்கும் இப்படியொரு தவறு எப்படித்தான் நேர்ந்ததோ?

நான்கூட அதைப் பெண் பூனை என்றுதான் நினைத்தேன். அவர்கள் சொல்லும்போது நாம் பேசாமல் கேட்க வேண்டியதுதானே! இரண்டு பசுக்களும் பெற்றிருப்பது பசுக்குட்டிகள்தான் என்று மகளின் தாய் கூறும்போது நாம் நம்புவதுதானே நியாயம்! ஒரு வேளை அந்தக் கன்றுக்குட்டிகளும் காளையாக இருந்தால்...? அடுத்த நிமிடம் நான் வேகமாக ஓடினேன். பசுக்கள் கன்றுக்குட்டிகளைப் பெற்றெடுத்து ஒரு வருடம் ஓடி முடிந்துவிட்டது. இப்போது நான் அந்தக் கன்றுக்குட்டி ஆணா பெண்ணா என்று பார்க்கப் போகிறேன். காரணம்- இதுவரை நான் அதைச் சரியாக கவனிக்காமல் இருந்ததே. நான் போய்ப் பார்த்தேன். சாட்சாத் பசுக் கன்றுகள்தான்!

நான் ஹால் பக்கம் போனேன். மேஜைக்கு அருகில் போய் உட்கார்ந்தேன். குற்றவாளி! மந்திரவாதி!

நீதிபதிகளான சௌபாக்யவதிகள் அங்கு நின்றிருந்தார்கள்.

சௌபாக்யவதி கதீஜா பீபி மெதுவான குரலில் சொன்னாள்:

“மொத்தம் நாலு பூனைக் குட்டிங்க இருந்துச்சு. ரெண்டு பெண் பூனைக்குட்டிங்க. ரெண்டு ஆண் பூனைக்குட்டிங்க. அதுல ரெண்டு ஆண் பூனைக்குட்டியையும், ஒரு பெண் பூனைக் குட்டியையும் நரி கொண்டு போயிருச்சு. மீதி இருந்த ஒரே பூனைக்குட்டியைத்தான் நான் ராஜலா கையில் கொடுத்தேன். நான் கொடுக்குறப்போ அது பெண் பூனைக்குட்டியாத்தான் இருந்துச்சு...''

சௌபாக்யவதி கதீஜா பீபி தானே ஆணாக மாறிவிட்டதைப் போல் உணர்ந்தாள்.

நான் சொன்னேன்:

“இந்தப் பூனைக்குட்டியை ஆணாக மாத்தினது நான் இல்ல. பிறக்குறப்பவே இது ஆணாத்தான் இருந்துச்சு...''

நான் எழுந்துபோய் கட்டியிருந்த கயிற்றை விட்டு அதை விடுதலை பண்ணினேன். மீண்டும் வந்து மேஜைமேல் ஏறி உட்கார்ந்தேன்.

“அது பெண் பூனையாத்தான் இருந்துச்சு!''

“அது ஆண் பூனைக்குட்டியாத்தான் இருந்துச்சு!''

“மந்திரம் பண்ணி அதை ஆணா மாத்தினது நீங்கதான்... மந்திரப் பூனை!''

சௌபாக்யவதி ராஜலா சொன்னாள்:

“மந்திரப் பூனை!''

“ஆமா...'' சௌபாக்யவதி சௌமினிதேவி சொன்னாள்: “மந்திரப் பூனை!''

நான் கேட்டேன்:

“இதை ஆண் பூனைக்குட்டியா மாத்திவிட்டது நான்தான்னு நீங்க எல்லாரும் நினைக்கிறீங்களா?''

சிறிது நேரம் மவுனத்திற்குப் பிறகு அடுத்தடுத்து அவர்கள் கேள்வி அம்புகளை அடுக்கினார்கள். நான் அவர்கள் கேட்ட கேள்விகளுக் கெல்லாம் சலிப்பு இல்லாமல் பதில் சொன்னேன். அவர்களின் முதல் கேள்வி.

“பூனைக்கு காது குத்தச் சொல்லி கேட்டதற்கு, ஒவ்வொரு நாளும் "நாளைக்குக் குத்துறேன்... நாளைக்குக் குத்துறேன்'னு சொல்லி தள்ளிப் போய்க்கிட்டே வந்ததுக்குக் காரணம் என்ன?''

“நான் சும்மா அப்படிச் சொன்னேன். அவ்வளவுதான். இதுக்குக் காரணம்லாம் இல்ல...''

“இங்கே பெண்களோட எண்ணிக்கை அதிகமாயிடுச்சுன்னு யார் சொன்னது?''

“நான்தான்!''

“படம் விரிச்சு நின்னு சீறிக்கிட்டு இருந்த பாம்பை உருவாஞ்சுருக்கு போட்டுப் பிடிச்சது யாரு?''

யாரும் பிடிக்கக்கூடிய விதத்தில் இருந்தது அந்தப் பாம்பு என்பதே உண்மை. வெளியே வரமுடியாத அளவிற்கு சிக்கிக் கொண்ட தவளை பாம்பின் வாய்க்குள் முக்கால் பகுதி போய்விட்டது. படம் விரித்து சீறுகிற அளவுக்குக்கூட அவன் அப்போது இல்லை... இருந்தாலும் அவர்களின் கேள்விக்கு நான் பதில் சொல்லி ஆக வேண்டும்.

“பாம்பை உருவாஞ்சுருக்கு போட்டு பிடிச்சது நான்தான்!''

“இளவங்காய் கீழே விழப்போகுதுன்னு முன்கூட்டியே தெரிஞ்சு சொன்னது யாரு?''

“நான்தான்!''

“பலா மரத்துக்கிட்ட நாலு பழங்கள் தரணும்னு கேட்டபடி மரம் தந்துச்சா?''

“தந்துச்சு...''

“அப்படிக் கேட்டது யாரு?''

“நான்தான்!''

“மிதவை மேல ஏறப்போன பஸ்ஸை விட்டுக் கீழே இறங்கச் சொன்னது யாரு?''

“நான்தான்!''

“பெண் பூனைக்குட்டியை ஆண் பூனைக்குட்டியா மாத்தினது யாரு?''

“நான் இல்ல...''

“உங்களைப்போல உள்ள ஒரு ஆளு பொய் சொல்றது நல்லதா?''

“பொய் சொல்லக்கூடாதுதான்!''

“பிறகு ஏன் சொல்றீங்க?''

“உலகைப் படைச்ச கடவுளே!''

பூனையைக் கையில் எடுத்தவாறு நான் வாசல் பக்கம் வந்தேன். ஒயிட் லெகான் சேவல் சாய்வு நாற்காலியில் ஏறி உட்கார்ந்திருந்தது. நான் ஒன்றுமே சொல்லவில்லை. எதுவுமே செய்யவுமில்லை. யார் வேண்டுமென்றாலும், என்னுடைய சிம்மாசனமான சாய்வு நாற்காலியில் ஏறி உட்காரலாம். உட்காருவது கோழியாகவே இருந்தால்கூட அதைத் தட்டிக்கேட்க இங்கு யார் இருக்கிறார்கள்? நான் அருகில் சிமெண்ட் தரையில் இருந்த தூண் மேல் சாய்ந்தவாறு அமர்ந்தேன். பூனைக்குட்டி என் மடிமேல் உட்கார்ந்திருந்தது. இங்கேயே அது இருக்கட்டும். இப்போது ஆண்களின் எண்ணிக்கை மூன்றாக உயர்ந்திருக்கிறது. அதற்காக யாருக்கு நன்றி சொல்வது? மனதில் இனம் புரியாத ஒரு மகிழ்ச்சி நிலவிக் கொண்டிருப்பதை என்னால் உணர முடிந்தது. சொல்லப்போனால் என் நிலையை வார்த்தைகளால் விவரிக்க முடியாது.