Lekha Books

“இவனைக் கொல்லணும்!'' சௌபாக்யவதிகளான மகளின் தாயும், கதீஜா பீபியும்.

“கொல்லக்கூடாது...'' சௌபாக்யவதிகளான ராஜலாவும் சௌமினிதேவியும்!

நான் என்ன செய்வது? கடைசியில் சௌபாக்யவதி ராஜலா சொன்ன ஆலோசனையின்படி, குட்டி ராமன் என்ற மனிதனை அழைத்து வருவதற்காக ஒரு ஆள் அனுப்பப்பட்டது. தாடி, தலையில் துண்டு, கிழிந்துபோன காக்கி அரைக்கால் ட்ரவுசர், சட்டையுடன் இருக்கும் ஆள்தான் இந்த குட்டி ராமன். ஏதாவது வீடுகளில் பாம்பு வந்துவிட்டால், குட்டி ராமன் ஒரு கூடையையும், கொம்பையும் எடுத்துக்கொண்டு வந்து, ஒரு சிறு தொகையைக் கூலியாகப் பெற்றுக்கொண்டு பாம்பைப் பிடித்துக்கொண்டுபோய் தூரத்தில் இருக்கும் காட்டில் விட்டுவிடுவான். அந்த ஆள் சிறிது நேரத்தில் வந்தான். கொம்பின் நுனியில் மயக்க மருந்து தேய்க்கப்பட்டிருக்கிற தென்றும் அதனால்தான் கொம்பைக் காட்டியதும், பாம்பு மயங்கிப் போகிறது என்றும் மக்கள் பேசிக்கொள்வதுண்டு. அவன் கையிலிருந்த கொம்பால் பாம்பை இறுகப் பிடித்து மெதுவாகக் கூடைக்குள் போட்டான். மூடியால் கூடையை மூடினான். இடையில் சிறுசிறு துவாரங்கள் இருந்தன. மகிழ்ச்சியுடன் என்னை வணங்கிய அவன் அடுத்த நிமிடம் பாம்புக் கூடையுடன் வெளியேறினான். நான் ஒரு தென்னை மரத்தின் அடியில் ஒரு குழியைத் தோண்டி, இறந்துபோன கோழியை அதில் புதைத்தேன். கோழிக்கு விலையாக மார்க்கெட்டில் உள்ள ரேட்டை அனுசரித்து ஒரு தொகையைத் தரவேண்டும் என்று மகளின் தாய் சொன்னதற்கு நான் எதுவும் எதிர்ப்பே தெரிவிக்காமல் அவள் கேட்ட தொகையைத் தந்தேன். அதற்கு பதிலாக அவர்கள் எல்லாரும் அழகான கடல் சிப்பிகளை எனக்குத் தந்தார்கள். வருண பகவானின் பிரசாதம்!

விஷயம் ஏதோ ஒரு வகையில் முடிந்துவிட்டது என்றாலும் இரவிலும் பகலிலும் மிகவும் கவனமாக இருக்க வேண்டும் என்று அடிக்கடி நான் சொல்வேன். இரவு நேரங்களில் பந்தமோ, விளக்கோ இல்லாமல் சினிமாப் பாடல்கள் பாடியவாறு ஆட்கள் ஒற்றையடிப் பாதை வழியே நடந்துபோகிறபோது, நானே அவர்களை அழைத்து பந்தத்தைக் கொளுத்தி கையில் தருவேன். இவ்வளவு கவனமாக நான் இருந்தும், இப்படியொரு சம்பவம் இங்கு நடந்திருக்கிறது! விதி என்ன நினைக்கிறதோ, அது நடக்கத்தான் செய்யும். விதியின் போக்கை யாரால் தடுக்க முடியும் என்ற கேள்வி வர ஆரம்பித்துவிட்டது எல்லாரின் வாயிலும்.

கைஸுக்குட்டியும், மகளும், மகளின் தாயும் சேர்ந்து பல நாட்கள் பக்கத்து வீடுகளுக்கு விருந்துண்ணப் போவார்கள். சில நேரங்களில் கைஸுக்குட்டியை மட்டும் யாராவது தூக்கிக்கொண்டு போவார்கள்... யாராவது இதைக் கவனிக்காமல் இருந்துவிட்டால்...? விஷயம் அவ்வளவுதான்- கைஸுக்குட்டி எங்கே என்று தேடுவதே ஒவ்வொருத்தரின் வேலையாகவும் ஆகிவிடும்.

மகள் தோட்டம் முழுவதையும் அலசுவாள். எல்லா மரங்களையும் பார்ப்பாள். என்னை வந்து கேட்பாள். ஒயிட் லெகான் சேவலைப் பார்த்து விசாரிப்பாள். பசுக்களையும், நாய்க்குட்டியையும் பார்த்துக் கேட்பாள். மகளின் தாய் பிரபஞ்சமே கேட்கிற மாதிரி உரத்த குரலில் கேட்பாள்:

“கைஸுக்குட்டியைப் பார்த்தீங்களா?''

அப்போது பக்கத்து வீடுகளில் இருக்கும் சௌபாக்யவதிகள் யாராவது சத்தமிட்டுச் சொல்வார்கள்: “கைஸுக்குட்டி இங்கே இருக்கு...''

அடுத்த நிமிடம் மார்போடு அணைத்தவாறு வேலியின் இடைவெளி வழியாக கைஸுக்குட்டியைக் கொடுப்பார்கள். அவர்கள் வீட்டைச் சுற்றி வேலி இல்லை. கைஸுக்குட்டியைக் கொடுக்கும் போது, இலேசாக அவர்கள் மேல் முள் பட்டுவிட்டால் "அய்யோ...” என்ற சத்தம் உண்டாகும். சத்தம் உண்டாக்குவது வேறு யார்? நான்தான்.

வேலியில் இருக்கும் மூங்கில் பூத்த பிறகு, என் சத்தம் இன்னும் கூடப் பெரிதாகும். மூங்கில் பூத்த விஷயம் கிட்டத்தட்ட ஒரு திருவிழா போல சௌபாக்யவதிகளுக்கு.

“மூங்கில் அரிசியைக் குத்தி பாயசம் வச்சு, எல்லாரையும் கூப்பிட்டு கொடுக்கணும். கைஸுக்குட்டிக்காக...''

“கட்டாயம் செய்ய வேண்டியதுதான்!''

“கைஸுக்குட்டியோட காதை இன்னைக்கு குத்தி விடுறீங்களா? ஒரு கல்யாணத்துக்குப் போக வேண்டியதிருக்கு.''

காது குத்து, சவரம், துணி துவைத்தல், சமையல்- போன்ற பெரும் கலைகளில் கைதேர்ந்தவன் ஆயிற்றே நான்!

“கல்யாணத்துக்கு கைஸுக்குட்டியும் போகுதா என்ன?''

கைஸுக்குட்டியும் போகின்றதா என்றொரு கேள்வியா? இது என்ன கேள்வி! கைஸுக்குட்டியும், மகளும், மகளின் தாயும் இந்தத் திருமணத்திற்குப் போகிறார்கள். அவர்களுடன் நானும். திருமணம் நடப்பது மனைவியின் உறவினர்களுக்கு. அவர்கள் வீட்டில்தான் இந்த விசேஷம் நடக்கிறது. பெரிய அளவில் ஆர்ப்பாட்டங்கள், கண்களில் நீர், மரியாதைகள், முணுமுணுப்புகள். நெருப்புப் பார்வைகள்... எல்லாம் அங்கு இருக்கும். அதற்குப் போகாமல் இருக்க முடியுமா?

கணவன்மார்களே, சொர்க்கம் உங்களுக்காகக் காத்திருக்கிறது!

“அடியே... கல்யாணத்துக்கு பூனைக்குட்டி எதுக்கு?''

பயணம் போவது பஸ்ஸில். அதுவும் பன்னிரண்டு மைல்கள் தாண்டி.

“ஆனா... மகள் கைஸுக்குட்டி கட்டாயம் வரணும்னு சொல்லுவாளே!''

"நல்ல பச்சை மூங்கிலால் தொடையில் பன்னிரண்டு அடிகள் கொடுத்தால் மகள், மகளின் தாய்... ஏன், மகளின் தந்தைகூட எதைச் சொன்னாலும் சம்மதிப்பான்' என்று நான் சொல்லவில்லை. மகள் இன்னும் கொஞ்சம் வளரட்டும்!

நான் சொன்னேன்:

“பூனைக்குட்டியை பஸ்ல ஏத்தமாட்டாங்க!''

“கைஸுக்குட்டியை... ஏத்துவாங்க டாட்டோ...'' மகள் சொன்னாள். அப்படியா? நான் சொன்னேன்:

“ஒண்ணு செய்வோம். பஸ்ல போறப்போ உங்களுக்கும் எனக்கும் சம்பந்தமே இல்லைன்ற மாதிரி காண்பிச்சிக்குவோம். நீங்க வேற பார்ட்டி நான் வேற பார்ட்டி. ஒழுங்கா கம்பியை இறுகப் பிடிச்சுக் கிட்டு உட்காரணும். வழியில என்கிட்ட எதுவுமே பேசக்கூடாது. யாரோன்ற மாதிரி என்கிட்ட நடந்துக்கணும்.''

“நாங்க ஒண்ணும் தேவையில்லாம யார்கிட்டயும் பேசமாட்டோம்.''

“பஹுத் அச்சா ஹே! கல்யாணம் என்னைக்கு?''

“இன்னும் நாலு நாள் இருக்கு...''

“நாலு நாள்தான் இருக்கா? இடைவெளி ரொம்பவும் குறைவா இருக்கே! இப்பவே ஆடைகள் அணிய ஆரம்பிச்சிட வேண்டியது தானே!''

திருமணத்திற்குப் போவதற்கு நான்கு நாட்களுக்கு முன்பே சௌபாக்யவதிகள் ஆடைகள் அணியத் தொடங்க வேண்டும் என்று நான் சொன்னதில் என்ன தப்பு இருக்கிறது? இதற்கு எதிராகப் பேச யார் இருக்கிறார்கள்? கணவன்மார்கள் நிச்சயம் நான் சொல்வதை ஆதரிக்கவே செய்வார்கள்.

இருந்தாலும், சரியான நேரத்திற்கு திருமண நிகழ்ச்சிக்குப் போய்ச் சேர முடியுமா என்பது சந்தேகம்தான். சௌபாக்யவதிகளுக்கு கடவுள் புண்ணியத்தால் நேரம் என்ற ஒன்று பொருட்டே அல்ல. எதிலுமே ஒரு அசிரத்தை! ஆண்கள் நினைப்பது மாதிரி நேரத்தைப் பற்றி பொதுவாக பெண்கள் பெரிதாக எடுத்துக்கொள்வதில்லை! காலம், நேரம் ஆகியவற்றைக் கடந்தவர்கள் பெண்கள்! அவை அவர்களை எப்போதும் கட்டுப்படுத்தாது. இதன் அர்த்தம் என்னவென்றால் காலத்தைக் கடந்து அவர்கள் வாழ்வார்கள்.