Lekha Books

மகளின் தாய் போக வேண்டிய இடத்தின் பெயரைச் சொன்னாள். கண்டக்டர் இரண்டரை டிக்கெட் தந்தார். மகளின் தாய் என்னைத் தன் இரு கண்களாலும் நெருப்புப் பார்வை பார்த்தாள். ஒரு முறையல்ல- இருமுறை. முதல் தடவை பார்த்தற்குக் காரணம்- பூனைக் குட்டியை பஸ்ஸில் ஏற்ற மாட்டார்கள் என்று சொன்னதற்கு. இரண்டாவது பார்வைக்குக் காரணம்- மகளுக்கு முழு டிக்கெட் நான் வாங்க முயன்றதுக்கு. அரை டிக்கெட் என்றால் அரை டிக்கெட்தான். என்ன இருந்தாலும் பெண் உலகத்தைச் சேர்ந்த சௌபாக்யவதிகளுக்கு இது ஒரு வெற்றிதான்!

கைஸுக்குட்டி சிறுநீர் கழிக்க வேண்டும் என்ற விஷயத்தை மகள் மறந்து போனாளோ? இல்லை. பஸ் ஒரு பாம்புப் புற்றுப் பக்கத்தில் நிறுத்தப்பட்டது. நாங்கள் இறங்கினோம். பஸ் புறப்பட்டது. கைஸுக்குட்டியுடன் போன மகள், அதை சிறுநீர் கழிக்க வைத்துவிட்டுத் திரும்பி வந்தாள். உடலில் எந்த அணிகலன்களும் இல்லாமல் இருந்த கைஸுக்குட்டி மகளின் தோள்மீது கிடந்தது. நாங்கள் சிறிது நேரத்தில் ஆரவாரம் மிக்க கல்யாணக் கூட்டத்திற்குள் புகுந்தோம். (பஸ்ஸில் வரும்போது எந்தவித பிரச்சினையும் உண்டாகவில்லை. திரும்பிப் போகும்போது ஏதாவது நடக்க வேண்டுமே!) கைஸுக்குட்டி, மகள், மகளின் தாய்- மூவரும் பெண்கள் பகுதி என்ற சௌபாக்யவதிகளுக்கு மத்தியில் போனார்கள். அவர்களுக்கு அங்கு மகிழ்ச்சியான வரவேற்பு கிடைத்தது என்பது எனக்கு வந்த தகவல். சௌபாக்யவதிகளான சௌபாக்யவதிகளெல்லாம் கைஸுக்குட்டியைக் கையில் எடுத்துக் கொஞ்சினார்கள். அதன் உடலில் வாசனைத் திரவியங்களைத் தடவினார்கள். ஒவ்வொருவரும் அதைக் கையில் எடுத்து மாறி மாறி முத்தம் தந்தார்கள். காது குத்தல் சீக்கிரம் நடத்த வேண்டும் என்று எல்லா சௌபாக்யவதிகளும் ஒருமித்த குரலில் கூறினார்கள். எல்லாம் முடிந்து, நாங்கள் மகிழ்ச்சியுடன் வீடு திரும்பத் தயாரானோம். பஸ்ஸில் ஏறினோம். “அடியே... கம்பியை ஒழுங்கா பிடி...'' ஒவ்வொரு நிமிடமும் நான் கூறிக்கொண்டே இருக்க வேண்டியிருந்தது. திடீரென்று ஒரு வளைவில் பஸ் திரும்பியது. அவ்வளவுதான். இதோ பஸ்ஸுக்குள் ஒரு ஆள் நிலை தடுமாறி விழுந்து கிடக்கிறார்! வேறு யார்... நான்தான்.

என்ன இருந்தாலும் நான் ஆண் ஆயிற்றே! ஒன்றுமே நடக்காத மாதிரி ஆடையில் பட்ட தூசுகளைத் தட்டி விட்டவாறு எழுந்து மீண்டும் நான் அமர்ந்திருந்த இடத்தில் போய் உட்கார்ந்தேன். நான் பஸ்ஸுக்குள் விழுந்தது ஆண் இனத்திற்கே ஒரு அவமானமான காரியம்தான்! ஒப்புக்கொள்கிறேன்.

“என்ன... உடம்புல ஏதாவது அடிபட்டிருச்சா?'' வந்த சிரிப்பை அடக்கிக்கொண்டு மகளின் தாய் கேட்டாள். அவள் கேட்டதில் குசும்பு கலந்திருந்ததை என்னால் உணர முடிந்தது. பேசாமல் மீசையை எடுத்து விடலாமா என்றுகூட நினைத்தேன். பஸ்ஸை விட்டு இறங்கி எல்லாரும் வீட்டுக்குள் வந்தோம். பக்கத்து வீடுகளைச் சேர்ந்த பெண்கள் வந்து பல விஷயங்களையும் விசாரிக்கிறார்கள்; பேசுகிறார்கள். ஆணான நான் பஸ்ஸுக்குள் தலை குப்புற விழுந்த விஷயத்தை சௌபாக்யவதிகள் எல்லாருமே அடுத்த நிமிடம் அறிந்து கொள்கிறார்கள். இதைக் கேட்டதும்தான் சௌபாக்யவதிகளின் மனதிற்குள் எத்தனை சந்தோஷம்! அவர்கள் உதட்டில் மலர்ச்சி தெரிய சொன்னார்கள்: “இனிமேலும் பெண்களைப் பரிகாசம் செய்யக்கூடாது. இப்ப தெரியுதா கடவுள் எங்க பக்கம்தான் இருக்காருன்னு. ஊஞ்சல் ஆடுறேன்னு அதுல இருந்து கீழே விழுந்தீங்க. இப்போ பஸ்ல இருந்து விழுந்திருக்கீங்க. எங்களைத் தேவையில்லாம கிண்டல் பண்ணினா இனிமேலும் விழ வேண்டியதிருக்கும். பார்த்துக்கோங்க. ஆண்களோட பவர் என்னன்னு இதுல இருந்தே தெரியலியா?''

இவ்வளவையும் கேட்டுக்கொண்டு ஒரு ஆண் எப்படி கம்பீரமாக தலையை உயர்த்திக் கொண்டு இருக்க முடியும்? நான் வெட்கத்தால் தலைகுனிந்தேன். சௌபாக்யவதிகளின் முகத்தைப் பார்க்கவே தைரியம் இல்லாமல் நான் நாட்களை ஓட்டிக்கொண்டிருந்தபோது, ஆச்சரியத்தில் ஆச்சரியமான அந்த நிகழ்ச்சி நடக்கிறது. யாரும் கொஞ்சமும் எதிர்பார்த்திராத அந்த நிகழ்ச்சி!

கிட்டத்தட்ட ஒரு அணுகுண்டு வெடித்த மாதிரிதான். சௌபாக்யவதிகளின் இதயம் வெடித்துச் சிதறும் நிலை!

இனிமேல் ஆண்கள் தலையை உயர்த்தி, மார்பை நிமிர்த்தி கம்பீரமாக நடக்கலாம். தாராளமாக மீசை வைத்துக்கொள்ளலாம். சௌபாக்யவதிகளின் அழகான உதடுகளில் மறைந்துபோன சிரிப்பைப் பார்த்து மனதில் மகிழ்ச்சி கொள்ளலாம். ஆண்களின் உலகத்திற்கு ஒரு சலாம்! மனிதாபிமான அடிப்படையில் சௌபாக்யவதிகளுக்கும் சலாம்!

நடந்த நிகழ்ச்சி என்னவென்றால்...

சௌபாக்யவதிகளான கதீஜா பீபி, ராஜலா, மகளின் தாய், சௌமினி தேவி- எல்லாரும் என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் இப்போது கையைப் பிசைந்து நின்று கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆகாயமே தங்கள் தலைக்கு மேல் இடிந்து விழுந்துவிட்டதோ என்ற நினைப்புடன் அவர்கள் இருக்கிறார்கள்... இவர்களின் செயல் எதுவுமே மகளுக்குப் புரியவில்லை. அவள் வெறுமனே அழுதவாறு நின்றிருக்கிறாள்.

பக்கத்து வீடுகளைச் சேர்ந்த சௌபாக்யவதிகள் எனக்கு முன்னால் போய்க் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் நடையில் ஒரு வேகம் தெரிந்தது. மகளின் தாய் அவர்களை அழைத்திருக்க வேண்டும். தங்களின் ஆறு கண்களையும் தீப்பந்தம் மாதிரி ஆக்கிக்கொண்டு அவர்கள் போனார்கள். அவர்கள் அப்படி நடந்து கொள்வதற்குக் காரணம் என்னவாக இருக்கும்?

சிறிது நேரம் கழித்து உள்ளே இருந்து கோபத்துடன் சில வார்த்தைகள்! அடிகள்! ஆர்ப்பாட்டங்கள்!

தேம்பித் தேம்பி அழுதவாறு மகள் என்னிடம் ஓடி வந்தாள்.

“டாட்டோ...! ஓடி வாங்க. கைஸுக்குட்டியை அவங்க அடிச்சுக் கொல்றாங்க...''

நான் ஓடவில்லை. மெதுவாக நடந்து உள்ளே சென்றேன். ஹால். கைஸுக்குட்டியின் கழுத்தில் எந்த அணிகலனும் இல்லை. ரிப்பன்கூடக் கிடையாது. ஒன்றுமே இல்லாமல் வெறுமனே நின்று கொண்டிருக் கிறது கைஸுக்குட்டி. கழுத்தில் ஒரு கயிறு மாட்டப்பட்டிருக்கிறது. அதன் இன்னொரு நுனி ஜன்னல் கம்பியில் கட்டப்பட்டிருக்கிறது. கைஸுக்குட்டி என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் பேந்தப் பேந்த விழித்தவாறு நின்றிருந்தது. சௌபாக்யவதிகளான கதீஜா பீபி, ராஜலா, சௌமினிதேவி ஆகியோர் பூனைக்குட்டியை ஏற்கெனவே ஒரு சுற்று அடித்து முடித்திருந்தனர். சித்திர வேலைப்பாடுகள் கொண்ட ஈருளி மகளின் தாயின் கையில் இருந்தது. அவளின் தலைமுடி கலைந்து அலங்கோலமாயிருந்தது. கண்கள் உண்மையிலேயே தீப்பந்தங்கள்தாம்!

மகளின் தாய் “சனியனே!'' என்று திட்டியவாறு கைஸுக்குட்டியை இரண்டு அடி அடித்தாள். மூன்றாவது அடி கொடுப்பதற்காக ஓங்கினாள்.

நான் (கொஞ்சம் பதைபதைப்புடன்), “என்ன இது? பூனைக்குட்டியை எதுக்கு அடிக்கிறே? கைஸுக்குட்டி எதையவாது திருடி சாப்பிட்டுருச்சா என்ன?'' என்று கேட்டேன்.

நான் கேட்டது நியாயமான கேள்விதான். ஆனால், நான் இப்படிக் கேட்டதும் நான்கு சௌபாக்யவதிகளின் எட்டு கண்களும் தீப்பந்தமாக மாறி என்னைத் துளைத்தெடுத்தன.