Lekha Books

இப்படி நான் உட்கார்ந்திருக்க, சித்திர வேலைப்பாடுகள் கொண்ட ஈருளியைக் கையில் வைத்தவாறு மகளின் தாய் உன் வாசல் வழியாகவும், சௌபாக்யவதிகள் ராஜலா, கதீஜா பீபி, சௌமினிதேவி ஆகியோர் ஹாலில் இருந்தும் முற்றத்திற்கு வந்தார்கள். மகளின் தாய், வந்த வேகத்தில் சித்திர வேலைப்பாடுகள் கொண்ட ஈருளியால் ஒயிட் லெகான் சேவலுக்கு இரண்டு அடிகள் கொடுத்தாள். ஒயிட் லெகான் சேவல் "என்னை ஏன் தேவையே இல்லாமல் அடிக்கணும்? உங்களுக்கு என்ன ஆச்சு? நான் யார்னு உங்களுக்குத் தெரியுமா?” என்று கேட்கிற மாதிரி ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு, தரையில் எதையோ கொத்தியவாறு முற்றத்தில் போய் நின்றது. மகளின் தாய் அடுத்த நிமிடம் பூனைக்குட்டியின் காதைப் பிடித்துத் தூக்கி கோபத்துடன் முற்றத்தை நோக்கி அதை வீசி எறிந்தாள். பூனை எழுந்து, நான்கு கால்களாலும் நின்றது.

நான் முன்பு பூனையைப் பிடித்துக் கீழே போட்டதைவிட அதிகமான தூரத்தில் அதை வீசி எறிந்திருக்கிறாள் மகளின் தாய். "பேச முடியாத ஒரு பிராணியைத் தேவையில்லாம கஷ்டப்படுத்த வேண்டாம்” என்று நான் அறிவுரை சொல்லவில்லை. மகளின் தாய் பூனையை வீசி எறிந்ததை சௌபாக்யவாதிகளான ராஜலா, கதீஜா பீபி, சௌமினி தேவி மூவருமே பார்த்தார்கள். ஆனால், அதற்கு எதிராக அவர்கள் ஒரு வார்த்தையாவது பேச வேண்டுமே! என்னைப் பார்த்தவாறு நெருப்புப் பார்வைகள் பார்க்க வேண்டுமே! ஆனால், அப்படியெல்லாம் அவர்கள் ஒன்றும் செய்யவில்லை.

என்ன இருந்தாலும் ஆண் ஒரு பாவப்பட்ட பிறவிதான்! சௌபாக்யவதிகளான பெண்கள் தங்கள் விருப்பப்படி ஆண்களை என்ன வேண்டுமானாலும் செய்யலாம் என்று நினைத்துக்கொண்டிருக் கிறார்கள். ஆதரவே இல்லாத ஒரு அனாதை இனம்தானே ஆண்கள் என்பது!

சௌபாக்கியவதிகள் எனக்கு முன்னால் நடந்து போனார்கள். எல்லாரிடமும் ஒரு மிகப் பெரிய மாற்றம் தெரிந்தது. அடக்கம், ஒடுக்கம், பணிவு... எல்லாம் தெரிந்தது அவர்களிடம். புடவைகளால் "பரபர” என்ற சத்தத்தை அவர்கள் உண்டாக்கவில்லை. பக்திவயப்பட்ட பார்வைகளுடன் அவர்கள் நடந்தார்கள். ஒரு ஆன்மிக சக்தியின் சந்நிதானத்தில் நடந்து செல்வது மாதிரி, மிக மிக மெதுவாக, பூமியில் கால் படுகிறதா என்று சந்தேகப்படுகிற அளவிற்கு அவர்கள் சாதுவாக நடந்து சென்றார்கள்.

மகள் தேம்பித் தேம்பி அழுதவாறு என் அருகில் வந்து நின்றாள்.

“டாட்டோ... இப்போ அவங்க கைஸுக்குட்டியை நீலகண்டான்னு கூப்பிடுறாங்க!''

நீலகண்டன்! பெயர் நன்றாகத்தான் இருக்கிறது. ஆணாக இருப்பதால், இறந்துபோன பிறகு நரகத்திற்குப் போகட்டும் என்று இப்படி ஒரு பெயர்! இந்துப் பூனை! இதனால் யாருக்கு நஷ்டம்? ஒரு நிமிடத்தில் இந்தப் பூனை இந்துப் பூனையாக மாறியது எப்படி? இருந்தாலும், நீலகண்டன் என்ற பெயர் சொல்வதற்கு நன்றாகத்தான் இருக்கிறது. இந்தப் பூனைக்கு அஸன்குஞ்ஞூ என்று கூடப் பெயர் வைத்திருக்கலாம். சௌபாக்யவதி கதீஜா பீபியின் கணவன் பெயர் அது. இல்லாவிட்டால் வாசு என்ற பெயர் சூட்டியிருக்கலாம். சௌபாக்யவதி ராஜலாவின் கணவர் பெயர் அது. அதாவது வாசுதேவன். அந்தப் பெயர்கூட நன்றாகத்தான் இருக்கிறது. சௌபாக்யவதி சௌமினிதேவி யின் கணவன் பெயர் ராமகிருஷ்ணன். அதுவும் இல்லையென்றால், மகளின் தாயின் கணவனின் பெயரான பஷீரைக்கூட பூனைக்கு வைத்திருக்கலாம். இது எதுவுமே இல்லாமல்... நீலகண்டன்!

“பூனைக்கு யாருடி நீலகண்டன்னு பேர் வச்சது?''

“அவளுக்கு வருத்தமும் கோபமும் வந்தப்போ, அவள் அந்தப் பேரை வச்சுக் கூப்பிட்டா.''

“யார்?''

“நீங்க தப்பா நினைச்சுக்கக் கூடாது... ராஜலா!''

“பொம்பளைகளுக்கு என்ன பெரிய வருத்தமும் கோபமும் வேண்டிக்கிடக்கு! ஒழுங்கா இருந்துக்கங்க. சரி, இருந்துட்டுப் போகட்டும்... நீலகண்டன்!''

“டாட்டோ... நீலகண்டன் வேண்டாம்...''

“ஏன்டா கண்ணு? அது ஒரு நல்ல மந்திரப்பூனை ஆச்சே!''

“அது எனக்கு வேண்டாம்... அது ஒரு கெட்ட பூனை!''

“இதைப் பெண் பூனையா மாத்த முடியாதா?'' மகளின் தாய் கேட்டாள். எப்படி?

“அடியே முட்டாள்! எழுதப் படிக்கத் தெரிஞ்சு என்ன பிரயோஜனம்? என்ன இருந்தாலும் நீ ஒரு பெண்தானே! இங்க பாரு... நான் சொல்றேன். கேட்டுக்கோ. இது பிறவிலேயே ஒரு ஆண் பூனைதான்!''

“இது பிறவியிலேயே ஒரு ஆண் பூனைன்னு அவங்க யாரும் நம்பத் தயாரா இல்ல...''

மகளின் தாயின் நடத்தையில் ஒருவித அமைதித்தனம் தெரிந்தது. நெருப்புப் பார்வையைக் காணோம். மிகவும் பணிவுடன் அவள் வாயிலிருந்து வார்த்தைகள் வந்தன.

“நீ நம்புறியா?''

மகளின் தாய் மட்டும் நான் சொல்வதைக் கேட்டு நம்பினால், நான் வெற்றி பெற்றுவிட்டதாக அர்த்தம். எனக்கு ஏதோ பெரிய ஆன்மிக சக்தி இருக்கிறது என்று முதலில் நம்பியவள் அவள்தான். அவள் சொன்னதைக் கேட்டுத்தான். மற்றவர்கள் அதை உண்மை என்று நம்பத் தொடங்கினார்கள். என்னிடம் அப்படி எதுவும் பெரிய சக்தி கிடையாது என்பதை முதலில் அவள் ஒப்புக்கொள்ள வேண்டும். இதோ... அவள் பேசப்போகிறாள்!

“நம்பச் சொன்னா நம்புறேன்!''

நான் என்ன சொல்கிறேனோ, அதுதான் சட்டம் என்றெல்லாம் நான் அவளிடம் கட்டளை போட்டுக் கொண்டிருக்கவில்லை. நான் சொன்னேன்.

“ரொம்ப சந்தோஷம். இங்க பாரு... உன்னைக் கட்டிய கணவனான நான் சொல்றேன். இந்தப் பூனை பிறக்குறப்பவே ஆண்தான். பொம்பளைங்களான நீங்க யாரும் அதை ஒழுங்கா கவனிக்கல. அது ஒரு பெண் பூனைன்னு நீங்க எல்லாரும் நெனச்சீங்க. அதைப் பெண் பூனையா மாத்தப் பார்த்தீங்க. அது நடக்காமப் போச்சு. அது பிறக்குறப்பவே ஆண் பூனைதான். அது எப்படி பெண் பூனையா மாறும்?''

“கல்யாணப் பந்தல்ல அம்பது, அறுபது பொம்பளைங்க இருந்தாங்க. அவுங்க எல்லாருமே பூனைக்குட்டியை அன்பா எடுத்துக் கொஞ்சினாங்க. ஆசையா முத்தம் கொடுத்தாங்க. எல்லாரும் எப்படி ஒரே நேரத்துல தப்பு பண்ணி இருக்க முடியும்!''

“எப்படியோ இந்தத் தப்பு நடந்திடுச்சு. ஒரே நேரத்துல எல்லாருமே தப்ப பண்ணி இருக்காங்க!''

“நீங்க சொன்னா நம்புறேன்!''

நான் சொன்னதால் நம்புகிறாளாம். கணவன் சொல்வதை ஒரு மனைவி கேட்டு நடக்க வேண்டியது அவளின் கடமை ஆயிற்றே! அதற்காக பெண்கள் பூனை பற்றிய இந்த விஷயத்தில் சரியான கவனம் செலுத்தவில்லை என்று நான் சொன்னது சரிதானா? உலக வரலாறு என்ன கூறுகிறது? சௌபாக்யவதிகளுக்குத் தவறு நேர்கிற சூழ்நிலைகளில், அவர்கள் அதை ஒப்புக்கொண்டிருக்கிறார்களே! பிறகு எப்படி இந்தத் தவறு உண்டானது?