Lekha Books

ஷரத்ருத்துடன் இப்படிப்பட்ட சோதனை முயற்சிகளில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருக்கும்போதுதான், காட்சி உலகம் ஸ்வர உலகத்திலிருந்து எந்த அளவிற்கு மாறுபட்டு இருக்கிறது என்பதையும், அவற்றுக்கிடையே இருக்கும் ஒப்பீடு எந்த அளவிற்கு அர்த்தமற்றது என்பதையும் திரும்பத் திரும்ப நான் உணர்ந்தேன்.

பிப்ரவரி, 29.

நியூ சாட்டலில் நடந்த இசை நிகழ்ச்சி நேரத்தில் ஆனந்தத்தில் திளைத்திருந்த ஷரத்ருத் மிகவும் அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தாள்.

‘‘நீங்கள் சொல்கிற விஷயத்தில் உண்மையாகவே இந்த அளவிற்குத்தான் அழகு இருக்கிறதா -?’’ - இறுதியில் அவள் கேட்டாள்.

‘‘ஷரத்ருத், இவ்வளவுதான் அழகு இருக்குன்றதை வச்சு நீ நினைப்பது என்ன -?’’

‘‘நதிக்கரையின் காட்சி அளவிற்கு...’’

நான் இதுவரையில் ஷரத்ருத்திற்கு முன்னால் இருக்கும்போது கெட்டவை, பாவம், மரணம் போன்ற விஷயங்களைப் பற்றிப் பேச முயன்றதில்லை.

நான் சொன்னேன் :

‘‘கண் இருப்பவர்களுக்கு அவற்றின் சந்தோஷம் தெரியாது.’’

‘‘ஆனால், பார்க்கும் சக்தி இல்லாத எனக்கு அவற்றைக் கேட்பதற்கு மிகவும் சந்தோஷமாக இருக்கு’’ - அவளின் குரலில் ஒரு அழுத்தம் இருந்தது.

மிகவும் நெருக்கமாகக் பேசிக் கொண்ட நடக்கும்போது, சிறு பிள்ளைகள் சாய்ந்து கொள்வதைப்போல் ஷரத்ருத் என் கைகளில் சாய்ந்திருந்தாள்.

‘‘நான் எந்த அளவிற்கு சந்தோஷமாக இருக்கேன்னு உங்களுக்குத் தெரியுமா ?’’ - அவள் தொடர்ந்து சொன்னாள் : ‘‘நான் உங்களை சந்தோஷப்படுத்துறதுக்காக மட்டும் இதைச் சொல்லல. இங்கே கொஞ்சம் பாருங்க. மற்றவர்களின் முகங்களைப் பார்க்கும்போது, அவங்க சொல்றது உண்மையா பொய்யான்னு உங்களால் எளிதில் புரிந்துகொள்ள முடியும் அல்லவா ? அவர்களின் குரலில் இருந்து என்னால் அந்த விஷயத்தைப் புரிந்து கொள்ள முடியும். தனக்கு உதவியா இல்லைன்னு ஆன்ட்டி (அவள் என் மனைவியை இப்படித்தான் அழைப்பாள்) வாய்க்கு வந்தபடி பேசியபோது, அதைப்பற்றி உங்களுக்கு எந்தக் கவலையும் இல்லைன்னு நீங்கள் ஒருமுறை கூறியது ஞாபகத்துல இருக்கா ? ஆனால், சொல்றது உண்மை இல்லைன்னு உங்களோட குரலிலிருந்து அந்த நிவீடமே நான் தெரிந்து கொண்டேன். நீங்கள் கவலையில் இருக்கீங்களா இல்லையான்னு தெரிஞ்சிக்கிறதுக்கு நான் அந்தக் கன்னங்களைத் தொட்டுப் பார்க்க வேண்டிய தேவையே இல்லை’’ - அவள் உரத்த குரலில் திரும்பத் திரும்பச் சொன்னாள்.

‘‘உங்களின் கன்னங்களைத் தொட்டுப் பார்கக வேண்டிய எந்தவொரு தேவையும் இல்லை.’’

நான் வெட்கத்தால் சுருங்கிப்போய் விட்டேன். ஏனென்றால், அப்போது நகரத்தைச் சேர்ந்த மக்கள் எங்களைத் திரும்பிப் பார்க்க ஆரம்பித்தார்கள். அவள் தொடர்ந்து சொன்னாள் :

நீங்கள் என்னை ஏமாற்ற முயற்சிக்கக் கூடாது. ஒரு பார்வை தெரியாதவளை ஏமாற்றுவது மிகவும் மோசமான ஒரு விஷயம். பிறகு... இன்னொரு விஷயம்... நீங்கள் அதுல வெற்றி பெறவும் முடியாது’’ - சிளீத்துக் கொண்டே அவள் தொடர்ந்து கேட்டாள் : ‘‘சொல்லுங்க... உங்களுக்குக் கவலை இல்லையா ?’’

ஷரத்ருத்துடன் இருப்பதுதான் எனக்கு சந்தோஷமான விஷயம் என்பதை அவள் புரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காக நான் அந்தக் கண்பார்வை தெரியாத சிறுமியின் கையை எடுத்து என் உதடுகள்மீது வைத்தேன்.

‘‘இல்லை... எனக்குக் கவலை இல்லை ஷரத்ருத். நான் எப்படி கவலைப்பட முடியும்.’’

‘‘இருந்தாலும்... சில நேரங்களில் நீங்கள் கவலைப்படுறீங்களா ?’’

‘‘ம்... சில நேரங்களில்...’’

‘‘அன்னைக்கு அந்தச் சம்பவம் நடந்த பிறகு, நீங்கள் ஒருமுறை கூட கவலைப்பட்டது இல்லையா ?’’

‘‘இல்ல... அதற்குப் பிறகு ஒருமுறை கூட கவலைப்பட்டது இல்லை.’’

‘‘சரி... அது இருக்கட்டும்... உங்களுகப் பொய் சொல்லணும்னு தோணியிருக்கா ?’’

‘‘இல்ல ஷரோ...’’

‘‘என்னை ஒருமுறை கூடஏமாற்ற மாட்டீங்கன்னு சத்தியம் பண்ண முடியுமா ?’’

‘‘நான் சத்தியம் பண்ணுறேன்.’’

‘‘சரி... அப்படின்னா சொல்லுங்க... நான் அழகியா -?’’ - திடீரென்று அவள் இப்படியொரு கேள்வியைக் கேட்டதும் என்ன பதில் கூறுவது என்று தெரியாமல் நான் தடுமாறினேன்.

ஓரத்ருத்தின் அழகைப்பபற்றி நான் இதுவரையில் நினைத்துப் பார்த்ததேயில்லை. மேலும் அதைப் பற்றி அவளுக்குத் தெரிய வைப்பது தேவையில்லாத ஒன்று என்று நான் நினைத்திருந்தேன்.

‘‘சரி... இதைத் தெரிந்துகொண்டு உனக்கு என்ன ஆகப்போகிறது ?’’ - நான் கேட்டேன்.

‘‘நான் கட்டாயம் அதைத் தெரிஞ்சிக்கணும். நான்... நான்... நான் அதை எப்படிக் கூறுவேன் ? உங்களிடம் இல்லாமல் வேறு யாரிடம்...’’

‘‘மக்களின் முக அழகைப்பற்றி பாதிரியார் எதற்குச் சிந்திக்கணும் ?’’

அந்த நிவீடமே இநந்த விஷயத்திலிருந்து எப்படிக் கழன்று கொள்வது என்பதைப் பற்றிச் சிந்திக்க ஆரம்பித்தேன்.

‘‘ஏன் சிந்திக்கக் கூடாது ?’’

‘‘ஒரு பாதிரியாரைப் பொறுத்தவரையில், மக்களின் ஆன்மாவின் அழகைத்தான் அவர் பார்க்க வேண்டும்.’’

‘‘நான் அழகற்றவள் என்பது என் எண்ணம்’’ - ஷரத்ருத் அலட்சியமான குரலில் சொன்னாள்.

அப்போது என் உள்மனதிற்குத் திரையிட்டுக் கொண்டு நான் சொன்னேன் :

‘‘ஷரோ, நீ அழகின்னு உனக்கு நல்லா தெரியும்.’’

அதற்குப் பிறகு அவள் அமைதியாக இருந்தாள். அவளுடைய முகத்தில் பிரகாசமான கம்பீரம் தெரிந்தது. நாங்கள் வீட்டை அடையும்வரை அவளுடைய நடவடிக்கையில் எந்தவொரு மாற்றமும் உண்டாகவில்லை.

நாங்கள் திரும்பி வந்தவுடன் எமிலி சொன்னாள் :

‘‘நீங்க இப்படி நேரத்தை வீணாக்குவது எனக்குப் பிடிக்கல...’’

இதே விஷயத்தை அவள் முன்பும் கூறியிருக்கலாம். ஆனால், எதுவுமே சொல்லாமல் மனிதர்களை வேலை செய்ய விட்டுவிட்டு, பிறகு அவர்கள் மீது குறைகள் சொல்வது சிலரின் குணமாயிற்றே ! தன்னுடைய ‘உரிமை’யின் பாதுகாப்பிற்கு எந்தவொரு கேடும் வந்துவிடக் கூடாது என்பதற்காகத்தான் அவள் எங்கள் இருவரையும் போகவே அனுமதித்தாள். ஷரத்ருத்தை நான் இன்று எங்கு அழைத்துச் சென்றேன் என்பது எமிலிக்குத் தெரியும். அதனால் இசை நிகழ்ச்சி நேரத்தில் நாங்கள் என்னவெல்லாம் கேட்டோம் என்று கேட்டிருந்தால், அந்தச் சிறு பெண் எந்த அளவுக்கு அதிகமான சந்தோஷத்தை அடைந்திருப்பாள் !

இரவில் பிள்ளைகள் தூங்கச் சென்றபிறகு நான் எமிலியிடம் கேட்டேன் :

‘‘இசை நிகழ்ச்சிக்கு ஷரத்ருத்தை அழைத்துச் சென்றதற்காக நீ ஏன் கவலைப்படுறே ?’’

அதற்கு அவள் சொன்னாள் :

‘‘உங்க சொந்தப் பிள்ளைகள்ல ஒண்ணுக்குக்கூட செய்யாததையெல்லாம் நீங்க இவளுக்காகச் செய்றீங்க...’’

‘நம்மைத் தேடித் திரும்பி வரும். காணாமற் போன பிள்ளைக்குத்தான் விருந்துகிடைக்கும்... அப்படியில்லாமல் வீட்டிலேயே நம்முடன் இருக்கும் பிள்ளைகளுக்கு அல்ல’ என்று எத்தனை முறைகள் கூறினாலும் அவளால் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை.