Lekha Books

மேகப்படலம் பின்னோக்கி போய்க் கொண்டேயிருந்தது. தூங்கிக் கொண்டிருக்கும் நீரை எழுப்புவதற்காக கடவுளின் தூதன் வானத்திலிருந்து பதேஸ்டா ஏரியை நோக்கி இறங்கிக் கொண்டிருக்கும் காட்சிதான் உடனடியாக என் மனதில் தோன்றியது. ஷரத்ருத்தின் முகத்தில் அப்போதும் தெரிந்து கொண்டிருந்த பிரகாசம் என்னை எப்போதையும் விட மகிழ்ச்சி கொள்ளச் செய்தது. கருணை உணர்ச்சி நிறைந்திருந்த கண்களுடன் நான் அவளுடைய நெற்றிப் பகுதியை முத்தமிட்டேன். அப்படிச் செய்யும்போது, கடவுளுக்கு நன்றி கூறுவதாக நான் எனக்குள் நினைத்துக் கொண்டேன்.

அதற்குப் பிறகு ஷரத்ருத்திடம் ஆச்சரியப்படும் வகையில் முன்னேற்றம் உண்டானது. எல்லாவித சட்டங்களையும் தவிடுபொடியாக்கி அவள் படுவேகமாக முன்னோக்கிப் போய் கொண்டிருப்பதைப் போல் சில நேரங்களில் எனக்குத் தோன்றும் பொருட்களின் ‘தரத்தை’விட அதிகமாக  வெப்பம், குளிர்ச்சி, இனிப்பு, கசப்பு, கடுமை, மென்மை போன்ற விஷயங்களுக்குத்தான் நான் முதலில் கவனம் செலுத்தினேன் என்பதை நினைத்து பார்த்தேன். எல்லாம்  ஒரு ஓழுங்கில் நடந்து கொண்டிருப்பது தெரிந்தது. தொடர்ந்து அதிக கவனம் நான் செலுத்தியது எழுந்திருப்பது, வைப்பது, மாற்றுவது, கட்டுவது, சேகரிப்பது போன்ற விஷயங்களில்தான்.

‘சித்தாந்தம்’ கற்றுத்தரும் எல்லா முயற்சிகளையும் நான் ஒரு பக்கம் ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு, ஷரத்ருத்துடன் உரையாட ஆரம்பித்தேன். சொல்லித்தரும் விஷயங்களை அவளால் புரிந்துகொள்ள முடிகிறதா இல்லையா என்பதைப் பற்றியெல்லாம் நான் சிறிதும் கவனத்தில் எடுத்துக் கொள்ளவேயில்லை. எல்லாம் மெதுவாக முன்னோக்கிப் போய்க்கொண்டிருந்தது. ஷரத்ருத்தின் ஈடுபாட்டையும் ஆர்வத்தையும் பார்த்து, அவளைக் கேள்விகள் கேட்கும்படி நான் அழைத்ததன் மூலம், அவளிடம் நான் ஒரு உற்சாகம் உண்டாகும்படி செய்தேன்.

ஷரத்ருத்தைத் தனியாக விடும்நேரம் முழுவதும் அவளுடைய மூளை படு சுறுசுறுப்பாக இயங்கிக் கொண்டிருக்கும். சிறிதுநேர விலகலுக்குப் பிறகு அவளுக்கு அருகில் போகும்போது எங்கள் இருவரையும் விலக்கி நிறுத்தியிருந்த கறுத்த சுவரின் கடுமை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக குறைந்து கொண்டு வருவதை ஆர்வத்துடன் நான் பார்த்துக் கொண்டிருப்பேன். எனக்குள் நானே கூறிக்கொள்வதைப்போல் இறுதியில் நான் சொன்னேன்:

‘காற்று வெளியில் வெயிலும் கால மன்னனின் விசாலமும் சிறிது சிறிதாக குளிரின்மீது வெற்றியை அடைவதைப்போலத்தான் இதுவும்’ இந்த மாற்றத்தை நினைக்க நினைக்க எனக்கு ஆச்சரியம் உண்டாகிக் கொண்டிருந்தது. அவளுடைய மனக் கண்கள் திறக்க ஆரம்பித்தன. ஆனால், அவளுடைய உறுப்புகள் கொண்ட உடல் அப்படியேதான் இருந்தது.

நெருப்புக்குப் பக்கத்திலிருந்த கிழவியைப் போல மோசமான நிலைமைக்கு எங்கே ஆளாகிவிடப் போகிறாளோ என்ற பயத்தின் காரணமாக நான் ஷரத்ருத்தை வெளியே அழைத்துச் செல்ல ஆரம்பித்தேன். ஆனால் என் கை பற்றினால் மட்டுமே அவள் வெளியே தன் கால்களை எடுத்து வைப்பாள். தான் இதுவரை வீட்டு வாசற்படியைக்கூட கடந்ததில்லை என்ற உண்மையை வெளிப்படுத்துகிற விதத்தில் ஆச்சரியத்துடனும் மிகுந்த அச்சத்துடனும்தான் அவள் முதலில் வீட்டை விட்டு வெளியிலேயே வந்தாள். தின்பதற்குக் கொடுத்தார்கள். மரணத்திலிருந்து காப்பாற்றினார்கள் என்பதை நீக்கிவிட்டுப் பார்த்தால் ஷரத்ருத்தைப் பற்றி வீட்டில் யாரும் சிறிதும் சிந்தித்துப் பார்க்கக் கூட இல்லை என்பதுதான் உண்மை. உயிருடன் இருக்கும் வண்ணம் நாட்கள் விடிய ஷரத்ருத்திற்கு யாராவது உதவினார்கள் என்று கூறுவதற்கில்லை. அமைதியான அவளுடைய ‘மினி உலகம்’ ஒரு அறையின் நான்கு சுவர்களால் சூழப்பட்டிருந்தது. எந்தச் சமயத்திலும் அவள் அதைவிட்டு வெளியே வந்ததில்லை. வெளிச்சம் நிறைந்த பரந்த உலகத்திற்கான கதவை கோடை காலத்தில் திறந்தபோது, அவள் மிகவும் சிரமப்பட்டு வாசற்படி வரை நடந்தாள்.

‘‘வெளிச்சத்தின் பரவல் மூலமாகத்தான் கிளிகள் கலகல என்ற சத்தத்தை உண்டாக்குகின்றன என்ற விஷயத்தை நான் எப்போதும் சிந்தித்திருக்கிறேன்’’- ஒருநாள் ஷரத்ருத் சொன்னாள். நெருப்பு எரியும்போது அடுப்பில் குளிர்ந்த நீர் கொதிக்க ஆரம்பிப்பது மாதிரி கன்னங்களிலும் கைகளிலும் வெப்பக் காற்று படும்போது அதுவும் இனிய பாடல்களைப் பாடும் என்று அவள் எப்போதும் மனதில் நினைத்துக் கொண்டிருப்பாளாம்! ஆனால், நான் அவளைக் காப்பாற்றும் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொள்ளும் வரையில் உண்மையாக சொல்லப்போனால் அவள் எந்த விஷயத்திலும் சிறிதுகூட ஆர்வமே காட்டியதில்லை. அவள் எப்போதும் அசையாத ஒரு பொருளைப்போல கிடப்பாள். இயற்கையில் இங்குமங்குமாக படர்ந்து கிடக்கும் சந்தோஷம் தெரிகிற மாதிரி உயிருள்ள பிராணிகள் சிறு சிறு சத்தங்களை உண்டாக்கும் என்று நான் சொன்னபோது ஷரத்ருத்திற்கு எந்த அளவிற்கு மகிழ்ச்சி உண்டானது தெரியுமா? அன்று முதல் அவள் கூறத் தொடங்கினாள்.

‘‘பறவைகளைப்போலவே நானும் சந்தோஷமாக இருக்கிறேன். ஆனால் கிளிகள் சந்தோஷம் நிறைந்த சத்தங்கள், பார்க்க இயலாத வினோதக் காட்சியை அல்லவா வெளிப்படுத்துகின்றன என்பதை நினைத்த அடுத்த நிவீடமே அவளுடைய முகம் சுருங்கிப் போய்விடும்.

‘‘பறவைகள் உணர்த்துகிற மாதிரி, அந்த அளவிற்கு அழகானதா இந்த உலகம்?’’

அவள் கேட்பாள்: ‘‘இப்படிப்பட்ட விஷயங்களை மனிதர்கள் ஏன் என்னிடம் கூறவில்லை? என்னால் பார்’க முடியாது என்பதை நினைத்து, நான் கவலைப்படுவேன் என்ற பயத்தின் காரணமாகவா அதைப்பற்றிய எந்த விஷயத்தையும் நீங்கள்கூட ஒருமுறையும் என்னிடம் கூறாமல் இருந்தீங்க? அப்படின்னா, அப்படி நட’குறது சரியில்லை... பறவைகளின் ஒலிகளை நான் எப்போதும் கேட்டு’கொண்டுதான் இரு’கிறேன். அவை கூறுகிற ஒவ்வொரு விஷயத்தையும் முழுமையாக புரிந்துகொள்கிறேன்னுதான் நினை’கிறேன்.’’

‘‘பார்வை ச’தி இருப்பவர்களால் நீ கேட்கிற அளவிற்கு தெளிவாக கேட்க முடியாது ஷரத்ருத்’- அவளைத் தேற்றுகிற விதத்தில் நான் சொன்னபோது, அவள் சொன்னாள்:

‘‘மற்ற உயிரினங்கள் ஏன் பாடவில்லை?’’- சில நேரங்களில் அவளுடைய கேள்விகளை’ கேட்கும்போது நம’கே ஆச்சரியமாக இரு’கும்.

‘‘உடலின் அளவும் எடையும் அதிகமாவதை அனுசரித்து, உயிரினங்களின் சோம்பேறித்தனமும் அதிகரி’கும்’’- அந்த வகையில் அமைந்த அவளுடைய ஒரு கேள்வி’குப் பதிலாக நான் ஒருமுறை இப்படிச் சொன்னேன். தொடர்ந்து அவளிடம் நான் ஓணானைப் பற்றி சொன்னேன். அதன் துள்ளி’ குதித்து ஓடும் செயலைப் பற்றியும்...

‘‘பறவைகள்தான் எப்பவும் பற’குமா?’’- அவளுடைய கேள்வி இது.

‘‘இல்லை... பட்டாம்பூச்சிகளும் பறப்பதுண்டு.’’

‘‘அவை பாடுமா?’’

‘‘வேறொரு விதத்தில் அவை தங்களின் சந்தோஷத்தை வெளிப்படுத்தும்’’ - நான் சொன்னேன்: ‘‘பட்டாம்பூச்சிகளின் சந்தோஷம் அவற்றின் சிறகுகள் மீது வரையப்பட்டிரு’கின்றன’’- வண்ணத்துப் பூச்சியின் இந்திர தனுசுக்கு நிகரான நிறங்களைப் பற்றி பிறகு நான் அவளிடம் கூறினேன்.

பிப்ரவரி, 28.

கற்பனை என்ற நீரோட்டத்தில் நான் நேற்று மூழ்கிவிட்டேன். அதனால் இன்று சற்று திரும்பிப் பார்ப்போம்.