லில்லி - Page 15
- Details
- Category: புதினம்
- Published Date
- Written by சுரா
- Hits: 6799
அச்சுதன் நாயர் மார்க்ஃபோர் காரைத் துடைத்து தயார் பண்ணி அனேகமாக இப்போது காத்திருப்பார் என்று அவள் மனம் அப்போது நினைத்தது.
‘‘அவன் குளிச்சிட்டு இருக்கான் மகளே, உட்காரு. என்ன குடிக்கிற?’’
‘‘ஒண்ணும் வேண்டாம்...’’
குடிப்பதற்கு ஏதாவது எடுத்து வருவதற்காக சத்யனின் தாய் உள்ளே சென்றாள். லில்லியை அவள் எப்போது பார்த்தாலும், அவளையும் மீறி ஒருவித பதைபதைப்பு வந்து ஒட்டிக் கொள்ளும்.
அவளுக்கு இரண்டு பிள்ளைகள். மூத்தவன் சத்யன். இரண்டாவது விலீனன்.
லில்லிக்கு எவ்வளவோ விருப்பமான வீடு அது. அவர்களுடன் அவளுக்கு எந்தவித இரத்த உறவும் கிடையாது. இருந்தாலும், அந்த வீட்டுடங்ன அவளுக்குப் புரிந்து கொள்ள முடியாத ஒரு உறவு உண்டாகி விட்டிருக்கிறது என்பதென்னவோ உண்மை.
‘‘விபனன் எங்கே?’’
வாசற்படியில் நின்றிருந்த அந்த வயதான தாயின் முகம் வாடுவதை லில்லி கவனித்தாள். அந்தத் தாய் வார்த்தைகளுக்காக தடுமாறிக் கொண்டிருப்பதை அவள் பார்த்தாள்.
‘‘என்ன ஆச்சு அம்மா!’’
‘‘ஊரை விட்டுப் போயி அஞ்சு மாசமாச்சு. அவனைப் பற்றிய எந்தத் தகவலும் இந்த நிமிஷம் வரை இல்ல. ஒரு கடிதம் கூட அவன் போடல...’’
அந்தத் தாயின் கண்கள் நனைந்தன. அவளின் முகத்தைப் பார்த்தபோது அதற்கு மேல் அவளிடம் ஏதாவது கேட்க வேண்டும் என்ற எண்ணமே லில்லிக்கு தோன்றவில்லை.
விபினனுக்கு வயது பதினெட்டு இருக்கும். லில்லியை அவன் எப்போதும் பயங்கர மரியாதையுடன் பார்ப்பான். மிகவும் மெலிந்து போய், கிறங்கிப்போன கண்களுடன் எப்போதும் காட்சியளிப்பான்.
‘‘அவன் கஞ்சா குடிக்கிறான்.’’
ஒரு நாள் சத்யன் சொன்னான்.
விலீனனுக்கு என்னவோ நடந்திருக்கிறது. இல்லாவிட்டால் ஒரு கடிதம் கூடவா போடாமல் இருப்பான்? அவன் தாய் எல்லா கோவல்களுக்கும் போய் அர்ச்சனைகள் செய்தாள். இரவு முழுக்க தூக்கமில்லாமல் அவனைப் பற்றிய நினைவுகளுடனே படுக்கையில் படுத்துக் கிடந்தாள்.
விபினனின் தந்தை ஏற்கனவே இறந்துவிட்டார். அவனுக்கு அப்படி ஏதாவது நடந்து விட்டால்...
லில்லி முற்றத்தில் இருந்த பூச்செடிகளைப் பார்த்தவாறு உட்கார்ந்திருந்தாள். வேலியில் படர்ந்து கிடந்த சங்கு புஷ்பங்களையும் அடர்த்தியாக வளர்ந்து நின்ற சிவப்பு வண்ண பகோடாக்களையும், கனமான மஞ்சள் நிற செட்டிப் பூக்களையும் அவள் கண்கள் பார்த்துக் கொண்டிருந்தன.
இந்த முற்றத்தில் எப்போதும் மலர்கள்தான் -
பி.யு.சி. படிக்கு சமயத்தில்தான் அவள் முதல் தடவையாக சத்யனுடன் இந்த வீட்டிற்கு வந்தாள். அப்போதும் இதேபோல இதே பூக்கள் முற்றத்தில் நிறைந்திருந்தன.
‘‘இந்தப் பொண்ணு யாருடா?’’
முகத்தில் சிறு ரோமங்கள். லேசாக வெட்டப்பட்ட நரைத்த தலைமுடி.
‘‘என் கூட படிக்கிற பொண்ணுப்பா. பேரு - லில்லி’’
சத்யனின் தந்தை அவளையே உற்றுப் பார்த்தார்.
‘‘இது என்ன பாரீஸ்னு உனக்கு நினைப்பா? பொண்ணுகளைக் கூட கூட்டிட்டு நடந்து திரியிறதுக்கு...’’
தந்தையும் மகனும் ஒருவரையொருவர் முறைத்துப் பார்த்துக் கொண்டார்கள்.
அவள் பதைபதைப்புடன் நின்றிருந்தாள். சத்யன் சொன்னான்.
‘‘லில்லி, உள்ளே வா. அம்மாவைப் பார்க்க வேண்டாமா?’’
அவனின் தாய் கேட்டாள்.
‘‘யாருடா இந்தப் பொண்ணு?’’
‘‘சி.கெ.வோட மகள்.’’
‘‘என்ன?’’
திண்ணையில் உட்கார்ந்திருந்த அவனின் தந்தை எழுந்தார். அவனின் தாய் என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல் நின்றாள். வீட்டிற்கு வந்த பெண்ணை உட்காரச் சொல்லக்கூட அவர்கள் மறந்து போனார்கள்.
‘‘அம்மா, லில்லி உங்களைப் பார்க்கத்தான் வந்திருக்கா.’’
மகன் சொல்வதில் நம்பிக்கை வராமல் அவன் தாய் இரண்டு பேரையும் மாறி மாறி பார்த்தாள்.
‘‘அம்மா... லில்லியை உட்காரச் சொல்லுங்க.’’
‘‘உட்காரு மகளே.’’
அவள் அடுத்த நிமிடம் பதைபதைப்பு மேலோங்க ஒரு நாற்காலியை தூசு தட்டி அவளுக்கு நேராகக் கொண்டு வந்து போட்டாள். லில்லி புத்தகங்களை மடியில் வைத்தவாறு அதில் உட்கார்ந்தாள்.
அவள் இப்போது அமர்ந்திருக்கும் அதே நாற்காலிதான்.
சத்யனின் தந்தையை அதற்குப் பிறகு அவள் பார்த்ததேயில்லை. சாராயக் க¬¬யில் அவர் இறந்து கிடந்தார் என்று பின்னர் ஒரு நாள் அவள் அறிந்தாள்.
அதற்குப் பிறகு பல முறை அவள் இந்த வீட்டிற்கு வந்து விட்டாள். பி.எஸ்.ஸி. முடித்து நகரத்தில் மருத்துவக்கல்லூரியில் சேர்ந்த பிறகும், இங்கு வருவதை அவள் நிறுத்தவில்லை. விடுமுறைக்கு வரும்போதெல்லாம் கட்டாயம் இந்த வீட்டிற்கு அவள் வரத் தவறுவதில்லை.
பக்கத்து வீட்டுக்காரர்கள் எல்லாவற்றையும் பார்த்துக் கொண்டுதான் இருந்தார்கள். அவர்கள் எல்லோருக்கும் தெரிந்த மாதிரியும், தெரியாத மாதிரியும் பலவற்றையும் பேசினார்கள். சத்யனின் தாய் மனதில் ஒரு நெருப்பே எரிந்து கொண்டிருந்தது.
‘‘நானும் லில்லியும் நண்பர்கள் அவ்வளவுதான். அதற்கு மேல ஒண்ணுமில்ல... அம்மா, நீங்க நம்புங்கள்.’’
முதலில் அவன் தாய் நம்பவில்லை. இப்போது நம்புகிறாள். ஆனால், ஊரில் உள்ளவர்களை நினைக்கிறபோது.... குறிப்பாக சி.கெ.யைப் பற்றி நினைத்துப் பார்க்கிறபோது...
‘‘லில்லி, நீ வந்திருக்கும் விஷயம் எனக்குத் தெயும்’’
‘‘யார்சொன்னது?’’
‘‘ஒரு கிளி’’
அவன் சிரித்தான். நனைந்த சோப்பின் மணம் ‘‘கமகம’’ என்று அந்த இடம் முழுக்கப் பரவியது.
அவன் சுவரில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த சிஜீய கண்ணாடியை எடுத்து வாசற் கதவின் அருகில் போய் நின்று தலைமுடியை வாரினான். அவன் முன்பு இருந்ததை விட இப்போது கொஞ்சம் தடித்திருப்பதைப் போல் அவளுக்குத் தோன்றியது. தோள்களில் இலேசாக சதை கூடியிருந்தது. முதுகிலும் கழுத்திலும் கூட சதை போட்டிருந்தது.
முடியை வாரிய பிறகு உள்ளே போன சத்யன் கை இல்லாத ஒரு பனியனை அணிந்தவாறு திரும்பி வந்தான்.
‘‘தேர்வு முடிஞ்சிருச்சா?’’
‘‘இல்ல...’’
‘‘பிறகு... இப்போ?’’
‘‘அப்பா என்னை அழைச்சிட்டு வரச்சொல்லி ஆள் அனுப்பியிருந்தாரு. இன்னைக்கே நான் திரும்பிப் போகணும்...’’
அதைப் பற்றி அவன் அதற்கு மேல் ஒன்றும் கேட்கவில்லை.
‘‘வா... நாம திண்ணையில் உட்கார்ந்து பேசுவோம். உஸ்ஸ்... என்ன வெப்பம்!’’
குளித்துவிட்டு வந்த அவனுக்கு வியர்க்கத் தொடங்கிவிட்டது. இரவு மழை பெய்தது காரணமாக இருக்கலாம்.
அவள் அறையை விட்டு திண்ணைக்கு வந்தாள். காலை நேர வெயில் சிவந்து காணப்பட்ட பகோடாக்கள் நெருப்பு பிடித்து எரிவதைப் போல் பிரகாசமாக இருந்தது. செட்டிப் பூக்கள் உருகி அவற்றின் மஞ்சள் நிறம் வெயிலில் படர்வதைப் போல் இருந்தது...
‘‘விபினனைப் பற்றி அம்மா சொன்னாங்க.’’
‘‘அவன் எங்கேயும் போயிருக்க மாட்டான். ஊர் சுற்றிவிட்டு திரும்பி வருவான். அவனைப் பற்றி அம்மாவுக்குத் தெரியாது. எனக்குத் தெரியும்.’’