Lekha Books

15

‘‘உங்களுக்கு நடந்த விஷயங்கள் தெரியும்ல?’’

குணவதி உள்ளே இருந்தவாறு கேட்டாள். வினயன் வெளியே நின்றிருந்தான். அந்த ஜன்னல் திறந்தே இருந்தது.

‘‘குணவதி... கொஞ்சம் கதவைத்திற...’’

‘‘அது இந்தப் பிறவியில் நடக்காது.’’

‘‘இது நான் வர்ற கடைசி முறையா இருக்கும்.’’

‘‘அப்படியா? பாவம்... ரதீசனை யாரோ அயோக்கியப் பசங்க கொலை செய்திருக்காங்க. உங்களுக்குத் தெரியுமா?’’

‘‘பாவம் ரதீசனா?’’ - வினயன் கேட்டான்.

‘‘ஆமா... உண்மையைத்தான் சொல்றேன். அந்த ஆளை யாரோ வெட்டி கொன்னுருக்காங்க. அதைக் கேட்கவே பயங்கரமா இருக்கு. பாவம் ரதீசனை யாரோ அயோக்கியப் பசங்க கொலை செய்திருக்காங்க. உங்களுக்குத் தெரியுமா?’’

‘‘பாவம் ரதீசனா?’’ - வினயன் கேட்டான்.

‘‘ஆமா... உண்மையைத்தான் சொல்றேன். அந்த ஆளை யாரோ வெட்டி கொன்னுருக்காங்க. அதைக் கேட்கவே பயங்கரமா இருக்கு. பாவம்! அந்த மகா பாவத்தைச் செய்தவன்...’’

‘‘கொலை செஞ்சவன் மகா பாவியா?’’

‘‘அந்தச் சம்பவத்தை மறுபடியும் என்கிட்ட. ஞாபகப்படுத்தாதீங்க. என் கண்கள்ல கண்ணீரே வற்றிப் போச்சு. ரதீசன் கூட எனக்குப் பழக்கம் உண்டாகி எவ்வளோ நாட்கள் ஆயிடுச்சு. அந்த ஆளு தலையும் உடம்பும் தனித் தனியா கிடக்குறத என்னால நினைச்சுக்கூட பார்க்க முடியல...’’

‘‘ரதீசன் செத்துப் போனதுக்காக நீ அழுதியா?’’

‘‘எப்படி கவலைப்படாம இருக்க முடியும்? உற்சாகமா இருந்த ஒரு ஆளு திடீர்னு இந்த உலகத்தை விட்டு போறதுன்னா...’’

‘‘அது உனக்கு நல்லதுதானே? அவன் உன்னை எப்படியெல்லாம் கஷ்டப்படுத்தினான்!’’

‘‘அந்த ஆளு செய்தது எல்லாம் தன்னோட சொந்த வாழ்க்கை நல்லா இருக்கணும்ன்றதுக்காக. சுயநலமா இருக்குறது பாவம்னு நான் நினைக்கல. அப்படி இல்லாதவங்க இந்த உலகத்துல யார் இருக்காங்க?’’

‘‘நீ அவனை மன்னிச்சிட்டியா?’’

‘‘எனக்கு அதுக்கு தகுதி இருக்கா என்ன? அந்த ஆளு செய்த தவறுகளையெல்லாம் மன்னிக்கணும்னு நான் கடவுள்கிட்ட வேண்டிக்கப் போறேன்.’’

‘‘நீ ரதீசனோட ஆத்மா சாந்தி அடையிறதுக்காக கடவுள்கிட்ட வேண்டிக்கப் போறியா?’’

‘‘இந்தப் பேச்சை இதோ நிறுத்திக்குவோம். அந்தச் சம்பவத்தை என்னால நினைச்சுப் பார்க்கவே முடியல. பாவம்... ரதீசன் ஒரு நல்ல ஆளுதான். அந்த ஆளை இப்பக்கூட நேர்ல பார்க்குற மாதிரியே இருக்கு.

அந்த ஆளு எவ்வளவோ தப்புகள் செஞ்சிருக்கலாம். அது சாதாரணமா உலகத்துல நடக்கக் கூடியதுதான். இருந்தாலும் அந்தக் கொலையைச் செய்தவன் உண்மையிலேயே ஒரு மகா பாவிதான். அவனுக்கு எப்படி ஒரு கொலையைச் செய்யணும்னு தோணிச்சின்னே தெரியல. நினைச்சுப் பார்க்குறப்பவே எவ்வளவு பயங்கரமா இருக்கு! இந்த மாதிரி கொலை செய்றவங்களுக்கு நரகம்தான் கிடைக்கும்.’’

‘‘குணவதி... ரதீசனைக் கொலை செய்தவன் பெரிய பாவின்னு சொல்றியா?’’

‘‘கொலை செஞ்சவன் பாவியான்னா கேக்குறீங்க? சரிதான்... உலகத்துல கொலை செய்றதைப் போல பெரிய பாவக் காரியம் என்ன இருக்கு? சொல்லுங்க...’’

‘‘நினைச்சுப் பார்க்குறப்போ நீ சொல்றது உண்மைதான்னு படுது. கொலைன்றது பெரிய பாவச் செயல்தானோ?’’

‘‘ஆமா... உங்க குரல் ஏன் தடுமாறுது?’’

‘‘என் உள் மனசு என்னமோ சொல்லுது. குணவதி கொலை... செஞ்சவன் பெரிய பாவிதான். இல்லே?’’

‘‘உண்மையாகவே அவன் இந்த உலகத்துக்கு ஒரு தீராத கலங்கத்தை உண்டாக்கியவன்தான். ஒரு மனிதனோட உயிரை எடுக்கணும்னு நினைக்கிறவனோட இதயம் எந்த அளவுக்கு கடினமாகவும் கொடூரத் தன்மை உள்ளதாகவும் இருக்கும்!’’

‘‘நீ சொல்றது ஒருவிதத்துல உண்மைதானோ?’’

‘‘நம்மளை மாதிரி ஒரு மனிதன் இரத்தம் சிந்துறதுன்றது எவ்வளவு பெரிய பாவம்!’’

வினயன் எதுவுமே பேசாமல் சிறிது நேரம் நின்றான்.

‘‘அவன் தண்டிக்கப்பட வேண்டியவனா?’’

‘‘நிச்சயமா.’’

‘‘அய்யோ...’’

‘‘ஆமா... நீங்க ஏன் அழறீங்க?’’

‘‘கொலை செஞ்சவன் மோசமானவனா? ஒதுக்கப்பட வேண்டியவனா? இன்னொரு தடவை சொல்...’’

‘‘இதுல சந்தேகம் வேற இருக்கா?’’

‘‘அவனோட பயங்கரமான கனவுகள்- அந்த அக்னி குண்டம்- அவன் நெஞ்சில் எரிஞ்சிக்கிட்டு இருக்குற நெருப்பு - இதுக்கு மேல வேற தண்டனையும் வேணுமா? கொலை செஞ்ச இடத்துல கிடந்த இரத்தம் அவன் மனசுல தோணிக்கிட்டே இருக்கு. இந்த தண்டனைகள் போதாதா?’’

‘‘அவனோட செயலோட கொடூரத் தன்மையையும் விளைவையும் பார்க்குறப்போ, நிச்சயமா இது ரொம்பவும் சாதாரணமானது. அந்த ஈவு இரக்கமே இல்லாத மனிதன் மேல யாருக்குமே பச்சாதாபம் உண்டாகாது.’’

‘‘அப்படியா சொல்ற? அவனோட நெஞ்சுல உண்டாகுறு வலி போதாதுன்னா சொல்ற?’’

‘‘தூக்கு மரத்துல இருந்து தப்பிக்கிறதுக்காக சொல்ற வார்த்தை அது.’’

‘‘இல்ல... இல்ல... நிச்சயமா இல்ல...’’

வினயன் முஷ்டியைச் சுருட்டி தலையில் வைத்தவாறு நின்றான். ‘‘நீ சொல்றது உண்மைதான்’’ பல்லைக் கடித்தவாறு உரத்த குரலில் சொன்னான்.

‘‘ஆமா... நீங்க ஏன் தேவையில்லாம வேதனைப்பட்டுக்கிட்டு இருக்கீங்க?’’

‘‘கொலை செய்யப்பட்டவன் கெட்டவனா இருந்தாலும் அவனுக்கும் எவ்வளவோ ஆசைகள் இருந்திருக்கும். சொந்தக்காரங்கன்னு நிறைய பேர் இருந்திருப்பாங்க. தன்னோட எதிர்காலத்தைப் பற்றி அவன் எப்படியெல்லாம் மனசுல கற்பனை பண்ணி வைத்திருப்பான்! எதிரியோட நோக்கம் என்னன்னு தெரியமா இருந்தால்கூட கத்தி அவன் நெஞ்சுல இறங்குறப்போ... அய்யோ குணவதி... நினைக்கிறப்பவே எவ்வளவு கஷ்டமா இருக்கு! தேவடியாளான உனக்கு கஷ்டம்னா என்னன்னு தெரியும். கவலைன்னா என்னன்னு தெரியும். தேவடியா... மொத்த உலகமும் வெறுக்குற தேவடியா... உலகமே சேர்ந்து தூரத்துல நிக்க வைக்கிற தேவடியா... எந்த இடத்துலயும் அன்பையோ, பாசத்தையோ பார்க்க முடியாம இருட்டுல வெளிச்சம் தெரியமா மனசுக்குள்ளே வெந்து செத்து நடைப்பிணமா வாழ்ந்துக்கிட்டு இருக்குற தேவடியா... காதலோட இனிமையைத் தெரிஞ்சு வச்சிருக்குற தேவடியா... குணவதி... உன்கிட்ட என் மனசுல இருக்குற பாரத்தை இறக்கி வைக்கிறேன். இரத்தத்தைக் கனவு காண்கிற கொலைகாரன் வேற எங்கே போவான்?’’

வினயன் எதுவும் பேசாமல் சில நிமிடங்கள் அமைதியாக இருந்தான். குணவதியும் எதுவும் பேசவில்லை. சிறிது நேரம் கழித்து அவன் தொடர்ந்தான்.

‘‘குணவதி... இந்தக் கதவைத் திற... என்னைக் கொஞ்சம் உள்ளே விடு. உன் காலடியில் நின்னு நான் கொஞ்சம் நிம்மதி தேடிக்கிறேன். அய்யோ... குணவதி! எனக்கு நீ ஆறுதல் சொல்லக்கூடாதா? கொலை செய்தவனை நீ ஒரேடியா வெறுக்குறியா?’’

‘‘நீங்க கொலைகாரனா?’’

‘‘நானா? நீ என்னைக் கை விட்டுட்டே!’’

‘‘நீங்க ஏன் இவ்வளவு வேதனைப்படணும்?’’

‘‘இது போதாதுன்னுல்ல நீ சொல்ற?’’

‘‘நீங்க...’’