Lekha Books

இதைக் கேட்டபோது குணவதி லேசாக நடுங்கினாள். அவளுடைய உள் மனம் நடக்கக் கூடாதது நடந்து விட்டதைப் போல் அழுது கொண்டிருந்தது.

‘‘அதை உன்னால புரிஞ்சிக்க முடியலியா? ’’ - வினயன் கேட்டான்.

‘‘என்னை மனைவி ஸ்தானத்துல எந்தக் காலத்துலயும் வச்சு பார்க்குறதா இல்லைன்னு நீங்கதானே சொன்னீங்க.’’

‘‘நடந்தையெல்லாம் நீ மறந்திட்டியா?’’

‘‘வேணும்னா நான் நினைச்சுப் பார்க்குறேன்.’’

குணவதி சிறிது நேரம் சிந்தனையில் ஆழ்ந்தாள்.

‘‘என் மேல உங்களுக்கு களங்கமில்லாத அன்பு இருந்தா?’’

‘‘நாம இங்கேயிருந்து ஓடிடுவோம்.’’

குணவதியின் காதில் அது விழவில்லை. வினயனுடன் தான் கொண்டிருந்த உறவை தன்னுடைய மனதின் அடி ஆழத்திலிருந்து இழுத்து மேலே கொண்டுவர அவள் முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளின் காதல் அங்கு அடைபட்டுக் கிடந்தது. அந்த நோயாளி மனிதனுடன் உறவு கொண்ட பிறகுதான், அது உள்ளே தள்ளப்பட்டு விட்டது. அதுகூட வினயனுடன் அவள் கொண்ட தீவிர காதலால்தான். எந்த காரணத்திற்காக வினயனை இனிமேல் தொட அனுமதிக்க மாட்டேன் என்று அவள் சொன்னாளோ, அதே காரணத்தால்தான் அவளின் உயிரோட்டம் நிறைந்த காதல் உணர்வுகள் கல்லறையில் போட்டு மூடப்பட்டு விட்டது.

வினயனை நினைக்கும்போது இப்படி அவள் தனக்குத்தானே கூறிக்கொள்வான். ‘‘அவர் என்னைத் தொட நான் சம்மதிக்க மாட்டேன்! கடைசியில் தன்னைத் தொட அனுமதிக்க முடியாத ஒரு மனிதன் என்பது மட்டுமே வினயனைப் பற்றிய அவளின் கருத்தாக இருந்தது.

வைராக்கியம் கொண்ட பழிக்குப் பழி வாங்கும் குணத்தைக் கொண்ட குணவதியின் காதல் உணர்வுகள் வடிவம் மாறின. வினயனின் இரக்கம் கலந்த முகத்தைப் பெறவும், பார்க்கும் நிமிடங்களில் மனதில் மகிழ்ச்சிப் பொங்கி நிற்கவும், கடவுளின் இதயத்தைப் போல கருதி பாதுகாப்பான அவன் நெஞ்சின் மேல் தலையை வைத்து உறங்கவும் அவள் ஆசைப்பட்டது இருந்த இடம் தெரியாமல் அடங்கிப் போனது. சுருக்கமாகச் சொல்லப்போனால் காதல் ணர்வு மேலோங்க அருமையான ஒரு குடும்ப வாழ்க்கை வாழவேண்டும் என்று வெறித்தனமாக அவளுடைய மனதில் இருந்த எண்ணம், அந்த நோயாளி மனிதனுடன் அவள் கொண்ட உறவோடு மறைந்து போனது.

‘‘என் பிரியமானவரே!’’ என் மனதில் ஏகப்பட்ட வேதனையுடன் இரும்பு போல பலமான தன்னுடைய காதலனின் அருகில் அமர்ந்து அழுது கொண்டிருந்தாள் அந்த அழகு தேவதை. அவள் மனதில் தன்னுடைய கணவன் என்றால் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்று கற்பனை பண்ணி வைத்திருந்தாளோ, அதை வினயனிடம் கண்டாள். அவள் ஆனந்த வயப்பட்டு நடனம் ஆடினாள். அவளின் இதயத்தில் அரும்பி மலர்ந்து கொண்டிருந்த காதல் உணர்வு அந்த நோயாளி மனிதனுடன் அவள் உறவு கொண்ட நிமிடத்திலேயே கொஞ்சமும் இல்லாமல் மறைந்து போனது. அந்தக் காதல் உணர்வுகள் மறைந்து பக்தியாக அவை வடிவமெடுத்தன. காமம் கலந்த அவளுடைய ஆசைகளை எல்லாம் காதலுக்குள் அடங்கிய பக்தி இதயத்தின் அடி ஆழத்தில் கொண்டு போய் சேர்த்துவிட்டது. காம எண்ணங்கள் ஆதரவற்ற அந்தப் பெண்ணின் சக்தியற்ற இதயத்தின் ஒரு மூலையில் கிடந்து தவித்தது. அந்த அடக்கப்பட்ட காம உணர்வின் வெளிப்பாடே அவளின் பழி வாங்க வேண்டும் என்ற உணர்வு. அடக்கி வைக்கப்பட்டிருக்கும் காமம் வெளியே பாய்ந்து ஓடி வருவதற்கு வழி தேடி அலைந்து கொண்டிருக்கிறது என்பதைப் புரிந்து கொள்ள அவளுக்குத் தெரியவில்லை. காரணம் அந்த உணர்வுகள் நினைவற்ற பகுதியில் ஆழ்ந்து கிடப்பதுதான்.

வினயன் மீண்டும் சொன்னான்.

‘‘நாம ஓடிடலாம்.’’

‘‘எதற்கு?’’

‘‘நான் உனக்கு முத்தம் தரலாம். கட்டிப் பிடிக்கலாம். தூக்கத்தை ஒதுக்கி வச்சிட்டு, விசிறியால வீசி விடலாம்.’’

அவன் சிறிது கூட உறங்காமல் அவளின் அருகில் அமர்ந்து அவளுக்கு விசிறியால் வீசி விட்ட அந்த இரவு அப்போது அவளின் ஞாபகத்தில் வந்தது. அந்த முத்தங்கள் மறக்க முடியாதவையாக இருந்தன. இருப்பினும், அவள் எப்படி அதை மறந்தாள்? வாழ்க்கையிலேயே முதல் தடவையாக இன்ப உணர்வை அளித்த - மறக்க முடியாத சந்தோஷ தருணங்களை அந்த முத்தத்தை அவள் எப்படி மறந்தாள்?

‘‘சரி... நாம இங்கேயிருந்து ஓடிடுவோம்’’ - அவள் திடீரென்று சொன்னாள்.

‘‘நீ என்னோட மனைவி.’’

‘‘இல்ல. உங்களோட மனைவியா இருக்க முடியாது.’’

‘‘என் மேல உனக்கு காதல் இல்லியா?’’

‘‘இருக்கு. அதனாலதான் சொல்றேன் - உங்களோட மனைவியா என்னால ஆக முடியாது.’’

‘‘அதெப்படி? காதலுக்கு அப்படியொரு சக்தி இருக்கா என்ன?’’

‘‘நான் ஒரு நாளும் உங்க பக்கத்துல வர மாட்டேன்.’’

குணவதி முகத்தை மூடியவாறு, சற்று பின்னால் நகர்ந்து நின்றாள்.

‘‘நீ... நான்... இந்த உலகத்தைவிட்டே போயிடுவோம்’’ வினயன் அழுதான்.

அவள் கேட்டாள். ‘‘எதற்கு?’’

‘‘நீ என்னை ஏன் இந்த அளவுக்கு கஷ்டப்படுத்துறே? அதுக்கு பழிக்குப் பழி...’’

‘‘பழிக்குப் பழியா?’’

‘‘ஆமா...’’

‘‘யாரை? ரதீசனையா?’’

‘‘ரதீசனைப் பழிக்குப் பழி வாங்குறதுக்காக தற்கொலையா?’’

‘‘அப்போ... அய்யோ... அப்படியெல்லாம் தற்கொலை செய்யணும்னு நினைக்காதீங்க.’’

குணவதி ஜன்னலை நோக்கி நடந்தாள்.

‘‘அய்யோ... நீங்க...’’

‘‘நீ கதவைத் திற...’’

‘‘அது இந்தப் பிறவியில நடக்காது.’’

‘‘காரணம்?’’

‘‘நீங்க ரதீசனைக் கொல்லத் தயாரா இருக்கீங்களா? அவன்தான் எல்லாத்துக்கும் காரணம்!’’

‘‘நிச்சயமா கொல்லத்தான் போறேன். ஒரே வெட்டுல ஆளை காலி பண்றேன்.’’

‘‘பிறகு?’’

‘‘என்ன செய்யணும்?’’

‘‘அய்யோ... உங்களுக்கு தூக்குமரம்... வேண்டாம். நீங்க கொலைகாரனா ஆக வேண்டாம். ரதீசனைக் கொலை செஞ்சி என்ன பிரயோஜனம்? நடக்குறது நடக்கட்டும். நான் அனுபவிச்சிட்டுப் போறேன்.’’

‘‘நீ எந்த அளவுக்கு நரக வேதனை அனுபவிச்சிக்கிட்டு இருக்கே! அவனை நான்...’’

‘‘உங்க குணவதி ஒரு தீராத நோயைக் கொண்டவள்...’’

‘‘அய்யோ... அது எப்படி?’’

‘‘ரதீசன் ஒருவனை அழைச்சிட்டு வந்தான். அவன் என்கூட படுத்தான்.’’

‘‘உன் பாதத்துல நான் கொஞ்சம் விழட்டுமா? கதவைத் திற...’’

‘‘என் பாதத்துலயா?’’

‘‘இல்ல. கஷ்டங்கள் அனுபவிக்கிற மனித உலகத்தையே உன் மூலம் நான் பார்க்குறேன். அதற்கு முன்னால்...’’

‘‘இல்ல... கதவைத் திறக்க மாட்டேன்.’’

12

‘‘ச்சே... நான் கோழையா ஆயிட்டேனா?’’ வினய் தனக்குத் தானே முணுமுணுத்தான். அவன் கண்களில் ஒரு கொடூரத் தனம் நிழலாடியது.

மேஜைக்குள் மறைத்து வைத்திருந்த ஒரு நீளமான கத்தியை எடுத்து அவன் வேஷ்டியின் இடுப்புப் பகுதிக்குள் சொருகினான்.