Lekha Books

அப்போது சிறிய செடிகள் வளைந்து தெற்குப் பக்கம் இருக்கும் ஒற்றையடிப் பாதையையும், கீழே இருக்கும் நீர் நிறைந்த ஆழமான குளத்தையும் தொடும். இதயம் அதைவிட பலமாக அலைபாய்ந்து கொண்டிருந்தது.

ஒரு விளக்கின் பிரகாசம், கூடத்திலிருந்து வந்தது. திரும்பிப் பார்க்கவில்லை. பின்னால் அக்காவின் குரல் கேட்டது.

"எனக்கு வேண்டாம்..."

ஒன்றிரண்டு நிமிடங்களுக்குப் பிறகு வெளிச்சம் இல்லாமல் போனது.

பிறகு யாரும் வரவில்லை.

இரவில் முற்றிலும் உறங்க முடியவில்லை. மற்ற எல்லோரும் படுத்தவுடன் தூங்கிவிட்டார்கள். ஒவ்வொருவருடைய குறட்டை ஒலிகளையும் அடையாளம் கண்டுபிடிக்க முடிந்தது. ஈரமான அமைதியில் மழையின் முனகல் சத்தம்...

படிப்படியாக மழை நின்றது. பெய்து முடிந்த பிறகு, இருக்கக்கூடிய கடைசி துளிகள் ஆகாயத்திலிருந்து விழும் சத்தம் கேட்டது. எங்கேயோ நாய்கள் ஊளையிட்டன. அவ்வப்போது காற்று வீசிக் கடந்து போய்க் கொண்டிருந்தது. தோட்டத்தில் இங்குமங்குமாக காய்ந்த தேங்காய்களும் மட்டைகளும் கீழே விழுந்து அவற்றின் சத்தத்துடன் ஆடின.

தொடர்ந்து அதிகாலைப் பொழுதின் ஆரவாரம் காதில் விழுந்தது. மாட்டுச் சந்தைக்குப் போகும் காளைகளின் மணியோசைகள்... ஏரிக்கரையில் இருந்து இரவுக் காவல் முடிந்து, சீக்கிரமே திரும்பி வரும் காவலாளிகளின் உரையாடல்... முதல் சூளைத் தெரு... காயங்குளம் பேருந்தின் உலகைப் பிளக்கும் ஹார்ன் சத்தங்கள்... புலர்காலைப் பொழுது...

தூக்கம்.

முதலில் என்னவென்று புரியவில்லை. மேல்நோக்கி ஏறிவரும் லாரியின் இரைச்சலும் நேற்று இரவு கேட்ட புதர்களின் சத்தமும் திடீரென்று ஞாபகத்தில் வந்தன. என்னவோ அழிவதைப் போலவும், நொறுங்கி ஒடிவதைப் போலவும், பயங்கரமானத் தோற்றத்தைக் கொண்ட ஒரு அரக்கன் உரத்த குரலில் கத்தியவாறு ஓடி வருவதைப் போலவும் எனக்குத் தோன்றின.

நான் எழுந்து உட்கார்ந்தேன்.

சாளரத்தின் கம்பிகள் வழியாக கிழக்குப் பக்க வாசலைப் பார்த்தேன். சாதாரணமாகத்தான் பார்த்தேன். அவிழ்த்து விடப்பட்ட தலைமுடியுடனும் தூக்கம் விலகியிருந்த குழி விழுந்த கண்களில் கோபத்தின் வெளிப்பாட்டுடனும் அவள் நின்றிருந்தாள்.

ரதியின் தாய்!

கண்களை மூடிக் கொண்டேன்.

திட்டுதல்கள் தொடர்ந்து கேட்டுக் கொண்டிருந்தன.

நான் காதுகளைத் தீட்டிக் கொண்டு கேட்டேன்.

"பெரிய அளவுல காசும் வசதியும் எதுவும் இல்லைன்னாலும், நாங்க மானத்துடனும் மரியாதையுடனும் வாழ்ந்துக்கிட்டு இருக்கோம். அந்த புட்டு வியாபாரத்தை இங்கே வச்சிக்கக் கூடாது. அவளை அடைய இந்த ஊர்ல ஒரு நாயும் வளர்ந்திருக்கவில்லை..."

சற்று நிறுத்தி, மூச்சு எடுத்துக் கொண்டு அவள் தொடர்ந்து சொன்னாள்: "அதுதான் சொன்னேன். ஒரு நாயின் மகனும் வளர்ந்திருக்கவில்லை. எங்கே... அதையும்தான் பார்ப்போமே! ம்... கேக்குறதுக்கும் சொல்றதுக்கும் ஆம்பளைங்க இருக்காங்க."

என்னுடைய சப்த நாடிகளும் தளர்ந்து போய்விட்டன. திரும்பிப் படுத்தேன். தலையிலிருந்து கீழ்வரை போர்வையால் மூடிக் கொண்டேன். நல்ல குளிர் இருந்தாலும் மூக்கின் நுனியிலிருந்து வியர்வைத் துளிகள் கீழே விழுந்து கொண்டே இருந்தன.

இரண்டுமே நடந்திருக்க வேண்டியதில்லை. எல்லாவற்றுக்கும் தொடக்கம் உண்டாக்கியது நான்தானே!

சூழ்நிலையைப் பற்றிய உணர்வு வருவதற்கு இன்னும் சிறிது நேரம் ஆனது. அத்துடன் அதிர்ச்சி அடைந்தேன்.

எனக்கு என் மீதே அளவுக்கும் அதிகமான வெறுப்பு தோன்றியது. எல்லா அசிங்கங்களையும் செய்துவிட்டு, இப்போது ஒரு கோழையைப் போல மூடிக் கொண்டு படுத்திருக்கிறேன்.

வெளியிலிருந்து கோபக் குரல் கேட்டது: "அவன் எங்கே? எந்தப் பிணத்தின் மீது ஏற வைத்து மறைத்து அவனை நீங்க வச்சிருக்கீங்க?"

என் தாயின் பதில்: "அவன் வெளியே எங்காவது இருப்பான். நான் கூப்பிடுறேன். நீங்க சத்தம் போட்டு ஆட்களைக் கூட்டாம இருங்க. கடைசியில உங்க மகளுக்குத்தான் அதிகம் மானக்கேடு..."

"அவளுக்கு எந்தவொரு மானக்கேடும் இல்லை. ஒரு குறைச்சலும் இல்லை. அவளுக்கு என்ன பிரச்சினை? அவளை நான் அறிவு புகட்டி வளர்த்துக் கொண்டு வந்திருக்கேன். அந்த விஷயம் இந்த ஊர்க்காரர்களுக்கு நல்லாவே தெரியும். தெரியுதா?"

"இருந்தாலும்..."- என் தாயின் குரல் மிகவும் பலவீனமாக இருந்தது.

"ஒண்ணுமில்ல... ஒரு சுக்கும் இல்ல. ஓ... இனி இப்போ அப்படிச் சொல்லி விரட்ட பார்க்கிறீங்களாக்கும்... ஏதாவது மானக்கேடு ஆயிடக்கூடாதுன்றதுனாலதான் நானும் என் மகளும் பொறுத்துக்கிட்டோம்"- அவள் நீட்டித் துப்பும் சத்தம் கேட்டது. தொடர்ந்து ஒரு புதிய குரலில் சொன்னாள்: "உங்கக்கிட்ட புகார் சொல்றதுக்காக நான் இங்கே வரல. அந்தப் பையனை இப்போ நான் பார்க்கணும். நேற்று அதற்குப் பிறகு இரவு ஆயிடுச்சு. அதனாலதான் நான் பொறுமையாக இரந்தேன். இங்கே வந்து அவனைக் கூப்பிட்டேன். அவன்கிட்ட ஒன்றிரண்டு விஷயங்களை நான் கேட்க வேண்டியதிருக்கு."

யாரும் தடுக்காத காரணமாக இருக்க வேண்டும்- அவளுடைய குரலுக்கு பலம் அதிகமானதைப் போல இருந்தது. அளவுக்கு மீறிய ஒரு நடுக்கம் அதில் இருந்தது.

"அவனைப் பார்த்து என்ன செய்யப் போறீங்க?"- என் தாய் கேட்டாள்.

"நான் கழுத்தை அறுத்துட்டுத்தான் மறுவேலை பார்ப்பேன்"- அவள் நின்று கொண்டு குதித்தாள். "என்ன நினைச்சுக்கிட்டு இருக்கீங்க? யாரும் எதையும் கேட்க மாட்டாங்கன்னு நினைச்சீங்களா?"

என்னையே அறியாமல் கழுத்தைத் தடவிக் கொண்டேன்.

குரல் மேலும் மேலும் உயர்ந்து கொண்டிருந்தது. இனி அது நிற்க வேண்டுமென்றால், நான் அங்கு போக வேண்டும். என் தந்தை அங்கு எங்கும் இல்லை. காலையில் வயலுக்கு, நேற்று இரவு பெய்த மழையில் உடைந்த மடைகளைச் சரி செய்வதற்காக போயிருப்பார்.

வாசல் பக்கத்திலிருந்து ஒரே ஆரவாரமாக இருந்தது. அளவுக்கும் அதிகமான உரத்த குரலில் அது இருந்தது.

நான் எழுந்தேன்.

கால் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது. எது நடந்தாலும் வெளியே போய்த்தான் ஆக வேண்டும். இங்கு முழுவதுமாக மூடிப் படுத்துக் கிடந்தால், அவள் ஆவேசம் அதிகமாகி இங்கே வந்து விடுவாள் என்பதில் எனக்கு உறுதியான நம்பிக்கை இருந்தது.

வாசலுக்குச் செல்ல பயமாக இருந்தது.

அதனால், கண்ணாடிக்கு முன்னால் போய் நின்று கொண்டு தலைமுடியைச் சரி செய்து வாரினேன். அது முடிந்தவுடன் இனி என்ன செய்ய வேண்டும் என்ற முடிவு இல்லாமல் இருந்தது. உள்ளுக்குள் ஒரு வகைப்பட்ட நடுக்கம் கலந்த வெற்றிடம் நிறைந்திருந்தது. பயம், இரக்கம் ஆகியவற்றின் கலவை... நான் கையில் கிடைத்தால் அவள் என்ன செய்வாள் என்பதைப் பற்றி கிட்டத்தட்ட என்னால் முடிவு செய்ய முடிந்தது. எல்லாம் ஒரு கனவைப் போல இருந்தது.